จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 1041 สั่งเป็นสั่งตายในชั่วขณะ

คานประตูสองข้างที่หลินหยุนได้ฟันหักลงมาในครั้งก่อนนั้น ตอนนี้ได้ซ่อมแซมเรียบร้อยแล้ว อีกทั้งยังดูโอ่อ่ายิ่งใหญ่กว่าคานประตูก่อนหน้านี้เสียอีก

ยามเฝ้าประตูเหมือนว่ายังไม่ได้เปลี่ยนคน เมื่อเห็นหลินหยุน เขาตกใจถึงกับหน้าซีด แล้วก็รีบ

โทรศัพท์ คงน่าจะรายงานไปยังผู้บริหารระดับสูงของตระกูลหวาง

หลินหยุนไม่ได้สนใจ มือข้างหนึ่งไขว้หลัง มืออีกข้างหนึ่งยื่นออกมา

เชว้งงง!

เสียงกระบี่ดังขึ้น

ดาบเฮ่าเทียนเปล่งประกายแสงสีแดง แล้วตกลงมาอยู่ในมือของหลินหยุน

จากนั้น เขาก็กวัดแกว่งกระบี่

โดยที่ไม่มีกระบวนท่าอะไร ท่วงท่าของกระบี่ก็เรียบง่าย คล้ายกับคนทั่วไปกวัดแกว่งกระบี่

ฉับ!

คานประตูหน้าคฤหาสน์ของตระกูลหวางพังทลายลงอีกครั้ง ฝุ่นละอองตลบอบอวลไปทั่ว

ในห้องโถงตระกูลหวาง หวางจิงหลงที่ได้กลับมาถึงก่อนแล้วนั้น กำลังนั่งอยู่บนที่นั่งเจ้าบ้าน

ด้านล่าง ผู้บริหารระดับสูงของตระกูลหวาง นั่งรวมตัวกันอยู่อย่างพร้อมเพรียง

ได้ยินเสียงดังครึกโครมที่มาจากด้านนอก สายตาของหวางจิงหลงและคนอื่น ๆ ต่างก็พากันจับจ้อง

ไปที่ร่างของชายวัยกลางคนที่อยู่ด้านข้างของตำแหน่งที่นั่งหลัก

ชายวัยกลางคนผู้นั้น ที่อยู่ในชุดสีเขียว กำลังนั่งหลับตาอยู่

รูปลักษณ์ของเขานั้นธรรมดาอย่างมาก มองดูแล้วก็เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป แทบจะไม่มี

ความพิเศษอะไรเลยแม้แต่น้อย

แต่ว่า อายุที่แท้จริงของเขานั้น ยังจะมากกว่าหวางจิงหลงเสียอีก

หลังจากได้ยินเสียงดังครึกโครมนั้น เขาก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

หวางเซิ่งเฉียนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ และในมือกำลังเล่นมีดปอกผลไม้อยู่นั้น ได้มองไปที่ชายวัย

กลางคนผู้นี้

 อาจารย์อา เขามาแล้ว  หวางเซิ่งเฉียนพูดขึ้นเบา ๆ

จั่วยีเจี้ยนพูดขึ้นว่า:  รู้แล้ว 

 ฉันจะไปพบกับเขาหน่อย 

 จั่วยีเจี้ยนระมัดระวังตัวด้วย!   หวางจิงหลงพูดขึ้นพร้อมกับยกมือแสดงความเคารพ

หวางจิงหลงไม่ทันจะพูดจบ บนที่นั่งก็ไม่มีเงาร่างของจั่วยีเจี้ยนแล้ว

บริเวณประตูใหญ่ของตระกูลหวาง ฝุ่นละอองได้เลือนหายไปหมดแล้ว เงาร่างของหลินหยุน

ยืนอยู่ที่หน้าประตูใหญ่อย่างสงบนิ่ง

ทันใดนั้น หลินหยุนก็รู้สึกรับรู้ได้ จึงเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า

ด้านบนนั้น จั่วยีเจี้ยนในชุดสีเขียว เอามือสองข้างไขว้หลัง แล้วมองมาที่หลินหยุนอย่างเงียบสงบ

 ปรมาจารย์หลิน?   จั่วยีเจี้ยนค่อย ๆ เอ่ยปากพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่เฉยชา

