จอมนักรบอหังการ - บทที่ 342 เมื่อถึงฤดูใบไม้ร่วงวันที่ 8 เดือน 9 ดอกไม้นับร้อยบานพลันร่วงโรย 2

จอมนักรบอหังการ บทที่ 342 เมื่อถึงฤดูใบไม้ร่วงวันที่ 8 เดือน 9 ดอกไม้นับร้อยบานพลันร่วงโรย! 2

ผู้หญิงคนนั้นตอบว่า

“ฮ่าฮ่า ไม่มีอะไร แค่สงสัยเท่านั้น อยากรู้ว่าเทวดาที่ไหนจะได้แต่งงานกับสาวงามอันดับหนึ่งแห่งตำบลหนานหลินของเรา!”

เสิ่นรั่วชิงได้ตอบกลับ

“บ้า!”

จากนั้นเสิ่นรั่วชิงก็วางโทรศัพท์ลง

เย่อู๋เทียนถามอย่างงุนงง

“เกิดอะไรขึ้น?”

เสิ่นรั่วชิงตอบอย่างอ่อนโยน

“เพื่อนสมัยเด็ก ตอนนี้กำลังทำงานอย่างหนักในตี้ตู เมื่อคืนก่อนจู่ๆ เธอก็ติดต่อฉันมา บอกฉันว่ามีครูโรงเรียนประถมคนหนึ่งป่วยหนัก คงเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว ถามฉันว่ามีเวลาไปเยี่ยมเธอในตี้ตูหรือไม่”

เย่อู๋เทียนตกตะลึงเล็กน้อย

“ช่างบังเอิญจริง คุณกำลังจะไปที่ตี้ตูเพื่อเข้าควบคุมสำนักงานใหญ่ของเทียนจวิน กรุ๊ป เพื่อนสมัยเด็กก็ติดต่อคุณมา”

เสิ่นรั่วชิงยกมือขึ้นเกาขมับเล็กน้อยแล้วพยักหน้า

“ฉันก็คิดอย่างนั้น แต่ไม่เป็นไร ตอนฉันยังเด็ก ฉันอาศัยอยู่กับพ่อแม่ในเมืองเล็กๆ ทางตอนใต้ ครูโรงเรียนประถมของฉันช่วยเหลือครอบครัวของเรามาก จ่ายค่าเล่าเรียนไม่ไหว เธอก็ควักเงินจ่ายเอง คิดไม่ถึงว่าจะลาโลกไปตอนนี้”

เย่อู๋เทียนถาม

“ครูโรงเรียนประถมของคุณมาจากตี้ตูเหรอ?”

เสิ่นรั่วชิงพยักหน้า

“ใช่ เป็นคนตี้ตู ตอนสาวๆ เคยไปช่วยสอนอยู่ทางใต้ ต่อมาเธอกลับไปที่เมืองตี้ตู มอบความฝันให้กับเด็กนักเรียนประถมมากมาย เป็นคนดีคนหนึ่ง ตอนเด็กๆ พวกเราชอบเรียกเธอว่าคุณแม่เสี่ยวหยุน…”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เสิ่นรั่วชิงก็มีสีหน้าดูเศร้าหมอง

แล้วกล่าวเพิ่มอีกประโยคหนึ่ง

“ก่อนหน้านี้ฉันไปที่เจียงหนานเพื่อเข้าร่วมงานโอสถและการฝังเข็ม ไม่เพียงแต่เลือกเครื่องประดับให้ตัวเองเท่านั้น แต่ยังคิดที่จะเลือกของขวัญที่ดีสำหรับแม่ของเสี่ยวหยุนด้วย ตอนนี้…แค่ซื้อของขวัญก็ไม่ทันแล้ว”

เย่อู๋เทียนกุมมือของเสิ่นรั่วชิงแน่นโดยไม่รู้ตัว

“คุณแม่เสี่ยวหยุนของคุณต้องไม่ตาย”

เสิ่นรั่วชิงกลับส่ายหน้า

“คราวนี้มันไม่เหมือนกัน ได้ยินมาว่าเธอไม่ได้เป็นโรคทั่วไป แต่ดูเหมือนเธอโดนเล่นของอะไรบางอย่าง”

เย่อู๋เทียนหัวเราะเยาะ

“บนโลกนี้มีการเล่นของด้วยเหรอ?”

เสิ่นรั่วชิงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

จางจิงหลวนที่กำลังขับรถอยู่กล่าวขึ้น

“มี”

เย่อู๋เทียนถามด้วยความสนใจ

“เล่นของอะไร?”

