จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 1045 บันทึกบรรพบุรุษโลหิต

ห้องที่เรียบง่าย ตกแต่งอย่างอบอุ่น และมีกลิ่นหอมเฉพาะของหญิงสาว

อีหลิงนอนอยู่บนเตียงสีชมพู คลุมผ้าห่มบางที่มีสีชมพูเหมือนกับเตียง โดยปิดตาสองข้างลง

นอนหลับลึกอยู่อย่างสงบ

หลินหยุนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ไม่ได้พบเจอกับอีหลิงเลย คิดไม่ถึงว่า

เธอจะผอมซูบลงไปไม่น้อย

เพียงแต่ ใบหน้าที่สวยงามของเธอนั้น สวยงามจนทำให้ทรมานใจเสียเหลือเกิน

หลินหยุนเดินเข้ามา แล้วยื่นมือไปลูบที่ใบหน้าอันผุดผ่องของอีหลิง

ทรวดทรงรูปร่างที่งดงามพรรณนาได้ถึงวิวทิวทัศน์ที่สวยงามของมนุษย์

 เด็กไร้เดียงสา!   หลินหยุนถอนหายใจ

เหมือนจะรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง อีหลิงที่กำลังหลับใหลก็กระซิบขึ้นเบา ๆ ว่า:  พี่หลินหยุน คุณกลับมาแล้วใช่ไหม?  

หลินหยุนรีบหันมองไป เห็นว่าอีหลิงยังไม่ตื่น ยังคงหลับตา เพียงแค่พูดละเมอขึ้นเท่านั้น

อีหยุ่นพูดเบา ๆ ว่า:  ช่วงนี้อีหลิงนอนหลับนานขึ้นทุกที ฉันหาหมอมารักษาเป็นจำนวนมากแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ผล 

 ฉันกลัวจริง ๆ ว่า…… 

อีหยุ่นไม่กล้าที่จะพูดต่ออีก

หลินหยุนพูดขึ้นว่า:  เธอได้รับบาดเจ็บที่ชีพจรหัวใจ 

 การแพทย์ในปัจจุบันไม่สามารถรักษาเธอให้หายได้ 

 จำเป็นต้องมียาควบคุมสภาพอารมณ์ บำรุงหัวใจ 

อีหยุ่นดีใจ:  ปรมาจารย์หลิน คุณสามารถรักษาหลิงเอ๋อให้หายได้ใช่ไหม?  

หลินหยุนพยักหน้า:  ยุ่งยากเล็กน้อย แต่ ต่อให้พลิกแผ่นดิน ฉันก็จะหายามารักษาเธอให้ได้ 

เวลานี้ คาร์นอตวิลเลียมเดินเข้ามาอย่างหอบหืด

 หลินหยุน นายรวดเร็วมาก ฉันไล่ตามไม่ทัน  คาร์นอตวิลเลียมบ่นพึมพำ

หลินหยุนหันหน้ามองไปที่เขา:  ไปกันเถอะ!  

 ไปไหน?   คาร์นอตวิลเลียมถามขึ้นด้วยความสงสัย:  อีหลิงเป็นอย่างไรบ้าง?  

หลินหยุนพูดว่า:  ฉันจะต้องหาสิ่งของอย่างหนึ่ง จึงจะสามารถรักษาเธอได้ 

คาร์นอตวิลเลียมรีบถามขึ้นว่า:  สิ่งของอะไรเหรอ? จะหาเจอได้ที่ไหน?  

 ฉันจะไปหาให้นายเดี๋ยวนี้ 

หลินหยุนมองไปที่เขา:  สิ่งของที่เทพธิดาแห่งชีวิตได้หลงเหลือเอาไว้ 

 อ่า!   คาร์นอตวิลเลียมตกใจ จากนั้นดวงตาก็แสดงถึงความวิตกกังวล:  นายคิดที่จะให้ฉัน

พานายไปตะวันตก!  

