จอมนักรบอหังการ - บทที่ 464 ห่างกันช่วงเวลาสั้นๆ ยิ่งรักกันมากกว่าตอนเพิ่งแต่งงาน 1

จอมนักรบอหังการ บทที่ 464 ห่างกันช่วงเวลาสั้นๆ ยิ่งรักกันมากกว่าตอนเพิ่งแต่งงาน 1

เมื่อได้ยินประโยคนี้ หวงฝู่เจิ้งฉีรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า!

คิดยังไงก็คิดไม่ถึง…

โจวซี กลับมาจริง ๆ!

นี่มัน……

เกิดอะไรขึ้น?

หรือว่าเมื่อสักครู่เย่อู๋เทียนไม่ได้ไปไกล?

เขาได้ยินคำพูดที่ตนเองหลอกโจวซีที่สมองคิดแต่เรื่องความรัก?

เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ หวงฝู่เจิ้งฉีเกือบจะร้องไห้ออกมา

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะโอ้อวดสติปัญญาของตนเอง!

ความตั้งใจเดิมคือช่วยแบ่งเบาความกังวลของชิงตี้!

ให้โจวซีที่สมองคิดแต่เรื่องความรักของวัดอี่เซียน ไปเป็นทัพหน้าก่อน ให้เธอไปป่วนที่เขาเอ๋อเหมยก่อน….

แต่นึกไม่ถึงว่าเรื่องยังไม่ทันเริ่มต้น ก็จบลงแล้ว?

ตอนนี้ดูเหมือนว่า……

เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะตนเองอวดฉลาด?

และขณะนี้เอง เย่ฝูถูที่กำลังนั่งสมาธิอยู่ใต้หลังคาในลานบ้าน ลุกขึ้นทันทีแล้วเดินเข้ามา

เขายิ้มและพยักหน้าให้โจวซีก่อน จากนั้นหันไปมองหวงฝู่เจิ้งฉี

“ผมบอกแล้ว แต่คุณไม่เชื่อคำพูดของผม แล้วตอนนี้เป็นยังไงล่ะ อับอายขายหน้าไหม?”

สีหน้าของหวงฝู่เจิ้งฉีเต็มไปด้วยความอึดอัด

เย่ฝูถูพูดอีกครั้ง

“ถึงลูกชายผมจะมีข้อบกพร่องในการตัดสินคน แต่นั่นมันเป็นตอนที่เขาอายุน้อย และเขาได้รับบทเรียนมาแล้ว แต่ในแง่ของการใช้คน ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสามารถเทียบเขาได้ มิเช่นนั้น เขาจะได้รับฉายาเทพสงครามแห่งกรมทหารของประเทศหลงได้อย่างไร?”

“สมองเป็นสิ่งที่ดี ลูกชายของผมมี แต่คุณหวงฝู่เจิ้งฉีไม่มี!”

ใบหน้าของหวงฝู่เจิ้งฉีแดงก่ำ

เย่ฝูถูกล่าวต่อ

“ไปเถอะ ไปเฝ้าประตูเถอะ คุณไม่ต้องมายุ่งเรื่องในห้องครัวแล้ว”

หวงฝู่เจิ้งฉีถือมีดทำครัวไว้ในมือแน่น

สีหน้าสับสน

ไม่รู้ว่าอยากฆ่าคน หรืออยากฆ่าตัวตายกันแน่

หลังจากผ่านไปสักพัก หวงฝู่เจิ้งฉีก็กล่าวว่า

“ผมจะต้องเป็นพ่อครัวอย่างแน่นอน ต่อไปผมจะไม่แสดงความคิดเห็นให้ชิงตี้ไปเรื่อยเปื่อยอีกแล้ว!”

เย่ฝูถูหัวเราะเยาะ

“แค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ? ไม่เหมือนคุณเลย! คุณไม่อยากลดฐานะของตนเองไม่ใช่เหรอ? และครอบครัวของพวกเราไม่คิดที่จะให้คุณอยู่ที่นี่ คุณไปทำงานของตนเองเถอะ ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ เพื่อทำให้ตนเองรู้สึกอัดอั้นตันใจ!”

หวงฝู่เจิ้งฉีกล่าวด้วยสีหน้าแย่

“ผมจะไปสารภาพผิดกับชิงตี้ที่ไดนาสตี้NO.1!”

หลังจากนั้น หวงฝู่เจิ้งฉีก็วางมีดทำครัวลง และกำลังจะเดินออกไป

แต่เย่ฝูถูขวางทางหวงฝู่เจิ้งฉี และกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ผมมีวิธีที่จะทำให้คุณไม่ต้องไปเฝ้าประตู”

หวงฝู่เจิ้งฉีถามทันที

“วิธีอะไร?”

เย่ฝูถูถือลูกประคำไว้ในมือ แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“กลับไปที่สำนักเจินอู่ แล้วสั่งให้ลูกศิษย์ของสำนักเจินอู่ไปที่เขาเอ๋อเหมย เมื่อถึงเวลานั้น ถ้าลูกชายของผมไปที่เขาเอ๋อเหมย ต้องการใช้คน มันก็จะสะดวกหน่อย”

“นอกจากนี้ ผมจะมอบลูกประคำเส้นนี้ให้คุณด้วย คุณไปที่วัดพระแก้วมรกตแทนผม บอกลูกศิษย์ทั้งหมดของวัดพระแก้วมรกต ให้พวกเขาเดินทางไปที่เขาเอ๋อเหมย หลังจากลูกชายของผมไปถึงเขาเอ๋อเหมยแล้ว พวกเขาจะต้องเชื่อฟังคำสั่งของลูกชายผมเพียงคนเดียว!”

หวงฝู่เจิ้งฉีรู้สึกสงสัย

“ทำไมคุณไม่ไปวัดพระแก้วมรกตด้วยตนเองล่ะ? อีกอย่าง แค่อาศัยลูกประคำเพียงเส้นเดียว สามารถสั่งลูกศิษย์ทั้งหมดของวัดพระแก้วมรกตได้เหรอ?”

เย่ฝูถูยิ้มเล็กน้อย

“ถ้าไม่ลอง แล้วจะรู้ได้อย่างไร?”

หวงฝู่เจิ้งฉีโต้แย้งด้วยสีหน้าแย่

“คุณไปวัดพระแก้วมรกตเองเถอะ ผมไม่ไปหรอก ผมกับวัดพระแก้วมรกตไม่ถูกกัน! ผมกลัวว่าจะถูกพวกเฒ่าหัวโล้นในวัดพระแก้วมรกตทำร้ายจนตาย!”

เย่ฝูถูยังคงยิ้ม

“ผมมีธุระต้องทำ ลูกชายของผมบอกว่าเขาต้องการให้ผมช่วยหยางทุนหู่ต่อสู้กับประเทศเทียนอิง และผมในฐานะพ่อ ผมต้องเชื่อฟังลูกชาย มิเช่นนั้น จะเป็นการเนรคุณใช่ไหม?”

“……”

หวงฝู่เจิ้งฉีพูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง