จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 346 สิ่งที่ฉันไม่กลัวที่สุดก็คือการถูกขู่
ฉินหลันพูดด้วยความโมโหว่า “เยนหมิงหยู่ พวกเรามาพูดตรงๆกันดีกว่า ตกลงต้องทำยังไงแกถึงจะยอมหยุดเรื่องนี้?”
เยนหมิงหยู่หัวเราะแล้วพูดว่า “ผู้ช่วยฉิน ดูคุณพูดเข้าสิ ทำเหมือนกับว่าผมมาแบล็กเมล์ยังไงยังงั้น ทั้งๆที่ความสะอาดของพวกคุณมีปัญหา พอถูกฉันเจอแล้วยังไม่ยอมรับผิดอีก พฤติกรรมของบริษัท ตงหวาง กรุ๊ป ของพวกคุณมันน่าผิดหวังซะเหลือเกิน！”
ฉินหลินโดนยั่วโมโหจนยิ้มออกมา “เยนหมิงหยู่ แกเป็นคนที่จงใจมาใส่ร้ายความสะอาดโรงแรมของพวกเรา ทุกคนต่างก็รู้อยู่แก่ใจ แกเคยเห็นบ้านใครเลี้ยงปลาที่มีขนบ้างล่ะ? แกลองหาปลาที่มีขนออกมาให้ฉันดูหน่อยสิ！”
ปลามีขน มันก็เป็นการบอกให้คุณรู้อย่างชัดเจนว่า ฉันมาหาเรื่อง พวกแกลองหาวิธีก็แล้วกัน！
ใบหน้าของเยนหมิงหยู่เหมือนไม่มีอะไร แล้วพูดเสียงดังว่า “ผู้ช่วยฉิน คุณบอกว่าโดนฉันใส่ร้าย แต่ว่าทั้งๆที่ฉันเจอว่าบนตัวของปลา มีขนสีดำอยู่เยอะมาก แถมยังงออีก！ พวกคุณยังคิดจะปฏิเสธอีกเหรอ?”
ใบหน้าของฉินหลันแดงเล็กน้อย เจ้าคนไร้ยางอายนี้ช่างเป็นคนที่ไร้เหตุผลซะจริงๆ！
“พูดมาเถอะ ตกลงต้องทำยังไงแกถึงจะยอมถอย?”
เยนหมิงหยู่เก็บรอยยิ้มบนใบหน้า ท่าทางดูเย็นชาเล็กน้อย “ง่ายมาก ขอแค่คุณยอมมาอยู่กับฉันสักหนึ่งปี ฉันก็จะไม่เอาความเรื่องนี้อีก ไม่ยังงั้น ก็ต้องรอให้บริษัท ตงหวาง กรุ๊ปของพวกคุณล้มละลายฉันถึงจะพอใจ”
“แกมันสารเลว！” ฉินหลันโกรธจนอยากด่าให้เสียคนไปเลย
มือข้างหนึ่งของหลินหยุนจับไปที่ไหล่ของฉินหลัน แล้วพูดเบาๆว่า “พี่ฉินหลัน การรับมือการคนไร้ยางอายแบบนี้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเถอะ！”
หลินหยุนเดินไปด้านหน้าหนึ่งก้าว เพื่อปกป้องฉินหลัน จ้องมองเยนหมิงหยู่ด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วพูดเบาๆว่า “พูดมา ใครเป็นคนเรียกแกมา?”
หลินหยุนมองไปยังส้งอันหมิงที่อยู่ข้างหลังเยนหมิงหยู่ “เป็นตระกูลส้ง?”
สีหน้าของส้งอันหมิงไม่มีการเปลี่ยนแปลง แต่ว่ารอยยิ้มที่เย็นชาบนใบหน้าดูชั่วร้ายเล็กน้อย
เยนหมิงหยู่จ้องมองหลินหยุนด้วยใบหน้าที่เย็นชา พูดด้วยน้ำเสียงดูถูกว่า “ฉันกำลังพูดกับผู้ช่วยฉิน แกเป็นตัวอะไร คิดว่ามีสิทธิ์มาคุยกับคุณชายอย่างฉันรึไง！”
ส้งอันหมิงเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ มองไปยังหลินหยุนด้วยใบหน้าที่ยั่วยุ ราวกับกำลังบอกว่า ได้ยินรึยัง แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร
มือทั้งสองข้างของหลินหยุนที่อยู่ตรงกระเป๋ากางเกง เอียงคอมองเยนหมิงหยู่แป๊บหนึ่ง จากนั้นจู่ๆตรงมุมปากก็เผยรอยยิ้มออกมา
ทันใดนั้น หลินหยุนก็ก้าวเท้าออกไป ร่างของเขาจู่ๆก็ไปปรากฏอยู่ตรงหน้าของเยนหมิงหยู่ งัดมือออกไป ตบหน้าของเยนหมิงหยู่เข้าอย่างจัง
ทั้งคนและโซฟา ถูกตบจนกระเด็นออกไป เยนหมิงหยู่ถูกตบจนกระเด็นไปหลายเมตร จนไปอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้า
