จอมมารแค่อยากเป็นคนดี [反派少爷只想过佛系生活] - บทที่ 38 เรื่องราวความรักวัยเยาว์ของสถาบันเซนต์แมเรียนมีปัญหาเสียจริง

บทที่ 38 เรื่องราวความรักวัยเยาว์ของสถาบันเซนต์แมเรียนมีปัญหาเสียจริง

เวอร์เธอร์ กาวด์ผลักภาพจิตรกรรมฝาผนังออกอย่างระมัดระวังและปรากฏตัวขึ้นหลังกำแพง

เขารู้สึกได้ราง ๆ ว่ามีใครบางคนกำลังตามเขาอยู่ แต่เมื่อกำลังจะหันกลับไปดู ลูกศรสีชมพูก็ชี้ไปที่กำแพง

เหนือลูกศรมีคำว่า ‘พลังเวทมนตร์’ ปรากฏขึ้นอย่างช้า ๆ

เวอร์เธอร์ใช้มือซ้ายส่งพลังเวทมนตร์ออกไป กำแพงพลันกลายเป็นระลอกคลื่นเหมือนน้ำ

เขากัดฟันเดินเข้าไปในทางลับที่ถูกซ่อนไว้ในทันที

ทั้งสองฝั่งของทางลับ มีคบไฟอยู่ทุกสองสามเมตร

เมื่อมีคนอยู่ใกล้ คบเพลิงก็จะถูกจุดขึ้นเพื่อแสดงเส้นทาง

บนทางลับมีเส้นทางคดเคี้ยวมากมาย และยังมีทางแยกอีกหลายทาง บางครั้งก็คดเคี้ยวราวกับงู บางครั้งก็ขึ้น ๆ ลง ๆ ทำให้ประสาทสัมผัสของเวอร์เธอร์สับสน เขาไม่สามารถบอกได้เลยว่าตัวเองกำลังจะขึ้นหรือลง

หลังจากที่ออกมาได้ในที่สุด สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเขาคือ ทิวทัศน์ที่เขาสามารถมองเห็นทุกส่วนของปราสาทได้

และเมื่อเดินไปอีกไม่กี่ก้าว เขาก็เข้าสู่เส้นทางลับอีกแห่ง

หลังจากวนซ้ำสองสามครั้ง เวอร์เธอร์ก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ

ขณะที่หมอกบนหน้าหนังสือค่อย ๆ หายไป ลูกศรก็พร่าเลือน และ ‘มุ่งสู่ห้วงลึก’ ก็กลับไปนิ่งเงียบ

เวอร์เธอร์รู้สึกเหมือนถูกหลอก!

…

คล้อยหลังจากนั้น ต้องใช้เวลาครึ่งชั่วโมงเต็มกว่าที่เวอร์เธอร์จะหนีจากทางลับที่เหมือนเขาวงกตและกลับมายังห้องส่วนกลางของบ้านอัศวินได้

โรเบิร์ตยังคงเร่งรีบสร้าง [สัตว์อสูรมายา]

และบังเอิญว่ามีเพื่อนนักเรียนปีเดียวกันสนใจ เขาจึงแนะนำคำสองสามคำ

อาจเป็นเพราะว่าตอนนี้โรเบิร์ตเข้าใจความยากและคุณค่าของการสะสมคะแนน เขาจึงระมัดระวังในทุกขั้นตอน ดังนั้นกระบวนการสร้างจึงค่อนข้างราบรื่น ตอนนี้เขาได้มาถึงจุดสำคัญที่สุดและขั้นตอนที่ยากที่สุดด้วย นั่นคือการวาดวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 1

เวอร์เธอร์มองดูเงียบ ๆ ไม่กล้าขัดจังหวะ

ในขณะที่วาดวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์ที่แม้แต่ไดแอนนาก็สามารถวาดได้สำเร็จ โรเบิร์ตรู้สึกประหม่าอย่างยิ่ง!

เป็นผลให้นิ้วของเขาสั่นและปากกาของเขาเคลื่อนออกไป เขาทำพลาด!

“ไม่–”

“อย่ากังวล โรเบิร์ต นายยังไปต่อได้!”

เวอร์เธอร์รีบวิ่งไปจับมือเขา!

โรเบิร์ตมีเหงื่อออกมาก แต่ด้วยความช่วยเหลือของเวอร์เธอร์ เขาก็ควบคุมปากกาได้สำเร็จและยังคงวาดเส้นต่อไป

แม้ว่าเส้นที่เพิ่มมาจะสะดุดตามาก แต่ในที่สุดเขาก็วาดวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 1 ทั้งหมดเสร็จสิ้น!

วงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์เปล่งแสงออกมาได้สำเร็จ

โรเบิร์ตสั่นสะท้านอย่างประหม่า ดังนั้นหลังจากพยายามหลายครั้ง ในที่สุดเขาก็สามารถหยิบขนของสัตว์อสูรมายาได้อย่างราบรื่น และใส่เข้าไปในวงแหวนเวทมนตร์

ขณะที่ขนค่อย ๆ กลืนไปกับแสงสีทองของวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 1 แสงก็สว่างขึ้น

เส้นไหมสีทองถูกแยกออกจากวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 1 ห่อรอบการ์ดเวทมนตร์และสร้างรังไหมสีทองในที่สุด!

…

เวอร์เธอร์กล่าวว่า “อีกก้าวเดียว โรเบิร์ต เติมพลังเวทมนตร์ของนายเข้าไป แล้วคิดว่านายชอบอะไร”

โรเบิร์ตเหยียดมือออกแล้วกดลงบนรังไหมสีทอง ค่อย ๆ ใส่พลังเวทมนตร์เข้าไป “ฉันชอบอะไรงั้นเหรอ? หมากรุกเวทมนตร์มั้ง?”

การ์ดเวทมนตร์โผล่ออกมาจากรังไหม

โรเบิร์ตรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยที่จะหยิบการ์ดเวทมนตร์ใบนี้ซึ่งหลอมรวมจากความพยายามอย่างหนักของทั้งคู่ตลอดสามวัน โครงร่างโปร่งใสที่คลุมเครือแต่เดิมบนพื้นผิวการ์ดเริ่มเปลี่ยนไปทันทีหลังจากที่สัมผัส

มันไม่ใช่สุนัขผู้พิทักษ์ของ <เจ้าเด็กผมแดงที่ชอบพูด ‘ร้ายกาจ!’> ใน <ภาพยนตร์โรงเรียนเวทมนตร์> แต่กลับเป็นปราสาทนิรันดร์ในหมากรุกเวทมนตร์!

[ชื่อการ์ด: สัตว์อสูรมายา]

[ประเภท: การ์ดวิญญาณ]

[ระดับ: ✪ ]

[เผ่าพันธุ์: ประเภทธาตุ]

[คุณสมบัติ: ดิน]

[พลังเวทมนตร์: 300 หน่วย]

[พลังโจมตี: 0 หน่วย]

[พลังป้องกัน: 300 หน่วย]

[ท่าไม้ตาย: ปกป้อง]

…

เมื่อโรเบิร์ตอัญเชิญ [สัตว์อสูรมายา: ปราสาท] ของเขาออกมา ทุกคนก็ตกตะลึง

ปราสาทในหมากรุกเวทมนตร์นั้นเทียบเท่ากับชีวิตของผู้เล่น โดยใช้ตาราง 3X3 คงที่ และมีแถบพลังชีวิตเป็นสิบเท่าของชิ้นอื่น ๆ อาจใช้หนึ่งรอบเพื่อเปิดใช้งานสกิลในตัว [ป้องกัน] และลดความเสียหายที่ปราสาทได้รับลงครึ่งหนึ่งในรอบถัดไป

เมื่อปราสาทถูกยึด ผู้เล่นถึงจะประกาศยอมแพ้

และ [สัตว์อสูรมายา: ปราสาท] ของโรเบิร์ตก็เป็นยักษ์ขนาดยี่สิบเจ็ดลูกบาศก์เมตรเช่นกัน พอมันถูกอัญเชิญออกมาก็ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความแข็งแกร่งที่ไม่อาจสั่นคลอนได้!

“ว้าว! โรเบิร์ต นายสุดยอดมาก!”

เวอร์เธอร์ตบไหล่โรเบิร์ตอย่างประหลาดใจ

โรเบิร์ตก็ตื่นเต้นจนช่วงคอเปลี่ยนเป็นสีแดงเช่นกัน เขาพูดอย่างตื่นเต้นว่า “มานี่สิ ปราสาทของฉัน มาให้ฉันดูแกหน่อย!”

→ปราสาทจังไม่ได้ขยับแม้แต่นิ้วเดียว

หลังจากพยายามหลายครั้ง ใบหน้าของโรเบิร์ตก็ซีดเซียว

จู่ ๆ ก็มีใครบางคนหัวเราะออกมา “แปลกใจอะไรโรเบิร์ต? ปราสาทในหมากรุกเวทมนตร์ก็ขยับไม่ได้อยู่แล้ว มันเป็นเรื่องปกติเลยไม่ใช่เหรอ? ฮ่า ๆๆ โทษนะ แต่ฉันกลั้นไม่ได้แล้ว ฮ่า ๆๆๆๆๆ!”

