จอมนักรบอหังการ - บทที่397 ชีวิตแขวนอยู่กับเส้นด้าย！
จอมนักรบอหังการ บทที่397 ชีวิตแขวนอยู่กับเส้นด้าย！
ทันใดนั้น ความเจ็บปวดกระจายออกมาจากใจเหมือนหัวใจถูกกรีดบาดและเหมือนปอดกำลังถูกกระชากจะให้ฉีกขาด
ความเจ็บปวดนี้ เหมือนฝูงมดนับหมื่นกำลังรุมตอมกัดหัวใจ！
หานจื่อเซียน เริ่มเจ็บจนหน้าขาวซีด ค่อย ๆ เข้มขึ้นจนเป็นแบบช้ำเลือดช้ำหนอง！
เวลานาทีนี้ หานจื่อเซียนถึงขนาดว่าจะยกมือขึ้นมากุมอกที่เจ็บปวดยังไม่มีแรง
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะพูดอะไรก็พูดไม่ออกเลย
เย่อู๋เทียนเห็นสภาพดังนี้
ใจรุ่มร้อนเหมือนถูกเผา！
รีบอุ้มหานจื่อเซียนขึ้นมา เดินเข้าไปในห้องนอน
ตามด้วย จัดการมอบหานจื่อเซียนให้ซูชิงหลวน
ซูชิงหลวนติดตามเย่อู๋เทียนเข้าอยู่ในกองทัพ นอกจากเรียนรู้ด้านวิทยายุทธรอบตัวแล้ว ก็ได้รับการถ่ายทอดวิชาด้านการแพทย์จากเย่อู๋เทียนโดยตรง！
จัดการฝังยาเม็ดเสวียนเมี่ยวเข้าในเส้นชีพจรหลัก
ให้ถูกเลือดจากหัวใจฉีดชะ！
ฤทธิ์ยา ก็จะละลายเข้ากับเลือดในร่างกายได้อย่างรวดเร็ว！
เรื่องนี้สำหรับซูชิงหลวนแล้ว ทำได้เหมือนจับวาง
ไม่นานนัก หานจื่อเซียนก็มีอาการเหมือนได้รับยาสลบ หลับตาลงอย่างสงบอีกครั้ง
มองดูหานจื่อเซียนที่นอนหลับอย่างสนิทแล้ว เย่อู๋เทียนสติเลื่อนลอย
คิดยังไงก็คิดไม่ออก
ตัวเอง ทำไมได้พบกับแม่แท้ ๆ ของตัวเองได้รวดเร็วขนาดนี้
แต่ สภาพการณ์ก็เป็นอย่างที่เห็นจริง ๆ！
แม่บังเกิดเกล้าของตัวเอง！
ชีวิตแขวนอยู่กับเส้นด้าย！
หายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง เย่อู๋เทียนพยายามฝืนระงับอารมณ์ที่ยุ่งเหยิงในใจ ใช้เสียงเบา ๆ สั่งการกับซูชิงหลวน
“ชีพจรเส้นหลักของแม่ฉัน อ่อนแอมากถึงสุด ๆ แล้ว แม้ว่าได้ฝังยาเม็ดเสวียนเมี่ยวในนั้นแล้ว หล่อนน่าจะยังอยู่ในอันตราย อีกอย่าง กับยาเม็ดเสวียนเมี่ยวที่เหลือเพียงเม็ดเดียวนี้ ให้ความหวังได้ไม่มาก ถึงยังไงก็เก็บไว้อยู่หลายปีแล้ว ฉะนั้น ฉันจะต้องไปที่วิลล่าว่อหลงสักเที่ยว ที่คลังของวิเศษของตระกูลหานเผ่าโบราณ นอกจากมียาเม็ดเสวียนเมี่ยวอยู่เม็ดหนึ่งแล้ว ยังมียาทะลวงชีพจรอีกเม็ดหนึ่ง จะใช้เป็นประโยชน์อย่างใหญ่หลวง！”
ซูชิงหลวนผงกหัวอย่างหนักแน่น
เผยอปากออกเสียงเบา ๆ
“อาปาอาปาอาปา……”
