จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 163 ร่วมมือกัน
บทที่ 163 ร่วมมือกัน
เจี่ยงหลินหลินตกตะลึง ไม่คาดคิดว่าคนอื่นจะจำเธอได้
แต่ว่า มีนักพรตหมิงยู่อยู่ เจี่ยงหลินหลินก็ไม่กังวล
“คุณต้องการทำอะไร?” เจี่ยงหลินหลินจ้องไปที่จางซื่อซิงอย่างเย็นชา ผู้ชายคนนี้มีสายตาที่ก้าวร้าว ทำให้เธอรำคาญมาก
จางซื่อซิงแอบถอนหายใจ “คุณหนูใหญ่ของตระกูลเจี่ยงแห่งเกาะหนัน มีนามว่าสาวงามที่สุดในเกาะหนัน สมคำเล่าลือจริงๆ ผิวพรรณนี้ ใบหน้านี้ และรูปร่างนี้ เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด!”
“ไม่รีบ ไม่รีบ เมื่อได้ยาวิเศษแล้ว สาวงามคนนี้ก็เป็นของฉัน!
จางซื่อซิงระงับความรุ่มร้อนในใจ ยิ้มและพูดว่า “คุณหนูเจี่ยงตอนนี้มีเจียวร้ายขวางทางอยู่ ทำไมคุณกับฉันไม่ร่วมมือกันล่ะ?”
“ฆ่าสัตว์เดรัจฉานตัวนี้ก่อน แล้วค่อยใช้ความสามารถของแต่ละคน ไปเอายาวิเศษ ใครได้ยาวิเศษก่อน ก็เป็นของคนนั้น?”
เจี่ยงหลินหลินไม่เชื่อใจเขา แต่ตอนนี้เธอก็ต้องหลอกใช้จางซื่อซิงไปก่อน
แม้ว่าทุกคนจะมีแผนชั่วร้ายของตัวเอง แต่ก็ล้วนมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน นั่นคือต้องฆ่าเจียวร้ายตัวนี้ก่อน
“นักพรตหมิงยู่ คุณคิดว่าอย่างไร?” เจี่ยงหลินหลินถามเสียงเบา
“ตอบตกลง!” นักพรตหมิงยู่พูดเสียงเบา
เจี่ยงหลินหลินรีบพูดกับจางซื่อซิงทันที “คุณชายจางพูดถูก ฉันตกลงร่วมมือ ฆ่าเจียวตัวนี้ก่อน”
“โอเค ไม่เสียแรงที่เป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลเจี่ยงในเกาะหนัน นิสัยเด็ดขาด!” จางซื่อซิงพูดด้วยความสุข
“คุณหนูเจี่ยง ฉันมีข้อเสนอแนะ ครอบครัวเราทั้งสองร่วมมือจัดการบนฝั่ง แล้วส่งคนลงไปล่อสัตว์เดรัจฉานขึ้นฝั่ง พวกเราก็ฆ่ามันทันที!” จางซื่อซิงพูด
“ก็ทำตามที่คุณชายจางบอก!” เจี่ยงหลินหลินพูด
จางซื่อซิงหันกลับมา กวาดสายตามองทุกคน และพูดอย่างเย็นชา “พวกนาย ลงไปในน้ำเพื่อล่อสัตว์เดรัจฉานขึ้นมา และคนอื่นๆที่เหลือก็เตรียมจัดการบนฝั่ง พอสัตว์เดรัจฉานขึ้นฝั่ง รับรองว่ามันไม่สามารถกลับลงไปได้อีก!”
ผู้ที่ได้รับการคัดเลือกโดยจางซื่อซิงให้ลงไปในน้ำ ทันใดนั้นใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ในจำนวนนี้ มีจางเฉิงอยู่ด้วย
จางเฉิงตื่นตระหนกตกใจ แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้ และตะโกนบอกลูกน้องว่า “ พวกนายได้ยินไหม คุณชายจางให้พวกนายลงไปในน้ำเพื่อล่อสัตว์เดรัจฉานขึ้นฝั่ง!”
จางซื่อซิงหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา “ไม่ใช่พวกเขา นายก็ต้องไปด้วย”
“อ๊ะ คุณชายจาง ท่านอย่ามาล้อเล่นกับผมเลย ฝีมืออย่างผมลงไปก็หาที่ตายแน่นอน?” จางเฉิงพูดหน้าด้านและพูดด้วยรอยยิ้ม
จางซื่อซิงไม่สนใจ และพูดอย่างเบื่อหน่าย “ถ้าไม่อยากตายตอนนี้ ก็เชื่อฟังฉันแล้วลงไปล่อเจียวขึ้นฝั่ง”
ความขุ่นเคืองแวบเข้ามาในดวงตาของจางเฉิง แต่เมื่อเห็นปรมาจารย์เผยที่หลับตาอยู่ด้านหลังจางซื่อซิง เขาทำได้เพียงยิ้มแหย่ๆและร้องขอความเมตตา
“คุณชายจาง ผมเป็นคนของท่านนะ……”
เงาดำปรากฏขึ้นต่อหน้า จางเฉิงรู้สึกเจ็บที่หน้าอก จากนั้นหัวใจสีแดงสดที่ยังเต้นอยู่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา
“เสียงดัง!” ปรมาจารย์เผยขยี้หัวใจของจางเฉิง และเช็ดมือที่เปื้อนเลือดลงบนเสื้อผ้าของจางเฉิง
ร่างของจางเฉิงล้มลง
“อ๊ะ!” ลูกน้องแต่ละคนของจางเฉิง ต่างตื่นตระหนก
จางซื่อซิงจ้องมองพวกเขา และพูดอย่างเย็นชา “ลงไป!”
