จอมนักรบอหังการ - บทที่ 423 เย่ฝูถูชายหัวโล้นซื้ออาหารเช้า ถือโอกาสฆ่าคนช่วยลูกชาย！
- Home
- จอมนักรบอหังการ
- บทที่ 423 เย่ฝูถูชายหัวโล้นซื้ออาหารเช้า ถือโอกาสฆ่าคนช่วยลูกชาย！
จอมนักรบอหังการ บทที่ 423 เย่ฝูถูชายหัวโล้นซื้ออาหารเช้า ถือโอกาสฆ่าคนช่วยลูกชาย！
การเคลื่อนไหวบนอากาศของหอหมากรุก ยิ่งใหญ่เกินไป
ทั่วทั้งตี้ตู ในเวลานี้ ได้รับคำสั่งของช่วงสงครามทั้งหมด！
ชาวเมืองทุกคน ต่างก็หวาดกลัวกันขึ้นมาแล้ว
ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไร
แต่สายตาของทุกคน กลับจดจ่อไปยังท้องฟ้าเหนือหอหมากรุกกันแล้ว！
เสียงของเครื่องบินรบ ห่อหุ้มท้องฟ้าของทั่วทั้งเมืองไว้！
ก่อนหน้านี้ ทุกคน ต่างก็ไม่ได้เตรียมใจกันไว้เลย！
แต่ เห็นสถานการณ์ทางฝั่งของหอหมากรุก
สงครามใหญ่！
พร้อมที่จะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ！
กลับเห็นเหวินจือฉวนในเวลานี้
แม้ว่าเห็นหยางทุนหู่เดินออกมาจากเครื่องบินรบที่ร่วงหล่นนั่นแล้ว！
แต่ว่า ใบหน้าของเหวินจือฉวน ไม่มีความรู้สึกใดๆเลย
ถึงขั้นเผยรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้า
ราวกับว่าในสายตาของเขา
เทพแห่งกรมทหารของประเทศหลง？
มีชื่อเสียงเท่าเทียมกับเย่อู๋เทียน？
วิญญาณทหารของประเทศหลง หยางทุนหู่？
ก็แค่นี้เอง！
กลับเห็นหยางทุนหู่ในเวลานี้ แม้ว่าปรากฏตัวออกมา แต่ ไม่ได้จู่โจมเหวินจือฉวนทันที
แต่สั่งโล่ซวนหยวนที่อยู่ข้างหลังหนึ่งประโยค
“รีบถอยไป！”
เมื่อพูดคำนี้ออกมา โล่ซวนหยวนก็รู้ เรื่องราวมันแย่ถึงขีดสุดแล้ว！
แม้ว่าเป็นหยางทุนหู่……
ก็ไม่มีความมั่นใจที่จะพลิกสถานการณ์คับขันนี้ได้！
ถึงยังไง แม้แต่เย่อู๋เทียน ก็ตายแล้ว！
โล่ซวนหยวนไม่ได้รับความคิดเห็นของหยางทุนหู่ และพูดเสียงขรึมประโยคหนึ่งแล้ว
“ตาย ก็ไม่มีทางถอย！”
เมื่อเหวินจือฉวนได้ฟังประโยคนี้ ราวกับว่าได้ยินเรื่องน่าขำ ถึงขั้นหัวเราะเยาะออกมาแล้ว
หลังจากนั้น เหวินจือฉวนถึงได้มองไปยังหยางทุนหู่ที่อยู่ตรงหน้าโล่ซวนหยวนอย่างเป็นทางการ
สังเกตมองตั้งแต่หัวจรดเท้ารอบหนึ่ง
ยิ้มเล็กน้อย
“มีคุณสมบัติที่ดีเลยทีเดียว สามารถเพิ่มกำลังศพเหล็กเทียนอิงของฉันได้อีกคน！”
หยางทุนหู่หัวเราะอย่างเยือกเย็น
ทันใดนั้น
หยางทุนหู่ก้าวขึ้นมาข้างหน้า ปล่อยหมัดไปยังลำตัวของเหวินจือฉวนแล้ว
หมัดนี้ น่าหวาดกลัวอย่างมาก！
เพียงแค่เห็นสถานที่ที่หยางทุนหู่ผ่านมา แผ่นดินแตกร้าว！
ทุกย่างก้าว！
โลกสั่นสะเทือน！
ทำให้ทั่วทั้งเมือง ราวกับประสบกับแผ่นดินไหว！
แต่ว่า ตอนที่หมัดกำปั้นของหยางทุนหู่ กำลังจะตกลงที่ศีรษะของเหวินจือฉวน
เหวินจือฉวน เพียงแค่ถีบออกไปเท้าเดียว
ตูม！
แผ่นดินสั่นสะเทือน！
ลมปราณที่น่ากลัวหนึ่งชั้น วนเวียนทั่วตัว
ทำให้หมัดนี้ของหยางทุนหู่ ไม่ได้ต่อยบนศีรษะของเหวินจือฉวน แต่ต่อยบนลมปราณชั้นนั้นของทั่วตัวเขาแล้ว！
ลมหมัดกำปั้นกระจาย！
ราวกับว่าลมม้วนกวาดทั้งสี่ทิศทางอย่างบ้าคลั่ง！
สถานที่ที่ผ่าน สถาปัตยกรรมล้มพังดังตูมตาม！
แต่เห็นหมัดนี้ รวมพละกำลังที่น่ากลัวมาก！
แต่แม้ว่าเป็นเช่นนี้ ก็ไม่สามารถทำให้เหวินจือฉวนบาดเจ็บได้แม้แต่เส้นขนเดียว！
ในทางกลับกัน และในเวลานี้ เหวินจือฉวน ยกมือเอากระบี่ของเขา ทิ่มแทงไปยังแขนข้างนี้ที่หยางทุนหู่ปล่อยหมัดออกมา！
ความเร็วช้ามาก！
ด้วยความเร็วที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า แขนข้างนี้ของหยางทุนหู่ ถูกกระบี่เล่มนี้ แทงทะลุ！
แต่ หยางทุนหู่ไม่เปล่งเสียงออกมา！
แม้ว่าเจ็บปวดมาก หยางทุนหู่ยังคงใช้แขกอีกข้างหนึ่ง
ออกหมัดอีกครั้ง！
แต่ยังคงมีจุดจบเช่นเดิม
แขนอีกข้างหนึ่ง ถูกเหวินจือฉวนแทงทะลุเหมือนกัน！
หยางทุนหู่เบิกตามองกว้าง！
ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ สิ้นหวัง！
ใครก็ไม่คาดคิด……
แม้ว่าหยางทุนหู่ลงมือ ก็ไม่สามารถทำให้เหวินจือฉวนบาดเจ็บได้！
นี่……
พละกำลังของเหวินจือฉวน เป็นเหมือนกับเทพและปีศาจที่แท้จริง！
เหวินจือฉวนมองไปยังหยางทุนหู่พร้อมยิ้มอย่างนิ่งๆ ค่อยๆเอ่ยปากพูด
“มีความสามารถแค่นี้เหรอ？”
พูดประโยคนี้จบ ณที่ตรงนั้น เงียบสงบแล้ว！
แต่ในเวลานี้ มีเสียงไอกว่าหลายครั้งดังขึ้นจากตรงนั้นทันที！
ก็เห็น เครื่องบินที่เพิ่งตกลงเมื่อครู่ “คนตาย”ที่ได้รับผลกระทบ จู่ๆลุกขึ้นนั่งแล้ว
ขณะที่พวกเขาลุกขึ้นนั่ง ทุกคน ล้วนแต่ลูบคลำที่หน้าอกของตัวเองโดยทันที
ไม่มีข้อยกเว้น มีเข็มเงินหนึ่งเล่ม ปักที่ตัวของพวกเขาแต่ละแล้ว！
เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมาเมื่อไหร่？
ทำไมถึงมีเข็มเงิน？
สายตาของเหวินจือฉวน ก็ถูกพฤติกรรมของคนเหล่านี้ดึงดูดแล้ว
กลับเป็นว่าเห็น……
มีเงาร่างชายวัยรุ่นคนหนึ่ง กำลังเดินออกมากจากหน้าเครื่องบินที่บินตกลำนั้น！
ชายวัยรุ่นคนนี้ เพียงแค่ยกมือขึ้น ก็ยกส่วนหน้าของเครื่องบินขึ้น ย้ายคนๆหนึ่งที่ถูกส่วนหน้าของเครื่องบิรกดทับออกมา ！
คนผู้นั้นที่ถูกส่วนหน้าของเครื่องบินทับ
คือเจ้าหน้าที่ระดับสูงที่มีอายุเยอะของประเทศหลง
ขาทั้งสองข้างถูกกดทับจนแหลก！
ชายวัยรุ่นมองขาทั้งสองข้างของชายชราแวบหนึ่ง พูดออกมาหนึ่งประโยคอย่างนิ่งๆ
“ต่อไปก็ทำได้เพียงนั่งรถเข็นแล้ว”
ชายชรามองไปที่ใบหน้าของชายวัยรุ่นอย่างสั่นเทา
ชายชราน้ำตาไหลอาบหน้า
“ขอเพียงแค่ชิงตี้ไม่ตาย แม้ว่าฉันจะตาย ก็ไม่เป็นไร！”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป สายตาของคนที่อยู่ตรงนั้นทุกคน ต่างก็จดจ่อยังบนตัวของชายวัยรุ่นคนนั้นกันหมดแล้ว
ทันใดนั้น ณตรงนั้น ถึงขั้นมีคนที่อดไม่ได้ร้องไห้ออกมาแล้ว！
เจ้ายมบาลชิงตี้ เย่อู๋เทียน！
ไม่ตาย！
เขายังมีชีวิตรอด！
เย่อู๋เทียนค่อยๆลุกขึ้นยืน พลางตรวจดูบาดแผลของคนสามสี่คนรอบๆ พลางพูด
