จอมนักรบอหังการ - บทที่ 61 เย่จื่อหลง นาย โคตรจะไร้ประโยชน์เลย！
จอมนักรบอหังการ บทที่ 61 เย่จื่อหลง นาย โคตรจะไร้ประโยชน์เลย！
เสียงร้องน่าเวทนาของเย่จื่อหลงจู่ๆก็ดังระงมไปทั่วลานกว้างจัตุรัส
ฉากตรงหน้านี้น่าตกใจจนอกสั่นขวัญหาย！
แขนของเย่จื่อหลงถูกคนฉีกออกมาเป็นๆ！
เย่จื่อหลงตกใจ
เฉาจ้านหยางที่อยู่บนพื้นตกใจ
องครักษ์สิบสองเกราะดำที่อยู่บนอาคารปลูกสร้างบริเวณโดยรอบตกใจ
ตัวแทนทั้งหกสิบประเทศตกใจหมด
ผู้ชมทั่วทั้งโลกที่กำลังดูการถ่ายทอดงานประชุมสุดอำนาจ ต่างก็ตกใจกันหมด！
เลือดจำนวนมากพุ่งกระฉูดออกมาจากข้อต่อหัวไหล่ของเย่จื่อหลง พุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว！
ฉากแบบนี้ เป็นการเข่นฆ่าอย่างทารุณที่สุด！
อกสั่นขวัญหายเป็นอย่างมาก！
เย่จื่อหลงที่เข้าสู่พลังตันชั้นยอด！
ถึงกับถูกฉีกแขนกันง่ายๆแบบนี้！
บ้าคลั่ง！
น่ากลัว！
น่ากลัวเกินไปแล้ว！
สภาพของเย่จื่อหลงในเวลานี้ ราวกับภาพสะท้อน ใช้มือซ้ายกุมแขนข้างขวาของเขาไว้！
ทั้งร่างกายเจ็บปวดจนสามารถหมดสติได้ตลอดเวลา！
จนกระทั่งเวลานี้
เย่จื่อหลงพึ่งจะได้เห็นหน้าชัดๆว่าคนที่ดึงฉุดแขนขวาของเขาเป็นใคร
ผู้ชายคนหนึ่งที่มีรอยสักสีแดงบนหน้า！
และในวินาทีที่มองเห็นหน้าตาของฝ่ายตรงข้ามชัดเจน เย่จื่อหลงราวกับถูกฟ้าผ่าลงมา！
หัวหน้าแห่งสิบสองผู้พิทักษ์ของวิหารจอมเทพ！
“ปีศาจแดง”！
เขา……
ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?
ที่งุนงงก็คือ เย่จื่อหลงมีตาหามีแววไม่ จำคนผิดแล้ว
นี่ก็แปลก
เย่อู๋เทียนนอกจากจะใช้วิธีพิเศษในการเอาเลือดมาทำให้แข็งตัวบนหน้า ทำให้ใบหน้าเต็มไปด้วยภาพลวงตาจากรอยเลือดแล้ว ยังตั้งใจใช้วิธีแปลงร่าง เพื่อเปลี่ยนหน้าตาของตัวเองอีกด้วย
เย่อู๋เทียนในตอนนี้ เหมือนกับหัวหน้าแห่งสิบสองผู้พิทักษ์ของวิหารจอมเทพเมื่อเจ็ดปีก่อนไม่มีผิด！
ในที่นี้นอกจากเย่จื่อหลงแล้ว ยังมีอีกสิบสองคนที่คิดว่า ผู้ชายที่จู่ๆก็ปรากฏขึ้นบนลานกว้างจัตุรัสนี้ ก็คือหัวหน้าแห่งสิบสองผู้พิทักษ์ของวิหารจอมเทพ！
สิบสองคนนี้ ก็คือองครักษ์สิบสองเกราะดำของวิหารเทพ！
ในวินาทีที่มองเห็นหน้าตาของเย่อู๋เทียน องครักษ์สิบสองเกราะดำทีละคน ทั้งหมดนี้ต่างก็ทำให้ตกใจอย่างมาก
เจ็ดปีก่อน หัวหน้าแห่งสิบสองผู้พิทักษ์ รวมถึงผู้พิทักษ์สิบเอ็ดคนอื่นๆ……
ถูกเย่อู๋เทียนฆ่าไปหมดแล้วไม่ใช่หรือ?
แต่ตรงหน้านี้คือ……
หัวหน้าแห่งสิบสองผู้พิทักษ์……
ไม่ได้ตาย?
พอนึกถึงจุดนี้ องครักษ์สิบสองเกราะดำที่เหลือก็ตกใจ ในใจเต็มไปด้วยงุนงง！
ตกลงเรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่?