บอดี้การ์ดของจางเฉิงตกใจกลัวจนอึ้ง ถ้าลงไปจะถูกกินอย่างแน่นอน
“คุณฆ่าเจ้านายของพวกเรา ผมจะแจ้งตำรวจ!”
พุด!
บอดี้การ์ดที่ต้องการแจ้งตำรวจมีจุดจบเหมือนจางเฉิงทันที
จางซื่อซิงหัวเราะเยาะ “นี่คือทะเลสาบมังกรร้าย นายคิดว่าตรงนี้คือในเมืองหรือ? แม้ว่าจะฆ่าพวกนาย ถึงตอนนั้นก็โยนความผิดให้เจียว ตายอย่างไม่มีหลักฐาน”
“ลงไป!” ปรมาจารย์เผยตะโกนอย่างเบื่อหน่าย
“ผมลง ผมลง อย่าฆ่าผมเลย!” บอดี้การ์ดหลายคนกลัวจนฉี่แตก ถูกปรมาจารย์เผยควักหัวใจออกมาบดขยี้ต่อหน้าพวกเขา ลงไปต่อสู้กับเจียวร้ายสักตั้งดีกว่า บางทีอาจยังมีโอกาสรอด
บอดี้การ์ดหลายคนลงไปในน้ำอย่างช้าๆ และดวงตาของจางซื่อซิงก็กวาดมองไปยังคนอื่นๆ
“พวกนายลงไปด้วย!”
คนเหล่านั้นมีสีหน้าหวาดกลัว แต่ก็ไม่กล้าที่จะคัดค้าน จางเฉิงและบอดี้การ์ดคนนั้นก็เป็นแบบอย่างให้เห็น
ในตอนนี้พวกเขาเสียใจมาก ตั้งแต่เริ่มแรกพวกเขาไม่ควรมาสถานที่มีปัญหาเช่นนี้
หลายสิบคนถูกจางซื่อซิงบีบบังคับ และค่อยๆเดินเข้าไปในทะเลสาบ เจียวร้ายมองดูคนเหล่านี้จากระยะไกล นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ข้างๆผลหลงเสียน และดูเหมือนจะไม่มีเจตนาที่จะโจมตี
หลินหยุนและซูจื่อเหลียงยืนอยู่ด้านหลังของฝูงชน ไม่ใช่ในแถวที่จางซื่อซิงจะขับไล่ลงไปในน้ำ
เห็นได้ชัดว่า หลินหยุนไม่คิดที่จะช่วยเหลือคนเหล่านี้
โลภมาก ก็ต้องยอมรับผลที่ตามมาอย่าสาสม
“เร็วเข้า ชักช้าอยู่ทำไม!” จางซื่อซิงตะโกน
ผู้คนหลายสิบคนที่ลงไปในน้ำ ยังคงเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ ค่อยๆ น้ำได้ไหลท่วมคอของพวกเขาแล้ว และต้องว่ายน้ำไปเท่านั้น
เพียงแต่ว่า เจียวร้ายตัวนี้ยังคงไม่เคลื่อนตัว
รอจนกระทั่งทุกคนว่ายไปที่กลางสระ ทันใดนั้นเจียวร้ายก็มุดลงไปในน้ำ และมีน้ำกระเซ็นออกมาเล็กน้อย
“หนีเร็ว!”
ไม่รู้ว่าใครตะโกนบอก ทุกคนรีบว่ายอย่างสุดชีวิตเพื่อขึ้นฝั่ง
จางซื่อซิงตะโกนด่าด้วยความโกรธ “แม่งเอ้ย พวกนายว่ายน้ำกลับมาเร็วขนาดนี้ สัตว์เดรัจฉานตัวนั้นจะขึ้นฝั่งได้ยังไง! โจมตีมัน ทำร้ายมันให้เจ็บ แล้วมันจะขึ้นฝั่ง!”
แต่ว่า ไม่มีใครฟังเขาเลย เมื่อชีวิตถูกคุกคาม มนุษย์และสัตว์ก็เหมือนกัน มีสัญชาตญาณที่จะหลบหนีเพื่อเอาชีวิตให้รอด
“พวกนายไปดูสิ ถ้าใครขึ้นฝั่ง ก็ยิงทันที!” จางซื่อซิงตะโกนใส่ลูกน้อง
“ครับ!”
