จอมนักรบอหังการ - บทที่ 428 เมื่อเย่ฝูถูลงมือ ทั้งเมืองตี้ตู ต่างก็ตะลึงกันแล้ว 1

จอมนักรบอหังการ บทที่ 428 เมื่อเย่ฝูถูลงมือ ทั้งเมืองตี้ตู ต่างก็ตะลึงกันแล้ว! 1

เย่อู๋เทียนกล่าวด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์

“เชิญท่านกลับไป”

เย่ฝูถูหยิบอาหารเช้าออกมา ใช้ขนมปังทอดหนึ่งชิ้นหนีบปาท่องโก๋ 2 ชิ้น ยื่นให้เย่อู๋เทียน

“แกต้องกินอาหารเช้าให้หมด ฉันถึงจะกลับไป”

เย่อู๋เทียนไม่รับ

เย่ฝูถูมองเย่อู๋เทียนตาปริบๆ แทบจะพูดอ้อนวอนอยู่แล้ว

“กินเถอะ ไม่กินมื้อเช้า จะเป็นโรคนะ อีกอย่าง อะไรนะ เมื่อสักครู่ พ่อฟังอยู่นอกประตูได้ยินว่า เรื่องที่เหวินจือฉวนกบฎนั้น เหมือนว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับนิกายเทียนอิงแห่งประเทศเทียนอิงนะ?”

“พ่อไปประเทศเทียนอิงเหรอสักครั้ง? และฆ่าเจ้านิกายของนิกายเทียนอิงหมดเลย? ไม่ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร ก่อนฟ้ามืด พ่อก็สามารถกลับมาทำมื้อเย็นให้แกกับแม่แกได้!”

เย่อู๋เทียนได้ยินเสร็จ กลับไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ

โล่ซวนหยวนฝ่าบาทผู้สูงส่งที่เดินตามหลังเย่อู๋เทียน รวมถึงเจ้าหน้าที่ระดับสูงอาวุโสของประเทศหลงสองสามคน แต่หลังจากได้ฟังคำพูดของเย่ฝูถูแล้ว ทุกคนหน้ากระตุก อย่างไม่มีข้อยกเว้น

ครอบครัวนี้

เป็นสายพันธุ์อะไรกันแน่?

ทำไมการกระทำและคำพูดของพวกเขา ถึงได้สุดยอดขนาดนี้?

เย่อู๋เทียนกลับตอบเย่ฝูถูอย่างเย็นชาประโยคหนึ่ง

“เรื่องนี้ ผมมีแผนของผม ไม่ต้องให้คุณมายุ่ง คุณไปทำเรื่องที่ควรทำก็พอ”

เย่ฝูถูดูรักและเมตตา

“ทำไมจะไม่เกี่ยวข้องกับพ่อล่ะ? สุดท้ายแล้วก็เป็นคนที่มีบัตรประชาชนของประเทศหลงเช่นกัน! แบบนี้ดีไหม? เมื่อกี้ได้ยินแกพูด แกจะให้หมอนั่นที่ชื่อหยางทุนหู่ นำทัพไปประเทศเทียนอิง? พ่อสามารถเป็นทหารที่ไปหน้าได้แต่ถอยไม่ได้! มีพ่ออยู่ อัตราการสูญเสียในสนามรบครั้งนี้สามารถลดลงได้ เพื่อชายหนุ่มเหล่านั้นของกรมทหารประเทศหลง แกก็ใช้พ่อสิ! ไม่เอาค่าจ้างด้วย!”

แม้ว่าเย่อู๋เทียนรู้สึกซาบซึ้งใจ แต่ก็ยังพูดอย่างเฉยเมย

“กลับไปฟังข่าวคราวเถอะ”

เย่ฝูถูหัวเราะเหอะๆ แล้วพูดว่า

“ไม่มีปัญหา! พ่อกำลังจะกลับไป ฟังที่แกจัดการ!”

เย่อู๋เทียนไม่พูดอะไรต่อ และไปที่หอทองม่วง กับโล่ซวนหยวนและพรรคพวกของเขาต่อ

ในเวลานี้ หยางทุนหู่ก็เดินออกมาจากหอทองม่วง และต้องการติดตามเย่อู๋เทียนไปที่หอทองม่วงเพื่อหารือ

แต่ กลับถูกเย่ฝูถูขวางทางเอาไว้

ทั้งคู่สบสายตากัน

หยางทุนหู่กำลังจะทักทายเย่ฝูถูอย่างมีมารยาท

เย่ฝูถูกลับถามหยางทุนหู่ด้วยใบหน้าที่โกรธ

“เมื่อก่อนตอนที่ลูกชายฉันเข้ากองทัพ แกเคยรังแกเขาใช่ไหม?”

หยางทุนหูใบหน้าตึงเครียด

ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นท่าทางที่ดูตกตะลึง

เย่ฝูถูหัวเราะอย่างเย็นชา

“ต่อไปถ้ากล้าไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ต่อหน้าลูกชายฉันอีก ฉันจะอัดแก เข้าใจไหม?”

หยางทุนหู่มีใบหน้ามืดมน พูดตามตรง เขาเป็นครูฝึกคนแรกของเย่อู๋เทียนหลังจากที่เขาเข้าร่วมกองทัพ

นับว่าเป็นอดีตเจ้านายของเย่อู๋เทียน!

ตอนนี้ ไม่คิดว่าจะถูกพ่อของเย่อู๋เทียน ข่มขู่!

ไร้สาระจริงๆเลย!

