จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 1176 เย่เยว่ได้รับอันตราย
หลินหยุนที่ได้สติคืนมา ค่อยๆกลับมาเป็นเหมือนเดิม
พลังมารมหาศาลค่อยๆหายไป
ดวงตาสีเลือดของเขาก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีดำอย่างช้าๆ
เขาออกมาจากอ้อมกอดของเย่เยว่ หลินหยุนก็ใช้มือลูบสัมผัสใบหน้าของเย่เยว่
เขาสามารถยืนยันได้อย่างชัดเจน
เย่เยว่เป็นคนจริงๆ!
เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความฝัน!
เยว่เอ๋อ……
เขากอดเย่เยว่ไว้ในอ้อมกอดทันที
เขากลัวว่าถ้าตัวเองปล่อยมือ เย่เยว่ก็จะหายตัวไปอีกครั้ง
เย่เยว่ก็กอดเขาแน่นๆเหมือนกัน
ทั้งสองคนกอดกันอย่างแน่น
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จิตใจของหลินหยุนเริ่มสงบนิ่งขึ้นมาแล้ว
เขาค่อยๆปล่อยแขนออก และให้เย่เยว่ออกมาจากอ้อมกอดของตัวเอง
เมื่อเห็นภรรยาที่ตัวเองคิดถึงตลอดเวลา และเธอก็ยืนอยู่ใกล้ๆตัวเอง ทำให้หลินหยุนรู้สึกมีความสุขมากๆ
แต่ผ่านไปไม่นาน เขาก็สัมผัสพลังบางอย่างที่อยู่รอบๆร่างกายของเย่เยว่ได้
มันคือพลังแห่งความตาย!
หลินหยุนรู้สึกประหม่าขึ้นมาอีกครั้ง เขามองไปที่เย่เยว่และถาม เยว่เอ๋อ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมร่างกายของคุณถึงมีพลังแห่งความตายเยอะขนาดนี้?
ก่อนหน้านี้เขากำลังจะโดนมารครอบงำอยู่
ทำให้เขาลืมเรื่องนี้ไปเลย
เนื่องจากร่างกายของเย่เยว่มีพลังแห่งความตายเยอะมากๆ มันแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าอายุขัยของเธอใกล้จะหมดแล้ว!
สีหน้าของเย่เยว่มีแต่รอยยิ้ม สายตาของเธอก็เต็มไปด้วยความรัก
หยุน!
คุณไม่ต้องร้อนใจ!
ฉันสามารถรออยู่ตรงนี้จนได้เจอคุณ!
แค่นี้ฉันก็พอใจมากๆแล้ว!
หลินหยุนประหม่าขึ้นมาทันที ไม่ได้!
ฉันไม่ยอมให้คุณตายอย่างแน่นอน! ฉันจะให้คุณมีชีวิตอยู่กับฉันชั่วนิรันดร์!
เยว่เอ๋อ โปรดวางใจ! ในเมื่อฉันอยู่ที่นี่แล้ว คุณจะไม่มีวันตายอย่างแน่นอน!
เย่เยว่ยิ้มออกมา ฝ่ามืออันขาวๆของเธอค่อยๆลูบใบหน้าของหลินหยุนอย่างเบาๆ
หยุน!
คุณอย่างร้อนใจ! ฉันจะเล่าทุกอย่างให้คุณฟังเอง!
คุณไม่ได้สังเกตเห็นเหรอ ตอนนี้ฉันมีอะไรที่แตกต่างจากเมื่อก่อน?
เมื่อหลินหยุนได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็อึ้งไปชั่วครู่
เขาปลดปล่อยพลังดวงจิตออกมา และตรวจสอบอย่างละเอียดอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม
เนื่องจากพลังของเขานั้นมีจำกัด เขาสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติ แต่เขาดูไม่ออกจริงๆว่ามันผิดปกติตรงไหนกันแน่!
เย่เยว่กะพริบตาตัวเอง
ขนตาอันเรียวยาวของเธอสั่นไหว เธองดงามมากๆกว่าทุกสรรพสิ่งในจักรวาล
อันที่จริง ร่างกายนี้เป็นร่างที่ฉันสร้างขึ้นมาใหม่!
มันไม่ใช่ร่างจริงของฉัน!
และฉันได้เหลือดวงจิตบางส่วนเอาไว้ในร่างนี้!
เพราะฉันหวังว่าจะมีสักวัน ฉันรอคอยจนได้เจอคุณ!
เดิมทีฉันมีความหวังเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น แต่ฉันคาดคิดไม่ถึงจริงๆ วันนี้ฉันจะได้เจอคุณจริงๆ!
