จักรพรรดิมังกร - บทที่ 736 ต้องให้ฉันสอนมั้ย
สองมือของหยางเฉียนจิ้นสอดเข้าไปที่ผม ดึงผมของตัวเองอย่างแรง เหมือนกับว่าแบบนี้ก็จะสามารถคิดออกมาได้มากกว่าเดิม
หลี่โม่นั่งอิงโซฟา ย่นมือจับคางเบาๆ
เรื่องราวดูแล้วจะไม่ง่ายขนาดนี้ หรือว่าในมือของหยางเฉียนจิ้น มีของอะไรที่แม้แต่ตัวเขาก็ไม่รู้? หยางเฉียนจิ้นรู้ตัวตนที่แท้จริงของพี่ฮัว เพราะไม่ได้ตั้งใจจริงๆ หรือเพราะว่าพี่ฮัวจงใจให้หยางเฉียนจิ้นรู้?
หลี่นึกคิดสักพักก็นึกอะไรสำคัญไม่ออก จึงไม่ได้คิดต่อไป เบาะแสที่ควรมีก็มีแล้ว ไปหาพี่ฮัวเพื่อสืบต่อไปก็พอแล้ว
แล้วยังต้องสั่งให้ฉู่จงเทียนหาคนตามสืบว่าพวกทอมป์สันหลบซ่อนอยู่ที่ไหน ต้องจัดการพวกทอมป์สันไปก่อนถึงจะได้
“วันนี้ก็ได้ข้อมูลมาเยอะอยู่ ฉันโทรหาฉู่จงเทียนก่อน ให้เขาจัดคนไปส่งนาย”
หยางเฉียนจิ้นได้ยินว่าหลี่โม่จะจัดคนไปส่งตัวเอง ก็รู้สึกขอบคุณอย่างมากในทันที ถึงกับคุกเข่าลงจะคำนับหลี่โม่
“ขอบคุณครับ ขอบคุณท่านหลี่ผู้มีคุณธรรม หยางเฉียนจิ้นชีวิตนี้จะไม่ลืมบุญคุณของท่านหลี่เลยครับ”
“ไม่ต้องเกรงใจ ออกไปแล้วไปใช้ชีวิตอยู่ดีๆ อย่าได้เข้าสู้เรื่องไร้สาระบ้าบอพวกนี้อีกละ”
“ไม่แล้วครับ ไม่มีอีกแล้วครับ ชีวิตนี้ผมไม่กล้าอีกแล้วครับ ถ้าหากว่าตอนนี้ถ้ามียาสำนึกผิด หยางเฉียนจิ้นคนนี้จะกินเข้าไม่หลายเม็ดเลยครับ ถ้าหากว่าตอนนี้มีเครื่องย้อนเวลา หยางเฉียนจิ้นคนนี้จะกลับไปไม่ให้ตัวเองทำเรื่องพวกนี้แน่นอนครับ”
หลี่โม่โทรหาฉู่จงเทียน ฉู่จงเทียนบอกว่าจะรีบจัดการ ไม่นานก็สามารถจัดการส่งหยางเฉียนจิ้นจากไป
เมื่อวางสาย หลี่โม่ทำสัญญาณมือให้หยางเฉียนจิ้น หยางเฉียนจิ้นรีบลุกขึ้น เดินตามหลี่โม่ออกจากประตูบ้าน
เพิ่งออกจากบ้าน ก็มีหนุ่มร่างใหญ่สี่คนออกมาจากห้องบันได ทั้งสี่คนต่างก็ใส่เสื้อของพนักงานของบริษัทขนย้าย
ตอนนี้บนตัวของพนักงานขนย้ายพวกนี้ ต่างก็มีราศีความแข็งแกร่งแผ่ออกมา มือของทุกคนต่างก็ใส่สนับมือไว้
“ไอ้หนุ่ม ทิ้งหยางเฉียนจิ้นไว้ พวกเราสามารถปล่อยนายไปได้”
หยางเฉียนจิ้นหลบอยู่ด้านหลังของหลี่โม่ ตอนนี้ถึงกับตัวสั่นไปแล้ว “ท่านหลี่ คุณจะต้องพาผมไปด้วยนะครับ”
หลี่โม่เอาดาบสั้นไว้ตรงหน้า ใบหน้ายิ้มเยาะเย้ย
“ฉันยังต้องเร่งเวลา พวกนายมาพร้อมกันเลย ทีละคนมันยุ่งยากไป”
พนักงานขนย้ายสี่คนอึ้งไปนิดหน่อย จากนั้นใบหน้าก็ปรากฏสีหน้าโมโห
“ไอ้หนุ่ม ให้ทางออกที่ดีนายไม่เอา งั้นก็ให้นายไปทางตายก็แล้วกัน! พวกเราไปพร้อมกันเลย วันนี้ต้องสั่งสอนเขาสักหน่อย”
พนักงานขนย้ายสี่คนลงมือพร้อมกัน สนับมือประกายแสง เล็งไปที่หลี่โม่