ในเวลานี้ เย่จื่อหลงได้ถอยออกมาจากเย่อู๋เทียนห่างประมาณสิบสองเมตรแล้ว อดทนต่อความเจ็บปวดที่รุนแรง แล้วปิดกั้นจุดฝังเข็ม
ถึงจะสามารถหยุดเลือดที่พุ่งได้
ส่วนเย่อู๋เทียนนั้น ก็พยุงเฉาจ้านหยางที่อยู่ที่พื้นขึ้นมา แล้วเอากระดูกแขนของเขาต่อเข้าที่เดิม
เฉาจ้านหยางยากที่จะนิ่งสงบ เปล่งเสียงออกมาด้วยความยากลำบาก
“ท่านผู้อาวุโสคือ……”
เย่อู๋เทียนใช้เสียงของตัวเองกำชับเฉาจ้านหยาง
“ถอยก่อน ไปรักษาบาดแผล”
แค่ประโยคเดียว เฉาจ้านหยางก็เบิกตากว้าง
เสียงของชิงตี้！
ไม่รอให้เฉาจ้านหยางตอบกลับ เย่อู๋เทียนก็หมุนตัวมองไปที่เย่จื่อหลงที่อยู่ไม่ไกล
ใบหน้าที่คดงอด้วยความเจ็บปวดของเย่จื่หลงมองไปยังเย่อู๋เทียน
ในสมองตีกันยุ่งเหยิง
ไม่เข้าใจเลยสักนิด ทำไมจู่ๆหัวหน้าแห่งสิบสองผู้พิทักษ์ของวิหารเทพถึงปรากฏตัว แล้วทำไมถึงฉีกแขนเขา！
เขาเป็นถึงศิษย์แห่งสิบสองผู้พิทักษ์ของวิหารเทพรุ่นใหม่เชียวนะ！
ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่?
ประโยคคำพูดของเย่อู๋เทียนเมื่อครู่ ทำให้เย่จื่อหลงรู้สึกถึงความอึดอัดขึ้นมาทันทีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“เย่จื่อหลง นาย โคตรจะไร้ประโยชน์เลย ฉันไม่ชอบศิษย์อย่างนาย ตอนนี้ ฉันจะให้โอกาสนายจัดการตัวเอง คุกเข่า ฆ่าตัวตายซะ！”
เย่จื่อหลงตาเบิกโพล่ง ตะโกนออกไป
“ทำไมล่ะ？！”
เย่อู๋เทียนพูดด้วยเสียงเรียบเฉย
“ฉันไม่อยากจะพูดประโยคเดิมครั้งที่สอง！”
ใบหน้าของเย่จื่อหลงบิดเบี้ยวอย่างมาก
เขาเป็นศิษย์ที่น่าภูมิใจที่สุดแห่งสิบสองผู้พิทักษ์รุ่นใหม่ของวิหารเทพ
ไม่เช่นนั้น คงไม่ได้รับยาต้องห้ามมาหรอก！
ทั้งหมดสิบสองเม็ด！
ตอนนี้……
อาจารย์ของสิบสองผู้พิทักษ์รุ่นใหม่ ต้องการจะให้ศิษย์อย่างเขาไปตาย?
อีกอย่าง เหตุผลน่าขำสิ้นดี！
โคตรจะไร้ประโยชน์?
ในระยะเวลาเพียงแค่เก้าวัน จากพลังตันเพียงครึ่งหนึ่ง ฝึกจนทะลุพลังตันชั้นยอด！
ขอถามหน่อย ใครจะทำได้?
แน่นอนว่า ถ้าเทียบกับสิบสองผู้พิทักษ์รุ่นที่แล้วตรงหน้า มัน……
โคตรจะไร้ประโยชน์จริงๆนั่นแหละ！
เพราะจนถึงตอนนี้ เย่จื่อหลงยังไม่สามารถคาดเดาถึงพลังที่แท้จริงของฝ่ายตรงข้ามได้เลย！
แต่ไม่ว่าจะยังไง！
ผู้ชายตรงหน้าคนนี้ เป็นคนที่เขาไม่สามารถเอาชนะได้ ไม่งั้น……
ฝ่ายตรงข้ามไม่มีทางปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาอย่างไม่มีบอกไม่มีกล่าวอย่างแน่นอน！
ยิ่งไม่มีทาง！
ที่จะฉีกแขนของเขาลงไปง่ายๆ！
เวลานี้ เย่จื่อหลงอึดอัดจนแทบจะระเบิดจริงๆ！
คิดไม่ออกจริงๆ ว่าหัวหน้าแห่งสิบสองผู้พิทักษ์รุ่นที่แล้ว ทำไมถึงต้องทำเช่นนี้！
ในขณะเดียวกัน
ผู้นำประเทศส่วนใหญ่ที่อยู่ในที่แห่งนี้ ต่างก็งุนงง！
พวกเขาพึ่งจะรู้……
ผู้ชายที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยสักสีแดงนี้ คือท่านอาจารย์ของเย่จื่อหลง！
นั่นก็หมายความว่า……
ฝ่ายตรงข้ามคือหนึ่งในสิบสองผู้พิทักษ์ของวิหารเทพรุ่นที่แล้ว！
แต่ว่า……
ทำไมเขาต้องสั่งให้เย่จื่อหลงไปตายต่อหน้าผู้คนด้วยล่ะ?
