จอมนักรบอหังการ - บทที่ 442 กลางดึกไม่เห็นหน้าคุณ คิดถึงคุณแล้ว 2
จอมนักรบอหังการ บทที่ 442 กลางดึกไม่เห็นหน้าคุณ คิดถึงคุณแล้ว 2
เมื่อเย่อู๋เทียนลืมตาขึ้น
แล้วดำน้ำลงไปในตำแหน่งที่ลึกขึ้น เขาสามารถทำได้อย่างง่ายดาย!
อย่างไรก็ตาม ออกซิเจนที่มีอยู่ในร่างกายของเย่อู๋เทียน ถูกใช้ไปจนเกือบหมดแล้ว
ไม่ว่าในกรณีใด เขาก็ไม่สามารถอยู่ในบ่อน้ำได้อีกต่อไปแล้ว
และตอนที่เย่อู๋เทียนออกมาจากบ่อน้ำเก่า ท้องฟ้าสว่างแล้ว!
แม้แต่ตัวเย่อู๋เทียนเอง ก็รู้สึกประหลาดใจ
คิดไม่ถึง
ตนเองสามารถอยู่ในน้ำนานขนาดนี้
ขณะนี้ เย่ฝูถูนั่งอยู่ข้างบ่อน้ำ หลังจากได้ยินการเคลื่อนไหวแล้ว เขาลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ
แต่วินาทีที่เขาเห็นเย่อู๋เทียน
เย่ฝูถู ตกใจทันที
เย่อู๋เทียนรู้สึกสงสัย
“เป็นอะไร?”
เย่ฝูถูลุกขึ้น แล้วมองหน้าผากของเย่อู๋เทียน
กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่น
“เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนแล้ว ดูเหมือนหน้าผากของลูกนั้นอิ่มเอิบขึ้น นี่เป็น…….ลางบอกเหตุของการกลายร่างเป็นมังกรตามตำนานเล่าขาน!”
เย่อู๋เทียนไม่สนใจ และกล่าวพึมพำ
“พูดจาเหลวไหล”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เย่ฝูถูยิ้มด้วยความขมขื่น และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาไม่ได้พูดอะไรมากอีก
เย่อู๋เทียนถาม
“พ่ออยู่ที่นี่ตลอดเหรอ?”
สีหน้าของเย่ฝูถูเต็มไปด้วยความคับข้องใจ
“แม่ของลูกไม่ให้เข้าบ้าน พ่อก็จนปัญญา”
เย่อู๋เทียนมุ่ยปาก หันหลังแล้วเดินไปที่ห้องนอน เพื่อจะเปลี่ยนเสื้อผ้า
เขานั่งสมาธิทั้งคืน ถึงแม้จะไม่ได้นอน
แต่ผลของการนั่งสมาธินั้นดีกว่าการนอนมาก!
ตอนนี้ ร่างกายของเย่อู๋เทียนสดชื่นมาก
ความเหนื่อยล้ากับเขา
แทบจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก
หลังจากเดินเข้าไปในห้องนอนแล้ว เย่อู๋เทียนต้องการไปหยิบเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้เสื้อผ้า
แต่นึกไม่ถึงว่าเขาเพียงแค่เหลือบมองไปที่เตียงแวบหนึ่ง
อารมณ์เปลี่ยนเป็นซับซ้อนทันที
เขาเห็นเสิ่นรั่วชิงและเฉิงโม่หนงกำลังนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน
เสิ่นรั่วชิงอยู่ข้างนอก ส่วนเฉิงโม่หนงอยู่ข้างใน
เท้าขาวเนียนของทั้งสองคน โผล่ออกมานอกผ้าห่ม
บนเก้าอี้ข้างเตียง ยังมีเสื้อผ้าของทั้งสองคนวางอยู่ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อตัวนอกหรือชุดชั้นใน ล้วนวางด้วยกัน
นั่นหมายความว่าเมื่อคืน พวกเธอสองคนนอนด้วยกัน?
เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ ถึงแม้จิตใจของเย่อู๋เทียนจะมั่นคงเพียงใด
แต่เขาอดไม่ได้ที่จะจิตใจเหม่อลอยเล็กน้อย
และไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เย่อู๋เทียนจ้องมองเสิ่นรั่วชิงและเฉิงโม่หนง
เขารู้สึกทรมานอยู่สักพัก…..
และขณะนี้เอง เย่อู๋เทียนเห็นเสิ่นรั่วชิงที่นอนอยู่ ลืมตาขึ้นมา
เย่อู๋เทียนถอนสายตาโดยอัตโนมัติทันที แล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า
แต่นึกไม่ถึงว่าขณะที่เย่อู๋เทียนเปิดตู้เสื้อผ้า
กำลังจะหยิบเสื้อผ้า
แขนที่ขาวเนียนคู่หนึ่งกอดเขาจากด้านหลัง
เย่อู๋เทียนสั่นสะท้านทั้งร่างกายและจิตใจ
สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนที่อยู่ด้านหลัง
หัวใจพองโตขึ้นมาทันที
หลังจากนั้น เสียงของเสิ่นรั่วชิงก็ดังเข้ามาในหู
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”
เย่อู๋เทียนตอบเบา ๆ
“คำพูดนี้ ผมควรจะถามคุณมากว่า? คุณเป็นอะไร?”
เสิ่นรั่วชิงถามกลับ
“ต้องให้ฉันพูดออกมาด้วยเหรอ?”
เย่อู๋เทียนรู้สึกเก้อเขิน
“ไม่เข้าใจเหรอ?”
เสิ่นรั่วชิงกล่าวแปลก ๆ
“คุณชอบของสวยงาม ฉันก็ชอบของสวยงามเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่ใช่คนนอก”
หนังศีรษะของเย่อู๋เทียนชาไปชั่วขณะ ชาตั้งแต่หัวจรดเท้า!
เย่อู๋เทียนกล่าวด้วยความยากลำบาก
“ผมหยิบเสื้อผ้าก่อน ร่างกายเปียกโชกไปด้วยน้ำ ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน!”
เสิ่นรั่วชิงถามกลับ
“คุณชอบผู้หญิงที่เก่งทั้งนอกบ้านและในบ้าน? นอกจากนั้น ไม่มีอะไรอีกเหรอ?”
“……”
เย่อู๋เทียนพูดไม่ออกชั่วขณะ
เสิ่นรั่วชิงกล่าวต่อไปว่า
“กลางดึกไม่เห็นหน้าคุณ คิดถึงคุณแล้ว”
เธอพูดถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าเย่อู๋เทียนยังไม่เข้าใจอีก เขาก็เป็นคนโง่จริง ๆ แล้ว
ทันใดนั้น เย่อู๋เทียนไม่มีอารมณ์ที่จะหยิบเสื้อผ้าออกมาจากตู้เสื้อผ้าแล้ว
หันหลังแล้วอุ้มเสิ่นรั่วชิง
มุ่งหน้าเดินไปที่ห้องน้ำ
เย่อู๋เทียนมีชีวิตอยู่มานานหลายปีแล้ว และอยู่กับเสิ่นรั่วชิงเป็นเวลานาน แต่เขาไม่เคยเป็นเหมือนวันนี้มาก่อน!
ไม่เพียงแค่พ่อแม่อยู่ด้านนอกเท่านั้น
สิ่งสำคัญที่สุดคือ ยังมีคนหนึ่งคนนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนอีกด้วย
เดิมทีเย่อู๋เทียนเป็นผู้ชายที่ซื่อตรง แต่วันนี้เสิ่นรั่วชิงทำให้เขาเสียคนแล้ว
และในช่วงเวลาเข้าด้ายเข้าเข็ม ประตูห้องน้ำถูกคนผลักออกทันที
คนที่ผลักประตู ถ้าเฉิงโม่หนงแล้วจะเป็นใครได้อีก?