จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 226 ที่พึ่งที่แท้จริงของฉัน
โจวเถียนเถียนมองไปที่ท่านรองประธานถังอย่างใจลอย และหลังจากนั้นไม่นานก็ตั้งสติได้ “ห้าร้อยล้าน ฉันฟังไม่ผิดใช่ไหม!”
“พี่! พี่ได้ทำลายเครื่องมือหาเงินด้วยมือของตัวเอง!”
โจวเถียนเถียนทนไม่ไหวอยากที่จะก้าวไปข้างหน้าเพื่อแย่งหลินหยุนกลับมา หนังสือธรรมดาก็สามารถขายได้ในราคาเล่มละห้าร้อยล้าน เซี่ยหยู่เวยกลับไม่ต้องการ!
ปกติโจวเถียนเถียนจะชื่นชมวิสัยทัศน์ของเซี่ยหยู่เวยมาโดยตลอด และตอนนี้ก็เริ่มหวั่นไหว
เมื่อมองเซี่ยหยู่เวยที่อยู่ไม่ไกลมีใบหน้าที่ขมขื่นใจเหมือนกำลังจะมีหยดน้ำไหลลงมา โจวเถียนเถียนก็ยิ้มแหย่ๆ “พี่ ฉันคิดว่าคราวนี้คุณมองคนผิดไปจริงๆ!”
ทุกคนพากันสนทนากัน
“ห้าร้อยล้าน!”
เมื่อกี้จื่ออู่ยี่สิบสี่เข็มที่คุณชายเว่ยได้มอบให้ เมื่อเทียบกับวิชาฝังเข็มนี้ ก็เป็นแค่ขยะ!”
“หึหึ เมื่อสักครู่เป็นเรื่องน่าตลกที่เซี่ยเจี้ยนโก๋ได้โยนสมบัติอันล้ำค่าเล่มนี้ทิ้งไว้ข้างๆ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะหลินหยุนเข้าข้างเขา ฉันคิดว่าเขาจะไม่สามารถเก็บสมบัติล้ำค่านี้ไว้ได้!”
เซี่ยเจี้ยนโก๋ก็เหมือนกับลูกสาวของเขา คือประเภทมีตาหามีแววไม่ ฉันคิดว่าความสำเร็จของหลินหยุน นั้นสูงกว่าลูกชายของท่านรองนายกเว่ยอย่างแน่นอน!”
เมื่อได้ยินการสนทนาของทุกคน เซี่ยหยู่เวยกำมือแน่น เหมือนเกิดพายุในใจ
เธอทุ่มเทแรงใจวางแผนกับเกมของวันนี้ เพียงเพื่อเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของหลินหยุน ทำให้หลินหยุนอับอายในที่สาธารณะ และจะทำให้หลินหยุนกลับสู่รูปแบบไอ้เศษสวะคนเดิม
เพียงแต่ว่า สิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็คือ หลินหยุนปรับสถานการณ์กลับโดยสิ้นเชิง และกลับทำให้เธอหน้าแตก ทำให้เธอหน้าแตกจนเหมือนมีเสียงออกมาจากใบหน้า
ตอนนี้ หลินหยุนไม่ได้กลายเป็นไอ้เศษสวะตามที่เธอคาดหวัง คนชั่วช้า ตรงกันข้าม เธอกลายเป็นตัวตลกในสายตาของทุกคน
บางทีหลายคนอาจจะหัวเราะเยาะเธอว่าเธอมีตาหามีแววไม่!
เพียงแต่ว่า เซี่ยหยู่เวยไม่รู้สึกเสียใจ แม้ว่าจะให้เธอเลือกอีกครั้ง เธอก็ยังจะเลือกทำเช่นนี้!
ใบหน้าของเว่ยเทียนหมิงแดงก่ำ กำหมัดไว้แน่น และดวงตาของเขาจ้องไปที่หลินหยุนไม่ยอมกะพริบ
“พ่อหนุ่ม นายทำให้ฉันประหลาดใจจริงๆ! คุณหลิน หมอเทพหลิน มีทักษะทางการแพทย์ที่เหนือชั้น และทักษะที่ยอดเยี่ยม ที่แท้ นี่คือต้นทุนของนายก็คือการที่ไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา!”
