จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 1043 กำจัดบู๊โบราณก่อนแล้วค่อยกำจัดนาย

ความกังวลของหวางโส่วเหรินนั้น ก็คือความกังวลของพวกผู้บริหารระดับสูงของตระกูลหวาง

ด้วยเช่นกัน

ลูกคนที่สี่ของตระกูลหวาง หวางเต๋อหรงที่เป็นป้าของหลินหยุนพูดขึ้นว่า:  คงจะไม่หรอก ไม่ว่า

อย่างไร พี่สาวสามคงจะไม่ปล่อยให้เขาลงมือฆ่าพวกเราแน่นอน!  

หวางโส่วเหรินพูดว่า:  ไม่แน่ เพราะพวกเราปฏิบัติกับเขาแบบนั้น ในใจของน้องสาวสามก็คงจะ

เกลียดพวกเราเช่นกัน 

หวางจิงหลงพูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า:  ระวังการเรียกขานของพวกนายกันหน่อย หล่อนกับพวกเรา

ตระกูลหวางไม่มีความสัมพันธ์อะไรกัน 

หวางโส่วเหรินกับหวางเต๋อหรงก้มหน้าลง:  รับทราบ 

หวางจิงหลงพูดต่อว่า:  เขายังไม่กล้าลงมือทำอะไรพวกเราหรอก และก็ไม่มีเหตุผลที่จะลงมือ

จัดการพวกเราด้วย 

 แต่ว่า เฉียนเอ๋อ ตอนนี้นายต้องออกไปจากที่นี่แล้ว 

หวางเซิ่งเฉียนพยักหน้า และพูดว่า:  ฉันทราบแล้ว ฉันจะเดินทางกลับเขาคุนหลุนเดี๋ยวนี้ 

 ไปเถอะ!   หวางจิงหลงพูดขึ้นอย่างใจเย็น

หลังจากที่หวางเซิ่งเฉียนแอบเดินทางกลับไปแล้ว หลินหยุนก็เริ่มลงมือ

เขาได้นำจั่วยีเจี้ยนที่ถูกชกจนกลายเป็นเค้กเนื้อ โยนทิ้งลงไปที่เบื้องหน้าของคนตระกูลหวาง

อย่างรุนแรง

เปรี๊ยะ!

จั่วยีเจี้ยนสูญเสียรูปร่างของความเป็นคนไปแล้ว

โอ้กกกก!

มองดูจั่วยีเจี้ยนในสภาพที่เป็นเค้กเนื้อ คนตระกูลหวางบางคนทนดูไม่ได้ จึงส่งเสียงอาเจียน

ออกมา

ส่วนหวางจิงหลงที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดนั้น สีหน้ากลับไม่เปลี่ยนแปลงอะไร

หลินหยุนมองไปที่หวางจิงหลงอย่างเงียบ ๆ ซึ่งก็คือคุณตาของตนเอง

 ไม่กลัวเหรอ?   หลินหยุนพูดขึ้น

หวางจิงหลงพูดขึ้นว่า:  ทำไมจะต้องกลัวด้วยล่ะ?  

หลินหยุนพูดขึ้นว่า:  หลายปีมานี้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตระกูลหวางปฏิบัติต่อครอบครัวของฉันนั้น ต่อให้สังหารพวกนายทุกคนแล้วก็ยังไม่เพียงพอที่จะระบายความโกรธแค้นทั้งหมด 

หวางจิงหลงมองไปที่เขาอย่างเย็นชา และพูดว่า:  นายไม่กล้า 

 ทำไมไม่กล้า?   หลินหยุนย้อนถามกลับ

 นายกล้าที่จะลงมือต่อตระกูลหวาง นายก็จะไม่มีที่ยืนอยู่ในจีนอีกต่อไป! ตระกูลหวาง ก็คือ

ตระกูลราชาแห่งโลกมนุษย์  หวางจิงหลงน้ำเสียงหนักแน่น

 นอกจากนี้ นายยังหวาดกลัว เขาคุนหลุนผู้อยู่เบื้องหลังของตระกูลหวาง 

 แม้ว่านายจะสังหารอาจารย์อาแห่งเขาคุนหลุนแล้ว แต่ว่า ขณะเดียวกันนายก็ได้เห็นถึงพลังความ

แข็งแกร่งของเขาคุนหลุนแล้ว 

 นายคนเดียว จะสามารถรับมือกับทั้งโลกบู๊โบราณได้อย่างนั้นเหรอ?  