จางจิงหลวนตอบเสียงเบา

“นอกแดนใต้ ประเทศเทียนอิง มีนิกายหนึ่งคือนิกายเทียนอิง เทียนจากคำว่าฟ้าดิน อิงจากคำว่าทารก มีนักบวชชั่วร้ายอยู่ในนิกาย สามารถใช้กระดูกของทารกเลือด เปลี่ยนชะตากรรมของคนได้ เรียกว่า ทารกเลือดเปลี่ยนชะตากรรม!”

พอพูดจบเสิ่นรั่วชิงก็พูดขึ้นในทันใด

“ใช่ๆๆ ประเทศเทียนอิง แต่ฉันไม่รู้ว่านิกายเทียนอิงที่คุณพูดถึงมันเป็นยังไง แต่ลูกชายของคุณแม่เสี่ยวหยุน เชื่อในนิกายนี้ เหมือนพวกมนตร์ดำ!”

“อีกอย่างก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ลูกชายของคุณแม่เสี่ยวหยุนการค้าเจริญรุ่งเรืองในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา นับตั้งแต่ที่ได้ไปที่ประเทศเทียนอิง แต่คุณแม่เสี่ยวหยุนของผมถูกทรมานทุกวัน มันแปลกมาก!”

จางจิงหลวนตอบกลับเบาๆ

“ไม่แปลก มีคำกล่าวเรื่องโชคชะตา เรื่องมนตร์ดำมาตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว”

เย่อู๋เทียนหัวเราะเยาะ

“จางจิงหลวน คุณก็เชื่อเรื่องนี้ด้วยเหรอ?”

จางจิงหลวนรู้สึกหดหู่ใจ

“ผมรู้ว่าคุณกับแม่ต่างก็ไม่เชื่อในพระเจ้า แต่ผมเชื่อ”

เย่อู๋เทียนพูดด้วยสายตาเฉยเมย

“ทางไสยศาสตร์มนตร์ดำผู้ที่เป็นภัยต่อประเทศชาติและประชาชนจะถูกฆ่าอย่างไร้ความปรานี!”

จางจิงหลวนกล่าวเตือน

“แม้แต่กัวเถาจือก็ไม่เคยเอาตัวเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของนิกายเทียนอิง อีกอย่างพวกเขาก็คือพวกเขา พวกเราก็คือพวกเรา วิทยายุทธและความชั่วร้ายไม่เคยมีความเกี่ยวข้องขัน”

เย่อู๋เทียนไม่ได้พูดอะไรอีก

และในเวลานี้เอง มือถือเสิ่นรั่วชิงก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เป็นเพื่อนวัยเด็กของเสิ่นรั่วชิงที่ส่งข้อความเสียงมาให้เธอ

“รั่วชิง หลังจากที่มาถึงตี้ตูแล้ว ก็สามารถมาที่สมาคมเทียนอิงได้เลย ลูกชายของคุณแม่เสี่ยวหยุนกำลังจะจัดพิธีกรรมทางศาสนาเพื่อคุณแม่เสี่ยวหยุนที่นี่ นอกจากนี้ดาราทุกดวงของตี้ตูจะมาร่วมงาน คืนนี้พวกเราต้องได้เปิดหูเปิดตาแน่นอน!”

เสิ่นรั่วชิงได้ตอบกลับ

“ดี แต่…ฉันอาจจะไปถึงช้าหน่อย หลังจากมาถึงตี้ตู ฉันยังต้องไปเลือกของขวัญให้คุณแม่เสี่ยวหยุนอีก จะไปมือเปล่าไม่ได้”

อีกฝ่ายตอบกลับมา

“ตกลง จะรอคุณ อ้อ ถ้าต้องการเลือกของขวัญ ก็สามารถไปที่ร้านของโจวเซิงได้ ตอนนี้เขาหยิ่งยโสมากในตี้ตู ดาราใหญ่หลายคนจะไปที่ร้านของเขาเพื่อเลือกเครื่องประดับ ว่ากันว่าได้ปลุกเสกหมดแล้ว ผมจะส่งที่อยู่ให้คุณ!”

เสิ่นรั่วชิงไม่เก็บมาใส่ใจ ตอบกลับทางโทรศัพท์มือถือ

“เขาเหมือนพ่อของเขาตั้งแต่เด็ก เป็นหมอดู ทำไมล่ะ โกหกไปถึงตี้ตูแล้วเหรอ?”

