จอมนักรบอหังการ - บทที่ 415 เย่ฝูถู！แกมันสารเลว！1
จอมนักรบอหังการ บทที่ 415 เย่ฝูถู！แกมันสารเลว！1
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สวรรค์รู้ว่าอารมณ์ความรู้สึกของเย่ฝูถูในตอนนี้เป็นอย่างไร
เด็กดี เชื่อฟัง？
นี่ควรเป็นคำพูดที่พ่อพูดกับลูกชายไม่ใช่เหรอ？
ตอนนี้……
คำพูดนี้ พูดออกมาจากปากของเย่อู๋เทียน และก็พูดกับเย่ฝูถู？
มักจะรู้สึกแปลกๆ
และในเวลานี้ เย่ฝูถู กลับไปยังพื้นดินที่ชั้นดาดฟ้าของตึกแล้ว
สายตาที่มองไปยังเย่อู๋เทียน ยังคงตื่นตกใจสุดขีด
ไม่ว่ายังไงก็คิดไม่ถึง
เมื่อตัวเองอยู่ต่อหน้าของไอ้เด็กบ้าคนนี้ แม้แต่เดินก็เดินไม่ได้
ผ่านไปนาน เย่ฝูถูถึงพูดถามหนึ่งประโยคแล้ว
“ตอนนี้พลังบำเพ็ญของแกถึงไหนแล้ว？”
เย่อู๋เทียนตอบไม่ตรงคำถาม
“คลายความสงสัยของผมก่อน！”
เย่ฝูถูใบหน้าหม่นหมอง
“ไปพบแม่ของแก？”
เย่อู๋เทียนย้อนถาม
“ทำไมคุณถึงไม่เต็มใจที่จะพบเธอ？”
เย่ฝูถูพูดด้วยใบหน้านิ่งๆ
“เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กอย่างแกไม่ต้องมายุ่ง อีกอย่าง ตอนนี้ฉันเป็นผู้ออกบวช ไปเจอแม่ของแก มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่！ ”
เย่อู๋เทียนสงสัย
“งั้นทำไมถึงบอกให้ผมรู้ว่าคุณยังอยู่？”
เย่ฝูถูพูดไม่ออก
เย่อู๋เทียนพูดอย่างนิ่งๆ
“ไปเถอะ ไปเจอแม่แท้ๆของผม อย่าทำให้ผมโมโห”
“……”
เย่ฝูถูเงียบไประยะหนึ่ง
ผ่านไปนาน เย่ฝูถูไม่รู้ว่าคิดอะไรบางอย่างได้ ทันใดนั้นก็พูดออกมาหนึ่งประโยคด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกแล้ว
“ไม่ไปพบ！”
เย่อู๋เทียนพยักหน้า
“ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ผมไม่บีบบังคับ！”
พูดจบ เย่อู๋เทียนหันหลังจากไป
ท่าทีของเย่อู๋เทียน ทำให้เย่ฝูถูถึงกับมึนงง
เงียบขรึมไปครู่หนึ่ง ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร จู่ๆเย่ฝูถูก็ตามไปอีก ขมวดคิ้วพร้อมพูดถาม
“เจอแล้วจะพูดอะไรเหรอ？ถึงยังไง ไม่เจอกันมาหลายสิบปีแล้ว！ความรู้สึกจืดจาง！อีกอย่าง หลังจากที่ฉันเจอเธอ เธอก็อาจจะมีอันตรายได้！”
เหมือนว่าเย่อู๋เทียนจะไม่ประหลาดใจที่เย่ฝูถูตามมา ย้อนถาม
“อันตรายอะไร？”
เย่ฝูถูพูด
“ตระกูลเย่เผ่าโบราณถูกทำลายในตอนนั้น มีทั้งตาย ทั้งหนี จนถึงตอนนี้ ไม่มีเบาะแสเลยสักนิด！ที่พ่อออกบวชในปีนั้น ก็เป็นเพราะสถานการณ์บีบบังคับ！ไม่มีทางเลือก ศัตรูตัวฉกาจเหมือนฝ่ามือที่ไร้ตัวตน ชักจูงจิตใจของพ่อ！หลายปีมานี้ ถ้าหากบุ่มบ่ามมาพบพวกแกสองแม่ลูก อาจจะมีอันตรายโดยไม่รู้ตัว！ ”