หวางจิงหลงหัวเราะเยาะ

หลินหยุนพูดว่า:  นายพูดได้ถูกต้อง ตระกูลหวางคือคนในโลกมนุษย์ แต่ฉันสามารถที่จะสังหาร

นักบู๊ทุกคนในตระกูลหวางของพวกนายให้หมดสิ้นได้ 

 เดิมทีฉันก็วางแผนไว้ว่าจะทำแบบนี้ แต่ ตอนนี้ฉันเปลี่ยนความคิดนั้นแล้ว 

 พวกนายตระกูลหวางเลื่อมใสเขาคุนหลุนแห่งโลกบู๊โบราณใช่ไหม? อย่างนั้นฉันก็จะไปกำจัด

โลกบู๊โบราณก่อน แล้วค่อยกลับมากำจัดพวกนาย 

หวางจิงหลงยิ้มเยาะ:  คุยโวโอ้อวดอย่างไร้ยางอาย!  

 โลกบู๊โบราณสืบทอดมายาวนานไม่รู้กี่พันปี ใช่ว่านายจะพูดว่ากำจัดก็กำจัดได้ที่ไหนกันล่ะ ต่อให้นายเป็นผู้บำเพ็ญเซียน ก็ไม่สามารถทำได้ 

หลินหยุนพูดว่า:  เรื่องนี้คุณไม่ต้องมาเป็นห่วงหรอก ฉันจะทำให้พวกนายตระกูลหวาง รับรู้ได้ถึง

ความสิ้นหวังที่คุณแม่ของฉันได้พบเจอในตอนนั้น 

หวางจิงหลงพูดขึ้นว่า:  ฉันจะรอดู 

แล้วหลินหยุนก็จากไป

เขาไม่ได้สร้างปัญหาความยุ่งยากให้กับตระกูลหวาง

ไม่ใช่เพราะว่าหลินหยุนพะว้าพะวังถึงข้อกำหนดของโลกมนุษย์กับโลกบู๊ แต่เพราะสิ่งที่หลินหยุน

ต้องการนั้น ไม่ใช่การกำจัดตระกูลหวาง

ไม่ว่าตระกูลหวางจะปฏิบัติย่ำแย่ต่อครอบครัวของตนเองขนาดไหน แต่ว่า ยังไงตระกูลหวางก็คือ

ครอบครัวทางฝ่ายคุณแม่

แม้ว่าหวางซูเฟินจะพูดว่าทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของหลินหยุน แต่หลินหยุนเข้าใจ

ชัดเจนว่า ในใจของคุณแม่ไม่ต้องการให้ตระกูลหวางเกิดเรื่องขึ้น

หลินหยุนมาที่ตระกูลหวาง ก็เพื่อระบายความแค้นให้กับคุณแม่ ทำให้คุณแม่สบายใจ

ดังนั้น เรื่องที่ทำให้คุณแม่ต้องเป็นทุกข์เสียใจ เขาจะไม่ทำอย่างแน่นอน

หวางจิงหลงและคนอื่น ๆ ของตระกูลหวาง ยืนอยู่ด้านหน้าประตูใหญ่คฤหาสน์ตระกูลหวาง เป็นเวลานาน

หวางจิงหลงไม่เคลื่อนไหว คนอื่น ๆ ของตระกูลหวางก็ไม่เคลื่อนไหวเช่นกัน

หวางโส่วเหรินกระซิบเตือนขึ้นเบา ๆ:  คุณพ่อ เขาเดินจากไปไกลแล้ว!  

