จักรพรรดิมังกร - ตอนที่ 13
บทที่ 13 แผนการร้ายของกู้ซิงเว๋ย
หลี่โม่โกรธถึงขีดสุด คนที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่ใครอื่น เขาคือกู้ซิงเว๋ย!
ใบหน้าของกู้ซิงเว๋ยเต็มไปด้วยความยั่วเย้า เลิกคิ้ว มองมาอย่างดูถูก พูดอย่างหยิ่งผยองพูดว่า “โอ้ หลี่โม่ ตอนนี้มึงปีกกล้าขาแข็งนี่ กล้าพูดแบบนี้กับกูเหรอ?”
ตูม!
กู้ซิงเว๋ยเดินขึ้นไป เตะไปที่หน้าอกของหลี่โม่อย่างแรง!
หลี่โม่ถอยหลังไปสองสามก้าว ใบหน้าเย็นชา ใช้มือจับหน้าอกของตัวเอง
แม่หลี่รีบวิ่งเข้ามา และตะโกนว่า “โม่เอ๋อ เป็นอะไรไหม?”
“ แม่ ผมโอเค ” หลี่โม่รีบดึงมารดา
เขาไม่ต้องการให้มารดาเข้ามาเกี่ยวข้อง ดูเหมือนว่ากู้ซิงเว๋ยจงใจจะมาหาเรื่อง
“กู้ … คุณชายกู้ ถ้าหากโม่เอ๋อทำอะไรผิดกับคุณ ฉันขอชดใช้แทนเขา ได้โปรดปล่อยเขาไป ถึงอย่างไร โม่เอ๋อก็เป็นลูกเขยของตระกูลกู้ …”
แม่หลี่อดกลั้นความช้ำไว้ในใจพูดกับกู้ซิงเว๋ย และฝืนยิ้มออกมา
กู้ซิงเว๋ยขมวดคิ้ว เขามองไปที่แม่หลี่ตาเป็นมัน และตะโกนด่า “ไสหัวไป!มึงคิดว่าตัวเองเป็นใคร ก็แค่มารดาของไอ้เศษสวะ แค่คนที่รอวันตาย มีสิทธิ์อะไรจะให้กูให้อภัยมัน?”พูดจบ กู้ซิงเว๋ยก็ยกฝ่ามือขึ้น เตรียมจะตบบนหน้าของแม่หลี่ !
หลี่โม่เดือดมาก!
ในโลกนี้ ใครก็ห้ามรังแกแม่!
มารดาของนายน้อยสำนักหลงเหมิน ที่โลกต้องให้ความเคารพ!
เขาก้าวไปข้างหน้า คว้าข้อมือของกู้ซิงเว๋ยอย่างรุนแรง และตะโกนด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กู้ซิงเว๋ย มึงกล้าเหรอ!”
นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่โม่โมโหใส่กู้ซิงเว๋ย เจ้าตัวก็ตกใจ ตามมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มอย่างเยาะเย้ย และด่าเย้ดแม่หลายครั้ง!
หลังจากนั้น เขาก็เหวี่ยงมืออีกข้างขึ้นมา ตบไปที่ใบหน้าของหลี่โม่ด้วยความโกรธ และตะโกนว่า “เย้ดแม่! งั้นกูจะตบมึงแทน!”
“พังร้านมัน!”
กู้ซิงเว๋ยตบลงไป และตะโกนเรียกพวกอันธพาลที่อยู่ข้างหลังเขา
ทันใดนั้น อันธพาลพวกนั้น ก็พังร้านอาหารเช้าเล็กๆนี้จนเละ!