คงมีความหมายประมาณว่า ขอให้เย่อู๋เทียนวางใจไปเถอะ หล่อนรับรองว่าจะรักษาชีวิตของหานจื่อเซียนไว้ให้เต็มร้อย！
เย่อู๋เทียนไม่ได้พูดอะไรอีก รีบออกจากห้องนอน
เสิ่นรั่วฉิงที่อยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าร้อนรุ่ม
“ให้ฉันไปกับคุณดีไหม？”
เย่อู๋เทียนตอบด้วยเสียงนุ่มนวล
“รออยู่บ้านเถอะนะ”
พูดจบ เย่อู๋เทียนย้อนกลับไปที่วิลล่าว่อหลงอีกครั้ง
เป็นเรื่องที่ดี ในตระกูลหานเผ่าโบราณ ก็ยังมีตัวยาสองตัวนี้อยู่！
เป็นที่แน่นอนว่า นอกจากยาเม็ดเสวียนเมี่ยวกับยาทะลวงชีพจรแล้ว
เย่อู๋เทียนก็ยังมีวิธีอื่นอีก ที่จะทำให้หานจื่อเซียนผ่านพ้นวิกฤตนี้ไปได้！
ทว่า หากจะใช้วิธีอื่นดังกล่าว……..
ก็จะเป็นการทำให้หานจื่อเซียนต้องรับทุกข์ทรมานมาก
วิธีนั้นฤๅ
เรียกว่าเข็มผีกดชีพจร！
ในขณะใช้เข็ม ความเจ็บปวดที่ตามมา เปรียบได้กับกรีดเนื้อขูดกระดูก！
ถึงแม้ส่วนลึกในใจของเย่อู๋เทียน ไม่มากก็น้อยที่มีความเคืองใจกับแม่บังเกิดเกล้าอยู่บ้าง
แต่……..
ชีวิตของแม่ผู้ให้กำเนิดนี้แขวนอยู่กับด้ายเส้นเดียวเท่านั้น
เย่อู๋เทียน จะยอมทำใจได้ยังไงที่จะให้หานจื่อเซียนที่มีชีวิตอยู่กับแค่เส้นด้าย จะต้องรับทุกข์ทรมานเพิ่มขึ้นอีก？
ในเวลาเดียวกันกับที่เย่อู๋เทียนไปที่วิลล่าว่อหลงนั้น
มีชายหนุ่มผู้หนึ่ง
ได้บุกเข้ามาในวิลล่าว่อหลงก่อนหน้านี้แล้ว
คนผู้นี้
อยู่ในเสื้อชุดยาวคลุมทั้งตัว หน้าตาหล่อเหลา ท่าทีดูเปรียบได้ดั่งยอดคนมาจากแดนเหนือโลก
ไม่ใช่หลี่หานหูแล้วจะเป็นใครอีก？
ส่วนกัวจื่อจู๋ ไปที่อาศรมหวินซีบนเขาหวินหลาน
ทั้งสอง เป็นการจัดแยกเป็นกองกำลังสองทาง
กัวจื่อจู๋ ไปอาศรมหวินซี ตั้งใจไปเก็บกวาดยาเม็ดเสวียนเมี่ยวทั้งหมด
เป็นการตัดช่องทางของหานจื่อเซียน
ทั้งนี้ กัวจื่อจู๋มั่นใจอยู่ว่า การดิ้นรนอยากมีชีวิตรอดของหานจื่อเซียน
ในขณะชีวิตแขวนอยู่กับเส้นด้ายแบบนี้ หล่อนจะต้องไปขอความช่วยเหลือที่อาศรมหวินซีแน่นอน
แต่หล่อนหารู้ไม่ว่า
หานจื่อเซียน ไม่ได้ไปอาศรมหวินซี
กลับเป็นว่าหลังจากหล่อนมาถึงตี้ตู ใจไม่ได้คิดลังเลใด ๆ
ก็ได้ตรงไปหาเย่อู๋เทียนเลย
โดยตั้งใจจะรีบไปบอกเย่อู๋เทียน ให้เขารีบหนี！
ส่วนทางฝ่ายหลี่หานหูพอมาถึงวิลล่าว่อหลง……
แน่นอนว่าตั้งใจจะมาที่ตระกูลหานเผ่าโบราณ นี้ เพื่อเอาสำเนาแผ่นหินสมบัติ!