ลูกน้องหลายสิบคนวิ่งไปทันที ชักปืนพกออกมาและเล็งคนที่ว่ายน้ำขึ้นฝั่งอย่างสุดชีวิต
“อ๊ะ……”
ด้านหลังมีเสียงกรีดร้องและเสียงกระดูกแตกหัก ทันใดนั้น ผู้คนเหล่านั้นยิ่งหนีอย่างรวดเร็ว
เปรี้ยงๆๆ!
ข้างหน้า มีเสียงปืนดังขึ้นอย่างกะทันหัน บางคนที่วิ่งกลับมาเร็วที่สุด ถูกลูกน้องของจางซื่อซิงยิงเสียชีวิตทันที!
แม้ว่าจะเป็นพวกนักบู๊พรแสวง เมื่อเผชิญหน้ากับปืนในระยะใกล้เช่นนี้ ก็ไม่สามารถต้านทานได้
ไปข้างหน้า มีเจียวร้าย ถอยหลัง มีลูกน้องของจางซื่อซิงเล็งปืนไว้
ตอนนี้คนเหล่านั้นกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“โจมตีเจียวร้าย มิฉะนั้นจะฆ่าโดยไม่มีข้อยกเว้น!” จางซื่อซิงตะโกนอย่างเย็นชาขณะยืนอยู่บนฝั่ง
ทุกคนคงหมดหวัง
หากเผชิญหน้ากับเจียวร้ายอาจมีความหวังที่จะรอด แต่ถ้าหนีขึ้นฝั่ง คงต้องตายอย่างแน่นอน
โจมตี โจมตีเจียวร้าย พวกเราคนเยอะขนาดนี้ ยังฆ่ามันไม่ได้เหรอ?”
นักบู๊ที่กำลังจะบ้าคลั่ง ตะโกนเสียงดัง
“อย่านิ่งอึ้ง ทุกคนโจมตีพร้อมกัน เราไม่สามารถกลับไปที่ฝั่งได้ ทำได้เพียงฆ่าเจียวร้ายเท่านั้น พวกเราถึงจะมีโอกาสรอดชีวิต!”
ประโยคนี้ ทำให้ทุกคนตั้งสติขึ้นมาได้
ตอนนี้ทำได้เพียงหวังว่าจะล่อเจียวร้ายขึ้นฝั่ง ไม่เช่นนั้นพวกเขาทั้งหมดจะต้องตาย
“โจมตี ฆ่าสัตว์เดรัจฉานตัวนี้!”
ทุกคนตะโกนด้วยเสียงที่สิ้นหวัง คำว่าสัตว์เดรัจฉานบางทีอาจไม่ใช่ด่าเฉพาะเจียวร้ายตัวนี้
นักบู๊หยิบอาวุธของตัวเองออกมา และบอดี้การ์ดก็หยิบกระบองไฟฟ้าหรือมีดยาวที่พวกเขาถือมาด้วย พุ่งเข้าหาเจียวราวกับว่าไม่กลัวความตายที่จะมาเยือน
แม้ว่าเจียวตัวนี้จะมีขนาดใหญ่ และมีเกล็ดหนาบนลำตัว แต่เมื่อคนจำนวนมากเข้าโจมตีด้วยกัน และสร้างความเจ็บปวดให้มันไม่มากก็น้อย
เจียวร้ายเจ็บปวด และตกอยู่ในสภาพคลุ้มคลั่ง คนเหล่านั้นไม่สามารถต้านทานได้เลย ไม่กี่นาทีพวกเขาก็ถอยกลับไปที่ฝั่ง
จางซื่อซิงพอใจมาก มองไปที่เจี่ยงหลินหลิน และตะโกน “คุณหนูเจี่ยง สัตว์เดรัจฉานกำลังจะขึ้นฝั่งแล้ว ต่อจากนี้ อยู่ที่พวกเราต้องทุ่มเทแรงกายให้เต็มที่!”
เจี่ยงหลินหลินเหลือบมองเขาโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆและพูดว่า “วางใจได้”
เมื่อเห็นว่าคนที่เหลืออีกหลายสิบคนได้ถอยกลับไปที่ฝั่งแล้ว เจียวร้ายจึงตามขึ้นฝั่ง
จางซื่อซิงตื่นเต้นมาก เพราะกลัวว่าเจียวร้ายจะลงไปทะเลสาบอีกครั้ง
“พวกนายถอยช้าๆ และต้องล่อมันขึ้นฝั่งให้ได้ มิฉะนั้นทุกสิ่งที่ทำในตอนนี้ก็จะสูญเปล่า” จางซื่อซิงตะโกน
เมื่อได้ยินเช่นนี้ คนที่เหลืออีกหลายสิบคนก็ชะลอตัวลงอีกครั้ง และโจมตีเจียวร้ายต่อไป
ในที่สุด เจียวร้ายก็ถูกล่อขึ้นฝั่งได้สำเร็จ
เพียงแต่ว่า คนหลายสิบคนที่ลงไปในทะเลสาบ ตอนนี้เหลือเพียงหกคนเท่านั้น