ทางด้านหลี่โม่ ยืนปิดมารดาที่กำลังเช็ดน้ำตาและร้องไห้อย่างเงียบ ๆไว้ตลอด จ้องมองไปที่กู้ซิงเว๋ยอย่างเคียดแค้น
กู้ซิงเว๋ยล้วงมือไปในกระเป๋ากางเกง มองไปที่หลี่โม่อย่างหยิ่งผยอง จากนั้นก็พูดว่า “ หลี่โม่ อย่าลืมนะ บ้านหลังเก่านี้ เพราะตระกูลกู้สงสารพวกมึง จึงให้พวกมึงมาอยู่ ! มึงกล้าพูดเสียงดังกับกู หรือไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วเหรอ”
หลี่โม่ขมวดคิ้ว เมื่อได้ยินคำพูดนี้
เมื่อเห็นลักษณะของเขา กู้ซิงเว๋ยยิ้มเยาะและกล่าวว่า “ ฉันก็ไม่อยากทำอะไรกับแกหรอก งั้นก็เอาแบบนี้แล้วกัน แกคุกเขาลงขอโทษฉัน สำหรับพฤติกรรมเมื่อตะกี้ ไม่เช่นนั้นฉันจะไล่แม่ที่ใกล้จะตายของแกออกไปจากที่นี่!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของหลี่โม่ก็เคร่งขรึมถึงจุดสูงสุด
แต่กู้ซิงเว๋ยที่อยู่ตรงหน้า กลับแสยะยิ้มด้วยใบหน้าที่ชั่วร้าย และพวกอันธพาลที่อยู่ด้านหลังของเขาก็หัวเราะเย้ยหยัน
หลี่โม่จำใจ เขาค่อยๆปล่อยกำปั้นของเขาออกมา
เขาเลิกคิ้ว มองไปที่ร่างหนึ่งในฝูงชนที่ครึกครื้นที่อยู่ไม่ไกล แสดงสายตาของการยุติเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ค่อยๆงอเข่า เตรียมที่จะคุกเข่าลง
แต่ว่า ทันใดนั้น ก็มีมือที่อบอุ่นและสั่นสะท้าน ได้คว้าหลี่โม่เอาไว้
แม่หลี่ ยืนอยู่ข้างหลี่โม่ น้ำตาคลอเบ้า ส่ายหัวให้เขา ยิ้มที่มุมปากและพูดว่า “โม่เอ๋อ ใต้เข่าของลูกผู้ชายคือทองคำ เธอจะคุกเข่าไม่ได้”
พูดจบ แม่หลี่ก็คุกเข่าลงต่อหน้ากู้ซิงเว๋ย และวิงวอนว่า “คุณชายกู้ โม่เอ๋อผิดไปแล้ว ขอโทษ เป็นเพราะแม่อย่างฉันอบรมลูกไม่ดี ดังนั้นฉันจึงคุกเข่าแทนเขา”
ครืน!
ในตอนนี้ หัวใจของหลี่โม่เต็มไปด้วยความโกรธ!
มารดา ทำไมต้องโดนดูถูกเช่นนี้ด้วย!
กู้ซิงเว๋ย!
ฉันจะฆ่าแก!
และฉากนี้ ทำให้ใบหน้าของกู้ซิงเว๋ยน่าเกลียด
เนื่องจาก ทุกคนที่ยืนดูความตื่นเต้นอยู่รอบ ๆ ต่างกล่าวหาว่ากู้ซิงเว๋ยเป็นคนใช้อำนาจบาตรใหญ่
คำคนช่างน่ากลัว
กู้ซิงเว๋ยสะบัดมือของเขาอย่างรุนแรง และหันหน้าเตรียมเดินออกไป แต่ก่อนที่จะออกไป เขาหันกลับมา พร้อมกับรอยยิ้มเย้ยหยันที่มุมปาก และพูดกับหลี่โม่ “ หลี่โม่ วันนี้ กู้หยุนหลันไปคุยเรื่องความร่วมมือกับบริษัทรุงคาง เท่าที่ฉันรู้ คุณชายแห่งบริษัทรุงคาง เป็นคนชอบกินเหล้าเมายาซะด้วย ฉันเกรงว่าการไปของภรรยาแกครั้งนี้ … เหอะ เหอะ ฮ่าฮ่า … ”
พูดจบ กู้ซิงเว๋ยก็พาคน หัวเราะและเดินจากไป
หลี่โม่ขมวดคิ้ว รีบประคองแม่ของเขาขึ้นมา “แม่ …”
แม่หลี่ขัดจังหวะหลี่โม่ จับมือด้วยความรัก ส่ายหัวและพูดว่า “พวกเราไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เราต้องเรียนรู้ที่จะอดทนในทุกสิ่ง แต่ลูกชายของฉันไม่ใช่คนธรรมดา เขาจะคุกเข่าพร่ำเพรื่อไม่ได้”
หลี่โม่ซาบซึ้งใจ ดวงตาของเขาแดงก่ำ และจับมือของมารดาไว้แน่น และพูดอ้ำๆอึ้งๆ “แม่ จริงๆแล้ว ผม …”
“โอเคโอเค ไม่ต้องพูดแล้ว ช่วยแม่เก็บกวาดเถอะ” แม่หลี่ขัดจังหวะหลี่โม่
หลี่โม่มองไปที่แม่ที่กำยังยุ่ง แอบบีบหมัดของเขา และมองไปที่ด้านหลังของกู้ซิงเว๋ยและคนอื่น ๆ ที่เดินจากไป
สักวันหนึ่ง คำดูถูกของตระกูลกู้ของพวกแกที่ทำกับแม่ฉัน ฉันจะเอาคืนเป็นสิบเท่า!
