จอมมารแค่อยากเป็นคนดี [反派少爷只想过佛系生活] - บทที่ 49 ดาร์ก เดม่อนเดินบนเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับ

บทที่ 49 ดาร์ก เดม่อนเดินบนเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับ

ที่จริงแล้วดาร์กพูดกับรุ่นพี่แพนดอร่าน้อยมาก

ส่วนใหญ่เป็นแค่ประโยคหรือสองประโยค ในระหว่างขั้นตอนการลงทะเบียนเข้าและออกจากห้องสมุด

แต่เพื่อไม่ให้ได้รับ [ราคะ +1] ดาร์กจึงมักจะวิ่งหนีทันทีหลังจากลงทะเบียนเสร็จ

เมื่อเข้าและออกจากห้องสมุดหลายครั้งเกินไป เขาก็ค่อย ๆ เคยชินกับเรื่องนี้

แม้ว่านี่จะไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการเห็น…

ดาร์กหันหน้ามาแล้วพูดว่า “สวัสดีครับ รุ่นพี่”

แพนดอร่ากะพริบตา เกล็ดมังกรรูปหัวใจใต้ดวงตาของเธอสะท้อนสีสันงดงาม

รุ่นพี่สาวกอดอกแล้วถามขึ้นว่า “นายมาที่นี่เพื่อซื้อหญ้าแมวเหรอ?”

เดิมทีดาร์กไม่ต้องการซื้อมัน แต่พอคิดดูอีกที การเลี้ยงหญ้าแมวในหอพักก็ดูเหมือนจะไม่ใช่ความคิดที่แย่

การเลี้ยงแมวเป็นวิธีกล่อมเกลาจิตใจที่ดี

มันสามารถช่วยบรรเทาอารมณ์และลดความเครียดได้

โดยเฉพาะการไม่ต้องเก็บอึแมว

หากใช้อย่างถูกต้อง ความสามารถในการลดค่า [โทสะ] อาจดีกว่าไอเทมเวทมนตร์ในตำนานเหล่านั้นด้วยซ้ำ

‘งั้นฉันก็ต้องซื้อกระถางแล้ว!’

แต่ก่อนหน้านั้น เขาต้องซื้อกระถางต้นไม้หนอนก่อน

แน่นอนว่าดาร์กจะไม่เรียงลำดับความสำคัญผิด

‘ถ้าเขาซื้อหญ้าแมว แล้วไม่มีคะแนนเพียงพอที่จะซื้อต้นไม้หนอน นั่นไม่เหมือนการวางเกวียนไว้ข้างหน้าม้าหรอกเหรอ?’

คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตอบว่า “ผมก็คิดอยู่นะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”

แพนดอร่าถามอย่างกระตือรือร้นว่า “ติดปัญหาอะไรงั้นเหรอ? หรือว่าคะแนนไม่พอ? ฉันให้ยืมแบบไม่คิดดอกเบี้ยได้นะ แล้วนายค่อยจ่ายคืนภายในหนึ่งเดือน โอเคไหม?”

‘ทำไมดูเหมือนกับว่าเธอเคยพูดประโยคนี้มาหลายครั้งแล้วนะ?’

ดาร์กพูดไม่ออก

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ตอบว่า “ผมยังมีเรื่องที่ต้องทำ เพราะงั้นไม่ขอรบกวนรุ่นพี่แล้ว ขอตัวนะครับ”

หลังจากพูดจบเขาก็เดินออกไปครึ่งก้าวอย่างเงียบ ๆ

แต่อย่างไรก็ตาม รุ่นพี่สาวแพนดอร่าก็คว้าโอกาสนี้ไว้ เธอไม่ยอมปล่อยเขาไปง่าย ๆ

ก่อนที่ดาร์กจะได้แม้แต่ย่างครึ่งก้าวที่เหลือ เธอก็ขวางทางเขาไว้ ดวงตาคู่สวยหรี่มองพลางพูดยิ้ม ๆ ว่า “นายมีนัดกับใครหรือเปล่า? เด็กผู้หญิงตัวเล็กที่นั่งข้างหลังนายบ่อย ๆ นั่นเหรอ?”

→เธอกำลังพูดถึงเอ็มม่า

ดาร์กไม่ได้พยายามวิ่งหนี แต่ตอบอย่างจริงจังว่า “รุ่นพี่ ผมยังเด็กอยู่นะครับ”

แพนดอร่าอึ้งไปครู่หนึ่ง แต่ก็ถามต่ออย่างสงสัย “ฉันนึกว่าเด็กผู้ชายในวัยนี้ไม่ชอบให้ใครเรียกตัวเองว่าเด็กซะอีก?”