หวางจิงหลงจึงตั้งสติกลับมาได้ สีหน้าท่าทางที่เดิมทีดูเคร่งขรึมนั้น ก็หงอยเหงาขึ้นโดยพลัน

แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจยอมรับมาโดยตลอด แต่ว่า ในใจของเขานั้นเข้าใจเป็นอย่างดี

เด็กหนุ่มที่เขาจงเกลียดจงชังคนนั้น เพียบพร้อมด้วยความสามารถในการที่จะเขย่าตระกูลหวาง

ที่ยิ่งใหญ่นี้ได้อย่างแท้จริง

หากจะพูดว่าไม่เสียใจ นั่นก็คงจะเป็นการโกหก

ถ้าหากในตอนนั้น……

ไม่ ไม่มีคำว่าถ้า การเลือกและตัดสินใจในชีวิตที่ผ่านมาของเจ้าบ้านตระกูลหวางนั้น ไม่เคย

มีคำว่าถ้าอยู่แล้ว

ต่อให้มีโอกาสใหม่อีกครั้ง เพื่อผลประโยชน์ของตระกูลหวางแล้ว เขาก็ยังคงที่จะขัดขวางการ

แต่งงานของหวางซูเฟินอยู่ดี

นี่ก็คือหวางจิงหลง

ทุกสิ่งทุกอย่าง ถือเอาผลประโยชน์ของตระกูลหวางเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

 กลับกันเถอะ!  

หวางจิงหลงพูดขึ้นคำหนึ่ง แล้วก็หันหลัง เดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์

หวางโส่วเหรินและคนอื่น ๆ ของตระกูลหวาง มองไปยังภาพเงาด้านหลังของหวางจิงหลง โดยที่

ตื่นตระหนกตกใจขึ้นเล็กน้อย

ผ่านไปชั่วครู่ หวางโส่วเหรินก็พลันพูดขึ้นว่า:  คุณพ่อ แก่ชราแล้ว 

หวางเต๋อหรงน้องสาวสี่พูดขึ้นอย่างเศร้าโศกว่า:  ถ้าหากในตอนนั้นไม่ทำการตัดสินใจแบบนั้น บางทีตอนนี้อาจจะเป็นในอีกสภาพการณ์หนึ่งก็ได้ 

หวางโส่วเหรินเม้มปากกัดฟัน และพูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า:  ไม่มีคำว่าถ้า 

 กลับกันเถอะ!  

คำพูดของเขา เหมือนกันกับหวางจิงหลง

หวางเต๋อหรงหัวเราะอย่างขมขื่น:  ใช่ ไม่มีคำว่าถ้า ดังนั้น ก็ไม่มีถูกหรือผิด ในเมื่อเลือกแล้ว ก็ต้องยอมรับผลที่เกิดขึ้น 

หลินหยุนออกมาจากตระกูลหวาง โดยที่ไม่ได้กลับไปยังทะเลสาบเยว่หยา แต่เดินทางไปที่

ฐานทัพกองกำลังพิเศษมังกรฟ้า

หวางซูเฟินบอกกับเขาว่า พวกคนเหล่านั้นได้มาช่วยเหลือเธอฝ่าวงล้อมออกไปได้อย่างกะทันหัน

จากความสามารถของหลินหยุนแล้ว สามารถที่จะคิดออกได้ว่าพวกคนเหล่านั้นคือใคร

ภายในฐานทัพมังกรฟ้า กองกำลังสามสิบหกคนมังกรฟ้าได้รับทราบถึงข่าวการกลับมาของ

หลินหยุนแล้ว

เวลานี้ แม้ว่าพวกเขาจะสูญสิ้นวิชาบำเพ็ญไป แต่ว่า ใบหน้าของแต่ละคนต่างก็แสดงออกถึง

ความตื่นเต้นดีใจ

ทว่า เมื่อคิดถึงพลังความสามารถเดิมที่แข็งแกร่งนั้นได้สูญสิ้นไป พวกชายฉกรรจ์เหล่านี้ ก็ยังคง

อดไม่ได้ที่จะเศร้าโศกเสียใจ

แม้ว่าจะไม่มีวิชาบำเพ็ญแล้ว แต่ พวกกองกำลังมังกรฟ้าก็ยังคงฝึกฝนอย่างต่อเนื่องทุกวัน

แม้แต่ยิ่งตงไหลที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ก็ยังคงยืนหยัดฝึกฝนทุกวัน

แต่ว่า การฝึกฝนก็ลดระดับความหนักหน่วงลงไปไม่น้อย

เพราะว่าทุกคนต่างก็ไม่มีวิชาบำเพ็ญแล้ว

 วิ่งกันหน่อย ดูสภาพที่ไม่เอาไหนของพวกนายกันสิ ไม่มีวิชาบำเพ็ญแล้ว พวกนายก็ยังคง

เป็นราชาทหาร!  