ดวงตาของหลินหยุน เกิดเจตนาสังหารขึ้นโดยพลัน แม้ว่าจะห่างกันนับหลายร้อยเมตร แต่จั่วยีเจี้ยนก็ยังคงสามารถรับรู้สัมผัสได้

 ได้ยินว่าแต่ไหนแต่ไรมาปรมาจารย์หลินคือผู้ที่หนักแน่นไม่ตื่นตระหนกต่อสภาพการณ์ใด ๆ แต่ทำไมวันนี้ถึงได้ดูโมโหมากขนาดนี้ด้วย?   จั่วยีเจี้ยนยิ้มเยาะและพูดขึ้น

 ดูเหมือนว่าคำร่ำลือนั้นจะผิดพลาด!  

หลินหยุนเหาะลอยตัวขึ้นมา ยืนอยู่ตรงข้ามของจั่วยีเจี้ยนที่ระยะห่างประมาณสิบเมตร สีหน้าท่าทางเฉยชา:  นายฆ่าเพื่อนของฉัน 

จั่วยีเจี้ยนหัวเราะเหอะเหอะ:  เพื่อน?  

 คนอย่างพวกเรานี้ จะมีเพื่อนได้อย่างไรกัน? ก็แค่ลูกน้องคนหนึ่งเท่านั้น ทำไมจะต้องจริงจัง

ขนาดนี้ด้วย 

สีหน้าท่าทางของเขา แสดงออกมาถึงความสงบนิ่ง มองข้ามเรื่องความเป็นความตาย

หลินหยุนพูดขึ้นทันทีว่า:  นายบำเพ็ญฝึกฝนวิชาสะบั้นรัก 

จั่วยีเจี้ยนสีหน้าท่าทางเปลี่ยนไปเล็กน้อย สายตาที่มองไปยังหลินหยุนนั้น เผยให้เห็นถึงความ

ตระหนกตกใจ

 ปรมาจารย์หลินสมกับคำร่ำลือจจริง ๆ!  

 มีแต่ตัดขาดจากความรักได้ ถึงจะสามารถเข้าใจเรื่องของความเป็นความตาย มีแต่เข้าใจอย่าง

ทะลุปรุโปร่ง ถึงจะควบคุมกำหนดทุกสิ่งอย่างได้ 

 สมญานามของฉันคือความเป็นและความตายในชั่วขณะ ชื่อของฉันคือจั่วยีเจี้ยน 

หลินหยุนยิ้มเยาะ:  กฎเกณฑ์ของความเป็นและความตาย คือการดำรงอยู่ของสรรพสิ่งในจักรวาล

ภายใต้กฎต้าเต๋า ต่อให้ในช่วงสูงสุดของฉัน ก็ยังไม่กล้าที่จะกำหนดควบคุม ลำพังแค่นาย ยังกล้าที่จะพูดถึงการควบคุมกำหนดความเป็นและความตายด้วย 

จั่วยีเจี้ยนไม่ได้โกรธเคือง โดยพูดขึ้นอย่างเฉยเมยว่า:  นายสามารถทดสอบดูได้ 

คราวนี้ หลินหยุนผิดแปลกไปจากเดิม โดยที่เป็นฝ่ายบุกโจมตีก่อน

 ท่าสยบเขา!  

เริ่มต้นลงมือ ก็ใช้กระบวนท่าสิบแปดท่าต้าเต๋าแล้ว

อีกทั้ง ยังใช้พละกำลังถึงสิบส่วนเลย

พลังหมัดรวดเร็วดั่งเจียว มีอานุภาพอันทรงพลัง พุ่งจู่โจมในทันที

จั่วยีเจี้ยนยิ้มเยาะ:  แค่นี้ก็ยังอดทนอดกลั้นไม่อยู่แล้ว เตรียมรับความพ่ายแพ้ได้เลย 

พูดจบ มือสองข้างของเขาได้วาดเป็นครึ่งวงกลมที่เบื้องหน้า เพื่อรอเผชิญหน้าพลังหมัดนั้น

ของหลินหยุน

เปรี๊ยะ!

พลังหมดของหลินหยุนนั้น คิดไม่ถึงว่าเหมือนกับชกเข้าใส่ฝ้าย

จั่วยีเจี้ยนสีหน้าขาวซีดขึ้นเล็กน้อย

 พลังหมัดรุนแรงอย่างมาก 

 แต่ ก็ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่ดี 

ตอบกลับมาด้วยพลังหมัดที่สองของหลินหยุน

 ท่าแยกน้ำ!  

ดึงฝ่ามือกลับ แล้วก็ปล่อยพลังออกไปอีกครั้ง

จั่วยีเจี้ยนยิ้มเยาะ:  ยังไม่ทันได้รวบรวมพลัง ก็กล้าที่จะปล่อยหมัดออกมา ช่างน่าขันสิ้นดี!  

แต่ทว่า เมื่อตอนที่เขารับพลังหมัดของหลินหยุนนั้น สีหน้าท่าทางกลับเปลี่ยนไปอย่างมาก ถูกชกจนร่างกายกระเด็นลอยไปไกล

 ค้อนดาวร่วง!  

หลินหยุนส่งเสียงขึ้นอีกครั้ง พละกำลังขนาดใหญ่ร่วงลงมาจากท้องฟ้า หล่นทับไปบนร่างของ

จั่วยีเจี้ยนที่ยังทรงตัวไม่มั่นคง

โครม!

ร่างกายของจั่วยีเจี้ยนก็เหมือนกับลูกกระสุนปืนใหญ่ ที่กระแทกลงกับพื้นอย่างรุนแรง

แต่ว่า ยังไม่ทันรอให้ร่างของเขาตกถึงพื้น หลินหยุนก็ปล่อยพลังหมัดที่สี่ออกมา

 ท่าห้ามสิ่งวายชนม์!  

ในขณะนั้น ร่างกายของจั่วยีเจี้ยนที่ยังไม่ร่วงตกถึงพื้นก็ถูกแข็งตัวอยู่กลางอากาศ

 พลิกฟ้าผ่าตะวัน!  

หลินหยุนก้าวเดินออกมา ทันใดนั้นก็มาถึงด้านข้างของจั่วยีเจี้ยน แล้วก็ปล่อยหมัดชกเข้าใส่

ที่หน้าอกของเขาอย่างแรง

ตุบ!

จั่วยีเจี้ยนกระอักเลือดออกมา แล้วก็ร่วงลงไปกระแทกกับพื้นซีเมนต์แข็ง

ทว่า ยังไม่จบเพียงเท่านี้

 ดาวยักษ์ตก!  

รวดเร็วดั่งกับดาวตก ใหญ่โตดั่งกับดาวคงที่ ร่างกายของหลินหยุน ราวกับภูเขาใหญ่ หล่นทับลงมา

บนร่างของจั่วยีเจี้ยนที่อยู่บนพื้นซีเมนต์

ตุบ!

พื้นซีเมนต์แข็ง แตกออกเป็นชิ้น ๆ นับไม่ถ้วน ร่างของจั่วยีเจี้ยนถูกทับจนร่วงหล่นลงไปใต้ดิน

คนของตระกูลหวางที่มองดูเหตุการณ์นี้อยู่ในระยะไกล ต่างก็พากันตะลึงและหวาดกลัว

 คุณจั่ว พ่ายแพ้แล้ว?   ผู้บริหารระดับสูงคนหนึ่งของตระกูลหวาง ถามขึ้นด้วยความเหลือเชื่อ

ตอนนั้นที่จั่วยีเจี้ยนเอาชนะหลินซื่อเฉิง และฆ่าควีนจิน กดดันจนถึงกับชางฉองกรุ๊ปต้องยอมจำนน นั่นมันช่างยิ่งใหญ่และหยิ่งผยองอย่างที่สุด

แต่ว่า เมื่ออยู่ต่อหน้าหลินหยุน จั่วยีเจี้ยนผู้ที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรหาผู้ใดเปรียบนั้น กลับไม่มีแม้แต่

โอกาสจะตอบโต้คืนเลยด้วยซ้ำ หมายความว่าพ่ายแพ้ลงแล้วใช่ไหม?

แม้แต่พื้นซีเมนต์ที่แข็งแกร่งนั้นยังถูกทุบจนแตกละเอียด ซึ่งร่างกายของจั่วยีเจี้ยนคงจะไม่แข็งแกร่ง

เทียบเท่ากับพื้นซีเมนต์ได้หรอกนะ?

เพียงแค่มองดูก็ยังรู้สึกว่าเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

หวางเซิ่งเฉียนยิ้มเยาะ:  อาจารย์อาไม่แพ้อย่างง่ายดายขนาดนี้หรอก 

โดนทุบตีถึงขนาดนี้แล้ว ยังไม่แพ้อีกเหรอ?

ทุกคนของตระกูลหวางไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าหวางเซิ่งเฉียนทำไมถึงได้มีความมั่นใจมากขนาดนี้

หลินหยุนลอยตัวในอากาศที่ระยะห่างสิบเมตรจากด้านบนหลุมขนาดใหญ่ที่จั่วยีเจี้ยนหล่นทับใส่

แล้วก็มองลงมาที่หลุมบนพื้นอย่างสงบนิ่ง

ต่อให้เป็นนักบู๊ขั้นแดนเทพระดับใหญ่ แต่เมื่อโดนหลินหยุนถล่มด้วยพลังหมัดขนาดนี้ คงจะต้อง

ได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างแน่นอน

แต่ว่า พลังความสามารถของจั่วยีเจี้ยน กลับถึงระดับแดนเทพขั้นสูงสุด

นี่คือครั้งแรกที่หลินหยุนได้ประสบกับนักบู๊ระดับแดนเทพขั้นสูงสุด

นักบู๊ระดับขั้นดังกล่าวนี้ หลินหยุนไม่เคยรู้และเข้าใจมาก่อน

ดังนั้น แม้แต่หลินหยุนเองก็ไม่สามารถแน่ใจได้ว่า จั่วยีเจี้ยนที่อยู่ในหลุมนั้นตกลงว่าอยู่ใน

สภาพไหนกันแน่

 ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…… 

 ปรมาจารย์หลินยอดเยี่ยมทีเดียว ช่างสมกับคำร่ำลือจริง ๆ!  

 แต่ ฉันพูดไว้แล้วว่า ฉันควบคุมกำหนดความเป็นความตายได้ ต่อให้นายจะมีพลังความสามารถ

ที่แข็งแกร่งมากเท่าไร ก็ไม่สามารถทำอะไรฉันได้ 

 ฉันให้นายมีชีวิตอยู่ นายก็จะตายไม่ได้ ฉันให้นายตาย นายก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ 

ร่างกายของจั่วยีเจี้ยน ค่อย ๆ ลอยตัวขึ้นมาจากหลุม ชุดสีเขียวที่สวมใส่ขาดจนไม่มีชิ้นดีแล้ว

แต่ว่า ร่างกายของเขากลับไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร

จากพลังความสามารถของหลินหยุนในตอนนี้ หากใช้หกกระบวนท่าแรกของสิบแปดท่าต้าเต๋า

โจมตีใส่คนใดคนหนึ่งแล้ว ยังไม่มีใครที่จะรอดพ้นจากอาการบาดเจ็บได้เลย

แต่ว่า จั่วยีเจี้ยนทำสำเร็จแล้ว

ทุกคนของตระกูลหวางเบาใจลงได้บ้าง ผู้บริหารระดับสูงของตระกูลหวางคนนั้นพูดขึ้นอย่าง

ตื่นตกใจว่า:  คุณจั่วไม่เป็นอะไรเลยจริง ๆ 

 นี่มันช่างเหลือเชื่อคาดคิดไม่ถึงจริง ๆ!  

หลินหยุนค่อย ๆ หรี่ตาลง นับเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกแปลกใจกับพลังความสามารถของนักบู๊

จั่วยีเจี้ยนลอยตัวออกมาจากหลุม แล้วก็มายืนอยู่เบื้องหน้าหลินหยุนอีกครั้ง

จากนั้น เขาก็ได้ชี้ไปยังต้นสนต้นหนึ่งที่อยู่ด้านนอกคฤหาสน์ตระกูลหวาง:  ตาย!  

ต้นสนนั้น ก็เหี่ยวเฉาลงไปทันที

จากนั้น เขาก็ชี้นิ้วไปอีกครั้ง:  เป็น!  

ต้นสนที่เหี่ยวเฉานั้น ก็กลับกลายมาเป็นเขียวขอุ่มขึ้นอีกครั้ง

 พระเจ้า! นี่คือปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติใช่ไหม?  

ทุกคนของตระกูลหวางแทบจะยกมือกราบไหว้กันหมดแล้ว

เป็นในชั่วขณะ ตายในชั่วขณะ นอกจากเทพเซียนที่แท้จริงแล้ว ใครจะสามารถทำได้อีก!