…

คืนนั้นโรเบิร์ตฝันว่าเขาแปลงร่างเป็นปราสาทที่แสนสง่างาม แต่กลับถูกหนูเขี้ยวใหญ่กลุ่มหนึ่งกัดแทะจากมุมกำแพงและพังทลายลงในที่สุด

…

เวอร์เธอร์ก็ฝันเช่นกัน

เขาฝันถึงบรรณารักษ์ในห้องสมุดของสถาบัน เป็นรุ่นพี่สาวคนนั้น ในฝัน เขากำลังเดินไปพร้อมกับเธอที่สวนหลังสถาบัน

…

วันพฤหัสบดี ทุกอย่างดูเหมือนจะกลับมาเป็นปกติ

ทั้งเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตกลับมาทำตัวตามปกติ พวกเขาไม่มีแรงจูงใจที่จะเรียนอีกต่อไป แต่ทั้งคู่มีวินัยมากกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย ทว่ายังคงหลีกเลี่ยงเอ็มม่าหลังเลิกเรียนอยู่เหมือนเดิม

เอ็มม่าไม่คิดจะคุยกับพวกเขาด้วยซ้ำ

ดาร์กก็สะสมคะแนนเช่นเคย เขาเก็บคะแนนไว้เพื่อที่จะไปถนนนักเดินทางอีกครั้ง

เพราะคาบเรียนนั้นเขาเป็นครูสอนแทน เลยได้รับคะแนนถึงสองร้อยคะแนน!

นอกจากนี้ เนื่องจากเขาไปบ่นว่าตัวเองไม่ได้รับคะแนนที่เพียงพอสำหรับ [สูตรตารางคำนวณ] ศาสตราจารย์ลิลลี่จึงให้คะแนนเพิ่มอีกหนึ่งร้อยห้าสิบคะแนน

เพราะงั้นการหาคะแนนจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา

…

หลังจากจบคาบเรียนประวัติศาสตร์เวทมนตร์ในตอนบ่าย ดาร์กก็ไปที่ห้องสมุดตามปกติ

ผู้คนจะค่อย ๆ เติบโตขึ้น ตอนนี้เขาสามารถเดินผ่านรุ่นพี่แพนดอร่าได้โดยไม่ต้องเปลี่ยนท่าทางแล้ว

หลังจากเดินออกมา จู่ ๆ เขาก็หันมาเห็นว่าเวอร์เธอร์กำลังพูดกับรุ่นพี่สาวอย่างประหม่า เรื่องนี้ทำให้เขานึกบางอย่างขึ้นได้ ดังนั้นเขาจึงอดยิ้มไม่ได้

วิชาคณิตศาสตร์ให้การบ้านใหม่อีกครั้ง และเมื่อใดก็ตามที่สิ่งนี้เกิดขึ้นไดแอนนากับโรสจะมาหาเขาเสมอ

ดาร์กมองดูเด็กหญิงสองคนที่นั่งตรงข้ามโต๊ะอย่างเชื่อฟัง แล้วรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

ตอนห้าโมงเย็นไดแอนนาทำการบ้านเสร็จแล้ว เธอเอนหลังพิงเก้าอี้ และยืดร่างกายที่แข็งทื่อของเธอ

หลังจากยืดเส้นยืดสาย ไดแอนนาก็กระสับกระส่าย เธอดึงการ์ดดอกไม้ที่มีดอกกุหลาบสีดำอยู่ด้านหลังซองการ์ดออกมาอย่างเงียบ ๆ แล้วเดินไปที่โต๊ะดาร์ก

“เฮ้ ดาร์ก อยากลองการ์ดดูดวงอันนี้ไหม? ฉันได้ยินมาว่ามันแม่นมาก!”

ดาร์กเงยหน้าขึ้นมองแล้วพูดอย่างเป็นกันเอง “ดูดวงความรักน่ะเหรอ?”

“นายรู้สินะ…” ไดแอนนาเหมือนแมวน้อยที่โดนจับได้ว่าขโมยปลาแห้ง จากนั้นดึง [การ์ดดูดวงความรัก] กลับไปเล็กน้อย

“ฉันก็ไม่ได้อยู่หลังเขาขนาดนั้นหรอกนะ” ดาร์กรู้สึกขบขันเล็กน้อย

เขาถามอีกครั้งว่า “เธอไปเอามาจากไหน?”

“หา?” ไดแอนนาคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ใบหนึ่งได้มาจากร้านขายขนม แล้วฉันก็ไปเจอใบนี้ที่ช่องประตูตอนที่ออกมาเมื่อเช้านี้”

ดาร์กขมวดคิ้วเล็กน้อย “มีคนกำลังแจกการ์ดดอกไม้นี่เหรอ? เธอให้ฉันดูการ์ดใบนี้หน่อยได้ไหม?”

ไดแอนนาตอบด้วยความดีใจทันที “แน่นอน นายดูได้เลย!”