เมื่อหลินหยุนได้ยินคำพูดเหล่านี้ ทำให้เขาเข้าใจทันที
ถ้าเธอแค่เหลือพลังดวงจิตบางส่วนเอาไว้ พลังดวงจิตก็จะอยู่ได้ไม่นานนัก
เนื่องจากเธอต้องการมีชีวิตอยู่นานขึ้น ทำให้เย่เยว่สร้างร่างนี้ออกมา และใช้พลังดวงจิตบางส่วนเข้าไปในร่างนี้ ถ้าทำอย่างนี้ก็จะสามารถอยู่ได้นานขึ้น
ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น แต่เวลามันก็ผ่านไปนานมากแล้ว
ทำให้ร่างกายนี้กำลังจะตาย
เนื่องจากพลังของหลินหยุนมีจำกัด ทำให้เขาไม่สามารถสัมผัสได้
ทำให้เขานึกว่าร่างนี้เป็นร่างกายจริงๆของเย่เยว่ และเธอก็ได้เสียชีวิตไปแล้ว
เย่เยว่หายใจลึกๆและพูดว่า หยุน อันที่จริงตอนที่คุณเข้ามา ฉันก็รับรู้แล้ว! แต่ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน ถ้าคุณเห็นฉันตายไปแล้ว คุณจะเป็นยังไง……
หลินหยุนจ้องเขม็งไปที่เธอ ตอนนี้คุณเห็นแล้วใช่ไหม?
เย่เยว่รีบพยักหน้าทันที เธอพูดด้วยรอยยิ้ม ฉันเห็นแล้ว และฉันก็พอใจมากๆด้วย!
หลินหยุนหายใจลึกๆหนึ่งครั้ง และกอดเย่เยว่ไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง
ใบหน้าที่สวยงามมากๆของเย่เยว่กำลังซบอยู่กลางอกของหลินหยุน
เธอคิดไม่ถึงจริงๆ หลังจากที่หลินหยุนมองเห็นเธอเสียชีวิตแล้ว ทำให้เขาใจสลายทันที และโดนมารครอบงำด้วย
ผ่านไปสักพัก ดูเหมือนหลินหยุนจะนึกอะไรบางอย่างออก เขาก็เลยรีบถามทันที ใช่แล้ว เยว่เอ๋อ ตอนนี้ร่างจริงของคุณอยู่ที่ไหน? ร่างกายนี้สามารถสัมผัสและติดต่อร่างจริงได้ไหม?
เย่เยว่ส่ายหัวทันที ร่างจริงของฉันได้ไปที่โลกบำเพ็ญเซียนและได้จากโลกมนุษย์ไปแล้ว เนื่องจากระยะทางไกลมากๆ ทำให้ฉันไม่สามารถติดต่อร่างจริงได้! แต่ฉันสามารถสัมผัสได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
หลินหยุนรีบถามทันที คุณน่าจะรู้ ตอนนี้ร่างจริงยังปลอดภัยอยู่ไหม?
เย่เยว่นิ่งไปสักพัก จากนั้นเธอก็ส่ายหัวและพูด ฉันไม่รู้ อย่างไรก็ตาม ร่างจริงน่าจะกำลังเผชิญเรื่องอันตรายบางอย่างอยู่! เนื่องจากพันกว่าปีก่อน ร่างจริงกับร่างแยกนี้สามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจน แต่จู่ๆก็ร่างแยกนี้ก็ไม่สามารถสัมผัสถึงร่างจริงได้!
เมื่อหลินหยุนได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที
พันกว่าปีก่อนเหรอ……
ตอนนี้ยังสามารถสัมผัสได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น มันแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเธอยังมีชีวิตอยู่
บางทีเธออาจจะติดอยู่ในสถานที่พิเศษบางแห่งก็ได้
แต่ยังไงก็ตาม ตอนนี้สถานการณ์ของเธอน่าจะไม่ค่อยโอเค!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลินหยุนรีบพูดทันที เยว่เอ๋อ คุณพูดว่าคุณออกจากโลกมนุษย์ไปแล้ว แล้วคุณออกจากโลกมนุษย์ไปได้ยังไง?
ถ้าจะออกจากโลกมนุษย์ไปสู่อีกโลกหนึ่ง มีทั้งหมดสองวิธี
วิธีแรกคือใช้พลังจากร่างกาย ใช้พลังอันแข็งแกร่งฉีกนภา และเดินทางข้ามมิติที่เต็มไปด้วยความอันตราย และต้องเผชิญหน้ากับอันตรายทุกเมื่อ!