ดาร์กตอบอย่างตรงไปตรงมา “นี่เป็นความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้”

แพนดอร่าหัวเราะเบา ๆ “ถ้าอย่างนั้นฉันก็ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตารอนายโตขึ้นเท่านั้นสินะ”

เมื่อเหลือบมองริมฝีปากสีชมพูอันอวบอิ่มของเธอ ดาร์กก็รู้สึกว่าค่าราคะของเขาแทบจะควบคุมไว้ไม่ได้

แล้วเขาก็รีบพูดว่า “ไว้เจอกันนะครับ”

จากนั้นเขาก็เคลื่อนตัวผ่านเธอและรีบวิ่งหนีไปทันที!

…

‘ไว้เจอกันครับ?’

‘ไม่น่ารักเลยจริงๆ…♥…’

…

หลังจากหนีออกจาก ‘ร้านดอกไม้และต้นไม้คิตตี้’ ดาร์กก็หันกลับมาและเข้าไปใน ‘ร้านดอกไม้และต้นไม้นกกาเหว่า’ ซึ่งอยู่ไม่ไกลแทน

ดาร์กเลิกคิดว่า ‘นกกาเหว่า’ เป็นนกประเภทไหน เขาเดินตรงเข้าไปในร้าน

สินค้าหลักของร้านดอกไม้และต้นไม้นกกาเหว่า เป็นต้นไม้บอนไซชนิดหนึ่งที่เรียกว่า ‘ต้นไม้ร้องเพลง’ ซึ่งจะส่งเสียงเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น ถือเป็น ‘นาฬิกาปลุกตามธรรมชาติ’ ซึ่งเหมาะที่จะเอาไว้ใช้ในหอพักมาก

ดาร์กลอดตัวผ่านต้นไม้ร้องเพลงและทันใดนั้นเอง เขาก็เห็นต้นไม้หนอนปลูกในกระถางดอกไม้ตรงมุมห้อง!

ต้นไม้หนอน เป็นตัวเลือกที่ค่อนข้างถูกในสามตัวเลือก ดังนั้นมันจึงเป็นตัวเลือกแรกของดาร์กด้วย

เมื่อเทียบกับ [ขวดสมองวิเศษ] และ [ขวดแห่งความคิดขั้นสูง] ต้นไม้หนอนนั้นมีข้อเสียที่ชัดเจน

หนึ่งคือ อายุในการเก็บรักษาจะได้รับผลกระทบอย่างมากจากการเติบโตของต้นไม้หนอนเอง

หากเลี้ยงไม่ถูกวิธีย่อมทำให้เกิดรูตามกิ่งได้ง่าย และสสารที่สะสมอยู่ในกิ่งหนอนก็จะไหลออกมา ถึงกับที่บางครั้งพวกมันก็ถูกกิ่งของหนอนดูดกลืนเข้าไป

อีกอย่างคือ ปริมาณที่สามารถเก็บไว้ได้นั้นมีไม่มาก

หนอนโตเต็มที่ในแต่ละกิ่งสามารถเก็บได้เพียงปริมาณที่เทียบเท่ากับหนึ่งในสามของขวดสมองวิเศษ และยังขึ้นอยู่กับความหนาของกิ่งหนอนด้วย

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็มีข้อดีที่ชัดเจนเช่นกัน

อย่างแรกเลย หนอนแต่ละกิ่งอยู่แยกจากกันเพื่อให้สามารถเก็บอารมณ์ที่แตกต่างกันไว้ในกิ่งของหนอนแต่ละกิ่งได้

ประการที่สอง มันไม่ได้แพงมาก!

…

หลังจากที่ดาร์กถามถึงคุณภาพและอายุของต้นไม้หนอนนี้ ในที่สุดเขาก็ถามประเด็นสำคัญว่า “ราคากี่คะแนนครับ?”

เจ้าของร้านดอกไม้และต้นไม้นกกาเหว่าเป็นป้าอ้วน เธอมองดาร์กขึ้นลงและพูดอย่างใจดีว่า “นี่ไม่ใช่สิ่งที่นักเรียนปีหนึ่งสามารถซื้อได้หรอกนะ แค่ต้นไม้อย่างเดียวก็ราคาแปดร้อยคะแนนแล้ว ถ้าเธอต้องการจะเลี้ยงอย่างดีอีก เธอก็ต้องซื้อยาที่เกี่ยวข้องเพื่อใช้ดูแลมันอีกด้วย ยิ่งกว่านั้น ยาที่ใช้ก็จะแตกต่างกันไปในแต่ละฤดูกาล ซึ่งมันลำบากมากเลยนะ!”

ดาร์กครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ค่ายาใช้คะแนนเท่าไหร่?”

คุณป้าอ้วนงุนงงอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตอบ “สามสิบคะแนนสำหรับยาฤดูใบไม้ร่วงหนึ่งขวด และมันใช้ได้หนึ่งเดือน ห้าสิบคะแนนสำหรับยาฤดูหนาวหนึ่งขวด และมันก็ใช้ได้หนึ่งเดือนเช่นกัน”

ดาร์กคิดอย่างรอบคอบและพบว่ามันอยู่ในเกณฑ์ยอมรับได้

การซื้อต้นไม้หนอนก็เหมือนกับการผ่อนชำระ โดยมีค่าดาวน์แปดร้อยคะแนนและเป็นการผ่อนชำระต่อเดือน

ส่วน [ขวดสมองวิเศษ] และ [ขวดแห่งความคิดขั้นสูง] เป็นราคาจ่ายเพียงงวดเดียว

จากราคาขายของต้นไม้หนอนนี้ เขาก็รู้ว่า [ขวดสมองวิเศษ] และ [ขวดแห่งความคิดขั้นสูง] เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถจ่ายได้!

ดาร์กไม่คิดต่อสู้ดิ้นรนอีกต่อไป

มือจดบันทึกทุกสิ่งที่เขาต้องระวังในการปลูกต้นไม้หนอนที่ป้าอ้วนพูด จากนั้นก็ซื้อกระถางต้นไม้หนอนนี้และขวดยาฤดูใบไม้ร่วงหนึ่งขวด

ต้นไม้หนอนมีความสูงประมาณแปดสิบเซนติเมตร กิ่งเหมือนตัวหนอนแปดกิ่งคล้ายกับท่อนยาง

หลังจากใส่ลงในถุงบรรจุภัณฑ์สีดำ ดาร์กก็โผล่หัวออกมาและเหลือบมองไปที่ ‘ร้านดอกไม้และต้นไม้คิตตี้’ เมื่อยืนยันว่ารุ่นพี่แพนดอร่าจากไปแล้ว เขาก็เดินเข้าไปในร้านอีกครั้ง

→ดาร์กตัดสินใจซื้อหญ้าแมวมากระถางหนึ่ง!

‘ฉันยังมีคะแนนเหลืออยู่เจ็ดร้อยสี่สิบคะแนน มากกว่าที่คาดไว้เสียอีก’

ดาร์กประเมินว่าเขาสามารถซื้อของได้อีกมากมาย ดังนั้นจึงมองไปรอบ ๆ ร้านดอกไม้และต้นไม้คิตตี้

ในร้านมีหญ้าแมวหลายชนิดจริง ๆ และยังมีทุกสายพันธุ์ทีเดียว

หญ้าแมวเองก็ดูมีมารยาทดีมาก

แต่ละต้นทำให้ผู้คนอดลูบพวกมันไม่ได้

ขณะที่เดินไปรอบ ๆ ร้าน จู่ ๆ ดาร์กก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เพราะข้างหน้าเขามีงูปรากฏอยู่!

มันคืองูเห่าที่มีหางฝังอยู่ในกระถาง!

เมื่อเขาเห็นมัน ดวงตาเรียวรีคู่นั้นก็ลืมขึ้นมา จากนั้นมันก็เลื้อยร่างเรียวยาวมาทางเขา

ดาร์กช็อกในทันที!

“ไม่ต้องกลัว”

เสมียนที่ร้านขายดอกไม้และต้นไม้คิตตี้เป็นพี่สาวในวัยยี่สิบต้น ๆ ผมของเธอมัดเป็นหางม้า บนตัวสวมผ้ากันเปื้อนและถุงมือ ทำให้ดูมีภาพลักษณ์ที่เรียบง่าย

เธออาจเห็นดาร์กเดินไปมาเป็นเวลานานแล้ว จึงเข้ามาอธิบายอย่างสงบว่า “นี่คือหญ้าแมวสายพันธุ์ใหม่ที่เรียกว่าหญ้างู ไม่ต้องห่วงมันไม่กัดคนหรอก เนื้อแท้ของมันก็ยังเป็นพืชอยู่”

แน่นอนว่าดาร์กไม่กลัว เขาแค่แปลกใจเล็กน้อย “ในเมื่อมีหญ้างูอยู่ เป็นไปได้ไหมว่า…”

“อืม” พี่สาวเสมียนทัดผมที่ห้อยลงมาถึงเปลือกตาไปไว้หลังใบหูของเธอและหัวเราะเบา ๆ “สินค้าชุดใหม่มีหญ้าแมวประเภทสัตว์หลายชนิดเลย เธออยากดูไหมล่ะ?”