ต่อให้ทนดูพลังของเย่จื่อหลงในเวลานี้ไม่ได้ ก็ควรจะสั่งสอนกันภายใน！
แล้วทำไมต้องทำให้เย่จื่อหลงตกที่นั่งลำบากเช่นนี้?
อีกอย่าง เย่จื่อหลงที่สามารถใช้หมัดกำจัดแขนของหัวหน้าประเทศหลงได้ โคตรจะไร้ประโยชน์ในสายตาของผู้ชายคนนี้งั้นหรือ?
เช่นนั้นพลังของชายผู้นี้……
จะน่าหวาดกลัวแค่ไหนกัน?
ทุกคนต่างก็เดาไม่ออกว่าชายผู้นี้มีจุดประสงค์อะไรกันแน่！
สรุปแล้วเขาเป็นมิตรหรือศัตรู?
ถ้าเป็นมิตร……
ทุกอย่างก็จะง่าย……
ถ้าเป็นศัตรู……
ทุกคนต่างไม่กล้าที่จะจินตนาการ！
เงียบสงัด！
เงียบเป็นตาย！
สถานที่เกิดเหตุ
เข็มหล่นก็ยังได้ยิน！
เหล่าสื่อมวลชนที่มาจากทั่วทุกมุมโลกเหล่านั้น ไม่กล้าที่จะถ่ายทอดฉากตรงหน้าเลย
ในเวลานี้！
ทั่วทุกมุมโลก โทรทัศน์ทุกเครื่องกำลังฉายงานประชุมสุดอำนาจครั้งนี้อยู่！
ต่างก็เปลี่ยนช่องเป็นช่องอื่น！
ตรงหน้า นอกจากคนในที่เกิดเหตุ ก็ไม่มีใครรู้ว่าตรงหน้าข้างอาคารจินเม่าเมืองเจียงไห่ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่！
บนลานกว้างจัตุรัสขนาดใหญ่ ทุกมุมตึกต่างก็มีกลิ่นอายความหวาดกลัว！
มีคนอยากจะรีบไปจากที่นี่
แต่กลับพบว่า ยกขาไม่ออกเลยสักนิด
กลัวว่าถ้าเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย ก็จะรบกวนชายผู้ที่ฉีกแขนเย่จื่อหลงเมื่อครู่
เขาน่ากลัวมาก！
น่ากลัวที่สุด！
พลังต่อสู้ของเขา เหนือกว่ามนุษย์เสียอีก！
และในเวลานี้ เย่จื่อหลงคุกเข่าลงบนพื้น
บนใบหน้ายังคงบิดเบี้ยว
อึดอัดถึงขีดสุด
ภายใต้ความโกรธ เย่จื่อหลงทำเสียงอาเจียนออกมา แล้วถุยเลือดสีดำเข้มออกไป
สายตาที่มองเย่อู๋เทียน เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
แต่ไม่รู้ว่าทำไม
เย่จื่อหลงที่ควรโมโหแต่กลับหัวเราะ
“เหอะๆๆๆ……”
“เหอะๆๆๆๆฮ่าๆๆๆๆๆๆ……”
“ฉันเย่จื่อหลง ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีวันนี้！”
“ไม่ได้ตายด้วยน้ำมือของเย่อู๋เทียน แต่ตายด้วยน้ำมือของท่านอาจารย์ตัวเอง！”
“เหอะๆๆๆๆฮ่าๆๆๆๆๆ……”
“เย่อู๋เทียน！”
“เย่อู๋เทียน！”
“ท่านอยู่ที่นี่หรือไม่?”
“ท่านออกมาสิ！ในวิหารเทพลือกันว่า ท่านฆ่าสิบสองผู้พิทักษ์รุ่นที่แล้วตายหมดเลยไม่ใช่หรือ?”
“ตาแก่ปีศาจแดงไร้ประโยชน์นี่ ทำไมถึงไม่ตายล่ะ?”
“เหอะๆๆๆฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ……”
ท่าทางของเย่จื่อหลงที่เหมือนจะบ้าคลั่ง ทำให้ทุกคนในที่นี้เวทนา
มีเพียงเย่อู๋เทียน ที่รู้สึกน่าขำสิ้นดี
ขนาดนี้แล้ว เย่จื่อหลงก็ยังอวดดี คิดจะหนีงั้นหรือ！
เย่อู๋เทียนสะบดเฮอะออกมา สับสนอยู่ไม่นาน ก็มองไปยังเย่จื่อหลง
“นายคิดว่า พอเย่อู๋เทียนออกมา แล้วสู้กับฉัน นายก็จะหาจังหวะหลบหนีใช่หรือไม่?”