จักรพรรดิมังกร - บทที่ 794 ชดใช้เพิ่ม
“นายช่วยมันคืน?” ชายหนุ่มพวกนั้นหยุดฝีเท้า สายตาของพวกเขาหยุดลงที่ตัวของหลี่โม่ ไม่ว่าพวกเขาจะดูยังไง ก็ดูไม่ออกว่าหลี่โม่เป็นคนรวย
จาเจียเล่อสีหน้าแปรปรวน เขาติดหนี้บุญคุณอีกฝ่ายไว้ไม่น้อยแล้ว เขาไม่อยากจะรบกวนอีกฝ่ายอีกแล้ว จึงได้พูดออกไปว่า “พี่หลี่ เรื่องนี้นายไม่ต้องยุ่งจะดีกว่า ฉันสามารถคืนด้วยตัวเองได้”
“ฉันจะมองดูแล้วไม่สนใจได้ยังไงกันละ” หลี่โม่ยิ้มทีหนึ่ง
จาเจียเล่อตื้นตันใจมาก “พี่หลี่ ชีวิตนี้ฉันจะรับใช้นายทุกอย่างแน่นอน”
ชายหนุ่มคนนั้นพูดประชดว่า “มีน้ำใจเป็นมิตรกันมาใช่มั้ย ดี ใบหนี้อันนี้ นายไปดูเองแล้วกัน”
จาเจียเล่อขยับเข้ามา และขมวดคิ้วพูดว่า “ไม่ถูกสิ ฉันยืมแค่ห้าหมื่น ทำไมต้องคืนแสนสองละ?”
เขาสงสัยว่าใบหนี้อันนี้มีความผิดพลาด แม้จะเป็นดอกเบี้ย ก็คงไม่สูงขนาดนี้หรอกมั้ง เขาอดไม่ได้จึงถามอย่างสงสัยออกไป
“อย่ามาเล่นไม้นี้กับฉัน ใบแจ้งหนี้วางอยู่ตรงหน้าแล้ว เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่” ชายหนุ่มคนนั้นพูดอย่างเย็นชา
หลี่โม่ชะงักเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่านี่มันอัตราดอกเบี้ยสูง ดอกเบี้ยนี้สูงจนเกินไปแล้ว
“ตอบ ว่านายจะคืนไม่คืน” จาเจียเล่อไม่อยากให้หลี่โม่เสียเงินที่ไม่คุ้มค่าอีกแล้ว เขาไม่รู้ว่าหลี่โม่มีเงินจริงหรือปลอมกันแน่
ถ้าหากว่าอีกฝ่ายมีรายรับทั่วไป แล้วเขาทำแบบนี้ มันก็เป็นการสร้างภาระให้อีกฝ่ายนะสิ
“พี่หลี่ นายอย่าได้สนใจฉันจะดีกว่า” จาเจียเล่อพูดห้าม
“แม่งเอ้ย ดูแล้วแกคงจะไม่อยากคืน หุบปากไปซะ ที่นี่ไม่มีส่วนให้แกพูดจา” ทีนี้ ชายหนุ่มพวกนั้นเริ่มรำคาญขึ้นมา
พวกเขาไม่คิดว่าจาเจียเล่อจะใจกล้าแบบนี้ ถึงได้กล้าแหกหน้าพวกเขา นี่ทำให้พวกเขาไม่พอใจอย่างมาก
หลังจากที่จาเจียเล่อถูกผลักออก ก็ถูกพวกนั้นทำร้าย
หลี่โม่พูดนิ่งๆว่า “พวกนายต่อยเขาหนึ่งที เงินก็จะน้อยลงหนึ่งหมื่น”
เดิมทีเขาคิดว่าตัวเองจะไม่เห็นด้วย แต่ว่าตอนนี้ คนพวกนี้คิดดอกเบี้ยสูงขนาดนี้ แล้วยังทำร้ายคนอื่นอย่างไร้เหตุผล ทำให้เขาทนดูต่อไปไม่ไหวในทันที
“โอ๊ะ พวกเราจะต่อย ต่อยมันซะ” ชายหนุ่มพวกนั้นไม่คิดเป็นจริงเลยสักนิด แต่กลับมีความคิดที่จะดื้อรั้นกับหลี่โม่ และพูดตะคอกใส่
จาเจียเล่อถูกตีจนหน้าบวมปากช้ำ ในตอนที่กำปั้นของชายหนุ่มเตรียมจะเหวี่ยงลง แขนของเขาก็ถูกใครคนหนึ่งจับไว้ และยังไม่สามารถขยับได้เลยแม้แต่นิดเดียว
หลี่โม่กระชากแขนของชายหนุ่มอย่างแรง ชายหนุ่มคนนั้นเซถอยหลัง หลี่โม่เตะข้างออกไป ชายหนุ่มคนนั้นก็ลอยออกไป และกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง โต๊ะอาหารถึงกับถูกกระแทกแตกละเอียด
“เดิมทีฉันก็อยากจะให้พวกนายแสนสองนะ แต่ตอนนี้สายไปแล้ว พวกนายต่อยไปทั้งหมดยี่สิบกว่าหมัด แสนสองพวกเราก็ไม่ต้องคืนแล้ว พวกนายให้ฉันแค่แปดหมื่นก็พอ” หลี่โม่พูดช้าๆ
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ชะงัก นี่มันอะไรกัน ทำไมมาทวงหนี้แล้วยังต้องชดใช้เพิ่มเข้าไปอีกละ?