 ตอนนี้วิ่งเพียงแค่สิบหกรอบเอง พวกนายก็ไม่ไหวกันแล้วอย่างนั้นเหรอ?  

 ต่อไปเมื่อออกไปด้านนอกห้ามพูดว่าพวกนายคือคนของกองทัพมังกรฟ้า มันช่างน่าอับอาย

ขายขี้หน้า!  

ยิ่งตงไหลวิ่งอย่างเหนื่อยหอบไปพลาง และก็ตะโกนดุด่าไปพลาง

จางเสว่หรูที่เป็นคนพูดเสียงดังได้ตะโกนขึ้นอย่างไม่พอใจว่า:  ใคร ใครที่น่าอับอาย! ถ้าหากฉันยัง

มีวิชาบำเพ็ญอยู่ ระดับความหนักหน่วงของการฝึกฝนเท่านี้จะนับประสาอะไรล่ะ!  

ยิ่งตงไหลตะโกนพูดเสียงดังว่า:  อย่างนั้นก็วิ่งกันสิ หากวิ่งไม่ครบยี่สิบรอบ จะไม่ให้กินข้าว!  

หลินหยุนไม่ได้เดินผ่านหน้าประตูใหญ่ แต่ยืนอยู่บนยอดตึกอาคารของฐานฝึกฝนกองทัพมังกรฟ้า

เขามองไปยังพวกชายฉรรจ์เหล่านี้ พร้อมกับรอยยิ้มอันอ่อนโยน

 พวกกลุ่มคนที่ยอมสละชีพ แต่ไม่ยอมพ่ายแพ้นี้ ต่อให้ไม่มีชี่แท้แล้ว ยังคงจะฝึกฝนกันหนัก

ขนาดนี้อีก 

หลินหยุนลอยตัวขึ้น แล้วก็กระโดดลงมา บนสนามวิ่งของพวกกองกำลังมังกรฟ้า

 หัว หัวหน้า!  

เจ้าเตี้ยโหวผิ่นเหยียนเป็นคนแรกที่พบเห็นหลินหยุน ดวงตาตี่ทั้งสองข้างเบิกโพลงขึ้น พร้อมกับ

ตะโกนเรียกขึ้นอย่างตะกุกตะกัก

จางเสว่หรูดุด่าขึ้นว่า:  เจ้าโหว นายเป็นบ้าอะไรไป ตอนนี้หัวหน้าคงกำลังยุ่งอยู่กับการกำจัด

พวกคนแก่นั่นอยู่ นายพูดสุ่มสี่สุ่มห้าอะไร!  

หลิวจื่อเทาผู้ที่มีอายุน้อยที่สุดได้หยุดฝีเท้าลง แล้วมองไปที่หลินหยุนและอุทานขึ้นว่า:  ใช่หัวหน้า

จริง ๆ ด้วย หัวหน้ากลับมาแล้ว!  

จางเสว่หรูก็หยุดวิ่งลงเช่นกัน และมองไปที่หลินหยุน:  ฮ่าฮ่า ฉันพูดแล้วไงว่า หัวหน้าคงไม่มีทาง

ลืมพวกเราอย่างแน่นอน!  

ยิ่งตงไหลตะโกนส่งสัญญาณ:  ยืน……หยุด!  

ที่จริงเขาไม่ต้องตะโกน กองกำลังทั้งหมดก็เตรียมหยุดลงกันแล้ว

 ขวาหัน มองตรงไปด้านหน้า หยุดพัก!  

คำสั่งยาวเป็นชุด กองกำลังทั้งหมดก็ปฏิบัติตามกันอย่างพร้อมเพรียง

จัดระเบียบกองกำลังแล้ว ยิ่งตงไหลก็หันหลังกลับมาแล้วก็แสดงความเคารพแบบทหารต่อ

หลินหยุน:  ยินดีต้อนรับการกลับมาของหัวหน้า!  

แปะแปะแปะแปะ……

เสียงปรบมือดังสนั่น

ปรบมือจนมือแทบจะบวมแล้ว

หลินหยุนเดินก้าวเข้ามาที่ด้านหน้าของยิ่งตงไหล แล้วก็พยักหน้าให้กับเขา:  พอเถอะ หยุดลงกัน

ได้แล้ว!