เย่อู๋เทียนขมวดคิ้ว พูดถาม
“ตระกูลเย่เผ่าโบราณ ถูกจางจิงหลวนวางกับดักทำลายแล้วไม่ใช่เหรอ？”
เย่ฝูถูย้อนถาม
“แกคิดว่า เธอมีความสามารถนั้นเหรอ？”
เย่อู๋เทียนถาม
“งั้น……กัวเถาจือล่ะ？”
เย่ฝูถูเงียบขรึมไปครู่หนึ่ง พูดตอบกลับ
“ถ้าหากกัวเถาจือต่อสู้กับฉัน ฉันก็ไม่มั่นใจว่าจะชนะเธอได้！”
เย่อู๋เทียนพูดถามอย่างนิ่งๆ
“ทำไม？”
เย่ฝูถูตอบกลับอย่างจริงจัง
“เส้นลมปราณมังกร99สายในโลกหล้า บ่อน้ำเก่าแก่ของซอยหลัวฝูแห่งตี้ตูนั่น เป็นเพียงหนึ่งเดียวในนั้น！”
“และส่วนหลังภูเขาเอ๋อเหมย ก็มีเส้นลมปราณมังกรสายหนึ่ง！ครอบครองโดยวัดอี่เซียน！”
“กัวเถาจือ น่าจะเป็นผู้ที่ได้รับผลประโยชน์จากเส้นลมปราณมังกรสายนั้น！เพราะงั้น น่ากลัวสุดๆ！”
ได้ยินคำพูดนี้ เย่อู๋เทียนไม่รู้คิดอะไรบางอย่างได้ จู่ๆก็ไม่รู้สึกตัว หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ถึงพูดถามออกมาหนึ่งประโยคแล้ว
“เส้นลมปราณมังกรที่ส่วนหลังภูเขาเอ๋อเหมยตัวนั้น ก็เป็นบ่อน้ำเก่าแก่？”
เย่ฝูถูส่ายหน้า
“ไม่ทราบ”
เย่อู๋เทียนไม่ได้พูดอะไรอีก สายตาก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมเล็กน้อย ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
เย่ฝูถูมองไปยังเย่อู๋ถูอย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะพูดถาม
“นอกจากนี้แล้ว แกไม่อยากรู้อย่างอื่น？”
เย่อู๋เทียนพูดน้ำเสียงเบาๆ
“ตอนนี้ผมเป็นกังวลแค่ แม่ที่เลี้ยงผมจนเติบใหญ่ หานหว่านเอ๋อร์ อยู่ที่ไหน！ ”
เย่ฝูถูหรี่ตาลงแล้ว พูดออกมาหนึ่งประโยคอย่างฉับพลัน
“เส้นทางแห่งบู๊ ถึงท้ายที่สุด ก็ต้องหลงลืม ไม่เช่นนั้น ยากที่จะประสบความสำเร็จอันใหญ่！”
เย่อู๋เทียนยิ้มเยาะ
“งั้นผมก็จะทำลายเดียรัจฉานที่ถึงแดนที่หลงลืมเหล่านี้ทิ้งให้หมด！”
เย่ฝูถูถอนหายใจแล้ว
“ความคิดเช่นนี้ จะเป็นจักพรรดิซียนได้อย่างไร？เสียแรงที่เป็นสายเลือดมังกรแท้ของตระกูลเย่ของเราจริงๆ！”
เย่อู๋เทียนย้อนถามอย่างไม่โกรธ
“คุณเป็นสายเลือดมังกรแท้จริงๆ？อีกอย่าง อะไรที่เรียกว่ามังกรที่แท้จริง？ ”
เย่ฝูถูถูกถามจนค่อนข้างมึนงง
เย่อู๋เทียนยิ้มเยาะอีกครั้ง
“นี่เหมือนว่า ไม่ใช่ความลับที่ใหญ่อะไร มนุษย์อยู่อย่างจีรัง เกิดขึ้นพร้อมกันสองเผ่าพันธุ์ เผ่าพันธุ์หนึ่งคือผู้มีปัญญา อีกเผ่าพันธุ์หนึ่งคือมนุษย์มังกร ผู้มีปัญญาอ่อนแอ มีผู้ที่สำเร็จเมื่อเข้าสู่ศิลปะการต่อสู้ ในอัตราส่วนน้อย มนุษย์มังกร ไม่เหมือนกัน ถูกไหม ？เพราะงั้น ในสายตาของคุณ ผู้ที่มีสายเลือดมนุษย์มังกร เป็นสายเลือดมังกรแท้？”