จอมนักรบอหังการ - บทที่ 470 เฉินจิ่งจื้อ ค่ายดาบยาว ขอรายงานตัวต่อเจ้ายมบาลชิงตี้

จอมนักรบอหังการ บทที่ 470 เฉินจิ่งจื้อ ค่ายดาบยาว ขอรายงานตัวต่อเจ้ายมบาลชิงตี้!

เมื่อได้ยินประโยคนี้ เฝิงลู่ที่อยู่ด้านข้าง อารมณ์ซับซ้อนมาก

ชั่วขณะหนึ่ง เธอไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือกังวลดี

สิ่งที่ดีใจคือ ชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างได้ทำร้ายเฉินเฟยหยางจนได้รับบาดเจ็บ

นึกไม่ถึงว่าเฉินเฟยหมิงเพียงแค่ให้เขาคุกเข่ายอมรับความผิดเท่านั้น แล้วยังบอกว่าจะให้อีกฝ่ายเป็นคนขับรถของตระกูลเฉินอีกด้วย!

สำหรับชายหนุ่มคนนี้แล้ว เกรงว่านี่เป็นผลลัพธ์ดีที่สุดแล้ว!

มิฉะนั้น ถึงแม้ว่าตอนนี้เฉินเฟยหมิงจะไม่โจมตีเขาทันที เกรงว่าชีวิตของเขาไม่พ้นต้องติดคุก!

สิ่งที่น่ากังวลคือ คนที่หยิ่งผยองอย่างเฉินเฟยหมิงให้คนคุกเข่า!

ขอเพียงแค่ชายหนุ่มคนนี้มีศักดิ์ศรีเพียงเล็กน้อย ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะคุกเข่าให้เฉินเฟยหมิงต่อหน้าสาธารณชน!

เพียงแต่ เมื่อคิดว่าผู้ที่สนับสนุนอยู่เบื้องหลังเฉินเฟยหมิง คือตระกูลเฉินแห่งตี้ตู…….

ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลเฉินแห่งตี้ตู ยังมีบุคคลสำคัญของประเทศหลงบัญชาการอยู่…

เฝิงลู่รู้สึกว่า……

การที่เฉินเฟยหมิงไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา มันใช่ว่าจะเป็นเรื่องที่ไร้เหตุผล!

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น เฝิงลู่ก็ยังรู้สึกว่าเฉินเฟยหมิงอาศัยอำนาจรังแกคนอื่น!

ชายชราของตระกูลเฉินคนนั้น……

ทำไมถึงมีลูกหลานที่โหดเหี้ยมเช่นเขาได้?

เย่อู๋เทียนในตอนนี้

นี่เป็นครั้งแรกที่เย่อู๋เทียนไม่ได้แสดงอารมณ์รุนแรง กับคำพูดที่ดูหมิ่นของเฉินเฟยหมิง

อย่างน้อย เมื่อพิจารณาจากสีหน้าของเย่อู๋เทียนแล้ว แค่เย็นชาเพียงเล็กน้อย!

เย่อู๋เทียนมองเฉินเฟยหมิงด้วยความเย็นชา ในที่สุดเขาก็เอ่ยปากพูด

“คุณชายเฉิน……เฉินจิ่งจื้อของตระกูลเฉินแห่งตี้ตู มีความสัมพันธ์กับคุณอย่างไร?”

หลังจากกล่าวจบ

ไม่เพียงแค่เฉินเฟยหมิงเท่านั้นที่ตกตะลึง

แม้แต่เฝิงลู่ที่อยู่ด้านข้าง ก็ตกตะลึงเช่นกัน

ทั้งสองคนนึกไม่ถึงว่า

เย่อู๋เทียน จะรู้ชื่อของเฉินจิ่งจื้อ!

เฉินเฟยหมิงขมวดคิ้ว มองสำรวจเย่อู๋เทียนอีกครั้ง ด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

“คุณรู้จักชื่อคุณปู่ทวดของผมได้อย่างไร?”

