จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 435 เจียงซ่างหมิงอับอายจนเปลี่ยนเป็นความโกรธ
ใบหน้าของเจียงซ่างหมิงเต็มไปด้วยความดีใจ โดนหลินตงหัวกับหลินหยุนกดรัศมีจนไม่สามารถเชิดหน้าชูตามาโดยตลอด คราวนี้พอการมาเยือนของหลิวเจี้ยนหลิน เขาเองก็สามารถเชิดหน้าได้สักที
ผู้อาวุโสวัยประมาณห้าสิบ มีใบหน้าที่สง่างาม ชายคนนี้สวมแว่นขอบทอง และพาบอดี้การ์ดหนึ่งคนตามหลังมาด้วย
“เพื่อนร่วมชั้น สบายดีไหม!”
หลิวเจี้ยนหลินมองไปยังเจียงซ่างหมิง และพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
“ฮ่าๆ เพื่อนร่วมชั้น ไม่เจอกันนานขนาดนี้ คุณดูอ่อนวัยขึ้นนะ!” เจียงซ่างหมิงเดินเข้าไปด้วยความดีใจ แล้วกอดกับหลิวเจี้ยนหลินอยู่แป๊บหนึ่ง
“นั้นมันหลิวเจี้ยนหลินประธานบริษัทเจียนหลินกรุ๊ปของอำเภอชิงเหอนี่น่ะ! เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องเดียวกันกับเจียงซ่างหมิงเหรอเนี่ย!”
“คาดไม่ถึงจริงๆ เจียงซ่างหมิงยังมีเพื่อนร่วมห้องที่เก่งขนาดนี้อยู่อีกหนึ่งคน ไม่แปลกที่เขาสามารถนั่งอยู่ในตำแหน่งผู้รับผิดชอบสูงสุดของอำเภอจีหมิงได้นานขนาดนี้!”
ทุกคนต่างตื่นตกใจ สายตาที่จ้องมองเจียงซ่างหมิง เต็มไปด้วยความอิจฉา
หลิวเจี้ยนหลินพูดทักทายกับเจียงซ่างหมิงอยู่สักพัก จากนั้นจู่ๆก็ถามขึ้นมาว่า “จริงสิเพื่อนร่วมชั้น ขอถามคุณหน่อย คุณหลินหยุนอยู่ที่นี่ใช่หรือเปล่า?”
พอเจียงซ่างหมิงได้ยินประโยคนี้ ตัวก็แข็งทื่อในทันที!
คนรอบๆเองก็เกือบจะหงายหลังลงกับพื้น หลิวเจี้ยนหลินเองก็มาหาหลินหยุนงั้นเหรอ?
สายตาที่หลินตงหัวจ้องมองหลินหยุนก็เผยความตกใจขึ้นมาอีกครั้ง
จางเต๋อชางหัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า “น้องหลิว คุณเองก็มาทักทายคุณหลินเหมือนกันเหรอ?”
หลิวเจี้ยนหลินเพิ่งจะสังเกตเห็นจางเต๋อชาง พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่เต๋อชาง นึกไม่ถึงว่าคุณเองก็อยู่ที่นี่! ได้เจอคุณหลินหรือยัง?”
จางเต๋อชางชี้ไปหาหลินหยุนแล้วพูดว่า “คุณหลินอยู่ที่นี่แล้ว!”
หลิวเจี้ยนหลินมองหลินหยุนแวบหนึ่ง จากนั้นก็รีบเดินเข้าไปหา ทิ้งเจียงซ่างหมิงไว้ตรงนั้น
“คุณหลิน หลิวเจี้ยนหลินประธานบริษัทเจี้ยนหลินกรุ๊ปขอคารวะท่าน!” หลิวเจี้ยนหลินเองก็โค้งคำนับให้กับ หลินหยุน
นี่มันสถานการณ์อะไรกัน?
แค่จางเต๋อชางคนเดียวยังไม่พอ ตอนนี้ยังมีหลิวเจี้ยนหลินเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน
ไอ้หลินหยุนคนนี้เป็นใครกันแน่?