มองดูหมัดที่พนักงานขนย้ายสี่คนเหวี่ยงมา หลี่โม่อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว “พวกนายมันอ่อนเกินไปแล้ว อ่อนหัดแบบนี้ยังกล้ามาทำงานฆ่าคนอีก”
พนักงานขนย้ายสี่คนยิ่งโมโหมากขึ้น หมัดที่เหวี่ยงไปหาหลี่โม่ก็ยิ่งใช้แรงมากขึ้น
“แม่งเอ้ย แกคิดว่าแกเก่งงั้นหรอ เดี๋ยวจะตีแกจนร้องเรียกพ่อไปเลย”
“เรียกพ่อจะพอที่ไหนกัน จะต้องตีจนมันพิการทำอะไรเองไม่ได้อีก”
หลี่โมหัวเราะเย็นชา ดาบสั้นในมือเหมือนดั่งกับมังกร แหวกว่ายอยู่ภายในวงหมัดของทั้งสี่คน
แสงของดาบสั้นส่องประกาย และที่ตามมาก็คือเสียงร้องครวญครางสี่เสียง
ข้อมือของพนักงานขนย้ายทั้งสี่คนเลือดกระฉูดออกมา และก็ทำเอาสองแขนและเสื้อผ้าของทั้งสี่คนเป็นสีแดงไปหมด
ในตอนนี้พนักงานขนย้ายสี่คนมองไปที่หลี่โม่ เหมือนกับว่าเจอกับผี และวิ่งหนีไปยังห้องบันไดอย่างบ้าคลั่ง ไม่มีความกล้าที่จะต่อสู้กับหลี่โม่ต่ออีก
“ไร้ความสามารถแบบนี้ยังกล้าออกมาอวดเก่งอีก หรือเกณฑ์การเป็นคนร้ายของสมัยนี้มันต่ำขนาดนี้เชียวหรอ?” หลี่โม่ส่ายหัวพูด แล้วก้าวขาเดินไปยังที่ลิฟต์
หยางเฉียนจิ้นเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก แล้วก็รีบเดินตามหลี่โม่
“ท่านหลี่ฝีมือดีจริงๆครับ หนึ่งต่อสี่ยังจัดการรวดเร็วแบบนี้ เหมือนกับที่แสดงในหนังเลยครับ”
“หนัง เหอะๆ ที่แสดงในหนังนั่นไม่นับว่าเป็นอะไรด้วยซ้ำ” หลี่โม่ถือดาบสั้น แล้วก็พูดด้วยสีหน้าดูถูก
หยางเฉียนจิ้นหัวเราะด้วย แล้วก็ประจบหลี่โม่ต่อไป “ก็จริงครับ ในหนังเทียบกับท่านหลี่ไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าท่านหลี่อยู่ในสมัยโบราณ นั่นก็คือแม่ทัพอันดับหนึ่งที่พากองทัพไปจัดการศัตรู เหมือนๆกับท่านกวนอูเลยครับ”
“นายประจบได้แย่ไปหน่อยนะ แต่ก็สามารถทนฟังได้” หลี่โม่วิจารณ์คำหนึ่ง
จากที่หลี่โม่ดูแล้ว การประจบนี้ของหยางเฉียนจิ้นนี้ไม่มีระดับอย่างมาก ไม่เหมาะกับตำแหน่งท่านประธานของเขาเลยสักนิด น่าจะต้องประจบได้อย่างคล่องแคล่วไม่มีรอยผิดพลาดเลยถึงจะถูก หรืออาจจะเพราะต้องรักษาชีวิต ดังนั้นหยางเฉียนจิ้นจึงจงใจประจบดูยิ่งใหญ่มากขึ้น
ประตูลิฟต์ค่อยๆเปิดออก ธนูเล่มหนึ่งจ่อหัวของหลี่โม่
บนปลายลูกศรธนู ส่องแสงประกาย
มือที่จับธนูแน่นคือชายหนุ่มผอมแห้งคนหนึ่ง นั่นก็คือคนขับรถบรรทุกของบริษัทขนย้าย “นายเก่งมาก แต่ว่าเก่งยังไงนายก็ไม่เร็วเท่าธนู”
ชายหนุ่มผอมแห้งพูด แล้วนิ้วมือก็น้าวสายธนูอย่างไม่ลังเล
มุมปากของหลี่โม่ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย สำหรับธนูในมือของชายหนุ่มผอมแห้ง หลี่โม่คุ้นเคยอย่างมาก ถือเป็นของเล่นที่หลี่โม่เล่นออกมาได้หลายรูปแบบ
ฟิ้ว!