“ไอ้หนุ่ม ฝันไปเถอะ”
ชายหนุ่มพวกนั้นสบถทีหนึ่ง คิดว่าหลี่โม่นั้นคิดเพ้อเจ้อ พวกเขาต่างก็ขำ พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลี่โม่เอาความกล้ามาจากไหน ถึงได้กล้าขอเงินกับพวกเขาเพิ่มอีกแปดหมื่น
“ทุกคน ฟังคำพูดของเขาแล้ว ดูเหมือนเขาจะไม่ขาดแคลนเงิน งั้นก็…..” ชายหนุ่มหนึ่งในนั้นเลียริมฝีปาก และจับประเด็นหลักของคำพูด
ชายหนุ่มทุกคนมองหน้ากัน ยังไงซะพวกเขาทำอะไรก็มีคนคุ้มหัวไว้ จึงไม่กลัวเกิดเรื่องใหญ่กันอยู่แล้ว พวกเขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงงานเก่าของตัวเอง
“โจรกรรม” ชายหนุ่มพวกนั้นพูดอย่างเย็นชา “เอาเงินในตัวออกมาให้ฉันทั้งหมดซะ”
“เงินอยู่ที่นี่ พวกนายมาเอาสิ เอาไปได้แล้วฉันจะบอกรหัสกับพวกนาย” หลี่โม่วางบัตรธนาคารไว้บนโต๊ะอาหาร และยิ้มชั่วร้าย
ชายหนุ่มพวกนั้นรู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับว่าจะโดนดูถูก พวกเขารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก พวกเขาไม่พูดอะไรมากก็เริ่มลงไม้ลงมือกับหลี่โม่
“ไป ให้มันได้ลิ้มลองซะบ้าง” ชายหนุ่มพวกนั้นตะโกน
เดิมทีหลี่โม่ไม่อยากวุ่นวายกับคนพวกนี้ แต่ว่าคนพวกนี้หาเรื่องใส่ตัวเอง เขาจึงไม่มีทางเลือก
ทุกคนในเหตุการณ์เมื่อเห็นสถานการณ์นี้แล้ว ต่างก็ส่งสายตาสงสารมาให้กับหลี่โม่ คนเดียวสู้กับสิบกว่าคน นี่มันแทบจะเป็นไปไม่ได้
แต่ว่าภาพเหตุการณ์ต่อมา ทำให้พวกเขาคิดใหม่ในทันที ร่างกายของหลี่โม่เหมือนดังสายฟ้า และความเร็วก็เร็วมาก ทำเอาคนจับต้องไม่โดนเลยสักนิด
และทุกๆไม่กี่วินาทีก็จะมีชายหนุ่มลอยออกไปคนหนึ่ง ชายหนุ่มพวกนั้นเข้าใกล้ตัวของหลี่โม่ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ และตัวเองกลับถูกทำร้ายจนบวมช้ำไปหมด
ถึงแม้ว่าจาเจียเล่อจะดูอย่างสนุกสะใจ แต่เขากลัวเพียงอ่างเดียวว่าชายพวกนี้จะเรียกคนมาเพิ่มอีกครั้ง เพราะยังไงซะคนที่ทำงานพวกนี้ ต่างก็มีเบื้องหลัง หนีครั้งแรกพ้น ก็ไม่ได้แปลว่าจะหนีครั้งต่อไปพ้น
“พี่หลี่ ระวังด้านหลัง” เมื่อจาเจียเล่อเห็นว่ามีอยากจะคนลอบทำร้ายจึงได้ตะโกนออกไป
หลี่โม่ไม่ได้หันหัวกลับไปด้วยซ้ำ แต่กลับเตะขาไปด้านหลัง ชายหนุ่มคนที่ลอบทำร้ายคนนั้นก็กุมท่อนล่างไว้ทันที เจ็บปวดจนอ้าปากค้างไว้