เมื่อเย่อู๋เทียนได้รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเฉินเฟยหมิงและเฉินจิ่งจื้อแล้ว สีหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชา

“เมื่อก่อนเฉินจิ่งจื้อเป็นวีรบุรุษระดับไหน?”

“ฆ่าศัตรูอยู่ในสนามรบ บุกเดี่ยวเข้าไปในค่ายศัตรู แล้วฆ่าศัตรู 287 คนในเวลาเพียงชั่วข้ามคืน!”

“แต่คิดไม่ถึงว่าลูกหลานของเขา จะมีคนที่ไร้คุณธรรมอย่างคุณ!”

“อนิจจา!”

เฉินเฟยหมิงเบิกตากว้าง

“คุณเป็นใครกันแน่? ทำไมคุณถึงได้รู้จักคุณปู่ทวดของผมขนาดนี้?”

เย่อู๋เทียนไม่ตอบ แต่กลับกล่าวว่า

“ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ที่คุณเป็นลูกหลานของเฉินจิ่งจื้อ ผมตบคุณตายด้วยฝ่ามือเดียว มันก็เพราะคุณหาเรื่องใส่ตัว!”

เฉินเฟยหมิงตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง

เย่อู๋เทียนกล่าวเบา ๆ

“ไสหัวออกไปให้พ้น ถือโอกาสตอนที่ผมยังไม่โกรธ ออกไปจากตี้ตู แล้วอย่ากลับมาอีก”

หลังจากกล่าวจบ เย่อู๋เทียนกำลังจะหันหลังและเดินจากไป

เฉินเฟยหมิงเยาะเย้ย

“เล่นละครตบตาคนอื่น!”

ขณะที่เฉินเฟยหมิงกำลังพูด ก็กำลังจะโจมตีเย่อู๋เทียน

เพียงแต่ ขณะที่เฉินเฟยหมิงยกมือขึ้น เสียงคำรามของชายชราก็ดังมาจากระยะไกล

“ลูกหลานเนรคุณ! แกหยุดน่ะ!!”

เมื่อได้ยินเสียงนั้น เฉินเฟยหมิงรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า!

คุณปู่ทวด?

คุณปู่ทวดเฉินจิ่งจื้อ!

ทำไมถึงมาที่คลับเฮาส์ไดนาสตี้NO.1ได้?

ต้องรู้ว่าปีนี้คุณปู่ทวดอายุหนึ่งร้อยห้าปีแล้ว!

เขาใช้ชีวิตปั้นปลายอยู่ที่บ้านตลอดมา!

ปกติแล้วแทบจะไม่สามารถลุกจากเตียงได้ ทำไม้วันนี้เขาถึงได้มีอารมณ์ออกมาข้างนอกได้?

เฉินเฟยหมิงมองไปยังทิศทางของเสียงตามสัญชาตญาณ

เฝิงลู่มองไปเช่นกัน

ไม่เพียงแค่นั้น

เฉินเฟยหยางที่ได้รับบาดเจ็บ และผู้ชมบางส่วนที่รอบ ๆ ก็หันไปมองเช่นกัน

ชั่วขณะหนึ่ง

เงียบสงัด!

เพราะทุกคนเห็นชายชราถือไม้เท้า และเดินตัวสั่นมาทางนี้!

สิ่งสำคัญที่สุดคือ มีคนใหญ่คนโตกลุ่มหนึ่งเดินตามหลังชายชรา!

ไม่เพียงแค่ผู้บริหารระดับสูงของเทียนจวิน กรุ๊ปเท่านั้น!

แม้แต่เจ้าหน้าที่ระดับสูงของประเทศหลงก็มาด้วย!

ผู้จัดการธนาคารสำนักงานใหญ่แห่งประเทศหลงอยู่ท่ามกลางฝูงชนด้วยเช่นกัน!

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น จางเสี่ยวชวนซึ่งเป็นผู้จัดการธนาคารสำนักงานใหญ่แห่งประเทศหลง อยู่ตรงแถวสุดท้ายเท่านั้น!

เป็นไปได้อย่างไร?

และขณะนี้เอง ชายชราที่เดินนำหน้าได้เดินมาถึงหน้าเย่อู๋เทียนแล้ว

สีหน้าตื่นตระหนกถึงขีดสุด!