เขายังคิดอยู่ว่า เมื่อได้แผ่นหินสมบัติแล้ว ก็จะไปหาเย่อู๋เทียน
หลังจากนั้นอีก ก็จะฆ่าหานจื่อเซียน ต่อหน้าเย่อู๋เทียน！
เดินเข้าไปในวิลล่าว่อหลง หลี่หานหูก็มีความรู้สึกแบบเดียวกับเฉินเฟยหูและเฉิงจิ้นซองสองพ่อลูกที่มาก่อนหน้านี้！
สัมผัสได้ทันทีกับความรู้สึกผิดปกติ！
คฤหาสน์ใหญ่โต
ถึงแม้มีแพรแดงแขวนประดับไปทั่ว
แต่ มีแต่กลิ่นอายของความตาย！
นี่……..
อะไรของมันนะ？
เวลานี้ ท้องฟ้าเริ่มทอแสงเช้ามอ ๆ
ดวงอาทิตย์ยามเช้า ยังไม่โผล่มาให้เห็นหน้า
ทำให้บรรยากาศในวิลล่าว่อหลงที่ใหญ่โต ยังมืดครึ้มไปทั่ว ลมโชยพลิ้วพัดใส่หลี่หานหู
ถึงกับทำให้เขารู้สึก…….
หนาวเยือกขึ้นมา！
ระดับขนาดหลี่หานหูนี้แล้ว หลังจากเดินเข้ามาในวิลล่าว่อหลงแล้ว ถึงแม้ยังยืนห่างจากอาคารหลักอีกไกล
แต่ ก็ยังได้กลิ่นคาวเลือดลอยมาแผ่ว ๆ
หรือว่า…..
ตระกูลหานเผ่าโบราณ ประสบภัยร้ายแรง？
บริเวณรอบด้าน กลับไม่เห็นวี่แววชีวิตมนุษย์！
นี่มันเกิดอะไรขึ้น？
ใครเป็นคนทำ？
หรือจะเป็น……
กัวโพ่จวิน？
ถึงเขาจะเป็นอาจารย์ของคุณเด็กน้อยหานปู้กาง
แต่
หลี่หานหูก็รู้ดีอยู่ ในเชิงลึกแล้วกัวโพ่จวินคิดอะไรอยู่！
มันไม่แคล้วของวิเศษสามอย่างในตระกูลหานเผ่าโบราณ！
ของวิเศษอย่างที่หนึ่ง
ตราประทับหยก！
ตราประทับหยกที่สืบทอดมากว่าพันปี！
เขาเล่าว่า ภายในตัวตราประทับหยกนั้น ยังมีซ่อนอะไรที่เป็นความลับโลกแตกอยู่！
ของวิเศษอย่างที่สอง
คันธนูวิเศษคันหนึ่ง กับปลอกนิ้วอันหนึ่ง นี้เป็นของเข้าชุดคู่กัน！
เขาเล่าว่า ของชุดนี้ เป็นสุดยอดของวิเศษของตระกูลหานเผ่าโบราณ จวบจนถึงทุกวันนี้ ก็ยังไม่มีใครสามารถง้างออกได้
ส่วนของวิเศษอย่างที่สาม
แน่นอนว่าคือยาทะลวงชีพจรที่มีชื่อเคียงคู่กับยาเม็ดเสวียนเมี่ยวนั้นแล！
ของสิ่งนั้น สามารถทะลวงทะลุพันธนาการของวิทยายุทธในตัวคน！
ทั้งชีวิต จะกินได้แค่ครั้งเดียว！
เขาเล่าว่า วิทยายุทธของหานปู้กางติดล็อกอยู่ที่จุดเทียนตันหลายปีแล้ว！หานจื่อฉีก็ไม่ยอมเอายาทะลวงชีพจรนี้ออกมาให้！
และด้วยของวิเศษทั้งสามอย่างนี้！
แน่นอนว่านี่คือเป้าหมายที่แท้จริงที่ในปีนั้นกัวโพ่จวินยอมรับหานปู้กางเป็นลูกศิษย์！
มิฉะนั้นแล้ว…….
