จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 1037 ของขวัญชิ้นใหญ่

ซูจื่อเหลียงกับซูหนัน จะกล้ารับคำขอบคุณของหลินหยุนได้อย่างไร จึงรีบแสดงความเคารพกลับ:  ที่ไหนกันล่ะ เรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นหน้าที่ของพวกเราทั้งนั้น!  

หลินหยุนพยักหน้า:  พลังความสามารถของพวกนายสองคน ก็ถึงระดับขั้นแดนเทพแล้ว จงตั้งใจบำเพ็ญฝึกฝนต่อไป เพื่อถึงระดับขั้นยาทอง 

 เมื่อพวกนายสำเร็จขั้นยาทองแล้ว ฉันจะพาพวกนายก้าวเข้าสู่หนทางการบำเพ็ญเซียนที่แท้จริง 

ซูจื่อเหลียงกับซูหนันดีใจอย่างมาก ผู้บำเพ็ญเซียนแข็งแกร่งทรงพลังมากแค่ไหน พวกเขาสามารถ

เห็นได้จากตัวของหลินหยุน

ปณิธานความตั้งใจในตอนแรกของพวกเขานั้นก็เพียงแค่เป็นนักบู๊ขั้นสุงสุดคนหนึ่งเท่านั้น

แต่เวลานี้ คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะกลายเป็นผู้บำเพ็ญเซียนที่มองดูนักบู๊เป็นเพียงแค่มดแมลงเท่านั้น

โดยที่ไม่รู้ว่าจะนำคำพูดใดมาอธิบายถึงอารมณ์และจิตใจของทั้งสองคนในตอนนี้

ซูจื่อเหลียงคารวะและพูดว่า:  ลูกศิษย์ ขอบคุณท่านอาจารย์เป็นอย่างมาก!  

ซูหนันเองก็คุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น:  ขอบคุณท่านอาจารย์!  

 ลุกขึ้นเถอะ!   หลินหยุนพูดขึ้น

จากนั้น หลินหยุนก็มองไปที่หวางซูเฟิน และถามขึ้นว่า:  พี่ฉินหลันล่ะ?  

หวางซูเฟินเหลือบตาขาวใส่หลินหยุน และพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า:  ไอ้เด็กคนนี้ ไม่เห็นถามถึง

คุณพ่อบ้างเลยว่าเป็นอย่างไรบ้าง? ถามถึงฉินหลันก่อนเลย 

 ในเมื่อนายเป็นห่วงเป็นใยฉินหลันมากขนาดนี้ ก็แต่งงานกับฉินหลันแล้วพาเธอกลับบ้านไปเลยสิ 

หลินซื่อเฉิงที่อยู่ด้านข้างก็พูดล้อเล่นขึ้นว่า:  ถูกต้อง สมควรที่จะแต่งงานพาภรรยากลับมาได้แล้ว ฉันแปลกใจอย่างมากว่า ยีนของเสี่ยวหยุน จะให้กำเนิดเด็กอัจฉริยะอย่างไร 

หลินหยุนเก้อเขินเล็กน้อย:  คุณแม่ คุณปู่ พวกท่านคิดอะไรไปถึงไหนแล้ว 

 ไม่ว่าอย่างไรคุณพ่อก็ถือว่าเป็นคนของทางการจีน ซึ่งทางการจีนมีความสามารถที่จะปกป้อง

ดูแลเขาได้ 

 ดังนั้นสำหรับเขาแล้วฉันจึงไม่ค่อยจะเป็นห่วงสักเท่าไร 

หวางซูเฟินยิ้มและพูดขึ้นว่า:  วางใจเถอะ เมื่อครู่ฉันได้คุยโทรศัพท์กับฉินหลันแล้ว เธอสบายดีไม่มี

ปัญหาอะไร ซึ่งเธอเองก็คาดเดาได้ว่านายคงจะกลับมาแล้ว จึงสอบถามฉันถึงเรื่องของนายด้วย 

หลินหยุนได้สังหารเจี่ยงสง รวมถึงผู้ทรยศชางฉองกรุ๊ปเหล่านั้น ซึ่งจากสติปัญญาของฉินหลันแล้ว สามารถคาดเดาได้ไม่ยากว่าเขาจะกลับมาได้

 ไม่มีปัญหาอะไรก็ดีแล้ว 

ท่าทางของหวางซูเฟินแสดงออกถึงความรู้สึกเสียใจขึ้น:  น่าเสียดายควีนจินจริง ๆ 

สายตาของหลินหยุนเป็นประกายวับวาวอย่างเยือกเย็น:  วางใจเถอะ เธอจะไม่ตายอย่างโดดเดี่ยว

แน่นอน ฉันจะให้ทั้งโลกบู๊โบราณตายลงไปเป็นเพื่อนพร้อมกับเธอด้วย 

รู้สึกได้ถึงความเยือกเย็นที่แผ่กระจายออกมาจากร่างของหลินหยุนแล้ว หวางซูเฟินเหมือนกับว่า

นึกคิดอะไรขึ้นได้ จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย

 เสี่ยวหยุน นายคิดจะทำอย่างไรในขั้นตอนต่อไป?  

สายตาของหลินหยุนดูล้ำลึก และพูดขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชาว่า:  ไปเมืองหลวง กำจัดตระกูลหวาง 

หวางซูเฟินถอนหายใจ:  แต่ไม่ว่าอย่างไร เขาก็คือคุณตาของนาย และคือตระกูลบ้านแม่ของฉัน 

หลินหยุนเข้าใจดีว่าหวางซูเฟินกำลังกังวลอะไรอยู่ จึงพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า:  คุณแม่วางใจเถอะ ฉันจะพยายามไม่ฆ่าคน แต่ ฉันจะให้ตระกูลหวางได้รับการลงโทษอย่างสาสม กับความผิดที่

พวกเขาได้กระทำเอาไว้ก่อนหน้านี้ 

หวางซูเฟินรู้สึกละเหี่ยใจขึ้นโดยพลัน ถอนหายใจ และพูดว่า:  ตกลง ตอนนี้นายเติบโตเป็นผู้ใหญ่

แล้ว มีความคิดเห็นของตนเอง นายคิดจะทำอย่างไร ก็ไปทำตามความคิดของนายแล้วกัน!  

 แต่ ฉันจะเตือนนายไว้คำหนึ่งว่า ถึงอย่างไรเลือดก็ข้นกว่าน้ำ 

หลินหยุนคำนับแสดงความเคารพต่อหวางซูเฟิน:  คุณแม่วางใจได้ ฉันเข้าใจ 

หลินหยุนมองไปที่หลินซื่อเฉิงอีกครั้ง

หลินซื่อเฉิงพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า:  ไปเถอะ ทำในสิ่งที่นายอยากจะทำ ไม่ว่านายจะตัดสินใจ

อย่างไร ฉันก็สนับสนุนทั้งหมด 

 ขอบคุณคุณปู่!   หลินหยุนพยักหน้าให้กับหลินซื่อเฉิง ในจิตใจเกิดมีความอบอุ่นขึ้น

 อย่างนั้นฉันก็ขอตัวไปก่อนแล้ว 

หลินหยุนกวาดสายตามองไปที่ทุกคน แล้วทุกคนก็พยักหน้าให้กับเขา

หลินหยุนหันหลัง แล้วเอามือไขว้หลัง ท่าทางเฉยชา และย่างก้าวเดินออกไป

ขณะที่เขากำลังลงจากภูเขานั้น เด็กหนุ่มในชุดสูทสีดำคนหนึ่ง ได้ขัดขวางเขาเอาไว้

ชัดเจนว่า เด็กหนุ่มคนนี้รอคอยมาเป็นเวลานานแล้ว

 ปรมาจารย์หลิน จอมพลหงต้องการพบท่าน!  

เด็กหนุ่มพูดขึ้นอย่างเคารพ

โทรศัพท์ของหลินหยุนเสียในตอนที่ได้รับการสั่นสะเทือนจากการระเบิดของพ่อของระเบิดทั้งหมด จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้ใส่ใจที่จะซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่เลย

 ท่านหงมีธุระอะไรเหรอ?  

สำหรับในช่วงเวลาที่หลินหยุนไม่อยู่นั้น ทางการจีนให้การเอาใส่ใจดูแลญาติพี่น้องและเพื่อน

ของเขาอย่างดี ซึ่งหลินหยุนรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นยิ่งนัก

ดังนั้น ลักษณะท่าทางที่ปฏิบัติต่อหงซานเหอนั้น ก็สุภาพเกรงใจอย่างพอสมควร

เด็กหนุ่มนั้นพูดว่า:  เชิญท่านรับสายโทรศัพท์ 

ในขณะที่กำลังสนทนากันเมื่อครู่นั้น เด็กหนุ่มก็ได้โทรศัพท์ไปหาหงซานเหอแล้ว

หลินหยุนรับโทรศัพท์จากเด็กหนุ่มที่ยื่นส่งมาให้ แล้วก็แนบฟังไปที่ข้างหู

โทรศัพท์ฝั่งนั้น ก็มีเสียงของหงซานเหอที่ดังขึ้นอย่างเคร่งเครียด:  ไอ้หนุ่ม ตระกูลหวางได้

นำพาวงศ์ตระกูลใหญ่ทั้งสี่ตระกูล มาร้องเรียนบีบบังคับให้ประธานาธิบดีจีนลงโทษนาย 

 โดยบอกว่านายประพฤติกระทำผิดอย่างเหิมเกริม ซึ่งเป็นการทำลายความสัมพันธ์ระหว่าง

สองประเทศ 

 นายรีบคิดหาวิธีแก้ไขปัญหาโดยด่วน ซึ่งจะให้ดีที่สุดก็ควรเหมือนกับการจัดการต่อญี่ปุ่น โดยให้ประธานาธิบดีของพวกเขาโทรศัพท์มาอธิบายชี้แจงด้วยตนเอง 

สำหรับเรื่องราวที่หลินหยุนได้กระทำขึ้นที่รัสเซียนั้น หงซานเหอรับรู้และเข้าใจอย่างชัดเจนทั้งหมด

แม้ว่าเขาจะไม่ทราบถึงคำพูดเหล่านั้นในตอนท้ายที่ประธานาธิบดีรัสเซียพูดคุยกับหลินหยุน แต่ว่า เขาสามารถคาดเดาได้ว่า หลินหยุนได้จัดการกำราบรัสเซียจนอยู่หมัดแล้ว

อย่าได้พูดว่าเป็นการทำลายความสัมพันธ์ระหว่างสองประเทศ ซึ่งหลังจากนี้ต่อไปเมื่อรัสเซีย

พบเจอกับหลินหยุน เกรงว่าคงจะยอมถอยหลังเพื่อหลีกเลี่ยงการเกิดปัญหา

ดังนั้น ถ้าหากหลินหยุนบอกให้ประธานาธิบดีรัสเซียโทรศัพท์มาเพื่ออธิบายชี้แจง ประธานาธิบดี

รัสเซียเองก็คงจะยินยอมพร้อมใจอย่างแน่นอน

หลินหยุนหัวเราะเบา ๆ:  ไม่ต้องให้ประธานาธิบดีรัสเซียโทรศัพท์มาเพื่ออธิบายชี้แจงอะไรแล้ว พอดีเลยที่เขาได้ฝากของขวัญให้ฉันนำมามอบให้กับจีน ซึ่งคงจะสามารถทำให้สี่วงศ์ตระกูลใหญ่

หุบปากลงได้บ้าง 

หงซานเหอที่อยู่ในสายนั้นเลิกคิ้วขึ้น และก็ได้แสดงรอยยิ้มอย่างเจ้าเลห์:  ของขวัญ? ฉันกำลัง

ตั้งตารอเลย 

หงซานเหอรู้อยู่แก่ใจดีว่า แม้หลินหยุนจะพูดว่าของขวัญชิ้นนี้คือทางประธานาธิบดีรัสเซียเป็น

ผู้มอบให้ ซึ่งก็ยังดีกว่าที่จะบอกว่าหลินหยุนเป็นผู้ที่ต้องการเอง

ในโลกนี้ของขวัญที่หลินหยุนเห็นค่าให้ความสำคัญนั้น เพียงจินตนาการก็ทำให้ทุกคนตั้งตารอแล้ว

 อย่างนั้นนายก็รีบมาเมืองหลวงสักรอบเถอะ!  

 ตกลง!  

วางสายโทรศัพท์ลง เด็กหนุ่มคนนั้นก็แสดงความเคารพอย่างสุภาพต่อหลินหยุน แล้วก็หันหลัง

เดินจากไป

หลินหยุนไม่ได้รีบเดินทางไปเมืองหลวงในทันที แต่ได้ไปที่สำนักงานใหญ่เดิมของบริษัท ตงหวาง กรุ๊ป เพื่อหาฉินหลัน

อาคารสำนักงานบริษัท ตงหวาง กรุ๊ป

แม้ว่าจะคาดเดาได้ว่าหลินหยุนกลับมาแล้ว แต่ เมื่อมองเห็นหลินหยุนยืนอยู่เบื้องหน้าของตนเอง ฉินหลันหญิงสาวที่งดงามดูเป็นผู้ใหญ่ รูปร่างสูงเรียว ก็ยังอดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอเบ้า

ส่วนคนอื่นนั้น ต่างก็พากันดีใจเป็นพิเศษ พวกเขาโชคดีที่ในตอนนั้นได้เลือกร่วมทุกข์ร่วมสุขกับ

ชางฉองกรุ๊ป

มิเช่นนั้นแล้ว เจี่ยงสงและคนอื่น ๆ ก็คือตัวอย่างจุดจบของพวกเขา

 ไอ้เด็กคนนี้ นายยังรู้จักที่จะกลับมาอีกเหรอ?   ฉินหลันเหลือบตาขาวใส่หลินหยุน เมื่อหญิงสาว

สวยโมโหขึ้น ก็ดูดีมีเสน่ห์น่าหลงใหลไม่เบาเลย

คราวนี้หลินหยุนไม่ได้ทะเล้นยียวน แต่พูดขึ้นอย่างเจ็บปวดใจว่า:  พี่ฉินหลัน คุณผอมลงมากเลย 

ถูกต้อง ฉินหลันซูบผอมลงไป แต่ว่า ก็ไม่ได้ส่งผลต่อรูปร่างที่น่าภูมิใจของเธอเลยแม้แต่น้อย กลับยังดูงดงามน่าทึ่งยิ่งขึ้นไปอีก

 ต้องโทษที่นายนั่นแหละ! ไม่มีอะไรทำไมต้องเดินทางไปสถานที่อันไกลโพ้นนั่นด้วย ทำให้ทุกคน

ต้องเป็นกังวลกันไปหมด 

หลินหยุนยิ้มและพูดขึ้นว่า:  วางใจเถอะ ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว 

สายตาของหลินหยุน มองไปยังพวกคนเหล่านั้นที่อยู่ด้านหลังของฉินหลัน

ในจำนวนนั้น ยังมีคนที่คุ้นเคยอยู่เป็นจำนวนมาก เช่น โม่จือมิ่ง ฟางปู้ถง ฉีว่างหมิง เป็นต้น

ทุกคนเห็นว่าหลินหยุนมองมายังพวกเขา ก็รีบคำนับแสดงความเคารพ:  ยินดีด้วยที่ปรมาจารย์

หลินกลับมาอย่างปลอดภัย!  

หลินหยุนพยักหน้า ด้วยท่าทางที่อ่อนโยน:  ช่วงที่ผ่านมานี้ ลำบากทุกท่านแล้ว 

 ไม่ลำบากเลย มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว  ทุกคนรู้สึกเหมือนกับได้รับความโปรดปราน

อย่างไม่คาดฝัน จึงรีบแสดงความเคารพตอบ

หลินหยุนไม่ถนัดการทักทายปราศรัย ซึ่งหลังจากที่ได้ทักทายเสร็จแล้ว สีหน้าท่าทางก็เย็นชาลง

 ควีนจินฝังอยู่ที่ไหน?  

ได้ยินคำถามของหลินหยุน สีหน้าท่าทางของทุกคนต่างก็หนักอึ้งขึ้นตามไปด้วย

ฉินหลันถอนหายใจ:  คุณท่านจินหยิ่งทะนงและสูงส่ง ยอมตายโดยที่ไม่ยอมเสียเกียรติ แต่น่าเสียดายที่ พวกเราล้วนเป็นเพียงคนธรรมดา ไม่สามารถที่จะช่วยเหลือเธอได้ จึงเห็นเธอ

เสียชีวิตลงจากการสู้รบไปต่อหน้าต่อตา 

โม่จือมิ่งพูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า:  ปรมาจารย์หลิน คุณท่านจินตายไปอย่างน่าอเนจอนาถ!  

 ยอดฝีมือแดนเทพผู้นั้นที่ตระกูลหวางได้บงการมา สามารถที่จะสังหารคุณท่านจินได้ในพริบตา แต่ว่า เพื่อที่จะข่มขู่คุกคามพวกเรา จึงจงใจที่จะหักแขนหักขาของคุณท่านจินก่อน จากนั้นจึง

สังหารคุณท่านจิน