จอมนักรบอหังการ - บทที่ 432 รั่วชิงดุขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ลูกชายของคุณอบรมสั่งสอนได้ดีมาก 2
- Home
- จอมนักรบอหังการ
- บทที่ 432 รั่วชิงดุขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ลูกชายของคุณอบรมสั่งสอนได้ดีมาก 2
จอมนักรบอหังการ บทที่ 432 รั่วชิงดุขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ลูกชายของคุณอบรมสั่งสอนได้ดีมาก! 2
สีหน้าของเย่ฝูถูเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“เมื่อเปรียบเทียบคัมภีร์บู๊แท้กับคัมภีร์จินกางของวัดพระแก้วมรกตแล้ว มันสูสีกัน!”
“แต่…….น่าเสียดาย น่าเสียดายมาก!”
“คัมภีร์จินกางที่ผมพกติดตัวเล่มนั้น ตอนแรกผมคิดจะมอบให้เทียนเอ๋อร์เป็นของขวัญพบหน้า แต่นึกไม่ถึงว่าเทียนเอ๋อร์จะคิดว่ามันเป็นขยะ และทำลายไปแล้ว!”
“มิเช่นนั้น ถ้าฝึกคัมภีร์สองเล่มพร้อมกัน ไม่รู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร!”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดูเหมือนเย่ฝูถูจะตระหนักถึงอะไรบางอย่าง กล่าวพึมพำกับตนเองด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“ไม่! ไม่ถูก!”
“ตอนเทียนเอ๋อร์ลงมือที่หอหมากรุก ดูเหมือนว่าร่างกายของเขาจะมีพลังของวิชายุทธเลิศใต้หล้า!”
“หรือว่าก่อนหน้านั้น เขาแค่อ่านคัมภีร์จินกางและวิชายุทธเลิศใต้หล้าเพียงแค่รอบเดียว ก็ฝึกสำเร็จแล้ว”
“ต้องเป็นเช่นนั้นแน่นอน! ต้องเป็นเช่นนั้นแน่นอน!”
เสิ่นรั่วชิงมองท่าทางบ้า ๆ บอ ๆ ของเย่ฝูถูแล้ว เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย
“คุณกำลังพูดถึงอะไร?”
เย่ฝูถูไม่ตอบคำถาม แต่ขณะเดียวกันก็คว้าแขนของเสิ่นรั่วชิง และถามอย่างเร่งรีบว่า
“ชิงเอ๋อร์ เธอ….เธอฝึกคัมภีร์บู๊แท้ถึงขั้นไหนแล้ว?”
เสิ่นรั่วชิงสะบัดแขนเสื้อตามสัญชาตญาณ ทำให้เย่ฝูถูถอยหลังไปสิบก้าว โซเซและเกือบเสียหลัก!
เย่ฝูถูตื่นเต้นจนเกือบจะร้องไห้ออกมา
“ขั้นสิบ! ต้องเป็นขั้นสิบอย่างแน่นอน!”
“แม่งฉิบหาย!”
“สำเร็จสมบูรณ์แล้ว!”
“นึกไม่ถึงว่าผมเย่ฝูถูไม่เพียงแค่มีลูกชายที่ดีเท่านั้น แต่พรสวรรค์ของลูกสะใภ้ก็น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง!”
“……”
เสิ่นรั่วชิงพูดไม่ออกชั่วขณะ
เพราะจนถึงตอนนี้ เสิ่นรั่วชิงก็ยังไม่รู้ว่าเย่ฝูถูกำลังพูดถึงอะไร
แต่……
เขาเป็นพ่อสามีของตนเอง……
จะทำอย่างไรได้?
และขณะนี้เอง หวงฝู่เจิ้งฉีที่อยู่นอกประตูใหญ่ อ้าปากทันที
พู่!
เลือดสีแดงสดพ่นออกมาจากปากของเขาทันที
แค่ก ๆ ๆๆ .……
สีหน้าของหวงฝู่เจิ้งฉีขาวซีด
สันนิษฐานว่าเขาไม่ได้อาศัยความพยายามของตัวเอง ทำให้ชี่แท้ที่แปรปรวนในร่างกายของตนเองสงบ!
แต่อาศัยการชี้เมื่อสักครู่ของเสิ่นรั่วชิง ทะลวงเส้นลมปราณแทน
อย่างไรก็ตาม หลังจากหวงฝู่เจิ้งฉีพยายามด้วยตนเอง ไม่เพียงแค่ไม่ได้ผลเท่านั้น
เขากลับถูกชี่แท้ในร่างกายของตนแว้งกัด!
ธาตุไฟเข้าแทรก
เพียงชั่วพริบตา!
ตอนนี้ สีหน้าของหวงฝู่เจิ้งฉีเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง!
และขณะนี้เอง เสิ่นรั่วชิงชี้แนะหวงฝู่เจิ้งฉี
“ลองเคลื่อนพลังไปที่จุดเฟิงฝู่และจุดเทียนฉือสองจุดนี้ และอย่าพยายามใช้วิชาเคลื่อนชี่ ทำลายเงื่อนเต๋าที่ฉันสร้างไว้บนไหล่ของคุณ เพราะคุณไม่สามารถทำลายได้หรอก!”
“นอกจากนี้… .เงื่อนเต๋าที่ฉันสร้างไว้บนไหล่ของคุณนั้น ฉันไม่ได้คิดที่จะทำร้ายคุณ ร่างกายของคุณมีจุดอ่อนมากเกินไป หากปล่อยให้พลังในร่างกายของคุณกระจายไปเรื่อย ๆ คุณต้องตายภายในระยะเวลาสามปีอย่างแน่นอน!”
เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้
ไม่มีใครรู้ว่าหวงฝู่เจิ้งฉีรู้สึกอย่างไร!
อะไรน่ะ?
จุดอ่อนในร่างกายของตนเองไม่ได้มีแค่จุดเดียวเท่านั้น?
ขณะเดียวกัน หวงฝู่เจิ้งฉีก็เข้าใจทันที
ผู้หญิงที่อยู่ในลานบ้านคนนี้ เมื่อสักครู่เธอใช้นิ้วชี้ไปที่ไหล่ของตนเอง นึกไม่ถึงว่าจะเป็น……
วิชาเงื่อนเจินอู่ที่อยู่ในคัมภีร์บู๊แท้!
ซึ่งต้องฝึกคัมภีร์บู๊แท้จนถึงขั้นขั้นสมบูรณ์เต็มดวง ถึงจะสามารถใช้กระบวนท่านี้ได้!
ผู้หญิงคนนี้ฝึกคัมภีร์บู๊แท้ของสำนักเจินอู่ของผมได้อย่างไร?
ต้องเป็นเย่อู๋เทียน!
เย่อู๋เทียนต้องเป็นคนถ่ายทอดให้เธอแน่นอน!
ตอนนี้หวงฝู่เจิ้งฉี รู้สึกสับสนวุ่นวาย จากการชี้เมื่อสักครู่ของเสิ่นรั่วชิง!
ภาพลักษณ์ของยอดฝีมือ พังทลายอย่างสิ้นเชิง!
ตอนนี้ ความคิดเดียวของเขาคือต้องผ่านหายนะคราวนี้ไปให้ได้!
และหวงฝู่เจิ้งฉีกำลังปฏิบัติตามที่เสิ่นรั่วชิงชี้แนะ และเขาเคลื่อนพลังไปที่จุดเฟิงฝู่และจุดเทียนฉือสองจุดนี้…..
ผลลัพธ์ดีมาก จนทำให้เขาเกือบร้องไห้!
และขณะนี้เอง หวงฝู่เจิ้งฉีถึงได้มั่นใจอย่างแท้จริง
ของที่ตนเองค้นหามาหลายปี อยู่ในมือของเย่อู๋เทียนจริง ๆ!
มิฉะนั้น เนื้อหาของคัมภีร์บู๊แท้ที่สลักบนของชิ้นนั้น จะไม่ถูกถ่ายทอดไปยังเสิ่นรั่วชิงแน่นอน…..
และของสิ่งนั้น…..