ในช่วงบ่าย หลี่โม่กำชับแม่ของเขาหลายอย่าง ก่อนที่จะออกจากบ้านหลังเก่า และรีบไปโรงพยาบาล
คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้เปิดใจ อนุญาตให้ตัวเองไปเยี่ยมและดูแลซีซีได้
คิดดูแล้ว นี่น่าจะเพราะหลิวซินหมินแอบช่วยเขา
สายตาของเขามองกลับไปที่กู้หยุนหลัน
วันนี้เธอ รีบไปที่บริษัทตั้งแต่เช้า เมื่อถึงสำนักงาน เธอเห็นกู้ชิงหลินที่นั่งอยู่บนโซฟา โดยเอามือกอดอก ไขว่ขาขาวสวยคู่หนึ่ง
“กู้หยุนหลัน อย่าหาว่าฉันไม่ได้ช่วยเธอนะ ฉันก็ติดต่อคุณชายของบริษัทรุงคางให้แล้ว ถ้าเธอต้องการหารือเกี่ยวกับความร่วมมือกับรุงคาง ก็ไปกันตอนนี้เถอะ” กู้ชิงหลินพูดอย่างเย็นชา พร้อมกับร่องรอยของแผนการร้ายที่ซ่อนอยู่ในคิ้วโก่งงอน
กู้หยุนหลันได้ยิน ก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย กู้ชิงหลินเนี่ยนะอาสาจะช่วยเหลือตัวเอง ?
เขาจึงถามว่า “เธอพูดจริงเหรอ”
กู้ชิงหลินลุกยืน ใช้มือสองข้างกอดอก ทำให้เห็นหน้าอกที่อวบอั๋นอย่างชัดเจน และพูดว่า “เชื่อหรือไม่ก็ตามใจ นี่คือของที่หรุงฉางเวยคุณชายแห่งบริษัทรุงคางขอให้ฉันนำมันมาให้เธอ หากเธอต้องการไปคุยจริงๆ ก็ทำตามที่คุณชายหรุงฉางเวยบอก”
กู้หยุนหลันเหลือบมองไปที่กล่องเล็ก ๆ บนโซฟา ก้าวไปข้างหน้า เตรียมเปิดออก สิ่งที่เห็น คือชุดชั้นในที่รัดรูปและบางเฉียบ!
ใบหน้าของกู้หยุนหลันแดงก่ำ ความโกรธฉายไปทั่วใบหน้าของเขา เขาโยนสิ่งของออกไป และพูดกับกู้ชิงหลินอย่างเย็นชา “เธอหมายความว่าไง!”
กู้ชิงหลินหัวเราะเหอะๆและกล่าวว่า “กู้หยุนหลัน เธอแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ต่อหน้าฉันเพื่ออะไร เรื่องแย่ๆที่ตัวเธอทำ ยังคิดที่จะปิดบังใครอีก นี่คือสิ่งที่คุณชายหรุงฉางเวยมอบให้กับเธอ เธอน่าจะรู้นะ ว่าเขาชอบอะไรแบบนี้มาตลอด หากเธอต้องการร่วมมือกับบริษัทรุงคาง ก็ต้องสวมชุดนี้ไป! ยิ่งไปกว่านั้น คุณชายหรุงฉางเวยรับปากกับฉันไว้แล้ว ขอแค่เธอสวมชุดนี้ไป ความร่วมมือนี้เป็นของใครไม่ได้นอกจากเธอ.!”
“ กู้หยุนหลัน ลองคิดดูให้ดี การเดิมพันของเธอกับลูกพี่ลูกน้องของเธอ คือตำแหน่งผู้อำนวยการของเธอนะ ถ้าเธอแพ้ ลูกสาวของเธอจะเป็นยังไง?ไอ้เศษสวะอย่างหลี่โม่จะมีปัญญาเลี้ยงไหม？”
พูดจบ กู้ชิงหลินก็หันกลับไป แล้วเดินสะบัดก้นออกไป
แม่งยังแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ต่อหน้ากู!
นังกะหรี่!
ก็แค่ของเล่นของผู้ชายเท่านั้นแหละ!
กู้หยุนหลันอากู้หยุนหลัน คราวนี้ฉันอยากเห็นว่าเธอจะตายยังไง!
แต่ด้านนี้ กู้หยุนหลันกำลังมองไปที่เสื้อผ้าที่น่าอัปยศที่ถูกทิ้งในถังขยะ เขาตัวอ่อนลง ล้มลงบนโซฟา และบีบกำปั้นขาวผ่องนั้น
น่ารังเกียจที่สุด ไอ้พวกไอ้สารเลว!
