จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 1054 เทพธิดาที่เขียนไว้ในบันทึกบรรพบุรุษโลหิต

หลินหยุนก็เปิดอ่านสมุดเล่มเล็กโบราณนั้น

ที่ทำให้ไม่เข้าใจก็คือ ตัวหนังสือบนสมุดเล่มเล็กนั้น ถึงกับใช้ภาษาจีนในการจดบันทึกไว้

อีกอย่าง นี่ไม่ใช่ตัวอักษรแบบตัวย่อที่ใช้กันในปัจจุบัน แต่กลับเป็นตัวอักษรแบบตัวเต็มที่ใช้เมื่อก่อนหน้านี้นานแล้ว

หลินหยุนมองดูคาร์นอตวิลเลียมแล้วถามว่า  บรรพบุรุษเผ่าโลหิตเป็นชาวจีนเหรอ? 

คาร์นอตวิลเลียมส่ายหน้าอย่างมั่นใจ  คุณคิดอะไรอยู่เหรอ? บรรพบุรุษเผ่าโลหิตเป็นคนที่สูงส่งที่สุดของพวกเราเผ่าโลหิต เป็นสายเลือดบรรพบุรุษที่แท้จริงที่สุดของเผ่าโลหิต เป็นไปได้ยังไงจะเป็นชาวจีน? 

หลินหยุนมองดูสมุดเล่มเล็กแล้วถามว่า  งั้นทำไมบันทึกบรรพบุรุษโลหิตต้องเขียนด้วยภาษาจีนล่ะ? 

คาร์นอตวิลเลียมกลับไม่รู้สึกแปลกใจอะไร อีกทั้งยังถามหลินหยุนกลับว่า  นี่จะมีปัญหาอะไรเหรอ? 

 ไม่มีอะไรที่บรรพบุรุษเผาโลหิตทำไม่ได้ การรู้จักภาษาจีนของพวกคุณเป็นเรื่องธรรมดามากเลย! 

หลินหยุนพูดว่า  ต่อให้เขารู้จักภาษาจีนก็จริง แต่ว่าเรื่องการจดบันทึกด้วยมือแบบนี้โดยทั่วไปแล้วคนส่วนใหญ่ก็จะมักใช้ภาษาที่ตัวเองถนัดในการเขียนบันทึกทั้งนั้น ก็เหมือนคุณที่รู้ภาษาจีนเหมือนกัน แต่ว่าถ้าให้คุณจดบันทึกเรื่องราวลึกลับบางอย่าง คุณจะใช้ภาษาจีนเขียนไหมล่ะ? 

คาร์นอตวิลเลียมคิดดูแล้วก็ส่ายหน้า  งั้นก็คงไม่ทำอย่างนั้นแน่นอน 

 นอกจากว่าภาษาจีนจะเป็นภาษาที่ฉันถนัดมากที่สุด หรือไม่ ฉันอาจจะจดบันทึกไว้ เพื่อทิ้งไว้ให้ใครคนใดคนหนึ่งโดยเฉพาะที่ฉันต้องการให้ดูเท่านั้น 

คาร์นอตวิลเลียมมองไปยังหลินหยุน แล้วถามว่า  คุณกำลังสงสัยว่า บรรพบุรุษเผ่าโลหิตใช้ภาษาจีนจดบันทึก เป็นการจงใจงั้นเหรอ? 

หลินหยุนพยักหน้า  มีความเป็นไปได้มาก 

คาร์นอตวิลเลียมไม่ชอบการเดาไปเดามาเช่นนี้ จึงพูดอย่างอดรนทนไม่ไหวว่า  รีบอ่านดูข้างในว่าบันทึกอะไรไว้บ้าง อาจไม่แน่ข้างในบันทึกบรรพบุรุษโลหิตได้เขียนอธิบายอะไรไว้ก็ได้ 