หลินหยุนแววตาแน่วแน่:  บางทีสถานที่อื่นอาจจะมีสิ่งของที่ฉันต้องการก็ได้ แต่ว่า ฉันไม่มีเวลา

ที่จะแสวงหาอย่างไร้จุดหมาย 

 วิธีการนี้ ตรงจุดมุ่งหมายอย่างที่สุด 

คาร์นอตวิลเลียมหดลำคอ:  แต่ฉันไม่อยากกลับไป 

หลินหยุนพูดว่า:  สิ่งที่จะต้องเผชิญหน้า สักวันไม่ว่าช้าหรือเร็วก็ต้องเผชิญหน้า 

 อีหลิงทนรอไม่ไหวอีกแล้ว 

คาร์นอตวิลเลียมมองไปยังอีหลิงที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง แล้วใบหน้าก็เผยถึงความแน่วแน่

 นายพูดได้ถูกต้อง อีหลิงทนรอไม่ไหวแล้ว 

 ฉันพานายกลับไป 

หลินหยุนพูดขึ้นว่า:  ตกลง 

คาร์นอตวิลเลียมพูดขึ้นอีกว่า:  แต่ว่า คิดที่จะตามหาสิ่งของที่เทพธิดาแห่งชีวิตได้หลงเหลือไว้นั้น จำเป็นที่จะต้องได้บันทึกบรรพบุรุษโลหิตมาก่อน 

 มีเพียงด้านในของบันทึกบรรพบุรุษโลหิตเท่านั้นที่จะมีบันทึกรายละเอียดที่เกี่ยวข้องกับเทพธิดา แห่งชีวิต 

หลินหยุนแววตาเคลื่อนไหวเล็กน้อย:  บรรพบุรุษโลหิต? คาอินตามตำนานที่ร่ำลือใช่ไหม?  

 ใช่  คาร์นอตวิลเลียมพยักหน้าอย่างจริงจัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคารพ

เพียงแค่พูดถึงชื่อของบรรพบุรุษโลหิต ก็สามารถทำให้ฝ่าบาทที่หยิ่งผยองมีความเคารพถึงขนาดนี้ นั่นแสดงว่าบรรพบุรุษโลหิตในตำนานผู้นี้ มีสถานะที่สูงศักดิ์อย่างมาก ในจิตใจของบรรดา

กลุ่มคนเผ่าโลหิตนี้

 ไปกันเถอะ ไปเอาบันทึกบรรพบุรุษโลหิตกัน  หลินหยุนหันหลังแล้วก็เดินออกไป

คาร์นอตวิลเลียมมองดูอีหลิงเล็กน้อย แล้วก็ก้าวเดินตามออกไป

อีหยุ่นมองไปยังภาพเงาด้านหลังของหลินหยุน และพูดขึ้นเสียงดังว่า:  ปรมาจารย์หลิน ฉันจะ

รอฟังข่าวดีจากพวกคุณ!  

เสียงที่เฉยชาของหลินหยุนดังลอยมาว่า:  ดูแลอีหลิงให้ดี ๆ รอพวกเรากลับมา 

…….

ฝรั่งเศส นี่คือประเทศที่ขึ้นชื่อเรื่องความโรแมนติก และยังเป็นประเทศที่มีสินค้าฟุ่มเฟือยที่โด่งดัง

มีชื่อเสียงไปทั่วโลกอีกด้วย

ตระกูลของคาร์นอตวิลเลียม อยู่ที่เมืองหลวงของฝรั่งเศส ชื่อว่าปารีส

หลินหยุนกับคาร์นอตวิลเลียมโดยสารเครื่องบินระหว่างประเทศ มายังฝรั่งเศส จากนั้นทั้งสองคน

ก็เดินเท้าไปถึงเมืองปารีส

ที่นี่ สินค้าฟุ่มเฟือยเหล่านั้นที่ชาวจีนยกย่องว่าเป็นสัญลักษณ์บ่งบอกถึงระดับสถานะ กลับไม่ได้หา

ยากขนาดนั้น ซึ่งหาพบได้ง่ายมีอยู่ทั่วไป

เนื่องจากอัตราการกำเนิดต่ำ ประชากรของที่นี่จึงมีจำนวนน้อยกว่าจีนเป็นอย่างมาก

หลินหยุนที่เดินอยู่บนถนนนั้น รู้สึกว่าโล่งกว้างอยู่พอสมควร

หลินหยุนไม่อยากที่จะเป็นจุดสนใจของคนอื่น แต่ว่า เจ้าคาร์นอตวิลเลียมคนนี้ได้รับความสนใจ

จากคนอื่นเป็นอย่างมาก

พวกหญิงสาวที่เดินผ่านไปมาบนถนน คิดไม่ถึงว่าจะขยิบตาทอดสะพานให้กับเขา

แต่คาร์นอตวิลเลียมกลับไม่ได้สนใจเรื่องนี้สักเท่าไร

 บันทึกบรรพบุรุษโลหิตอยู่ที่ไหน?   หลินหยุนกระซิบถามขึ้น

 ตระกูลของฉัน  ตอนที่คาร์นอตวิลเลียมพูดตอบคำนี้นั้น สีหน้าแสดงออกถึงความลำบากใจ ดูเหมือนว่าตระกูลของเขา จะเป็นฝันร้ายที่เขาไม่อยากจะพูดถึง

 ไป ไปยังตระกูลของนาย  หลินหยุนพูดขึ้น

 ตกลง 

คาร์นอตวิลเลียมกัดฟัน หันหลังแล้วก็เดินมุ่งหน้าไปยังถนนทางทิศตะวันตก

เมื่อหลินหยุนทั้งสองคนเดินผ่านสิ่งก่อสร้างที่ค่อนข้างเปล่าเปลี่ยว พบว่ามีเด็กหนุ่มฝรั่งเศสรูปร่าง

สูงใหญ่สองคน กำลังโอบล้อมสาวน้อยชาวจีนคนหนึ่งอยู่ และพูดจาโจ่งแจ้ง

 พวกเธอหญิงสาวชาวจีน เมื่ออยู่ต่อหน้าพวกเราแล้ว ก็เหมือนกับโสเภณีอย่างไรอย่างนั้น 

 นั่นแสดงว่า ผู้ชายชาวจีนของพวกเธอ ไม่ได้เรื่อง 

ขณะที่พูด ไอ้คนนี้ก็แสดงอาการท่าทางไปด้วย โดยได้แอ่นก้นไปมา

สาวน้อยผู้นั้นอายุไม่มาก ยังอยู่ในชุดนักเรียนที่ไม่รู้ว่าเป็นโรงเรียนอะไร ซึ่งคงน่าจะมาเรียนหนังสือ

ที่นี่

ได้ยินคำพูดเหยียดหยามหยาบคายของเด็กหนุ่มนั้น สาวน้อยเองก็ไม่ได้สนใจ

แต่ว่า ได้ยินเขาไม่เพียงดูถูกผู้หญิงชาวจีนเท่านั้น ยังดูถูกผู้ชายชาวจีนด้วย

เรื่องนี้ทำให้สาวน้อยทนฟังไม่ได้จริง ๆ

 ฟาวล์เคส ระมัดระวังคำพูดของนายด้วย!   สาวน้อยเชิดใบหน้าที่งดงามขึ้น ซึ่งใบหน้านั้นผุดผ่อง

สว่างใสอย่างไร้ที่ติ

 ฉันยอมรับว่าผู้หญิงจีนบางคน รักในเงินทองและชื่อเสียงเกียรติยศ แต่ว่า พวกเราชาวจีนมีคำพูด

หนึ่งว่า ผู้คนจำนวนมากมาย ต่างมีทั้งคนดีและคนไม่ดี ดังนั้น นายไม่สามารถนำคนจำนวนน้อย

เหล่านั้น มาสรุปตัดสินชาวจีนทุกคน 

 นอกจากนี้ ผู้ชายชาวจีนของพวกเรา ก็ไม่ใช่จะเหมือนอย่างที่พวกนายพูด พวกเขาขยันจิตใจดี

และกล้าหาญ คือผู้ชายที่มีความขยันและรับผิดชอบที่สุดในโลกใบนี้ 

เด็กหนุ่มสองคนนั้นหัวเราะเยาะเย้ยเสียงดัง เหมือนจะกำลังเยาะเย้ยสาวน้อยอยู่

 โอ้ว ท่านเทพแห่งสว่างที่เคารพ คิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดว่าพวกเขากล้าหาญ!  

 ครั้งก่อนฉันอยู่ที่จงไห่ในจีน ขณะที่อยู่บนรถไฟใต้ดินฉันเกิดชื่นชอบสาวน้อยคนหนึ่งขึ้น

แล้วฉันก็ลงมือแตะเนื้อต้องตัวเธอบนรถไฟใต้ดิน ด้านข้างมีผู้ชายนั่งกันอยู่เจ็ดแปดคน โดยที่

ไม่มีสักคนกล้าเข้ามาช่วยเหลือ แล้วเธอยังจะพูดว่าพวกเขากล้าหาญได้อีกเหรอ!  

 นี่มันช่างน่าขันยิ่งนัก  ฟาวล์เคสพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะเยาะเย้ยอย่างหนัก

สาวน้อยพยายามโต้แย้ง:  นั่นอาจเป็นเพราะพวกเขาเข้าใจผิดความสัมพันธ์ระหว่างนายกับ หญิงสาวคนนั้นก็เป็นได้ ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะขี้ขลาดสักหน่อย!  

ฟาวล์เคสหัวเราะฮ่าฮ่า:  เย่ เธอมันช่างไร้เดียงสาจริง ๆ ตอนนี้ฉันกำลังพูดกล่าวหาผู้ชายชาวจีน

อยู่ แต่ชาวจีนคนนั้นยืนฟังอยู่ตรงนั้นตั้งนานแล้ว กลับไม่กล้าที่จะพูดอะไรสักคำ 

 ผู้ชายชาวจีนของพวกเธอนั้น มันช่างขี้ขลาดเสียจริง!  

ที่ฟาวล์เคสกำลังชี้ไปตรงนั้น ก็คือหลินหยุน

สาวน้อยคนนั้นมองตามมือที่ชี้ไปของฟาวล์เคส เมื่อเห็นหลินหยุนนั้น ใบหน้าที่สวยใสงดงาม ก็เต็มไปด้วยความดีอกดีใจขึ้นโดยพลัน

 ปรมาจารย์หลิน ทำไมถึงเป็นคุณไปได้!   สาวน้อยร้องเรียกด้วยความดีใจ

หลินหยุนเองก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาก็คิดไม่ถึงว่า จะพบกับเย่จื่อเชี่ยนที่นี่ได้

หลินหยุนช่วยชีวิตปู่ของเธอไว้ ทำให้สาวน้อยไร้เดียงสาคนนี้ซาบซึ้งใจอย่างที่สุด

ตอนที่อยู่เจียงหนาน สาวน้อยคนนี้ยังได้เสนอหน้าแทนเขา เพื่อพูดโต้แย้งอย่างมีเหตุผล กับพวกคนที่พูดจากล่าวหาว่าร้ายเขาด้วย

 ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้?   หลินหยุนถามขึ้น ซึ่งมีความรู้สึกเหมือนได้พบเจอคนสนิทในต่างแดน

เย่จื่อเชี่ยนพูดขึ้นว่า:  ฉันมาเรียนหนังสืออยู่ที่นี่ 

หลินหยุนมองไปที่เด็กหนุ่มสองคนนั้น และถามว่า:  มีเรื่องยุ่งยากอะไรไหม? จะให้ฉันช่วยแก้ไข

จัดการให้ไหม?  

เย่จื่อเชี่ยนเคยพบเห็นความเก่งกาจยอดเยี่ยมของหลินหยุน จึงรีบส่ายศีรษะ:  ไม่ต้องหรอก พวกเขาคือเพื่อนนักเรียนของฉัน ซึ่งมักจะชอบพูดดูถูกพวกเราชาวจีน เพื่อแสดงความโดดเด่น

เหนือกว่าของพวกเขาก็เท่านั้น 

ขณะที่พูดนั้น หลินหยุนกับเย่จื่อเชี่ยนก็ขยับเข้าหากันอยู่ใกล้กันมากขึ้น เวลานี้ หลินหยุนรู้สึกว่า จี้หยกที่อยู่ในแหวนเก็บของนั้น เหมือนจะเคลื่อนไหวเล็กน้อย