แต่เขายังคงยืดตัวตรง และทำความเคารพเย่อู๋เทียน

ชายชราคำรามเสียงดัง

“เฉินจิ่งจื้อ ค่ายดาบยาว กองทัพมังกรเลือด ขอรายงานตัวต่อเจ้ายมบาลชิงตี้!!”

เสียงดังสนั่น!

ขณะนี้ เงียบสงัด!

เฉินเฟยหมิงคิดยังไงก็คิดไม่ถึง…

เมื่อสักครู่ชายหนุ่มที่ตนเองต้องการให้เขาคุกเข่า กลับเป็น…..

เจ้ายมบาลชิงตี้ของประเทศหลง?

เฝิงลู่ก็นึกไม่ถึงว่าเรื่องจะพลิกผันเช่นนี้!

ชายหนุ่มที่ทำร้ายเฉินเฟยหยางเมื่อสักครู่…..

ที่แท้เป็น…

เย่อู๋เทียน เจ้ายมบาลชิงตี้?

เย่อู๋เทียนมองเฉินจิ่งจื้อที่กำลังทำความเคารพตนเองด้วยสีหน้าราบเรียบ และถามว่า

“คุณมาที่นี่ได้อย่างไร?”

เฉินจิ่งจื้อกล่าวว่า

“เฉินจิ่งจื้อ ได้ยินว่ากำลังจะเกิดสงคราม อยากจะเข้าร่วมกองทัพอีกครั้ง ฆ่าศัตรูอยู่ในสนามรบ แม้ว่าจะตาย ก็จะไม่เสียใจที่ได้รับใช้ชาติ!”

เย่อู๋เทียนหรี่ตาลง

“คุณเป็นคนที่จงรักภักดีต่อชาติ! แต่คุณอายุมากแล้ว ใช้ชีวิตปั้นปลายอยู่ที่บ้านดีกว่า!”

หลังจากกล่าวจบ เย่อู๋เทียนก็เดินไปที่ประตูคลับเฮาส์ไดนาสตี้NO.1!

เฉินจิ่งจื้อน้ำตาซึม!

เห็นได้ชัดว่าเขาเข้าใจคำพูดของเย่อู๋เทียนผิด

ถึงแม้ว่าเขาจะแก่ชราแล้ว แต่การตายในสมรภูมิรบนั้น มีเกียรติขนาดไหน?

แต่ไม่คิดว่า

เพียงเพราะลูกหลานไร้ความสามารถ จึงไม่มีโอกาสไปสร้างความดีความชอบอยู่ในสมรภูมิรบ!

และขณะนี้เอง เฉินเฟยหมิงเดินมาอยู่ตรงหน้าเฉินจิ่งจื้อด้วยความหวาดกลัว

“คุณปู่ทวด……”

นึกไม่ถึงว่าเฉินเฟยหมิงเพิ่งจะเรียกเฉินจิ่งจื้อ เฉินจิ่งจื้อก็หยิบไม้เท้าจากมือคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง!

ยกไม้เท้าขึ้นแล้วเหวี่ยงออกไป!

ปัง!

ตีไปที่หน้าของเฉินเฟยหมิง

เลือดไหลออกมา!

เฉินจิ่งจื้อจ้องมองเฉินเฟยหมิง และตะโกนอีกครั้ง

“ไสหัวออกไปจากตระกูลเฉิน! ตระกูลเฉินไม่มีลูกหลานนอกคอกอย่างแก! ไสหัวออกไป!!”

สีหน้าของเฉินเฟยหมิงซีดเซียว!

ตนเองไม่เคยเห็นคุณปู่ทวดโกรธเช่นนี้มาก่อน?

และขณะนี้เอง

เสิ่นรั่วชิงและเฉิงโม่หนง เดินออกมาจากคลับเฮาส์ไดนาสตี้NO.1 ท่ามกลางฝูงชน

ไม่มีเหตุผลอื่นใด!

เมื่อพวกเธอรู้ว่าเย่อู๋เทียนมาถึงแล้ว ก็เลยออกมาต้อนรับ!