จอมนักรบอหังการ - บทที่ 447 ผู้หญิงธรรมดาลงมือ ไม่เคยทำให้คนอื่นผิดหวัง 2
จอมนักรบอหังการ บทที่ 447 ผู้หญิงธรรมดาลงมือ ไม่เคยทำให้คนอื่นผิดหวัง! 2
สีหน้าของหวงฝู่เหยาเย็นชาผิดปกติ เธอก้มมองหวงฝู่ชิงและกล่าวว่า
“ไอ้เด็กเวรที่สมควรตาย การที่ฉันไม่ฆ่าแก เพราะเห็นแก่ความเป็นพี่น้อง ตอนนี้ รีบกราบขอโทษเจ้า…..คุณเย่ มิฉะนั้น ฉันจะถลกหนังแก!”
หลังจากกล่าวจบ
ตูม!
เกิดความโกลาหลทันที!
ใครจะคิดว่าหวงฝู่เหยาจะพูดเช่นนี้กับน้องชายของตนเอง?
แม้แต่หนานกงเหยียน ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าจริงจัง
แล้วหันไปมองเย่อู๋เทียนตามสัญชาตญาณ
ความสัมพันธ์ระหว่างผู้ชายคนนี้กับหวงฝู่เหยาคืออะไร?
ทำไมหวงฝู่เหยาถึงได้โหดร้ายกับหวงฝู่ชิง เพราะคนนอกอย่างเขา?
เมื่อคิดเช่นนั้น
สุดท้ายหนานกงเหยียนก็ลงมาจากรถ
ขณะนี้ หวงฝู่เหยาคว้าคอปกเสื้อของหวงฝู่ชิง แล้วลากเขาเหมือนกับลากสุนัขตัวหนึ่ง เดินไปทางเย่อู๋เทียน
และขณะที่หวงฝู่เหยาเห็นหนานกงเหยียน เธอตกตะลึงเช่นกัน
นึกไม่ถึงว่า
จะได้พบหนานกงเหยียนที่นี่!
ยิ่งไปกว่านั้น หนานกงเหยียนยังลงมาจากรถของหวงฝู่ชิงอีกด้วย……
หนานกงเหยียนมองหวงฝู่เหยาด้วยรอยยิ้ม และกล่าวช้า ๆ
“เหยาเหยา ไม่เจอกันนาน”
หวงฝู่เหยาพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา ไม่สนใจหนานกงเหยียนอีกต่อไป
หนานกงเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม ความไม่พอใจบนใบหน้าของเขามลายหายไปทันที
และคิดอยู่ในใจ
ปล่อยให้คุณเย่อหยิ่งอีกสักพัก
เมื่อผมเปิดเผยสถานะปัจจุบันของตนเองแล้ว คุณจะรู้ว่าความเย่อหยิ่งของคุณนั้นมันน่าเศร้าแค่ไหน!
หลังจากหวงฝู่เหยาลากหวงฝู่ชิงไปอยู่ตรงหน้าเย่อู๋เทียนแล้ว เธอกล่าวด้วยความเย็นชาอีกครั้ง
“กราบขอโทษคุณเย่!”
หวงฝู่ชิงถูกตบจนหน้าบวม
สีหน้าเต็มไปด้วยความดุร้าย
เขาโตมาจนป่านี้ ยังไม่เคยถูกคนทำร้ายเช่นนี้มาก่อน!
หวงฝู่ชิงมองเย่อู๋เทียนด้วยสายตาอาฆาตแค้น จากนั้นหันไปมองหนานกงเหยียน
แล้วกล่าวว่า
“หนานกงเหยียน ผมยอมรับความผิดต่อคุณแล้ว เมื่อก่อนผมรังแกคุณ มันเป็นความผิดของผม แต่ตอนนี้ผมยอมรับคุณเป็นพี่เขยแล้ว คุณช่วยผมฆ่าผู้ชายสารเลวที่อยู่ข้างคุณด้วย!”
หลังจากกล่าวประโยคนี้ออกมา ทุกคนจับจ้องไปที่หนานกงเหยียน
โดยเฉพาะหวงฝู่เหยา ตอนนี้สีหน้าของเธอเย็นชาสุดขีด
เด็กเปตรหวงฝู่ชิง ยอมรับหนานกงเหยียนเป็นพี่เขยแล้ว?
คุณเคยถามคนที่เป็นพี่สาวอย่างฉันไหม?
หนานกงเหยียนตอบหวงฝู่ชิงด้วยรอยยิ้ม
“โอเค”
หลังจากนั้น หนานกงเหยียนสะบัดข้อมือ กริชคมกริบก็ปรากฏอยู่บนฝ่ามือ
เพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้น
หนานกงเหยียน ใช้กริชแทงไปที่หน้าอกของเย่อู๋เทียน ซึ่งอยู่ห่างจากเขาเพียงเล็กน้อย
ราวกับสำหรับหนานกงเหยียนแล้ว
การฆ่าคนนั้นไม่ต่างอะไรจากการฆ่าไก่
ถือว่าเป็นการแสดงอำนาจ!
ชั่วคราวก่อน
ฆ่าคนต่อหน้าหวงฝู่เหยา
หลังจากฆ่าคนนั้นแล้ว ค่อยหยิบป้ายสัญลักษณ์ของรองเจ้าอาวาสแห่งวัดอี่ซียน ที่อยู่บนร่างกายตนเองออกมา
เมื่อเป็นเช่นนั้น หวงฝู่เหยาก็จะไม่อารมณ์เสีย
สำหรับคนที่เขาฆ่านั้นเป็นใคร……
มันสำคัญมากเหรอ?
สิ่งสำคัญที่สุดคือ ต้องการใช้ความสามารถสยบหวงฝู่เหยา!
ให้เธอรู้ว่า
หนานกงเหยียน ไม่ใช่หนานกงเหยียนคนเก่าอีกต่อไปแล้ว!
การฆ่าคนคนหนึ่ง ถือเป็นวาสนาของคนที่ถูกฆ่าแล้ว!
การแต่งงานกับคนคนหนึ่ง ถือเป็นบุญของผู้หญิงคนนั้นแล้ว!
เพราะตนเองเป็น…….
หนานกงเหยียน!
แต่ภาพต่อไป เป็นสิ่งที่หนานกงเหยียนไม่คาดคิด
หลังจากหนานกงเหยียนลงมือแล้ว กริชที่อยู่ในมือของเขา ไม่ได้ปักอยู่ที่หน้าอกของเย่อู๋เทียน
แต่ถูกคนจับไว้
และคนที่จับกริชของเขา คือผู้หญิงธรรมดาอย่างเสิ่นรั่วชิง!
และหลังจากจับกริชของเขาแล้ว เสิ่นรั่วชิงก็ไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ!
ไม่เพียงเท่านั้น เสิ่นรั่วชิงยังแย่งกริชที่คมกริบคมของเขาไปด้วย!
หลังจากนั้น……
แทงไปที่ฝ่ามือของหนานกงเหยียนทันที!