กู้ชิงหลินมาถึงสำนักงานของกู้ซิงเว๋ยอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแสนน่ากลัว
“กู้ซิงเว๋ย ฉันพูดไปหมดแล้ว คราวนี้ เพียงแค่กู้หยุนหลันกล้าออกไป เขาก็จบเห่!” กู้ชิงหลินหัวเราะ
กู้ซิงเว๋ยกำลังจีบผู้ช่วยหญิง ไม่สนใจเลยที่กู้ชิงหลินจะเห็น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มของการสมรู้ร่วมคิดที่สำเร็จ และพูดอย่างตื่นเต้น “ ฮ่าฮ่า ดี! คราวนี้ เราต้องทำให้กู้หยุนหลันตัวแสบชื่อเสียงป่นปี้ กลายเป็นความอัปยศของตระกูลกู้!”
ทั้งสองหัวเราะให้กัน และเสียงหัวเราะที่น่ากลัวของพวกเขาก็ดังก้องไปทั่วทั้งสำนักงาน
ผู้ช่วยหญิงที่อยู่ด้านข้างยังไม่เข้าใจ และถามอย่างสงสัย “คุณชายกู้ เกิดอะไรขึ้นคะ จะเกิดอะไรขึ้นกับกู้หยุนหลัน?”
กู้ซิงเว๋ยใช้มือลูบคลำไปรอบ ๆ บนตัวของผู้ช่วยหญิงที่มีหุ่นเร่าร้อน แล้วเล่าผู้ช่วยหญิงเกี่ยวกับแผนของเขาตั้งแต่ต้นจนจบ
เมื่อผู้ช่วยหญิงได้ฟัง ดวงตาของเธอก็สว่างขึ้นทันที และพูดอย่างตื่นเต้น “แล้วกู้หยุนหลันจะไม่โดนคุณชายหรุงเอาฟรีๆเหรอ?”
“ฮ่าฮ่า มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว! นังกะหรี่กู้หยุนหลัน ก็ควรจะลงเอยเช่นนี้!” กู้ซิงเว๋ยยิ้มอย่างน่ากลัว เมื่อนึกถึงฉากที่กู้หยุนหลันจนปัญญาไม่มีใครช่วย เขาก็รู้สึกสบายใจมาก
กู้หยุนหลันผู้น่าสงสาร ในที่สุดก็ตกอยู่ในน้ำมือของกู้ซิงเว๋ย
ผู้ช่วยหญิงคนนั้นก็หัวเราะตามอยู่สองสามครั้ง ทันใดก็กังวลและถามว่า “แต่ถ้าหลี่โม่รู้ล่ะ จะมีปัญหาไหม?”
“มันเป็นแค่เศษสวะ ไม่ต้องกลัวหรอก!”
กู้ซิงเว๋ยไม่แยแสสักนิด “ ถ้าเขากล้าสร้างปัญหา ผมมีวิธีจัดการกับเขา!”
หลี่โม่?
เหอะๆ ก็แค่ขยะ!
กู้ซิงเว๋ยแทบรอไม่ไหวที่จะรู้ว่า เมื่อหลี่โม่เห็นวิดีโอของภรรยาที่ถูกย่ำยี การแสดงออกถึงความทุกข์ใจของหลี่โม่จะเป็นอย่างไร
ฮ่าฮ่าฮ่า!
สะใจ!
ผู้ช่วยหญิงพยักหน้า วางแขนของเธอรอบคอของกู้ซิงเว๋ย และพูดอย่างยั่วยวน “ถ้าอย่างนั้น คุณชายกู้ เมื่อคุณเป็นรองประธาน อย่าลืมฉันนะ ตำแหน่งผู้อำนวยการของฉัน …”
เขารอคอยตำแหน่งผู้อำนวยการมานาน มิฉะนั้นเขาคงจะไม่มีความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสมกับกู้ซิงเว๋ยในสำนักงานหรอก
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ต้องกังวลหรอก เมื่อกู้หยุนหลันกลายเป็นอีดอกทองร่าน ตำแหน่งผู้อำนวยการ จะต้องเป็นของเธอ!”
กู้ซิงเว๋ยหัวเราะและกล่าว จากนั้นเหลือบมองไปที่ผู้ช่วยหญิงที่รูปร่างหน้าตาสวยงาม เขาลุกขึ้น แล้วผลักเธอลงบนโซฟา
เมื่อเห็นฉากนี้ กู้ชิงหลินก็เดินจากไปอย่างชาญฉลาด
หลังจากนั้นไม่นาน ในห้องทำงาน ก็มีเสียงของผู้ช่วยหญิงและกู้ซิงเว๋ยเล่นพิณกันอุ้ยๆโอ้ยๆอ้ายๆ …