คือป้ายเจินอู่ของสำนักเจินอู่
มีเพียงเจ้าสำนักของสำนักเจินอู่เท่านั้น ที่สามารถมีสิ่งนี้ได้!
นึกไม่ถึงว่าเมื่อหลายปีก่อน พ่อของตนเองได้มอบป้ายเจินอู่ให้เย่อู๋เทียนแล้ว!
ตำแหน่งเจ้าสำนักของสำนักเจินอู่ ว่างมาเกือบสามร้อยปีแล้ว!
ตอนนี้……
กลับส่งมอบให้คนนอกอย่างเย่อู๋เทียน?
ส่วนเรื่องที่เขาเป็นคนนอกนั้นช่างมันเถอะ!
แต่นึกไม่ถึงว่าคนนอกคนนี้ ยังเป็นลูกชายของเย่ฝูถูอีก?
สำนักเจินอู่ของฉันต้องพังทลายแล้ว!
พ่อของตนเองแก่จนเลอะเลือนไปแล้ว หรือว่าสมองมีปัญหา ทำไมเขาถึงรับคนนอกอย่างเย่อู๋เทียนเป็นศิษย์คนสุดท้ายได้?
ขณะนี้ อารมณ์ของหวงฝู่เจิ้งฉี
ยากที่จะสงบได้!
หลังจากไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ หวงฝู่เจิ้งฉียืนขึ้น แล้วเดินเข้าไปในประตูใหญ่อีกครั้ง
ขณะนี้
เสิ่นรั่วชิงกำลังทำความสะอาดเศษซากหลังคาอยู่ในลานบ้านกับหานจื่อเซียน เย่ฝูถูและคนอื่นๆ
เมื่อเสิ่นรั่วชิงเห็นหวงฝู่เจิ้งฉีเดินเข้ามาอีก เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ
“ฉันไม่อนุญาตให้คุณเข้ามาที่นี่! ออกไป!”
ใบหน้าของหวงฝู่เจิ้งฉีกระตุก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจ แต่เขาก็กล่าวว่า
“ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นภรรยาของเจ้าสำนักแห่งสำนักเจินอู่ของผม แต่ถ้าลำดับความอาวุโสแล้ว….ผมอาวุโสกว่าคุณ คุณต้องเรียกผมว่าศิษย์พี่! อย่างไรก็ตาม…..”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ หวงฝู่เจิ้งฉีคุกเข่าข้างหนึ่ง ประสานมือทั้งสองข้างเป็นการแสดงความเคารพ
“ผมหวงฝู่เจิ้งฉี รองเจ้าสำนักแห่งสำนักเจินอู่ ขอคารวะนายหญิง!”
ใบหน้าของเสิ่นรั่วชิงเต็มไปด้วยความแปลก ๆ
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนเธอจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอหยิบบางอย่างออกมาจากร่างกายทันที
เป็นป้ายหยกรูปวงรีขนาดเท่าไข่
แล้วโยนให้หวงฝู่เจิ้งฉี
“สิ่งที่คุณตามหา น่าจะเป็นของชิ้นนี้ใช่ไหม? เมื่อก่อนตอนที่สามีมอบของชิ้นนี้ให้ฉัน เขาบอกว่าเขาไม่สนใจของชิ้นนี้ ดังนั้นเขาก็เลยมอบให้ฉัน แต่ฉันก็ไม่สนใจเช่นกัน คุณเอามันไปเลย แล้วอย่ามารบกวนชีวิตของพวกเราอีก!”
“นอกจากนี้ เจ้าของเดิมที่ชื่อหวงฝู่ซิงถู อย่าคิดว่าจะได้เป็นลูกศิษย์ของสามีฉันได้ ตอนนั้นสามีของฉันบอกแล้วว่าไม่สนใจเขา!”
หลังจากได้ยินเช่นนั้น
หวงฝู่เจิ้งฉีรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า!
เย่อู๋เทียน……
ไม่ใช่ศิษย์คนสุดท้ายของพ่อตนเอง?
กลับกัน พ่อของตนเองต้องการเป็นลูกศิษย์ของเย่อู๋เทียน แต่ไม่สำเร็จ?