จอมนักรบอหังการ - บทที่ 458 ความแรดของโจวซี 2
จอมนักรบอหังการ บทที่ 458 ความแรดของโจวซี 2
โจวซีถามหยั่งเชิง
“ถ้าเช่นนั้น…นับจากวันนี้เป็นต้นไป เมื่ออยู่ต่อหน้าชิงตี้แล้ว บ่าวจะเรียกตนเองว่าน้อง?”
“ ? ”
เย่อู๋เทียนมองโจวซีด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม
ไม่พูดอะไร
โจวซีหน้าแดงระเรื่อ และกระทืบเท้าเหมือนสาวน้อย
“ต่อไปเมื่ออยู่ต่อหน้าท่านแล้ว บ่าวจะเรียกตนเองว่าน้อง! ถึงตีให้ตายก็จะไม่เปลี่ยนสรรพนาม!”
หลังจากกล่าวประโยคนี้ออกมา
ลูกศิษย์หญิงที่อยู่ข้างหลังโจวซี ต่างหันหน้าไปทางอื่น
พวกเธอแกล้งทำเป็นไม่เห็นด้านที่แรดของโจวซี
กลับกัน เย่อู๋เทียนเป็นฝ่ายที่ไม่สามารถทนเห็นโจวซีทำตัวแรดต่อหน้าตนเองได้ ดังนั้นเขาจึงรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“คุณรออยู่ที่อาศรมหวินซีก่อน เพราะผมไปเขาเอ๋อเหมยกับคุณคราวนี้ ผมต้องบอกภรรยาก่อน ยิ่งไปกว่านั้น ผมไม่ได้เจอเธอหลายวันแล้ว ผมคิดถึงเธอมาก”
คำพูดเหล่านี้ เป็นความในใจของเย่อู๋เทียน
เย่อู๋เทียนที่เหมือนมังกรดุดัน อยู่กับโจวซีเป็นเวลาหกวัน
ยิ่งไปกว่านั้น ต้องเผชิญกับเสียงกรีดร้องของโจวซีทุกวัน……
มันอึดอัดจริง ๆ
ยิ่งไปกว่านั้น เวลาหกวันนี้ นอกจากเผชิญหน้ากับโจวซีแล้ว ยังต้องเผชิญหน้ากับลูกศิษย์สาวสวยเหล่านี้ของเธอด้วย!
คิดถึงภรรยา
เป็นเรื่องปกติ
ทำให้โจวซียิ่งอยากรู้เรื่องของเสิ่นรั่วชิงมากยิ่งขึ้น แล้วศิษย์รักที่เย่อู๋เทียนกล่าวถึงก่อนหน้านั้นเป็นใครกันแน่?
ดังนั้น โจวซีจึงถามหยั่งเชิงเย่อู๋เทียน
“น้องลงภูเขาพร้อมกับท่านได้ไหม? น้องหมายความว่าท่านมีบุญคุณกับน้องขนาดนี้ น้องต้องไปเยี่ยมเยือนคุณนายแล้ว……..”
เย่อู๋เทียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และกล่าวว่า
“แต่คุณต้องรับปากเงื่อนไขของผมหนึ่งข้อ”
โจวซีดีใจทันที
“ท่านพูดออกมาเถอะ”
เย่อู๋เทียนกล่าวด้วยสีหน้าไม่เป็นธรรมชาติ
“อย่าเรียกตนเองว่าน้องต่อหน้าผมอีก มันจะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้”
โจวซีกลอกตาแล้วตอบด้วยรอยยิ้ม
“เมื่ออยู่ต่อหน้าคุณนายแล้ว น้องจะไม่แสดงตัวว่าเป็นอนุภรรยาของท่าน น้องเข้าใจกฎระเบียบนี้ดี”
“……”
เย่อู๋เทียนพูดไม่ออกชั่วขณะอีกครั้ง
เย่อู๋เทียนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และออกคำสั่ง
“งั้นคุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ”
โจวซีกัดริมฝีปากล่างแล้วถามว่า
“ท่านจะไปดูไหม?”
สีหน้าของเย่อู๋เทียนเต็มไปด้วยความอึ้ง
“ห๊ะ?”
โจวซีหน้าแดงระเรื่อ ก้มหน้าและกล่าวว่า
“ไปพบคุณนาย ต้องแต่งตัวให้เหมาะสม น้องไม่รู้ว่าต้องใส่เสื้อผ้าอะไรถึงจะสวย”
เย่อู๋เทียนกล่าวว่า
“ใส่อะไรก็ได้ แค่ไม่เปลือยก็พอ”
โจวซีรู้สึกเขินอาย
นึกถึงภาพตนเอง ที่อยู่ต่อหน้าเย่อู๋เทียนในช่วงหกวันที่ผ่านมา
แย่จริง ๆ……
อับอายขายหน้าไปหมดแล้ว!
เกรงว่านับจากวันนี้เป็นต้นไป ถึงแม้จะตาย ตนเองก็ต้องตายอยู่ในอ้อมแขนของเย่อู๋เทียน
อยู่เป็นคนของเขา
ตายเป็นผีของเขา
สำหรับโจวซีแล้ว นี่เป็นอุดมการณ์ของเธอ
ส่วนจะสามารถกลายเป็นจริงได้หรือไม่…
ต้องกลายเป็นความจริงได้อย่างแน่นอน!
การเป็นผู้หญิงของเย่อู๋เทียนนั้น มันยากกว่าการสร้างวิชาขึ้นมาใหม่เหรอ?
ไม่อย่างแน่นอน!
สรุปแล้ว โจวซีคิดเช่นนั้น
ครึ่งชั่วโมงต่อมา โจวซีเปลี่ยนลุคใหม่ เปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงยาวแบบโบราณ
เดินมาอยู่ตรงหน้าเย่อู๋เทียนด้วยความเอียงอาย
“แต่งตัวแบบนี้ดีไหม?”
เย่อู๋เทียนไม่ได้มองโจวซีอย่างละเอียด เพราะเธอสวยจริง ๆ เขาเพียงแค่กล่าวเบา ๆ
“ก็สวยอยู่”
โจวซีรู้สึกพ่ายแพ้อยู่ครู่หนึ่ง
อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นเธอก็สังเกตเห็นท่าทางของคู่รักคู่แค้นคนนี้ไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย?
หรือว่า……
ตนเองสามารถอาศัยรูปลักษณ์ที่สวยงาม ทำให้ผู้ชายคนนี้เกิดความประทับใจแล้ว?
ถือโอกาสน้ำขึ้นให้รีบตัก!
หลังจากขึ้นรถกับเย่อู๋เทียนแล้ว โจวซีหยิบวิชาหยินหยางสราญรมย์ออกมาจากแขนเสื้อ แล้วถามด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ
“ชิงตี้ เมื่อสักครู่น้องอ่านตำราเล่มนี้แล้ว มีบางคำที่อ่านไม่ออก หวังว่าชิงตี้…จะคลายความสงสัยของน้องได้!”
ขณะที่กล่าวประโยค โจวซีใจเต้นแรกมาก
เมื่อสักครู่ตอนที่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอได้อ่านไปรอบหนึ่ง
เนื้อหาด้านใน นอกจากบันทึกการฝึกวิทยายุทธแล้ว ยังมีภาพประกอบที่ทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกอายหน้าแดงอีกด้วย ไม่รู้ว่าหลังจากเย่อู๋เทียนเห็นแล้ว จะปฏิบัติกับตนเองอยู่กลางป่าของเขาหวินหลานดีสักหน่อยหรือไม่…