“เพียงแต่ว่า ฉันเชื่อว่าสักพักฉันจะต้องเหนือกว่านาย เพราะสิ่งที่ฉันครอบครองคืออำนาจ!”
โจวเฟินก็ตกใจเช่นกัน มองหลินหยุนที่อยู่ข้างๆ และบ่นพึมพำ “เสี่ยวหยุน ฉันฟังผิดหรือเปล่า? ห้าร้อยล้าน!”
หลินหยุนอมยิ้ม และพูดว่า “น้าเฟิน คุณฟังไม่ผิด ห้าร้อยล้านมันไม่มาก!”
ราวกับจะยืนยันคำพูดของหลินหยุน หมอเทพเย่ค่อยๆพูด “ท่านรองประธานถังพูดถูก ห้าร้อยล้านดูเหมือนจะมีราคาสูงเสียดฟ้า อันที่จริงก็ไม่ได้มากมาย”
“เงินทองมีค่า ชีวิตไม่มีค่า! สมุดทักษะการแพทย์ที่อัศจรรย์เล่มหนึ่ง สามารถช่วยชีวิตผู้คนได้นับไม่ถ้วน ในบรรดาคนเหล่านี้ จะมีมหาเศรษฐีเท่าไหร่?”
ดังนั้น จากวิชาฝังเข็มนี้สามารถรักษาเด็ก28คนที่ป่วย มูลค่าของมัน แม้จะมีห้าพันล้านก็ยังไม่เพียงพอ!”
ห้า ห้าพันล้าน!
ทุกคนรู้สึกหายใจติดขัด และรู้สึกเวียนหัว
เซี่ยเจี้ยนโก๋ดวงตาแดงก่ำ และความเชื่อที่เขายึดถือมาโดยตลอด ขณะนี้มีสัญญาณของการหวั่นไหวเกิดขึ้น
ใช่ ตลอดเวลาความฝันของเขาคือการกลับไปที่ตระกูลของเขา
เพียงแต่ว่า การกลับไปในตระกูลเขานั้นมันไกลเกินไป
ทักษะทางการแพทย์ในตระกูล มันดีกว่าทั่วไป แม้ว่าเขาจะเรียนรู้เทคนิคการฝังเข็มนี้ ก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถประสบความสำเร็จได้
เพียงแต่ว่า ถ้ามีเงินห้าร้อยล้านนี้ มันก็เพียงพอแล้วที่จะสร้างตระกูลใหม่ในโลกมนุษย์
เมื่อถึงเวลานั้น เขาจะได้เป็นหัวหน้าตระกูลเซี่ย และทุกสิ่งในตระกูลเซี่ย เขาจะเป็นคนตัดสินใจทุกอย่าง และจะไม่มีใครสามารถขับไล่เขาออกไปได้อีก
เพียงแต่ว่า ความคิดนี้คงอยู่เพียงนาทีเดียว เซี่ยเจี้ยนโก๋อายุ 50 ปีแล้ว และไม่มีพลังเพียงพอที่จะสร้างตระกูลใหม่
เขาเพียงต้องการช่วงที่ยังมีชีวิตอยู่ ได้กลับเข้าไปในตระกูล ได้รับการยอมรับจากผู้อาวุโสของตระกูล
แค่นั้นเอง!
“ท่านรองประธานถัง ความหวังดีของท่านผมซาบซึ้ง แต่ผมไม่ได้ทำเพื่อเห็นแก่เงินจริงๆ……”
ถังกั๋วหัวพูดขัดจังหวะคำพูดของเซี่ยเจี้ยนโก๋อีกครั้ง เหลือบมองไปที่หลินหยุน และพูดเสียงต่ำ “น้องเซี่ย ทำไมคุณถึงเลอะเลือนขนาดนี้! คุณมีลูกเขยอย่างหมอเทพหลินอยู่ทั้งคน คุณต้องการหนังสือเทคนิคการฝังเข็มกี่เล่มก็ได้? ลูกเขยของคุณนั่นแหละเป็นคลังสมบัติที่ใหญ่ที่สุด! คุณไม่จำเป็นต้องมาแย่งกับพวกเรา?”
เซี่ยเจี้ยนกั๋วกระตุกหน้า เขามีคลังสมบัติก็จริง แต่เขาได้ปฏิเสธคลังสมบัตินี้ไปแล้ว!
ตอนนี้ เขาทำได้เพียงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อยื้อมันกลับมาให้ได้
หวังว่าหลินหยุนจะเห็นแก่เวลาที่คบกันมาหลายปี เห็นแก่ความสัมพันธ์ในความเป็นญาติของพวกเขา
เสียงแผ่วเบาของหลินหยุนแว่วมา “ท่านรองประธานถัง ตอนนี้ผมไม่ใช่ลูกเขยของตระกูลเซี่ยแล้ว โปรดระวังคำพูด!”
“อ๊ะ โอเค โอเค เพราะฉันพูดผิด พูดผิด ฮ่าฮ่า!” ถังกั๋วหัวมองเซี่ยเจี้ยนโก๋ ใบหน้าแสดงความรู้สึกเสียดาย
ใบหน้าของเซี่ยเจี้ยนโก๋ยิ่งดูแย่ ยิ้มอย่างลำบากใจ “เสี่ยวหยุน เมื่อกี้หยู่เวยพูดเล่น อย่าเอาจริงเอาจัง อย่านำไปใส่ใจเลย!”
“เรื่องแต่งงาน พวกเราที่เป็นพ่อแม่ยังไม่ได้ตกลง เธอเป็นรุ่นลูกจะตัดสินใจเองได้อย่างไร?”
“ถ้าเรื่องนี้แก้ไขแล้ว ฉันจะให้หยู่เวยให้คำอธิบายที่น่าพอใจกับนายอย่างแน่นอน!”
เมื่อได้ยินคำพูดของเซี่ยเจี้ยนโก๋ หลายคนเกือบจะอาเจียนออกมา
ไร้ยางอายจริงๆ
แม้แต่โจวเฟินก็ยังรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนวูบวาบขึ้นมาเล็กน้อย
เพียงแต่ว่า ทุกคนคงจะไม่เปิดเผยต่อหน้าฝูงชนอย่างแน่นอน
เพราะว่า หลินหยุนและเว่ยเทียนหมิงลูกเขยสองคนนี้ ดูแล้ว คนไหนก็ไปล่วงเกินไม่ได้
เมื่อเว่ยเทียนหมิงได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาก็แย่ลงทันที มองไปที่เซี่ยหยู่เวย ดวงตาของเขาแทบจะลุกเป็นไฟ
เซี่ยหยู่เวยตกตะลึง ทัศนคติของเซี่ยเจี้ยนโก๋ กระตุ้นความรู้สึกเว่ยเทียนหมิงอย่างเห็นได้ชัด
เซี่ยหยู่เวยรู้ว่า ในเวลานี้ เธอต้องทำอะไรบางอย่าง เพื่อควบคุมอารมณ์เว่ยเทียนหมิง
ยิ่งในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ สติปัญญาของเซี่ยหยู่เวยก็ยิ่งปรากฎออกมา
เธอไม่ได้ตำหนิเซี่ยเจี้ยนโก๋ แต่มองไปที่หลินหยุน และยิ้มเยาะเย้ย “คุณหลิน หมอเทพหลิน ที่แท้นี่คือที่พึ่งพาที่แท้จริงของนาย!”
“หมอเทพหลิน หนังสือเก่าๆมีค่าห้าร้อยล้าน หึหึ นายเก็บซ่อนไว้ได้ดีจัง!”
“จินซื่อหรงในบริษัทซริงกรุ๊ป เจี่ยงสงผู้มีอิทธิพลในหลินโจว แม้แต่หยุนจินไซของควีนจินผู้มีเกียรติ ยังให้เกียรติและเคารพนายมาก หากนายมีทักษะทางการแพทย์ที่น่าทึ่ง ถ้าอย่างนั้นทั้งหมดนี้ก็สมเหตุสมผล”
อันที่จริงเซี่ยหยู่เวยกำลังพูดกับหลินหยุน แต่เหมือนคุยกับตัวเองมากกว่า
บางคนที่อยู่ในเหตุการณ์ อย่างเช่นโจวจิ้ง โจวฝูฯลฯ ในที่สุดก็เข้าใจ ทำไมหลินหยุนถึงกลายเป็นบุคคลที่น่านับถือที่สุดของจินซื่อหรง
หมอเทพที่สามารถช่วยชีวิตคนในช่วงเวลาวิกฤติได้ ไม่ว่าจะเป็นผู้มีอิทธิพลหรือมหาเศรษฐี จะต้องให้เกียรติอย่างแน่นอน
เรื่องที่ไม่เคยเข้าใจมาก่อน ตอนนี้ก็เข้าใจแล้ว
แม้แต่เว่ยเทียนหมิงก็ดูตกตะลึง ในตอนแรกเขายังไม่เข้าใจ ทำไมท่านเจี่ยงถึงให้ความเคารพต่อหลินหยุนขนาดนั้น ตอนนี้ทุกอย่างกระจ่างขึ้น
หลินหยุนมองเซี่ยหยู่เวย โดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ ปล่อยให้เธอพูดกับตัวเอง
ใบหน้าของเซี่ยหยู่เวย แสดงท่าทางดูหมิ่นอีกครั้ง “หลินหยุน แม้ว่านายจะเก่งกาจในทักษะทางการแพทย์แล้าทำไม? ในสายตาของฉัน นายเทียบไม่ได้แม้แต่นิ้วมือนิ้วเดียวของพี่เทียนหมิง”
“ทั้งชีวิตนี้สิ่งที่ฉันใฝ่หาคืออำนาจและเงิน ทักษะทางการแพทย์ที่น่าภาคภูมิใจของนายนั้น ในสายตาของฉัน ไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึง!”
“นายเคยพูดว่าอำนาจและเงินที่ฉันแสวงหา ในสายตาของนายมันก็เหมือนขยะ แต่สิ่งที่นายแสวงหา ในความคิดของฉันแล้วมันจะไม่ใช่ขยะหรือ?”
“อันที่จริง ครั้งที่แล้วสิ่งที่นายพูดค่อนข้างถูก พวกเราเหมือนอยู่กันคนละโลก เพียงแต่ว่า การแสวงหาของนายไม่ได้สูงส่งไปกว่าของฉัน!”
“ทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นเพียงสิ่งที่นายคิดไปเอง ไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา! สำหรับนายในความคิดของฉัน เป็นได้แค่ไอ้เศษสวะไปตลอดชีวิต!”
ผู้หญิงคนนี้ มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะแก้แค้น คำพูดที่หลินหยุนพูดทำร้ายจิตใจเธอในโรงน้ำชา เธอฝังใจมาตลอด
ตอนนี้ คำพูดเหมือนเดิมแต่รูปแบบเปลี่ยนคือพูดคืนให้หลินหยุน
สีหน้าของเว่ยเทียนหมิงผ่อนคลายลงมาก เห็นได้ชัด คำพูดของเซี่ยหยู่เวย เป็นสิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจ
ทันใดนั้นหลินหยุนก็หัวเราะ มองเซี่ยหยูเว่ยด้วยสายตาที่น่าสงสาร “เซี่ยหยู่เวย คนที่คิดไปเองไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเธอ”
“ถ้าเธอหลงตัวเองอยู่อย่างนี้ ทั้งชีวิตนี้ จะไม่มีวันรู้ที่พึ่งพิงที่แท้จริงของฉัน”