จอมนักรบอหังการ - บทที่ 427 เมื่อเย่ฝูถูลงมือ ทั้งเมืองตี้ตู ต่างก็ตะลึงกันแล้ว 1
- Home
- จอมนักรบอหังการ
- บทที่ 427 เมื่อเย่ฝูถูลงมือ ทั้งเมืองตี้ตู ต่างก็ตะลึงกันแล้ว 1
จอมนักรบอหังการ บทที่ 427 เมื่อเย่ฝูถูลงมือ ทั้งเมืองตี้ตู ต่างก็ตะลึงกันแล้ว! 1
แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แต่เย่อู๋เทียนกลับไม่ได้เอาเรื่องนี้มาใส่ใจ มองดูอาการบาดเจ็บของโจวจิ้นยวนอีกครั้ง มีบาดแผลที่เนื้ออยู่บ้าง ต้องพักอีกเพียงแค่ระยะหนึ่งเท่านั้น ก็จะดีขึ้น
แต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าของโจวจิ้นยวน กลับเต็มไปด้วยความหวาดผวา
ไม่อยากจะเชื่อเลย……
หวงฝู่ซิงถูแห่งสำนักเจินอู่ ไม่คิดว่าจะเป็นลูกศิษย์ของเย่อู๋เทียน?
นี่มันเกินไปแล้วนะ!
อย่างที่รู้ ถึงแม้ว่ากัวเถาจือ พบหวงฝู่ซิงถู ก็ต้องมีความเสียสละเล็กน้อย!
เย่อู๋เทียนอายุเท่าไหร่กัน?
จะกลายเป็นปรมาจารย์ของเซียนเฒ่าอย่างหวงฝู่ซิงถูได้ยังไง?
ในเวลานี้ เย่อู๋เทียนลุกขึ้นยืน และพูดกับโจวจิ้นยวนประโยคหนึ่ง
“ออกไปเถอะ คุณหมดมีธุระที่นี่แล้ว”
โจวจิ้นยวนยังคงไม่เชื่อว่าเย่อู๋เทียนจะเป็นอาจารย์ของหวงฝู่ซิงถู ในขณะเดียวกันยังคงเป็นห่วง ว่าเย่อู๋เทียนจะไปวัดอี่เซียนในช่วงเวลาที่สำคัญในการรับศิษย์……
แต่ โจวจิ้นยวนยังไม่ทันได้พูดอะไร เย่อู๋เทียนเดินไปหาโล่ซวนหยวนซึ่งอยู่ไม่ไกล
โจวจิ้นยวนมองเงาหลังของเย่อู๋เทียน อยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา
ไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะห้ามเย่อู๋เทียนไม่ให้ไปวัดอี่เซียนได้อย่างไร……
เพราะจวบจนวันนี้ โจวจิ้นยวนเพิ่งเข้าใจ ว่าด้วยความแข็งแกร่งของตน ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะให้ข้อเสนอกับเย่อู๋เทียนเลยด้วยซ้ำ!
เย่อู๋เทียนเดินไปตรงหน้าโล่ซวนหยวน และพูดประโยคหนึ่งเบาๆ
“ไปเถอะ ไปอภิปรายงานราชการที่หอทองม่วง
โล่ซวนหยวนกวาดตามองหอหมากรุกที่ระเกระกะด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน พูดประโยคหนึ่งจากก้นบึ้งของหัวใจ
“วันนี้ ถ้าคุณไม่อยู่ อย่าว่าแต่ที่นี่เลย แม้เมืองโบราณพันปีที่อยู่ด้านนอกแห่งนั้น ก็จะลุกเป็นไฟด้วย คุณช่วยทั้งประเทศหลงไว้!”
เย่อู๋เทียนยิ้มเบาๆ
“คนที่ลงมือก่อน ไม่ใช่ฉัน”
ได้ยินถึงตรงนี้ เย่อู๋เทียนชี้ไปที่เย่ฝูถูที่อยู่ด้านนอกประตูใหญ่หอหมากรุก
“เขาต่างหากล่ะ”
โล่ซวนหยวนหันไปมองเย่ฝูถู มีสีหน้าซับซ้อนขึ้น สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาว่า
“คนนี้ เป็นพ่อของคุณจริงๆเหรอ?”
เย่อู๋เทียนพูดแค่สองคำ
“กิจการครอบครัว”
โล่ซวนหยวนอึ้งเล็กน้อย ฝืนยิ้มซ้ำๆ
ไม่ถามอะไรมาก
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ด้วยตำแหน่งของโล่ซวนหยวนในประเทศหลง สามารถไปดูแลกิจการครอบครัวของผู้คนในประเทศหลงได้……
เว้นแต่กิจการครอบครัวของเย่อู๋เทียนคนเดียว
โล่ซวนหยวน……
ไม่กล้าถามอะไรมาก
ยังมีผู้อาวุโสอีกหลายคน ที่ยืนอยู่ด้านหลังโล่ซวนหยวน
หนึ่งในนั้นรวมถึงเหวินเติงเจิน
เหวินไท่จี๋คือเหล่าจู่ของตระกูลเหวิน เหวินจือฉวนก็คือลุงแท้ๆของเหวินเติงเจิน!
ทั้งสองคนก่อการจลาจล
ในเหตุการณ์นี้ ผู้ที่มีอารมณ์ที่ซับซ้อนมากที่สุด ก็คือเหวินเติงเจิน
ในเวลานี้
ในหัวของเหวินเติงเจิน สิ่งที่คิดก็คือความปลอดภัยและอันตรายทั้งหมดของตระกูลเหวิน!
วันนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเย่อู๋เทียน!
เหวินจือฉวน มีโอกาสมากที่จะใช้ความแข็งแกร่งของตน พลิกประเทศหลงทั้งหมด ให้เปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวงได้!
ตอนนี้ เหวินจือฉวนถูกลากตัวไปสอบปากคำแล้ว!
ถ้างั้นต่อจากนี้……
ทั้งตระกูลเหวิน กำลังเผชิญกับการลงโทษหนักสุดอย่างชัดเจน!
เย่อู๋เทียนเห็นแค่เหวินเติงเจินแวบหนึ่ง ก็ราวกับว่ามองเห็นความคิดของเขาอย่างทะลุปรุโปร่ง ถามขึ้นมาเบาๆประโยคหนึ่งว่า
“ตอนนี้คุณรู้สึกโชคดีที่ประเทศหลงยังไม่วุ่นวาย? หรือว่าเป็นกังวลเกี่ยวความปลอดภัยและอันตรายของตระกูลเหวินของพวกคุณ?”
เมื่อพูดคำนี้ออกมา เหวินเติงเจินก็ตะลึง……
หลังจากนั้น
น้ำตานองหน้า!
เหวินเติงเจิน คุกเข่าลงบนพื้น
“ชิงตี้ผู้มีตาทิพย์! ฉัน อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี!”
เย่อู๋เทียนมองลงไปที่เหวินเติงเจิน แล้วพูดเบาๆว่า
“พาตระกูลเหวินของพวกคุณ ไปใช้ชีวิตเกษียณที่เจียงไห่เถอะ”
เหวินเติงเจิน คุกเข่าโค้งคำนับ
“ขอบคุณชิงตี้ที่โปรดกรุณา!”
เย่อู๋เทียนถอนหายใจ
“ลุกขึ้นมาเถอะ”
เหวินเติงเจินลุกขึ้นอย่างสั่นเทา
กลับไม่รู้ว่าทำไม หลังจากที่ลุกขึ้นแล้ว เหวินเติงเจินทันใดนั้นก็พูดกับเย่อู๋เทียนประโยคหนึ่ง
“ชิงตี้ ดูแลตัวเองด้วย!”
คำพูดเหล่านี้ ออกมาจากปากของเหวินเติงเจิน
เสียงแหบ!
แต่ หนักแน่น!
เย่อู๋เทียนกลับมองเหวินเติงเจินแวบหนึ่ง และเอ่ยเบาๆว่า
“ผูกคอตายอย่างอัปยศ ไม่ดีเท่าส่งต่อหลักสายกลางของคุณ คำสอนนี้ ไร้ประโยชน์ในสงคราม แต่ในยามที่ไม่มีสงคราม มันมีประโยชน์อย่างมหาศาล!”
เหวินเติงเจินราวกับถูกฟ้าผ่า!
ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าความคิดของตัวเอง เย่อู๋เทียนจะรู้เข้าใจอย่างถ่องแท้ได้
เย่อู๋เทียนเดินไปข้างหน้า ตบไหล่ของเหวินเติงเจินเบาๆสองสามครั้ง
แล้วพูดอีกประโยคว่า
“อีกอย่าง คุณต้องการออกแบบสถาบันเจิ้นกั๋วของเจียงไห่ด้วยตัวเองไม่ใช่เหรอ? ถ้าคุณตาย แล้วเรื่องนี้ ใครจะแบ่งเบาฉันล่ะ?”
เหวินเติงเจิน ร้องไห้สะอึกสะอื้น
แม้ว่าจะเป็นคนแก่ชรา ในตอนนี้ กลับร้องไห้เหมือนเด็ก
ไม่คิดเลย ว่าหัวใจของคนๆหนึ่ง จะสามารถกว้างได้มากขนาดนี้!
เหวินเติงเจิน คุกเข่าโค้งคำนับอีกครั้ง!
“ผู้ชายแม้ว่าจะแก่! โชคดีที่ยังมีประโยชน์! หวังว่าชิงตี้จะวางใจ! เรื่องสถาบันเจิ้นกั๋ว ฉัน ทุ่มเทสติปัญญาเเลความสามารถ ตราบจนชีวิตหาไม่!”
เย่อู๋เทียนพยุงเหวินเติงเจินขึ้นมา
“ไม่ต้องคุกเข่าแล้ว!”
เหวินเติงเจินเช็ดน้ำตา และไม่พูดอะไรอีก
จากนั้น เย่อู๋เทียนและโล่ซวนหยวน พากันเดินไปอีกอาคารหนึ่งภายในกำแพงสีแดงและกระเบื้องสีเหลือง
หอทองม่วงนั่นเอง!
สถานที่สำหรับกิจการของรัฐ!
แต่ขณะที่ทั้งสองเดินออกมาจากประตูใหญ่ของหอหมากรุก
เย่ฝูถูที่ถืออาหารเช้าอยู่ โน้มตัวไปทางเย่อู๋เทียนอีกครั้ง ด้วยรอยยิ้มลึกๆบนใบหน้าของเขา
พูดอย่างเปี่ยมล้นไปด้วยความรักของพ่อ
“ลูก มื้อเช้าใกล้จะเย็นแล้ว”
เย่อู๋เทียนตอบกลับเบาๆ
“คุณกลับไปก่อนเถอะ”
เย่ฝูถูหน้าเศร้า
“ลูก อย่าเอาแต่พูด คุณคุณคุณสิ ฉันเป็นพ่อแกนะ”