เวลานี้เอง ผู้ช่วยคนนั้นก็วิ่งเข้ามาอีกรอบ
เจียงซ่างหมิงมีสีหน้าที่มืดมน กระซิบถามว่า “มีใครมาอีก?”
ผู้ช่วยพูดด้วยความระมัดระวังว่า “ผู้รับผิดชอบของอำเภอหรู่หลิน เจิ้งลุ่ยหัวมาขอเข้าพบ!”
“ท่านเจิ้ง? เขามาทำอะไร? คงไม่ใช่ว่ามาหาไอ้หนุ่มคนนี้อีกนะ!” เจียงซ่างหมิงเริ่มหวาดระแวงขึ้นมาแล้ว
“ให้เขาเข้ามา เออแล้วก็ ถ้าเกิดมีคนมาอีก ไม่ต้องมารายงานแล้ว ปล่อยเข้ามาเลย!” เจียงซ่างหมิงพูดด้วยความโมโห
“ครับ!”
ผู้รับผิดชอบของอำเภอหรู่หลิน มักจะหาเรื่องเจียงซ่างหมิง ความแข็งแกร่งด้านเศรษฐกิจของอำเภอหรู่หลิน อยู่เหนืออำเภอจีหมิงมาโดยตลอด เพราะงั้นเจียงซ่างหมิงกับเจิ้งลุ่ยหัวถึงได้เหม็นขี้หน้ากันมาโดยตลอด
หลังจากที่เจิ้งลุ่ยหัวเข้ามา ไม่ได้หันไปมองเจียงซ่างหมิงแม้แต่น้อย กวาดสายตามองรอบๆงานทันที แล้วตะโกนถามว่า “ไม่ทราบว่าคุณหลินหยุนอยู่ที่นี่ไหม?”
ทุกคนเกิดตกใจขึ้นมา!
อย่างที่คิดว่า มาหาหลินหยุนจริงๆด้วย!
จากนั้น ผู้รับผิดชอบของอำเภอชิงเหอ กับผู้รับผิดชอบอื่นๆของอำเภอหลินโจว และเหล่าประธานบริษัทแถวหน้าของแต่ละอำเภอ ต่างก็ค่อยๆเข้ามาทักทายคุณหลิน
และยังมีบริษัทยักษ์ใหญ่บางแห่ง ก็มาทักทายคุณหลิน ในหมู่บริษัทพวกนั้น บริษัทที่มีอำนาจต่ำสุด ก็ยังมีอำนาจพอๆกับบริษัทซี่ไห่กรุ๊ปและบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป
แทบจะรวมบริษัทที่มีชื่อเสียงของหลินโจวมาเกือบทั้งหมด
ทุกคนต่างก็ตกใจจนสติหลุดจากร่าง
ไม่ว่าจะเป็นผู้รับผิดชอบคนไหนของอำเภอ ก็ไม่มีชื่อเสียงที่โด่งดังถึงขั้นนี้!
นอกซะจากท่านเจี่ยงสงจากหลินโจว ถึงจะมีชื่อเสียงระดับนี้
ไอ้หนุ่มที่ชื่อว่าหลินหยุนคนนี้ เป็นใครกันแน่? ทำไมถึงมีชื่อเสียงระดับเดียวกันกับท่านเจี่ยงสงจากหลินโจวกันล่ะ!
หลินตงหัวจ้องมองหลินหยุน ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทางที่เงียบสงบ ภายในใจเหมือนกับมีพายุลูกใหญ่พัดเข้ามา
แม้แต่ในฝันเขาก็นึกไม่ถึง ชายหนุ่มที่เพิ่งรู้จักเมื่อวาน กลับมีชื่อเสียงที่โด่งดังขนาดนี้
“ตกลงเสียวหยุนเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงต้องช่วยฉัน?”
ใบหน้าที่งดงามของหม่าเสี่ยวหลง บ่งบอกว่าไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เห็น หัวสมองของเธอกำลังหวนนึกถึงคำพูดของหวางซี่ไห่ไม่หยุด
“มีคนใหญ่คนโตคนหนึ่งที่สามารถทำให้เจี่ยงสงยอมเป็นลูกน้องของเขา ได้ช่วยเหลือบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป……วันนี้หนูได้เจอเขาแน่!”
“เป็นไปได้ยังไง! คนใหญ่คนโตคนนั้น ทำไมถึงเป็นเขาไปได้!”
“ไอ้หนุ่มคนนี้ไม่มีทั้งบุคลิกและความสามารถ? ทำไมถึงเป็นคนใหญ่คนโตคนนั้นไปได้?”
ต่อให้หม่าเสี่ยวหลงไม่อยากเชื่อยังไง แต่ว่าภาพที่อยู่ตรงหน้ากลับทำให้เธอต้องเชื่ออย่างนั้น
หยูจงหยวนยิ่งแล้วใหญ่เขาตกใจจนทรุดลงกับเก้าอี้ มีบริษัทแถวหน้าจากแต่ละอำเภอมากขนาดนี้ ผู้รับผิดชอบแต่ละอำเภอมากขนาดนี้ เดินทางจากที่ห่างไกลเพื่อมาทักทายหลินหยุน
หลินหยุนเป็นใครกันแน่?
เมื่อกี้เขาทำให้หลินตงหัวกับหลินหยุนอับอายขนาดนั้น หลินหยุนจะแก้แค้นเขาหรือเปล่า?
ใบหน้าของเจียงซ่างหมิงแดงทั้งหน้า ทุกคนต่างก็ไปล้อมรอบหลินหยุน เขาที่เป็นผู้จัดงานเลี้ยงสังสรรค์ ผู้รับชอบของอำเภอจีหมิง กลับเหมือนกับนางสนมที่ถูกขังอยู่ในตำหนักเย็น
เปลวไฟความโกรธที่อยู่ในใจของเจียงซ่างหมิง กำลังลุกไหม้อย่างดุเดือด อยากจะไล่คนพวกนี้ออกไปให้หมด
“ให้ตายเถอะ โดนไอ้หนุ่มคนนี้แย่งความสนใจไปจนหมดแล้ว! ไม่มีใครเห็นผู้รับชอบอำเภอจีหมิงคนนี้อยู่ในสายตาแล้ว มันจะมากเกินไปแล้ว!”
ความโกรธของเจียงซ่างหมิงสูงเสียดฟ้า จ้องมองพวกที่ล้อมรอบหลินหยุน พวกที่กำลังเอาอกเอาใจเขา จู่ๆก็ตะโกนเสียงดังว่า “พอแล้ว!”
“ที่นี่เป็นงานเลี้ยงสังสรรค์ในอำเภอจีหมิงของฉัน คนที่ไม่เกี่ยวข้อง ออกไปให้หมด!”
ทุกคนต่างก็จ้องมองเจียงซ่างหมิงที่กำลังเกรี้ยวกราดด้วยความเย็นชา คนที่อยู่ในงาน มีหลายคนที่มีตำแหน่งเดียวกับเขา แถมยังมีบางคนที่มีตำแหน่งสูงกว่าเขา แน่นอนว่าไม่สนใจความโกรธของเขาอยู่แล้ว
ผู้รับผิดชอบของอำเภอหรู่หลินยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “เจียงซ่างหมิง แกกำลังอิจฉาหรือไง?”
เจียงซ่างหมิงในตอนนี้อับอายจนเปลี่ยนเป็นความโกรธหมดแล้ว ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
“ฉันอิจฉาแล้วจะทำไม? ตอนนี้ พวกแกที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ออกไปให้หมด!”
“ฉันไม่สนว่าใครคือคุณหลิน คุณหวาง ที่นี่คืออำเภอจีหมิง ที่นี่เป็นงานเลี้ยงสังสรรค์ที่ฉันจัดขึ้น พวกแกที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไร ออกไปจากงานเลี้ยงของฉันให้หมด!”
ผู้รับผิดชอบของอำเภอชิงเหอยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “ท่านเจียง ถ้าเกิดพวกเราไม่ออกไปล่ะ? แกจะทำไม?”
ใบหน้าของเจียงซ่างหมิงเผยความโหดร้ายออกมา “ถ้าเกิดพวกแกไม่ออกไป งั้นก็อย่าโทษที่ฉันเรียกคนมาไล่พวกแกออกไป!”
“แก……”
ทุกคนโมโหเป็นอย่างมาก เจียงซ่างหมิงจะมากเกินไปแล้ว กลับไม่ไว้หน้ากันเลย
หลินหยุนลุกขึ้นมา จ้องมองเจียงซ่างหมิงด้วยความเย็นชา แล้วพูดว่า “ฉันออกไปก็ได้ แต่ต้องให้เขารักษาสัญญาก่อน!”
สายตาของหลินหยุน จ้องมองไปยังหยูจงหยวน
จู่ๆสีหน้าของหยูจงหยวนก็แย่เหมือนกับคนที่กินแมลงวันเข้าไป
เจียงซ่างหมิงมองไปยังหยูจงหยวน แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา “ยอมรับความพ่ายแพ้ซะ หยูจงหยวน ทำตามที่พนันเอาไว้ซะ!”
“นับตั้งแต่นี้ ให้หลินตงหัวเป็นหัวหน้า ส่วนแกไปเป็นผู้ช่วยของเขา!”
สีหน้าของหยูจงหยวนเหมือนกับคนตาย เดิมทีครั้งนี้อยากจะทำให้หลินตงหัวอับอายจนไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมาได้ตลอดทั้งชีวิต นึกไม่ถึงว่าสุดท้ายคนที่ซวยกลับเป็นตัวเขาหยูจงหยวนสักเอง
“ครับ!” หยูจงหยวนมีแต่ต้องยอมรับ อีกอย่างถ้าเกิดหลินตงหัวยังมีคนสนับสนุนอย่างหลินหยุนอยู่ จากนี้ต่อให้เขาอยากจะหาเรื่องหลินตงหัว ก็ต้องดูก่อนว่าตัวเองมีอำนาจแบบนั้นไหม
หลินหยุนลุกขึ้นมา พอบอกว่าไปก็ไปทันที พอช่วยหลินตงหัวรอดพ้นวิกฤตแล้ว เขาเองก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องอยู่ที่นี่ต่อ
พวกที่มาทักทายเขา ส่วนใหญ่ก็ส่งเสียงเฮิงด้วยความเย็นชา จ้องมองเจียงซ่างหมิงด้วยความโกรธ จากนั้นก็เดินตามหลินหยุนออกไปเช่นกัน
มู่เฉิงจ้องมองเจียงซ่างหมิงด้วยความดูถูก เขาเองก็เดินตามหลินหยุนออกไป
หลินตงหัวเองก็ค่อยๆเดินลงจากเวที เรียกหวางซูเฟินและฉินหลัน และเดินตามพวกหลินหยุนออกไป
คนที่ออกไป มีประมาณครึ่งหนึ่งของห้องโถง งานที่เดิมทีกำลังครึกครื้น จู่ๆก็กลายเป็นความเงียบ
เจียงซ่างหมิงกลับรู้สึกโล่งอก พอหลินหยุนออกไป ที่นี่ก็ยังเป็นที่ของเขาอยู่
เวลานี้เอง ผู้ช่วยก็วิ่งเข้ามาอีกครั้ง
เจียงซ่างหมิงหันไปมอง แล้วพูดด้วยความโกรธว่า “ใครมาอีก? ถ้าเกิดยังมาหาคุณหลินคนนั้นอีก บอกพวกเขาว่าไปหาข้างนอก!”
ผู้ช่วยพูดด้วยใบหน้าอึดอัด “ไม่ใช่ครับ คนที่มาเป็นคนที่ท่านเจี่ยงส่งมา!”
“อะไรนะ! ดีเลย! รีบเชิญเข้ามา!” ใจของเจียงซ่างหมิงเต็มไปด้วยความดีใจ ในที่สุดก็มีข่าวดีสักที