กัวโพ่จวินนึกยังไงจะรับหานปู้กางเป็นศิษย์？
เป็นเพราะ หานปู้กาง เป็นอัจฉริยะที่หายากมากตั้งแต่ไหนแต่ไรมางั้นหรือ！？
คิดมาได้ถึงจุดนี้ หลี่หานหูถึงกับค่อย ๆ ปริปาก มองเข้าไปภายในอาคารใหญ่ ขานเรียกไป
“กัวโพ่จวิน？”
แต่เป็นที่ต้องผิดหวัง ภายในเรือนรโหฐานใหญ่โตนั้น ไม่มีใครที่ไหน ขานรับเสียงเรียกของหลี่หานหู
“ไม่ต้องแสแสร้งแล้ว ฉันรู้ว่าเป็นคุณ นอกจากคุณแล้ว ยังมีใครที่ทำการได้อย่างโหดเหี้ยมเยี่ยงนี้ได้ กล้ากะทั่งฆ่าคนในตระกูลหานเผ่าโบราณ？คงไม่น่าใช่ เป็นพี่น้องร่วมสาบานของคุณ เจ้านิกายของนิกายเทียนอิงมัง？”
แต่ที่ตามมาหลังจากจบคำของหลี่หานหู
ผู้เฒ่าในชุดเสื้คลุมยาว สีแดงเลือดไปทั้งตัว โผล่พรวดออกมาจากภายในโถงใหญ่อาคาร
ผู้เฒ่านี้ ก็คือหานวี่เซียวที่ถูกเย่อู๋เทียนข่มขวัญกระเจิงไปเมื่อก่อนหน้านี้ จนไม่กล้าออกไปจากตระกูลหานเผ่าโบราณแม้แต่ก้าวเดียว
หานวี่เซียวไม่ได้โผล่ออกมาคนเดียวเฉย ๆ
ในมือ
ยังหิ้วหัวคนที่ชุ่มไปด้วยเลือดอยู่หัวหนึ่ง
หัวคนหัวนี้ ก็คือสิ่งที่เด็ดมาจากคอของกัวโพ่จวิน！
หานวี่เซียวเดิมนั้นกำลังคิดหาที่เอาหัวของกัวโพ่จวินนี้ไปฝังทิ้ง แต่พอดีได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวของหลี่หานหูมาจากข้างนอก ก็เลยรีบพรวดพราดออกมา
หานวี่เซียวมือถือหัวของกัวโพ่จวินมองเห็นหลี่หานหูที่ยืนอยู่นอกประตู
ท่าทีออกอาการสับสนขึ้นมา
หลุดปากออกไปว่า
“หลี่หานหู？”
ดูที่หลี่หานหูในขณะนี้
ทั้งตัว
เหมือนถูกฟ้าผ่า！
เขามองไปที่หัวที่หานวี่เซียวหิ้วอยู่ในมืออย่างตาไม่กะพริบ
ไม่อยากที่จะเชื่อ！
นั่นเป็นหัวของกัวโพ่จวินเลยนะ！
นี่……
หานวี่เซียวกลายเป็นคนที่น่าสะพรึงกลัวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？ถึงขนาดเด็ดเอาหัวของกัวโพ่จวินทิ้งได้？
และทันทีในเวลาเดียวนั้นเอง
เงาร่างของเย่อู๋เทียน ปรากฏตัวขึ้นบนเรือนใหญ่ของตระกูลหานเผ่าโบราณ
ยืนเอามือไพล่หลัง！
เหมือนเทพ！