อีกฝ่ายตอบกลับมา

“อย่าพูดแบบนี้ ตอนนี้โจวเซิงกับลูกชายของคุณแม่เสี่ยวหยุนเป็นพี่น้องกัน เขาต้องมีความสามารถแน่ๆ อีกอย่าง…เขาเคยรู้สึกดีกับคุณมาตลอด ฮ่าฮ่า ถ้าไปที่ร้านของเขา บางทีเขาอาจจะให้ส่วนลดคุณก็ได้!”

ใบหน้าสวยของเสิ่นรั่วชิงกระตุก พลางตอบกลับ

“งั้นฉันไม่ไปแล้ว”

พูดจบ เสิ่นรั่วชิงก็โยนมือถือไปอีกทาง

เย่อู๋เทียนที่อยู่ข้างๆ กลับกล่าวว่า

“ไป แต่ไม่ได้ไปหาโจวเซิงนั่น!”

“ผมแค่อยากเห็นความพิเศษของเครื่องประดับที่ปลุกเสกแล้ว!”

“ส่วนตี้ตู ในฐานะที่เป็นเมืองศูนย์กลางของประเทศหลง ลมชั่วร้ายพัดเข้ามาตั้งแต่เมื่อใด?”

เสิ่นรั่วชิงเหลือบมองเย่อู๋เทียนโดยไม่รู้ตัว

มักจะรู้สึกว่าการเดินทางไปยังตี้ตูครั้งนี้

จะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น

ในเวลาเดียวกัน ในบ้านหลังเก่าของตระกูลหานแห่งตี้ตู

หานตี้ซือเพิ่งกลับมาพอดี

แล้วพบว่า

มีชายชราคนหนึ่งนั่งหลับตาอยู่ในห้องโถง

พอได้ยินเสียงฝีเท้าของหานตี้ซือ ชายชราก็ลืมตาขึ้นแล้วพูดด้วยเสียงแหบพร่า

“เย่อู๋เทียน จะมาตี้ตูเหรอ?”

หานตี้ซืออึ้งไปเล็กน้อย

มีความเงียบเป็นเวลานาน

ก่อนจะตอบ

“ครับผม”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายชรา

“แน่นอนว่าคนของนิกายเทียนอิงไม่ได้โกหก ปีที่แล้วเขาบอกผมว่า ในวันที่ 8 กันยายนปีนี้ เย่อู๋เทียนจะมาถึงตี้ตูอย่างแน่นอน พอถึงตอนนั้น หานปู้กางแห่งตระกูลหานเผ่าโบราณของเรา จะรับชะตากรรมสวรรค์!”

สีหน้าของหานตี้ซือเปลี่ยนไปอย่างมาก

ส่ายหัวอย่างบ้าคลั่ง

“ไม่! ไม่! ขอความเมตตากรุณา ได้โปรดยกโทษให้เย่อู๋เทียนด้วย !”

ชายชรามองหานตี้ซือด้วยรอยยิ้มเล็กๆ

“แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ถึงได้ร้องขอชีวิตให้คนต่างนามสกุล

พอพูดจบ

ชายชราก็จิบชาหนึ่งคำ

หันไปอาเจียนใส่หานตี้ซือ

น้ำชาเป็นดั่งกระบี่

พุ่งไปยังหานตี้ซือ

จากนั้นหานตี้ซือก็หันหลังวิ่งหนีไป

น้ำชาเป็นดั่งกระบี่ พุ่งเข้าไปที่หน้าแข้งของหานตี้ซือ

รูเลือดปรากฏขึ้นในทันใด

…

ในเวลาเดียวกัน.

ระหว่างทางจากเจียงไห่ไปยังตี้ตู จู่ๆ เย่อู๋เทียนก็ถามจางจิงหลวนขึ้นมาประโยคหนึ่ง

“วันนี้วันที่เท่าไหร่?”

จางจิงหลวนตอบกลับ

“8 กันยายน”

จากนั้นก็ถามว่า

“มีอะไรเหรอ?”

เย่อู๋เทียนหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วพึมพำกับตัวเอง

“ไม่มีอะไร แค่จู่ๆ ก็นึกถึงบทกวีท่อนหนึ่ง…”

“เมื่อถึงฤดูใบไม้ร่วงวันที่ 8 เดือน 9 ดอกไม้นับร้อยบานพลันร่วงโรย!”