 อึม  หลินหยุนพยักหน้า แล้วเริ่มอ่านดูสมุดบันทึกนั้น

ประโยคแรกเขียนไว้ว่า  เธอคือผู้หญิงที่สวยที่สุดในใต้หล้านี้เท่าที่ฉันเคยเห็นมา 

หลังจากนั้น ก็ล้วนแต่เป็นคำบรรยายที่ชื่นชมความงามด้วยถ้อยคำที่คมคาย

ทั้งหน้ากระดาษล้วนแต่ชมเชยความงามของผู้หญิงคนนั้นทั้งนั้น

หญิงสาวที่พูดถึงคนนั้นก็คือเทพธิดาตัวจริงแล้ว ในโลกนี้ไม่มีทางที่จะมีผู้หญิงที่งามเพียบพร้อมสมบูรณ์ได้เช่นนั้นอย่างแน่นอน

เมื่ออ่านเนื้อหาจบแล้ว คาร์นอตวิลเลียมก็มึนงงไปสักพักหนึ่ง  เกิดอะไรขึ้น? 

หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย  บรรพบุรุษเผ่าโลหิตคุณที่แท้ก็เป็นพวกโรคคลั่งรัก 

 อ่านต่อไปอีกเลยว่ายังเขียนอะไรอีก  คาร์นอตวิลเลียมพูดเร่งเร้า

หน้าที่สองเขียนไว้ว่า  เธอมาจากประเทศจีน เธอคือดวงจันทร์ที่สวยที่สุดในยามค่ำคืน 

จู่ๆหลินหยุนก็รู้สึกใจเต้นแรงขึ้น

ดวงจันทร์ที่สวยที่สุดในยามค่ำคืน มาจากประเทศจีน

คนที่บรรพบุรุษเผ่าโลหิตพูดถึงคือเย่เยว่เหรอ?

เนื้อหาต่อไปก็เขียนบันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับเขาเทพจันทราและเมืองปีศาจ

อ่านถึงตรงนี้แล้ว คาร์นอตวิลเลียมก็พูดขึ้นว่า  ฉันก็จำข้อมูลสองอย่างนี้ได้ ดังนั้นฉันจึงไปประเทศจีนไง 

 ด้านหลังดูเหมือนจะเป็นภาพวาดหลายรูปอยู่ ตอนนั้นฉันก็ดูไม่เข้าใจ อ่านจบแล้วก็ลืมไปเลย 

หลินหยุนก็พลิกหน้าต่อไป ด้านหลังวาดรูปภาพไว้สิบสองรูป วาดได้ค่อนข้างครุมเครือไม่ชัดเจนนัก แต่ว่าก็ยังคงดูออกว่า ทั้งหมดนี้ก็น่าจะเป็นสถานที่สิบสองแห่ง

หนึ่งในรูปภาพที่วาดนั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นเกาะเล็กๆเกาะหนึ่ง บนเกาะก็ยังมีรูปปั้นรูปหนึ่งอยู่ด้วย

มุมขวาล่างสุดในหน้าสุดท้ายนั้น ยังมีตัวหนังสือเล็กๆเขียนไว้ว่า  ฉันเสียใจแล้ว 

ทั้งสี่คำนี้ หลินหยุนอ่านแล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ฉันเสียใจแล้ว

หมายความว่าอะไร?

บรรพบุรุษเผ่าโลหิตสำนึกเสียใจแล้ว? เสียใจอะไรล่ะ?

ในเมื่อเขาเขียนบันทึกไว้ในสมุดบันทึกว่าฉันเสียใจแล้ว เห็นได้ชัดว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นลึกซึ้งมากพอที่จะทำให้เขาต้องเสียใจไปตลอดชีวิต

อีกอย่างถ้าหากเชื่อมโยมกับเนื้อหาก่อนหน้านั้นแล้วละก็ เรื่องราวที่ทำให้บรรพบุรุษเผ่าโลหิตสำนึกเสียใจ น่าจะเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนี้

สมมุติว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือเทพจันทรา เช่นนั้นแล้วเธอก็จะเป็นเทพธิดาแห่งชีวิตในตำนานเทพนิยายของโลกตะวันตกด้วยหรือไม่?

แล้วเธอกับบรรพบุรุษเผ่าโลหิตมีความสัมพันธ์อะไรกัน?

ตราประทับในตัวของชนเผ่าโลหิต จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือไม่?

ข้อสงสัยแต่ละข้อนั้น แม้แต่หลินหยุนก็ยังไม่สามารถเข้าใจได้เลย

คาร์นอตวิลเลียมพูดอย่างเสียดายว่า  แค่นี่เองไม่มีอีกแล้วเหรอ? นี่ยังไม่ได้พูดถึงเรื่องราวของเทพธิดาแห่งชีวิตเลย แล้วพวกเราจะไปหาของที่เทพธิดาแห่งชีวิตทิ้งไว้ให้ได้จากที่ไหนกันล่ะ? 

 อีหลิง คุณจะต้องอดทนไว้นะ  คาร์นอตวิลเลียมสีหน้าร้อนรน

จู่ๆหลินหยุนก็ชี้ไปยังหนึ่งในจำนวนรูปภาพทั้งสิบสองนั้นแล้วถามว่า  สถานที่ที่นี้คุณสามารถหาได้ไหม? 

คาร์นอตวิลเลียมมองดูแล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย  สถานที่นี้ฉันรู้สึกค่อนข้างคุ้นเคย แต่ว่าฉันก็จำไม่ได้ว่านี่เป็นสถานที่ที่ไหนกันแน่ 

หลินหยุนพูดว่า  ลองนึกดูดีๆอีกทีสิ ถ้าสามารถหาสถานที่นี้ได้ อาจไม่แน่ก็จะสามารถสืบหาเบาะแสเรื่องที่เกี่ยวกับเทพธิดาแห่งชีวิตก็ได้ 

คาร์นอตวิลเลียมหลับตาครุ่นคิดสักพักหนึ่ง หลังจากนั้นก็ลืมตาขึ้น แล้วส่ายหน้าพูดว่า  ไม่ได้ นึกไม่ออก! 

 แต่ว่าพวกเราสามารถไปหาคนคนหนึ่งได้ ฉันคิดว่าเจ้าหมอนั่นน่าจะรู้ว่าสถานที่นี่อยู่ที่ไหน! 

หลินหยุนสายตาลุกวาว มองดูเขาแล้วพูดว่า  คุณคิดจะไปหาคนขายข้อมูลคนนั้น ยักษ์แปดนิ้วจอร์จ 

 ถูกต้อง เขาจะต้องรู้อย่างแน่นอน  คาร์นอตวิลเลียมพูดอย่างมั่นใจ

หลินหยุนถามว่า  แต่ว่า คุณรู้ว่าจอร์จคนนั้นอยู่ที่ไหนไหมล่ะ? 

คาร์นอตวิลเลียมพูดว่า  อันนี้ฉันแน่ใจว่าคนที่ขายข้อมูลข่าวสาร จะต้องอยากให้ทุกคนในโลกนี้รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนทั้งนั้น! 

 มีเพียงอย่างนี้ จึงจะมีคนไปซื้อข้อมูลข่าวสารจากเขาได้ 

 อีกอย่างเขาก็ยังอยู่ภายในฝรั่งเศส ถ้าหากโชคดีละก็ พวกเราก็สามารถหาเขาเจอภายในหนึ่งชั่วโมงได้เลย! 

หลินหยุนพูดว่า  งั้นก็ออกเดินทางเลยสิ! 

ความจริงก็เป็นอย่างที่คาร์นอตวิลเลียมพูด คนที่ขายข้อมูลข่าวสาร เป็นคนที่หาพบได้ง่ายมากจริงๆ

อีกทั้ง ด้วยชื่อเสียงที่โด่งดังของจอร์จ เพียงแค่สอบถามกับผู้บำเพ็ญพิเศษคนใดคนหนึ่งก็สามารถหาพบแล้ว

แต่ว่า ระหว่างทางที่หลินหยุนและคาร์นอตวิลเลียมไปตามหาจอร์จนั้น กลับไม่ค่อยราบรื่นนัก

มีผู้ชายผิวขาวรูปร่างสูงใหญ่สองคน ยืนอยู่บนถนนข้างทุ่งนาแห่งหนึ่ง ขวางทางเดินของหลินหยุนไว้

 พวกแกเป็นใคร? กล้ามาขวางทางเดินของพวกเรา!  คาร์นอตวิลเลียมตะคอกถาม

ทั้งสองคนไม่พูดอะไร อีกทั้งสายตาของพวกเขาแม้แต่มองก็ไม่มองคาร์นอตวิลเลียมเลย แต่กลับจ้องหน้าหลินหยุนอย่างเงียบๆ

 เป้าหมายพวกเขาคือฉัน  หลินหยุนพูด

คาร์นอตวิลเลียมขมวดคิ้ว  ยังมีใครที่กล้าจะมาหาเรื่องกับคุณอีกเหรอ? อยากตายหรือไง! 

หลินหยุนไม่ถามอะไรเลย รีบลงมือทันที

 ท่าสยบเขา! 

หมัดอันทรงพลังเท่ากับภูเขาไท่ซาน ก็พุ่งถล่มลงไปยังทั้งสองคนนั้น

ทั้งสองคนนั้นไม่รีบไม่ร้อน แต่ละคนก็วาดวงกลมวงหนึ่งอยู่ตรงหน้าอกของตัวเอง

วงกลมที่ทั้งสองคนวาดออกมานั้นต่างก็ไม่เหมือนกัน วงหนึ่งสีแดงอีกวงหนึ่งสีขาว

สีแดงคือไฟ สีขาวคือน้ำแข็ง

หนึ่งร้อนหนึ่งหนาว สุดขั้วทั้งสองอย่าง

หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็ประกบฝ่ามือเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว

วงกลมสีแดงหนึ่งขาวหนึ่งทั้งสองวงนั้น ถึงกับหลอมรวมเข้าด้วยกัน

จากนั้นทั้งสองคนก็ผลักไปข้างหน้าอย่างแรง

โป้ง ！

ทั้งน้ำแข็งและไฟที่หลอมรวมเข้าด้วยกันนั้น ก็เหมือนกับมังกรยักษ์สองสีตัวหนึ่ง ระเบิดกลิ่นอายที่รุนแรงมากขึ้นสิบเท่าตัว แล้วพุ่งไปหาหลินหยุน

โป้ง！

หลินหยุนชกหมัดขึ้นไปด้านบน มังกรยักษ์สองสีนั้นก็ถูกทำลายจนหมดสิ้น แต่ว่าการโจมตีของหลินหยุนก็ถูกขัดขวางไว้ได้

ต้องเข้าใจว่า ตอนนี้คนที่สามารถต้านทานการโจมตีของหลินหยุนไว้ได้ เกรงว่าก็มีแต่ยอดฝีมือแดนเทพสูงสุดเท่านั้นที่สามารถทำได้

นั่นก็หมายความว่า พลังความสามารถของคนทั้งสองรวมกันแล้ว ถึงกับอยู่ในระดับแดนเทพสูงสุดทีเดียว

คาร์นอตวิลเลียมก็เข้าใจประเด็นนี้ดี พูดขึ้นอย่างตกใจทันทีว่า  ถึงกับแข็งแกร่งขนาดนี้เชียว! พวกแกเป็นใครกันแน่? 

ทั้งสองคนยังคงไม่ตอบอะไร แต่เงาร่างแวบหายไปจากที่เดิมทันที

วินาทีต่อมา เงาร่างของทั้งสองคนก็มาถึงตรงหน้าหลินหยุนแล้ว

ทั้งสองคนก็ชกหมัดออกมาพร้อมกันเช่นเดิม กำปั้นของคนหนึ่งมีประกายแสงสีแดงห่อหุ้มอยู่ ส่วนหมัดของอีกคนหนึ่ง ก็ห่อหุ้มด้วยลำแสงสีขาว

คาร์นอตวิลเลียมอยู่ๆก็ตะโกนพูดด้วยความตกใจว่า  ฉันนึกออกแล้ว พวกแกคือคู่สังหารไฟหนาว 

 แต่ว่า คู่สังหารไฟหนาวหายสาบสูญไปเมื่อยี่สิบปีก่อนแล้วไม่ใช่เหรอ? 

 ทำไมจึงมาปรากฏอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?