เขากระโดดโลดเต้นไม่หยุด ดูเหมือนกับลิง ไม่มีความต่างอะไรเลยสักนิด
เมื่อชายหนุ่มคนอื่นเห็นว่าพวกตัวเองถูกทำร้ายจนเละขนาดนั้นแล้ว ก็แอบกลืนน้ำลาย และขณะเดียวกันก็กุมท่อนล่างของตัวเองไว้ กลัวว่าตัวเองจะโดนเหมือนกับพวกของตัวเอง
เพียงเวลาไม่นาน ชายหนุ่มพวกนั้นต่างก็ถูกทำร้ายจนล้มลงกับพื้นและโอดครวญไม่หยุด
“คุณท่านครับ ได้โปรดไว้ชีวิตด้วยครับ” ชายหนุ่มพวกนั้นไม่มีความอวดเก่งเหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้ว ตอนนี้ต่างก็ร้องไห้อ้อนวอนขอให้ให้ชีวิตกันทั้งนั้น
พวกเขารู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายของตัวเองจะแหลกสลายแล้ว พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าหลี่โม่จะลงมือหนักขนาดนี้
หลี่โม่หัวเราะ “ฉันจะฆ่าพวกนายทำไม เมื่อกี้ฉันบอกแล้วว่าพวกนายต้องชดใช้เพิ่มให้ฉันอีกแปดหมื่น เรื่องนี้พวกนายไม่ได้ลืมหรอกใช่มั้ย”
ชายหนุ่มพวกนั้นมองหน้ากันแบบอยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก ทีนี้พวกเขาจะกลับไปหาลูกพี่ใหญ่ยังไงกันละ
สุดท้าย ชายหนุ่มคนหนึ่งทนไม่ไหวแล้ว เขารู้ว่าถ้าไม่ให้เงินก็จะไม่มีชีวิตรอด เขาจึงหันหัวไปพูดว่า “พวกฝูง อย่าได้ลังเลแล้ว รีบให้เงินกับพวกเขาเถอะ ไม่แน่พวกเราอาจจะยังได้มีชีวิตรอดอยู่ต่อไป”
เมื่อชายหนุ่มคนอื่นได้ฟังถึงจุดนี้แล้ว ต่างก็กัดฟัน แล้วเอาเงินของตัวเองออกมารวมกัน
หลี่โม่ให้คนนับเงิน แปดหมื่นไม่ขาดเลยสักบาท เขายื่นไปให้จาเจียเล่อ เงินนี้เขาไม่ต้องการ แต่จาเจียเล่อมีความจำเป็นมากกว่า ไม่แน่อีกฝ่ายยังมีหนี้ที่อื่นที่ยังต้องคืน อย่างน้อยเงินนี้ก็สามารถช่วยเหลืออีกฝ่ายได้สักพัก
“พี่ นายให้ฉัน?” จาเจียเล่อพูดอย่างตะลึง
หลี่โม่พยักหน้า “คนละสี่หมื่นละกัน”
เขาไม่ได้เสียดายเงินสี่หมื่นนี้ เพียงแต่เขากลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่กล้ารับเงินไว้ ถึงได้แบ่งให้เท่ากัน
“นี่มันไม่ค่อยดีมั้ง” จาเจียเล่อยิ้ม
“จะเกรงใจกับฉันทำไม เอาไว้เถอะ ถือซะว่าเก็บเงินที่ตกมาจากฟ้าได้ละกัน” หลี่โม่พูดยิ้มๆ
ชายหนุ่มพวกนั้นได้ยินอย่างนี้แล้วแทบจะกระอักเลือด เงินจากฟ้าเหี้ยอะไร นี่มันเงินของพวกเขาเถอะ
“คุณท่านครับ พวกผมไปได้รึยังครับ?” ชายหนุ่มพวกนั้นต่างก็ไม่กล้าทำอะไรตามใจ จึงได้ลองพูดถามออกไป