ลูกศรวิ่งผ่านอากาศ ความเร็วที่ยิงออกมานั้นถือว่าเร็วมาก
ใช้เวลาไม่ถึงพริบตา ลูกศรก็ยิงไปถึงตรงหน้าระหว่างคิ้วของหลี่โม่แล้ว
หลี่โม่ไม่มีการหลบใดๆทั้งสิ้น ยกมือขวาขึ้นยื่นนิ้วออกมาสองนิ้วหนีบไว้เบาๆ ก็หนีบลูกศรไว้ในมืออย่างแน่น หางลูกศรสั่นเบาๆ จากนั้นก็ไม่สามารถเข้าใกล้ได้อีกแม้แต่นิดเดียว
“ธนูSTS ar480 มีประสิทธิภาพในช่วง 300 เมตร เป็นของดี แต่ว่าไม่ได้ใช้อย่างที่นายใช้ ต้องให้ฉันสอนนายมั้ยว่าใช้ยังไง?”
คำพูดของหลี่โม่ทำเอาชายหนุ่มผอมแห้งหนาวสันหลัง แล้วยื่นมือพยายามกดปุ่มปิดประตูของลิฟต์
ก้าวขาเดินไปที่ลิฟต์ มุมปากของหลี่โม่ยกยิ้ม มองชายหนุ่มผอมแห้งคนนั้นด้วยสายตาล้อเลียน
หน้าผากของชายหนุ่มผอมแห้งมีเหงื่อผุดออกมา ร่างกายหดอยู่ที่มุมของลิฟต์ “นาย..นายจะทำอะไร นายอย่าเข้ามานะ ไม่อย่างนั้นฉันจะตะโกนแล้วนะ อย่านะ!”
ฝ่ามือหลี่โม่ตั้งไว้อย่างกับมีดวางไว้ที่หลอดเลือดแดงของชายหนุ่มผอมแห้ง ชายหนุ่มผอมแห้งตกใจจนตัวสั่น กลอกตาทีหนึ่งก็สลบไปแล้ว
สันคอถูกหลี่โม่กระแทกทีหนึ่ง อนาคตของชายหนุ่มผอมแห้งก็ทำได้เพียงแค่ใช้ชีวิตอยู่ติดกับเตียงทั้งชีวิตแล้ว ตั้งแต่คอลงไปได้พิการไปหมดแล้ว
หลังของหยางเฉียนจิ้นแนบชิดติดกับผนังของลิฟต์ คิดว่าหลี่โม่ฆ่าชายหนุ่มผอมแห้ง ในใจเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกกระสับกระส่าย แล้วปิดตาแน่นไม่กล้าลืมตา
หลี่โม่เอียงหัวเหลือบมองดูหยางเฉียนจิ้น หัวเราะเบาๆและพูดว่า “หลับตาทำไม เขาไม่ได้ตายสักหน่อย เพียงแค่สลบไปเท่นั้น รีบกดลิฟต์เถอะ คนของฉู่จงเทียนมารอนายที่หน้าเขตคอนโดของนายแล้ว”
“หา? อ้อ ครับ” หยางเฉียนจิ้นรีบกดลิฟต์อย่างตื่นตระหนก
“ท่านหลี่ครับ คุณ คุณไม่ส่งผมหรอครับ ผมกังวล กังวลว่าจะนั่น”
หยางเฉียนจิ้นกระสับกระส่ายไม่เป็นสุข ถ้าหากว่าไม่มีการป้องกันจากหลี่โม่ หยางเฉียนจิ้นกลัวว่าตัวเองจะเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น