“หลังจากที่มาแล้ว มองดูจากที่ไม่ไกลครู่หนึ่ง เดิมทีคิดอยากจะดูสักหน่อยว่า เมื่อเผชิญหน้าศัตรูตัวฉกาจ ในบรรดาเจ้าหน้าที่ระดับสูงของประเทศหลง มีคนที่ขี้ขลาดบ้างหรือเปล่า แต่ น่าเสียดายมาก ไม่มีเลยสักคน！”
“ตอนนี้ดูเหมือนว่า คิงเซียนสามสี่ท่านนั้นของหอจักรพรรดิเซียน จะว่างงานแล้ว ผู้บริหารระดับสูงของทั้งประเทศหลง ไม่มีใครกลัวตายสักคน ทำไมจะต้องรับเบี้ยเลี้ยงมากมายขนาดนั้นทุกเดือนด้วย？ ”
ได้ฟังระโยคนี้ และไม่ว่าโล่ซวนหยวนและพวกจะมีความรู้สึกอะไร
หยางทุนหู่ที่เข้ามาใกล้ตรงหน้าของเหวินจือฉวน ก็ด่าทออย่างเกลียดชังประโยคหนึ่งแล้ว
“ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว ก็มองดูแบบนั้นเหรอ？”
เย่อู๋เทียนยิ้มเยาะ
“ตอนนี้รู้จักเจ็บแล้ว？ใครใช้ให้แกรักแกฉันที่เป็นทหารใหม่ในตอนนั้น？”
“……”
หยางทุนหู่ไร้คำพูดไปครู่หนึ่ง
แต่ ตระหนักได้ถึงจุดที่น่ากลัวของเหวินจือฉวน คำรามเสียงดังทันที
“ช่วยได้กี่คนก็กี่คน！ไป！รีบไป！ไอ้หมาแก่เหวินจือฉวน ฉันต้านทานเอง！”
พูดจบ หยางทุนหู่มองข้ามความเจ็บอย่างรุนแรงที่แผ่ซ่านมาจากทั้งสองแขน
ในเวลานี้ ปราณทั่วตัวแข็งแกร่งราวกับมังกร สองมือประสานกัน ราวกับค้อนตกลงไปยังหน้าผากของเหวินจือฉวน！
เหวินจือฉวนกลับว่าไม่เห็นหยางทุนหู่อยู่ในสายตา และมองไปยังเย่อู๋เทียนอย่างสงสัย เกิดข้อสงสัยเหมือนกับว่าฉีซู่ชิวที่เคยตายในเงื้อมมือของเย่อู๋เทียนในเมื่อก่อนยังไงอย่างนั้น
“ทำไมแกยังมีชีวิตอยู่？”
เมื่อพูดประโยคนี้จบลง มือทั้งสองข้างของหยางทุนหู่รวมกันเป็นค้อน ทุบลงไปแล้ว
ตูม！
เกิดการเคลื่อนไหวอย่างมาก！
แต่ยังคงทำให้เหวินจือฉวนได้รับบาดเจ็บได้ยาก！
ภาพฉากนี้ ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นนอกจากเย่อู๋เทียนแล้ว สิ้นหวัง！
และในเวลานี้
แสงของกระบี่
ทลายกลางอากาศมา
ฟิ้ว！
พู！
กระบี่เล่มนี้ แทงเข้าหน้าอกของเหวินจือฉวน
ไม่เพียงแค่เท่านี้！
หลังจากที่กระบี่เล่มนี้ แทงเข้าหน้าอกของเหวินจือฉวน ก็พาทั้งตัวของเหวินจือฉวน ก้าวไปข้างหน้า！
ทำให้ทั่วทั้งร่างกายของเหวินจือฉวน ลอยถอยหลังออกไปทันที！
ชิ้ง！
กระบี่แทงทะลุร่างกายของเหวินจือฉวน ตอกบนกำแพงของหอหมากรุก！
ส่วนเหวินจือฉวน ก็ตอกไว้บนกำแพงไปโดยปริยาย！
แต่คนไม่ตาย！
นัยน์แววตาทั้งสอง เต็มไปด้วยความหวาดกลัว！
จ้องมองที่แห่งหนึ่งอย่างแนบแน่น！
นอกประตูใหญ่ของบ้านเก่าแห่งนี้ที่หอหมากรุก！
ชายวันกลางคนหัวล้านสวมชุดลำลองคนนี้กำลังยืนอยู่！
ในมือของชายวัยกลางคนหัวล้าน ถืออาหารเช้าสองสามชุด ไม่มีอะไรมากไปกว่าสามสี่อย่างนั่น ขนมเปี๊ยะโรยหน้าด้วยงา ปาท่องโก๋ น้ำเต้าหู้！
หลังจากนั้น ชายวัยกลางหัวล้านก็ไม่แม้แต่จะมองเหวินจือฉวนเลย และก็ไม่เห็นผู้บริหารระดับสูงของประเทศหลงจำนวนมากมายที่อยู่ตรงนั้น ถึงขั้นโล่ซวนหยวนอยู่ในสายตา แต่มองแค่เย่อู๋เทียน
หัวเราะเหอะๆพร้อมพูดออกมาประโยคหนึ่งแล้ว
“ลูกชาย แม่ของแกให้พ่อมาตามแกกลับไปกินข้าวเช้าที่บ้าน！”