ฟันของเยนหมิงหยู่ถูกตบจนหลุดไปหลายซี่ บวมไปครึ่งหน้า ตรงมุมปากมีเลือดไหลออกมา ดูแล้วน่าขนลุกเป็นอย่างมาก
“คุณชาย！” ชายหนุ่มพวกนั้นร้องออกมาด้วยความตกใจ จากนั้นก็รีบพุ่งไปหาร่างของเยนหมิงหยู่ แล้วพยุงเขาขึ้นมา
แววตาของส้มอันหมิงเผยความตกใจออกมา จากนั้นก็รีบวิ่งไปอยู่ข้างๆของเยนหมิงหยู่ ด้วยท่าทางที่เป็นห่วงเช่นกัน
“คุณชายเยน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? เจ้าหมอนี้มันจะสกปรกเกินไปแล้ว ลอบกัดงั้นเหรอ！” ส้มอันหมิงพูดด้วยใบหน้าที่โมโห
ฉินหลันเองก็นึกไม่ถึงว่าวิธีที่หลินหยุนใช้เคลียร์จะสุดโต่งแบบนี้ แค่เริ่มมาก็ใช้กำลังแล้วงั้นเหรอ
อีกอย่าง ฉินหลันก็นึกไม่ถึงว่า ฝีมือของหลินหยุนจะเก่งกาจขนาดนี้！
บทที่อยู่การประชุมสุดยอดจงโจว สุดท้ายซูจื่อเหลียงเป็นคนลงมือสังหารปรมาจารย์ของตระกูลหวาง หลินหยุนไม่ได้แสดงฝีมือออกมาด้วยซ้ำ เพราะงั้นฉินหลินจึงไม่รู้ความแข็งแกร่งของหลินหยุน
เพียงแต่ว่า แม้แต่ส้งอันหมิงยังปฏิบัติต่อเยนหมิงหยู่ด้วยความเกรงใจ แสดงว่าเบื้องหลังของเยนหมิงหยู่จะต้องน่ากลัวมากอย่างแน่นอน
ฉินหลันรีบเดินมาอยู่ข้างๆของหลินหยุน แล้วพูดเตือนเบาๆว่า “หลินหยุน ฐานะของคนๆนี้จะต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน นายอย่าลงมือหนักเกินไปล่ะ！”
หลินหยุนยิ้มเบาๆ “สบายใจได้พี่ฉินหลัน ผมรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่！”
ใจของฉินหลันบอกว่า รู้สิแปลก！
แต่ว่า หลินหยุนเป็นคนที่เธอเชิญมา เธอจึงไม่กล้าพูดอะไรมาก
เยนหมิงหยู่ยืนขึ้นมาอีกครั้ง จับหน้าที่บวมจนเหมือนหัวหมู แล้วจ้องมองหลินหยุนด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “แม่งเอ๊ย ฉันโตมาขนาดนี้ มีแค่ฉันที่ทำร้ายคนอื่น ยังไม่เคยมีใครกล้าแตะต้องฉันมาก่อน！”
“แก ฉันจะฆ่าผู้ชายทั้งสามรุ่นทั้งหมดของแก แล้วจับผู้หญิงทั้งหมดไปไว้ที่ค่ายกักกัน ฉันจะให้แกตายทั้งเป็น”
เยนหมิงหยู่คำรามเสียงดัง
ดังใดนั้น ทุกคนก็รู้สึกว่าอุณหภูมิในล็อบบี้มันลดลงไปเยอะมาก ฉินหลันและประธานจางทนความหนาวไม่ไหวจนเริ่มหนาวสั่นขึ้นมา
ฉินหลันมองไปยังหลินหลัน พอเห็นว่าใบหน้าของหลินหยุนสวยงามของเขา ตอนนี้ได้เผยความเย็นชาออกมา ไม่เหลือความรู้สึกที่เป็นมนุษย์ ราวกับคนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุด และราวกับพระเจ้าที่มองมายังโลกมนุษย์！
“แกสมควรตาย” น้ำเสียงของหลินหยุนเย็นชามาก และแฝงจิตสังหารอยู่ในนั้น จนคนที่ได้ยินหนาวสั่นไปทั้งตัว
ทุกคนที่อยู่ในล็อบบี้ ก็รับรู้ได้ถึงความสั่นไหวของวิญญาณ ทั้งๆที่หลินหยุนยังอยู่ในชั่ววัยเยาว์ แต่ว่าสิ่งที่สัมผัสได้จากตัวเขา ก็ราวกับภูเขาที่ได้แต่จ้องมอง
ดูสูงส่ง และสง่างาม จนมองตรงๆไม่ได้！
เยนหมิงหยู่เกิดความสั่นไหวในจิตใจ “ให้ตายเถอะ สัมผัสแบบนี้！ ปรมาจารย์ขั้นสูงสุด ！”
“นี่มันเป็นไปได้ยังไง！เขากลับเป็นถึงปรมาจารย์ขั้นสูงสุด！ฉันที่ถูกพ่อขังอยู่ถึงสิบแปดปี ตอนนี้ยังมีฝีมืออยู่แค่พรสวรรค์สูงสุด อายุของเขาน่าจะพอๆกับฉัน ทำไมถึงอยู่สูงกว่าฉันได้！”
หลินหยุนค่อยๆเดินเข้าไป ออร่าอันยิ่งใหญ่ที่เยนหมิงหยู่สัมผัสได้จนทำให้ต้องกลืนน้ำลาย ด้วยฝีมือระดับพรสวรรค์สูงสุดของเขา กลับสามารถรับรู้ได้ถึงความหนักอึ้งที่อยู่ในใจของเขา จนหายใจไม่ถ้วนท้อง
ด้วยความที่เยนหมิงหยู่มีอายุที่ยี่สิบตรงๆ แต่ก็ไปถึงแดนพรสวรรค์สูงสุด ในสายตาของทั่วทั้งโลกบู๊ ก็เรียกได้ว่าเป็นอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะ
ไม่แปลกใจที่กลายเป็นไข่ทองคำของตระกูลเยน และเป็นความคาดหวังของคนของทั้งตระกูลเยน
แต่น่าเสียดาย เพราะถูกตามใจมากจนเกินไป จึงถูกคนอื่นหลอกใช้ จนกลายเป็นเครื่องมือของคนอื่น
หลินหยุนเพิ่มความเร็วของตัวเอง เพียงพริบตาก็ไปอยู่ตรงหน้าของเยนหมิงหยู่ มือข้างหนึ่งบีบคอของเยนหมิงหยู่เอาไว้ ราวกับกำลังบีบคอของลูกไก่อยู่ยังไงยังงั้น
ความแข็งแกร่งระดับพรสวรรค์สูงสุดที่แท้จริง เมื่อยู่ต่อหน้าหลินหยุน กลับไม่สามารถทำอะไรได้
“ปล่อยคุณชาย！” พวกชายหนุ่มเพิ่งจะรู้สึกตัว หลังจากร้องตะโกนด้วยความโกรธ ก็งัดหมัดซัดไปยังหลินหยุนอย่างบ้าคลั่ง
มืออีกข้างของหลินหยุนสะบัดเบาๆ ก็ราวกับที่ใช้มือไล่แมลงววัน ชายหนุ่มพวกนั้นที่มีความแข็งแกร่งแค่แดนพรแสวง ก็ถูกซัดจนกระเด็นออกไป
ใบหน้าของส้งอันหมิงเต็มไปด้วยความตกใจ แต่ว่าแววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ร้องตะโกนในใจว่า “ฆ่าสิ ฆ่าสิ ลงมือเลยหลินหยุน รีบฆ่าเขาซะ！”
ในที่สุดเยนหมิงหยู่ก็รู้สึกหวาดกลัว จ้องมองใบหน้าที่เยือกเย็นของหลินหยุน เขารู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าสามารถฆ่าเขาทิ้งได้แบบไม่ลังเล
“แก ฉันเป็นถึงคุณชายของตระกูลเยนในเจียงหนาน ！ปู่ของฉันเป็นเทพกระบี่เยนหนานเทียน คุณตาของฉันเป็นเจ้าหุบเขาของหุบเขาเทพยา ถ้าแกฆ่าฉัน ก็เหมือนเป็นศัตรูกับทั่วทั้งโลกบู๊แห่งประเทศจีน！” เยนหมินหยู่พูดอย่างติดๆขัดๆ พยายามสูดลมหายใจเข้าปอด ราวกับว่าวินาทีต่อไปจากเกิดภาวะขาดอากาศหายใจ
ส้งอันหมิงแอบถอนหายใจ “จบแล้ว เขาพูดออกมาสักแล้ว คราวนี้หลินหยุนคงไม่กล้าฆ่าเขาแล้ว！”
แต่ว่า สิ่งที่หลินหยุนเลือกกลับทำให้ส้งอันหมิงตกใจด้วยความดีใจ
ถ้าเกิดเยนหมิงหยู่ไม่พูดต้นตระกูลของตัวเองก็ยังดี แต่พอพูดออกมา หลินหยุนก็เพิ่มแรงบีบบนมือ พอมีเสียงคะชะ คอของเขาก็หักลง
“ฉันหลินชางฉอง ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยกลัวคำขู่ของใคร”
“ส่วนเยนหนานเทียนกับหุบเขาเทพยาที่แกพูดถึง ถ้าเกิดพวกเขาอยู่เฉยๆ ก็จะปล่อยไป แต่ถ้าเกิดมาหาเรื่อง ฆ่าทิ้งซะก็สิ้นเรื่อง”
ส้งอันหมิงร้องตะโกนด้วยความหวาดกลัว “หลินหยุน แกฆ่าเขาแล้ว แกฆ่าลูกหลานของเทพกระบี่แล้ว แกล้างคอรอเลย วันตายของแกใกล้เข้ามาแล้ว！”
พอพูดจบ ความดีใจที่อยู่ในใจของส้งอันหมิงก็ไม่สามารถซ่อนได้อีกต่อไป หัวเราะออกมาทันที หันหน้าแล้วววิ่งตรงไปยังประตูทางเข้า