แต่เมื่อคิดถึงความน่ากลัวของเย่ฝูถู โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคิดถึงตอนที่เย่ฝูถูปรากฏตัวก่อนหน้านี้ เหวินจือฉวนถูกตอกติดกับกำแพงด้วยกระบี่เล่มเดียว

หยางทุนหู่ เก็บอาการ และพูดออกมาประโยคหนึ่งด้วยเสียงต่ำ

“เข้าใจแล้ว”

ใครจะไปคิด เมื่อพูดคำนี้ไป เย่ฝูถูกลับเปลี่ยนเรื่องคุย และยกมือขึ้นตบไหล่ของหยางทุนหู่

“ฉันล้อเล่นนะ พ่อแกเป็นเพื่อนสนิทของฉันตอนสมัยวัยรุ่น พูดถึงลำดับความอาวุโส แกก็เรียกฉันว่าพ่อบุญธรรมได้! แขนได้รับบาดเจ็บแล้วสินะ?”

“จุ๊ๆ แกก็อ่อนแอเกินไป แค่เหวินจือฉวนคนเดียว แกก็สู้ไม่ไหว! แกดูแกสิ ไม่เก่งเท่าลูกชายฉันเลย ความแข็งแกร่งน่ะ ยังแข็งแรงไม่เท่าลูกชายฉันเลย! ทำให้คนร้อนใจชะมัด!”

“เอาอย่างนี้ ฉันขอแนะนำแกหน่อย ทำให้แข็งแกร่งขึ้นหน่อย เป็นยังไง? หยางทุนหู่น่ะ ความหมายคือเพียงพอที่จะกลืนกินศัตรูในการเดินทางหลายพันไมล์ ทำตัวเองให้สมกับชื่อนี้ มิฉะนั้น จะทำให้ชื่อของตัวเองฟังดูน่าอายแล้ว!”

ผีรู้ว่าตอนนี้หยางทุนหูอยู่ไหนอารมณ์ไหน

แต่ขณะที่กำลังจะพูดประโยคหนึ่งขึ้นมา ถึงฉันตาย ถึงฉันไร้ประโยชน์ โง่เขลา และก็ไม่ยอมรับไอ้บ้าหัวโล้นอย่างคุณเป็นพ่อบุญธรรมหรอก ฉันไม่ทำอะไรทั้งนั้น และก็ไม่อยากถูกคนหัวโล้นอย่างแกมีชี้แนะ!

กลับไม่คาดคิดว่า คำพูดนี้หยางทุนหู่ไม่ได้พูดออกไป……

หยางทุนหู่รู้สึกถึงออร่าที่รุนแรง กระจายออกมาจากไหล่ของตน

เพียงชั่วครู่

บาดแผลจากกระบี่ที่แขนของหยางทุนหู่ ได้รับการเยียวยาด้วยความเร็วที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า!

ความแข็งแกร่งทั้งตัวของหยางทุนหู่!

เพิ่มขึ้นต่อเนื่องเป็นร้อยเท่า!

ในนาทีนี้ เจ้าหน้าที่กลางแจ้งทั่วทั้งตี้ตู้ ต่างก็สังเกตเห็น แสงสีทอง จากกำแพงสีแดงและกระเบื้องสีเหลืองใจกลางตี้ตู้ พุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

หยางทุนหู่ ก้าวเข้าสู่แดนเก้า!

15 นาทีต่อมา……

สายตาที่หยางทุนหู่มองเย่ฝูถูอีกครั้ง มันได้เปลี่ยนไปแล้ว!

เปลี่ยนเป็นความเลื่อมใส!

เปลี่ยนเป็นความคลั่งไคล้!

เปลี่ยนเป็นความเคารพ!

เปลี่ยนเป็น……

ดีจริงๆ！

เย่ฝูถูยังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้า มองและยิ้มไปที่หยางทุนหู่

“เรียกพ่อ!”

หยางทุนหู่กัดฟันสักพัก

แต่ในตอนนี้ ก็พูดขึ้นมา ทันใดนั้นก็หันหน้ามายัง หอทองม่วง

“ถ้าคุณไม่ไปจากที่นี่ ฉันก็จะไล่คุณออกไป!”

เจ้าของเสียงนี้ ไม่ใช่เสียงของเย่อู๋เทียนแล้วจะเป็นของใครได้อีก?

หลังจากที่ได้ยินเสียงนี้ เย่ฝูถูก็รีบพูดประโยคหนึ่งไปทางหอทองม่วง

“อย่าเพิ่งโกรธๆ กำลังไปๆ นี่……เหอะๆ พ่อก็แค่กลัวหยางทุนหู่เจ้าเด็กคนนี้จะถ่วงแกไง พ่อกำลังช่วยเขา!”

เมื่อพูดจบ เย่ฝูถูก็ออกจากประตูใหญ่ของหอหมากรุกอย่างเด็ดเดี่ยว

เพียงแค่ไม่นาน ก็กลับมาถึงที่บ้านเก่าในซอยหลัวฝู แต่ขณะที่เพิ่งเข้าไป กลับถูกชายชราคนหนึ่งที่นั่งอยู่ใต้ร่มไม้ในสวน ทำให้ตกใจเสียแล้ว

คนๆนี้ สวมชุดสีขาวทั้งตัว ซึ่งเป็นชายวัยกลางคนที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเย่ฝูถู

ก็คือลูกชายคนโตของหวงฝู่ซิงถู หัวหน้าผู้อาวุโสแห่งสำนักเจินอู่

หวงฝู่เจิ้งฉี!