วิธีที่สองก็คือ ใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายข้ามมิติ
บนโลกมนุษย์นั้นมีพลังทิพย์น้อยมากๆ ถึงแม้จะอยู่โลกคุนชาง ตั้งแต่สมัยก่อนจนถึงตอนนี้ก็ไม่เคยปรากฏยอดฝีมือแดนจิตปฐมจริงๆ
ถึงแม้เมื่อหลายพันปีก่อน ตอนนั้นสถานการณ์น่าจะดีกว่าทุกวันนี้ ตอนนั้นเย่เยว่ก็คงไม่ได้เป็นยอดฝีมือที่อยู่เหนือแดนจิตปฐม
ถ้าต้องใช้พลังของตัวเองฉีกมิติออกจากกัน ถ้ายังฝึกฝนไม่ถึงแดนกษัตริย์เซียนก็คงเป็นเรื่องยาก
มันยากตรงที่ ไม่สามารถมีชีวิตรอดจากมิติที่เต็มไปด้วยอันตราย
ถ้าไม่สามารถฉีกนภาออกจากกัน งั้นก็คงต้องใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายข้ามมิติออกจากโลกมนุษย์!
เย่เยว่พูด ฉันเดินทางออกจากโลกมนุษย์ด้วยค่ายกลเคลื่อนย้ายข้ามมิติอันหนึ่ง! และค่ายกลอันนั้นอยู่ในโลกคุนชาง! ถ้าคุณอยากจะเดินทางออกจากโลกมนุษย์ ฉันก็จะบอกให้คุณทราบว่ามันอยู่ที่ไหน!
หลินหยุนพยักหน้า โอเค!
เขาคาดคิดไม่ถึงจริงๆ ในโลกคุนชางยังมีค่ายกลเคลื่อนย้ายข้ามมิติด้วย
แต่เรื่องนี้ก็สามารถเข้าใจได้
ในสมัยก่อนเมื่อนานมาแล้ว บนโลกมนุษย์น่าจะเคยมีอารยธรรมการฝึกฝนบำเพ็ญเซียนอันรุ่งเรือง เรื่องนี้สามารถมองเห็นจากสิ่งต่างๆที่เหลือไว้ในโลกมนุษย์
อย่างไรก็ตาม ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร พลังทิพย์ค่อยๆหายไป ทำให้มันกลายเป็นจุดจบของอารยธรรม
และโลกคุนชางก็น่าจะเกิดขึ้นในสมัยนั้น
อย่างไรก็ตาม มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หลินหยุนก็ไม่รู้เช่นกัน
หลินหยุนถอนหายใจยาวๆหนึ่งครั้งและมองไปที่เย่เยว่แล้วพูด เยว่เอ๋อ ฉันจะพยายามฝึกฝนตัวเองให้แข็งแกร่งมากขึ้น จากนั้นก็จัดการปัญหาทุกอย่างให้จบ แล้วฉันก็จะเดินทางออกจากโลกมนุษย์เพื่อไปหาคุณ!
เย่เยว่พยักหน้าและพูดด้วยความเสียดาย น่าเสียดายจริงๆ ร่างแยกอันนี้มีเวลาอีกไม่นานแล้ว ไม่งั้นฉันคงได้อยู่ข้างกายคุณไปนานๆ!
หลินหยุนใช้มือสัมผัสเส้นผมอันเรียวยาวของเย่เยว่และพูดอย่างอ่อนโยน ไม่เป็นไร สามารถเจอร่างแยกของคุณที่นี่ และรู้ว่าคุณยังปลอดภัยอยู่ ฉันก็ดีใจมากๆแล้ว!
ฉันเชื่อว่าอีกไม่นาน พวกเราคงจะได้พบหน้ากัน!
เขาพูดคุยกับเย่เยว่อีกสักพัก
หลินหยุนรู้ว่าเวลาเหลือน้อยแล้ว เขารีบดึงดวงจิตออกจากจี้หยกทันที
เมื่อเห็นหลินหยุนลืมตาขึ้นมา ฉินเหมยรีบพูดด้วยความดีใจ เสี่ยวหยุน เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?
เมื่อมองเห็นผู้หญิงสองคนนี้ หลินหยุนพูดเบาๆทันที ฉันไม่เป็นไร น้าฉิน ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้คุณเป็นห่วง!
สำหรับฉินเหมยกับซิงเฟยแล้ว หลินหยุนรู้สึกซาบซึ้งใจและอยากขอบคุณพวกเธอสองคนมากๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเธอสองคน เขาคงไม่มีโอกาสได้เจอร่างแยกของเย่เยว่
เมื่อมองเห็นหลินหยุนที่ยืนอยู่ด้านหน้า ฉินเหมยไม่ได้คิดอะไรเลย
แต่ซิงเฟยสัมผัสได้ ตอนนี้หลินหยุนมีอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว