จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 30 ให้นาย
บทที่ 30 ให้นาย
จินหยวนเป่ามองหลินหยุนอย่างไม่เข้าใจ แล้วถาม： “ทำไมล่ะ? นี่เป็นหินที่เปาเสินทั่นกับเซียนครึ่งซุนจ้องเอาไว้อยู่นะ！”
จินหยวนเป่าคิดว่าหลินหยุนไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของสองคนนั้น แล้วพูดเสริมให้อีกครั้ง： “พวกเขาสองคนเป็นคนฝีมือดีในแวดวงพนันหินอัญมณี สายตาเฉียบแหลม หินที่พวกเขาจับจ้อง ธรรมดาแล้วได้กำไรทั้งนั้น！”
หลินหยุนไม่มีท่าทีสะทกสะท้าน ยังคงทำสีหน้านิ่งเฉยเช่นเดิม แล้วพูด： “ถ้าหากนายเชื่อฉัน ก็ไม่ต้องเพิ่มแล้ว！”
จินหยวนเป่ามองไปที่หินผิวสีเขียวก้อนนั้น และหันกลับมามองหลินหยุนที่สีหน้านิ่งเฉย
สุดท้าย จินหยวนเป่าก็เลือกที่จะเชื่อหลินหยุน： “ได้ นายคือไอดอลของฉัน ฉันเชื่อนาย！”
“แต่ก็ จะให้ไอ้โง่หลี่เหยนได้ไปแบบถูกๆ ไม่ได้！” ที่จริงแล้วในความคิดว่าจินหยวนเป่า เชื่อเปาเสินทั่นกันเซียนครึ่งซุนมากกว่า
ที่ฟังหลินหยุน นั่นเพราะว่าก่อนหน้านี้ที่กาสิโนหลินหยุนทำให้จินหยวนเป่าถึงกับอึ้ง
หลินหยุนสีหน้าไร้อารมณ์ และมองไปที่หินก้อนนั้นอย่างนิ่งๆ
ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจเรื่องพนันหินอัญมณี แต่ว่า อาศัยที่เขาเป็นผู้บำเพ็ญเซียนการรับรู้ถึงพลังสวรรค์และโลก หลินหยุนก็พอจะรู้สึกได้ว่าด้านในหินก้อนนี้มีพลังที่อ่อนมาก
แต่ว่าในบรรดาหินที่วางเรียงกันอยู่นั้น มีหินอยู่บางก้อนที่รู้สึกได้ถึงพลังที่แข็งแกร่งมากๆ
หลินหยุนตัดสินจากสิ่งนี้ อัญมณีล้ำค่าพวกนั้น น่าจะอยู่ในหินก้อนที่มีพลังพวกนั้น
แตกต่างกันแค่คุณลักษณะ เพราะงั้นจึงออกมาในรูปแบบที่ไม่เหมือนกัน
อย่างเช่นธาตุไฟ นั่นก็จะเป็นอัญมณีสีแดง ธาตุไม้ ก็จะเป็นหยกจักรพรรดิ์เป็นต้น
แต่หินพวกนั้นถูกเรียงอยู่ด้านนอก ภายนอกดูเหมือนหินธรรมดาทั่วไป ไม่ได้ออกสีเขียว เพราะงั้นจึงไม่ถูกสนใจ
อย่างเช่นหากมีหยกจักรพรรดิ์ซ่อนอยู่ในหิน ถ้างั้นหินก้อนนั้นภายนอกจะต้องมีสีเขียวลอดออกมา นี่คือสิ่งที่ผู้คนส่วนใหญ่ใช้วิเคราะห์ราคาของหิน
แน่นอน ว่ามีคนเก่งที่สามารถวิเคราะห์ได้จากวัสดุของหิน แต่ว่าคนแบบนั้นมีน้อยมาก และปกติคงจะไม่มาเล่นพนันหินอัญมณีแบบนี้ ส่วนใหญ่พวกเขาคงได้รับการว่าจ้างด้วยเงินเดือนสูงๆ เพื่อไปสำรวจเหมืองแร่
พวกหลี่เหยนยังคงเพิ่มราคากันต่อไป ชั่วพริบตาหินก้อนนี้ราคาก็ขึ้นมาอยู่ที่หกล้านสามแสนเหรียญ
แต่ ถ้าหากเปิดเจออัญมณีล้ำค่าจริงๆ ล่ะก็ ราคาก็จะเพิ่มขึ้นเป็นหลายสิบล้าน หรือแม้แต่ร้อยล้าน เพราะงั้น หินก้อนนี้ยังพอจะมีพื้นที่ให้เพิ่มราคาอยู่
เปาเสินทั่นยกมือขึ้น และบอกราคาอีกครั้ง： “หกล้านห้าแสน！”
เซียนครึ่งซุนจ้องไปที่เขา แล้วหึออกมา： “หินก้อนนี้อย่างมากราคาก็อยู่ที่เจ็ดล้าน ถ้าหากเพิ่มอีกจะมีความเสี่ยงสูง ถ้าเกิดเปิดเจอของไม่ดี นั่นคงเข้าเนื้อ”
“ฉันให้หกล้านหกแสน！”
เปาเสินทั่นส่ายหน้า แล้วพูด： “ฉันกับนายมองไม่เหมือนกัน พนันหินอัญมณี ที่เพิ่งก็คือคำว่าพนัน ถ้าหากเปิดเจอหยกจักรพรรดิ์ขึ้นมาจริงๆ นั่นก็ได้กำไรมากเลยไม่ใช่เหรอ?”
“แต่ว่ามากสุดฉันเพิ่มให้อีกแค่หนึ่งแสน หกล้านเจ็ดแสน！”
เซียนครึ่งซุนพูด： “หึ ให้นายแล้วกัน ด้านหลังจะต้องมีที่ดีกว่านี้！”
หลี่เหยนมองไปทางเว่ยเทียนหมิง แล้วถาม： “คุณชายเว่ย คิดว่าจะยังเพิ่มได้มั้ย?”
เว่ยเทียนหมิงมองไปที่หินก้อนนั้น คิดหนักอยู่ครู่ แล้วพูด： “ถึงยังไงมันก็คือการพนัน แน่นอนว่าต้องเอาให้สุด อีกอย่างหลายรอบที่ผ่านไปเมื่อกี้จินหยวนเป่าไม่ได้เรียกเลย ฉันคิดว่าเขารอให้ถึงรอบสุดท้าย ประมูลเป็นคนสุดท้าย！”
หลี่เหยนพยักหน้า ชูมือแล้วตะโกน： “ฉันให้หกล้านแปดแสน！”
ผู้คนรอบข้างมองไปที่หลี่เหยน บางคนส่ายหน้า บางคนถอนหายใจ เห็นได้ชัดว่าตัดสินใจยอมแพ้แล้ว
เปาเสินทั่นกับเซียนครึ่งซุนก็ยอมแพ้เช่นกัน
“หกล้านแปดแสนเหรียญครั้งที่หนึ่ง หกล้านแปดแสนเหรียญครั้งที่สอง มีคนให้มากกว่านี้มั้ยครับ?”
ทันใดนั้น จินหยวนเป่าก็ยิ้มร้ายที่มุมปาก จู่ๆ ก็ชูมือขึ้น แล้วพูดขึ้นอย่างขี้เกียจ： “เจ็ดล้าน！”
ทุกคนหันไปมองจินหยวนเป่า มีคนรู้ถึงฐานะของจินหยวนเป่า
“นั่นคุณชายตระกูลจินไม่ใช่เหรอ? ลูกชายของจินซื่อหรงที่แท้รวยแบบนี้นี่เอง！”
“เจ็ดล้าน ถ้าเกิดเขาเปิดไม่เจอหยกจักรพรรดิ์ นั่นก็เข้าเนื้อแล้ว！”
“เหอะๆ เจ็ดล้านสำหรับคนอื่นอาจจะเข้าเนื้อ แต่สำหรับคุณชายจิน ไม่เท่าไหร่ เสียก็เสียสิ เขาไม่ได้สนใจมันเลย！”
สีหน้าของหลี่เหยนย่ำแย่ เขาจ้องจินหยวนเป่าตาเขม็ง หินก้อนนี้โอกาสที่จะเปิดเจออัญมณีล้ำค่านั้นสูงมาก
แต่ว่า โอกาสที่จะเสียเปล่าก็มีไม่น้อย
“คุณชายเว่ย เอาไงดี?” หลี่เหยนไม่อยากปล่อยหินก้อนนี้ไป หรือแม้แต่ยอมจินหยวนเป่า
เว่ยเทียนหมิงลูบคาง สายตาเพ็งไปที่หินก้อนนั้น แล้วพูด： “ปล่อยหินก้อนนี้ไปไม่ได้ แต่ว่าต้องมีกลยุทธ์ในการเพิ่มราคา”
“ถ้าหากแต่ละครั้งเพิ่มแค่หนึ่งแสน แน่นอนว่าจินหยวนเป่าจะต้องเพิ่มทีละแสนตาม แบบนี้จะทำให้ราคาของหินก้อนนี้มันสูงขึ้นไปอีก！”
หลี่เหยนมองจินหยวนเป่าทำหน้ายียวนอยู่ฝั่งตรงข้าม แล้วพูดขึ้นอย่างรีบร้อน： “งั้นทำไงดี? เห็นได้ชัดว่าจินหยวนเป่ามันจะแข่งกับเรา！”
เว่ยเทียนหมิงพูด： “นายเรียกแปดล้านเลย เรียกเพิ่มทีละหนึ่งล้าน ถึงแม้จะเป็นจินหยวนเป่าก็ต้องคิดบ้างแหละ”
หลี่เหยนถาม： “ถ้าหากจินหยวนเป่าเรียกเพิ่มล่ะ?”
“ถ้าหากจินหยวนเป่าเรียกเพิ่ม ก็ให้มันไป！”
หลี่เหยนพยักหน้า วิธีนี้ใช้ได้
อีกฝั่ง จินหยวนเป่ามองหลี่เหยน ทำหน้าอวดดีแล้วพูด： “หลี่เหยน เรียกเพิ่มสิ ไม่ว่านายจะเรียกเพิ่มเท่าไหร่ ฉันก็จะเรียกให้สูงกว่า จะฉันสูงกว่านายหนึ่งขั้น！”
หลี่เหยนยิ้มอย่างเย็นชา ชูมือขึ้นแล้วตะโกน： “แปดล้าน！”
อะไรนะ！
ไอ้หมอนี่บ้าหรือว่าโง่ไปแล้วเหนี่ย? เพิ่มทีละล้าน！
เมื่อรู้สึกถึงสายตาช็อกของผู้คนรอบข้าง หลี่เหยนก็ภูมิใจเล็กน้อย มองไปที่จินหยวนเป่าแล้วยิ้มอย่างเย็นชา： “คุณชายจิน ถ้าหากนายเรียกเพิ่ม ฉันจะยกให้！”
อยู่ๆ จินหยวนเป่าก็หัวเราะออกมาเสียงดัง พูดพลางมองบน： “คนโง่ถึงจะซื้อหินไม่ดีก้อนนั้น ฉันแค่อยากจะขูดเนื้อนายอีกหน่อยแค่นั้นเอง！ฮ่าๆ ……”
“นาย……” หลี่เหยนเพิ่งจะรู้ว่าตัวเองติดกับเข้าแล้ว จินหยวนเป่าไม่ได้ตั้งใจจะแย่งหินก้อนนี้ ถึงแม้เขาจะเพิ่มอีกแค่หนึ่งแสน จินหยวนเป่าก็จะไม่เรียกเพิ่มแล้ว
ครั้งนี้ โดนขูดเงินไปล้านกว่าเหรียญ！
หลี่เหยนโมโหจนอยากกระอักเลือด
เว่ยเทียนหมิงหน้าแดงก่ำ ครั้งนี้ก็เป็นเขาที่คำนวณพลาด แต่ว่าจากที่เขารู้จักจินหยวนเป่ามา จินหยวนเป่าจะต้องไล่บี้หลี่เหยนจนสุดทาง ทำไมจู่ๆ ถึงได้เปลี่ยนวิธีล่ะ?
เว่ยเทียนหมิงมองไปที่หลินหยุนที่นั่งอยู่ข้างๆ จินหยวนเป่า นัยน์ตามีความขุ่นเคือง แน่นอนว่าหลินหยุนจะต้องพูดอะไรกับจินหยวนเป่าแน่ๆ ถึงทำให้จินหยวนเป่าเปลี่ยนไป จึงทำให้เขาวิเคราะห์พลาด
หลี่เหยนมองเว่ยเทียนหมิง ด้วยสีหน้าน้อยใจ： “คุณชายเว่ย จินหยวนเป่ารังแกกันเกินไปแล้ว！”
เว่ยเทียนหมิงพูดเสียงเข้ม： “ไม่ต้องโอดโอยแล้ว เปิดเถอะ！ถ้าหากเปิดเจออัญมณีล้ำค่าขึ้นมาจริงๆ ก็ทำให้พวกนั้นเสียดายได้พอดี！”
“ใช่！เปิด！” หลี่เหยนพยักหน้าแรงๆ
หวางเสี่ยวซีเห็นฉากนี้ ก็ตกใจจนแลบลิ้น จับมือเซี่ยหยู่เวย แล้วพูด： “หินโง่ๆ ก้อนนึง มีราคาแปดล้านเหนี่ยนะ?”
ในใจของเซี่ยหยู่เวยก็ไม่สามารถสงบได้เลยเช่นกัน เธอมาที่พนันหินอัญมณีเป็นครั้งแรก ในใจเธอนั้นตกใจไม่ได้น้อยไปกว่าหวางเสี่ยวซีเลย
“ดูต่อไปเถอะ ไม่ว่าจะจ่ายไปเท่าไหร่ ขอแค่ได้เงินคืนมาก็พอ”
อีหลิงถึงแม้จะตกใจเหมือนกัน แต่ความนึกคิดของเธอครึ่งนึงอยู่ที่ตัวของหลินหยุน เธอสนใจทุกการกระทำของหลินหยุนเป็นอย่างมาก
“เขาเหมือนปริศนาจริงๆ เห็นๆ อยู่ว่าเขาเป็นแค่คนธรรมดา แต่ต่อหน้าการแลกเปลี่ยนเงินเป็นสิบๆ ล้าน เขากลับไม่มีท่าทีตกใจเลย！”
“สีหน้าท่าทีที่ดูสงบนิ่งๆ ขอเขา ราวกับเขาไม่แคร์สิ่งใดในโลกเลย ท่าทางแบบนั้นไม่ใช่สิ่งที่เสแสร้งได้อย่างแน่นอน”
“เขาเป็นคนแบบไหนกันแน่?”