จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 519 แวมไพร์ที่สง่างาม
“ตกลง พวกเรารีบตามเสี่ยวหูกับเสี่ยวหวางพวกเขาไป! ” ชัดเจนว่าศาสตราจารย์หยางเกิดความเกรงกลัวขึ้นบ้างแล้ว
ความน่ากลัวที่เกิดขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ เป็นความหวาดกลัวที่สุดของมนุษย์
“เสี่ยวหลิน พวกนายก็ตามขึ้นมาเถอะ ที่นี่อันตรายมาก! ” ศาสตราจารย์หยางพูดกับหลินหยุน
“ตกลง” หลินหยุนตอบรับ
ศาสตราจารย์กับคนอื่น ๆ รีบเดินออกมาจากตำหนักอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะจากไปนั้น ได้มองไปที่โลงศพของราชินี้ป้ายเยว่ด้วยท่าทางที่ไม่ยินยอม
“ศาสตราจารย์ รอให้จัดการกับเงาดำเรียบร้อยแล้วพวกเรากลับมาเปิดโลงศพกัน! ” ผู้ช่วยคนนั้นเหมือนว่ามองออกถึงความไม่เต็มใจที่จะจากไปของศาสตราจารย์หยาง จึงได้พูดปลอบใจขึ้น
“ใช่ ความปลอดภัยต้องเป็นอันดับแรก! ” ศาสตราจารย์หยางตัดสินใจ แล้วให้ทั้งสองคนประคองตัวเขาออกจากตำหนักไป
ปู่รองเติ้งพูดขึ้นอย่างเป็นกังวล: “ปรมาจารย์หลิน พวกเราก็ไปกันเถอะ! ”
“ไม่รีบร้อน” หลินหยุนสีหน้าเฉยชา
“เมื่อครู่นี้คืออะไรกันแน่? ท่านมองเห็นชัดเจนแล้วหรือยัง? ” ปู่รองเติ้งกระซิบถามขึ้น
“ไม่รีบร้อน อีกสักครู่เดี๋ยวนายก็ทราบแล้ว” หลินหยุนพูดอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม
เงาดำร่างหนึ่ง ล่องลอยเข้ามาอย่างไม่มีเสียงดังอันใด
หลินหยุนเบิกตามองเล็กน้อย และจ้องไปที่เขา ดวงตาเผยถึงความสนใจขึ้นมาบ้าง
“อีอี……”
เสียงหัวเราะที่แปลกประหลาดดังขึ้นอีกครั้ง
เหมือนกับเห็นว่าหลินหยุนไม่เคลื่อนไหว เงาดำร่างนั้นก็ได้พุ่งเข้าใส่ไปยังหลินหยุนด้วยความรวดเร็ว
หลินหยุนยื่นมือออกไปในอากาศแล้วก็จับมันเอาไว้ในความมืด
“โอ้ว! ”
ในอากาศ มีเสียงอุทานดังขึ้น ฟังจากเสียงแล้วน่าจะเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง
“ออกมาเถอะ อย่าได้มาทำเป็นผีหลอกลวงอีกแล้ว” หลินหยุนพูดขึ้น
ชายหนุ่มผิวขาวคนหนึ่งในชุดสูทสีดำ ใบหน้าขาวผ่อง จมูกโด่ง ผมทองทั้งศีรษะ หน้าตาหล่อเหลา เหมือนกับว่าได้ปรากฏตัวกลางอากาศต่อหน้าของหลินหยุนกับปู่รองเติ้ง
ชายหนุ่มใช้นิ้วมือที่เรียวยาว ดีดไปตรงที่หลินหยุนจับตัวเขาเมื่อครู่นี้ และพูดขึ้นอย่างเหยียดหยามว่า: “คนตะวันออกที่น่าอัศจรรย์ คิดไม่ถึงว่านายจะสามารถจับตัวข้าได้! ”
“นี่ถือว่าเป็นการดูถูกเหยียดหยามข้ากันชัด ๆ! ”
“ข้า ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าที่สูงศักดิ์ สั่งลงโทษประหารให้กับนาย! ”
หลินหยุนมองสำรวจไปที่ชายหนุ่มแปลกประหลาดคนนี้ ถ้าหากเขาคาดเดาไม่ผิด นี่ก็คือแวมไพร์ที่เป็นตำนานคำเล่าลือของประเทศตะวันตกบนโลกมนุษย์
ทายาททางสายเลือดที่สืบทอดกันมา ของชนเผ่านับหมื่นที่บำเพ็ญฝึกฝน
ตามคำเล่าลือแวมไพร์แต่ละตนต่างก็มีหน้าตาที่หล่อเหลา พวกเขาดูดีมีสง่า เป็นตระกูลผู้ดีในตระกูลผู้ดี
ถูกต้อง ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมท่านนี้ สง่างาม และสูงศักดิ์ ทรงผมของเขา พิถีพิถัน เสื้อผ้าของเขาไม่มีฝุ่นละอองเปรอะเปื้อน ท่าทางและน้ำเสียงของเขา แสดงออกให้เห็นถึงลักษณะท่าทางที่ สูงศักดิ์
แต่ว่า แวมไพร์ในประเทศตะวันตก ทำไมถึงได้มาอยู่ที่โลกตะวันออกได้ล่ะ?
นอกจากนี้ ยังจะพูดภาษาจีนได้อย่างคล่องแคล่ว และยังปรากฏตัวที่สุสานของราชินีป้ายเยว่อีก
นี่มันช่างน่าสนใจอย่างยิ่ง
“นายมาทำอะไรที่นี่? ” หลินหยุนถามขึ้น
ชายหนุ่มขมวดคิ้วแสดงท่าทางที่รำคาญอย่างมาก พร้อมกับใช้น้ำเสียงพูดที่หยิ่งยโส: “นายไม่มีมารยาทอย่างมาก คนตะวันออก นายควรจะเรียกข้าว่า ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่า! ”
“ซึ่งไม่ใช่ใช้คำว่า ‘นาย’ แบบนี้! ”
ชื่อของคนตะวันตก นามสกุลมักจะใส่ไว้ด้านหลัง โดยแดร็กคิวล่าคือนามสกุลของเขา ซึ่งก็คือตระกูลของเขา
คาร์นอตวิลเลียม ก็คือชื่อของเขานั่นเอง
หลินหยุนไม่ได้สนใจกับคำพูดพล่อย ๆ ของเขา โดยการที่จะจัดการกับคนที่นึกว่าตนเองแน่แบบนี้ วิธีการที่ดีที่สุดคือใช้กำลังชกต่อยจนเขายอมศิโรราบ
หลินหยุนแวบหายตัวไป พุ่งชกเข้าไปที่คาร์นอตวิลเลียมหนึ่งหมัด
ฟิ้ว!
คาร์นอตวิลเลียมมีความรวดเร็ว ขยับหลบได้ทันท่วงที
“ฮ่าฮ่า ไอ้หนุ่มตะวันออก นายไม่มีทางที่จะชกข้าได้ถูกหรอก! ”
“ความเร็วของตระกูลแวมไพร์ของพวกเรา ไม่มีใครที่จะมาเทียบเคียงได้! ”
“ใช่เหรอ? ” หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย ทันใดนั้นก็ใช้มือสองข้างผสานขึ้นกลางอากาศ แล้วก็ปล่อยพลังพุ่งไปยังทิศทางหนึ่ง
“สิบแปดท่าต้าเต๋า ท่าห้ามสิ่งวายชนม์! ”
ทิศทางที่หลินหยุนปล่อยพลังไปนั้น กลางอากาศก็ปรากฏเงาร่างหนึ่งขึ้นมา ซึ่งเขากำลังดิ้นรนอย่างไม่หยุด เหมือนกับค้างคาวยักษ์ที่ถูกจับใส่ไว้ในขวด
“นี่มันคืออะไรกันเนี่ย! มนต์ดำอย่างนั้นเหรอ? นายคือพ่อมดตะวันออกหรือยังไง! ” คาร์นอต วิลเลียมพูดขึ้นด้วยความตกใจ แม้ว่าจะดิ้นรนเท่าไหร่ เขาก็ยังคงพยายามที่จะรักษารูปลักษณ์อันสง่างามของตนเอาไว้
หลินหยุนสีหน้าเฉยชา และเดินไปหาเขาทีละก้าวทีละก้าว
คาร์นอตวิลเลียมหยุดการดิ้นรน เขาทราบว่า ไอ้เด็กหนุ่มตะวันออกที่อยู่เบื้องหน้าเขานี้ มีพลังความสามารถที่เก่งกาจเหนือกว่าเขามาก
ทันใดนั้น คาร์นอตวิลเลียมคล้ายกับลูกบอลที่รั่ว ท่าทางวิงเวียนศีรษะ และมองไปยังหลินหยุน อย่างไม่มีชีวิตชีวา
“เทพแห่งสว่างที่สมควรตาย ทำไมข้าถึงโชคร้ายแบบนี้ ไม่ง่ายเลยที่จะหลุดพ้นออกมาจากเงื้อมมือของแดร็กคิวล่า แต่กลับมาพบกับพ่อมดตะวันออกที่มีความเก่งกาจมากขนาดนี้! ”
“ไอ้หนุ่มตะวันออกที่เก่งกาจ ข้าขอวิธีการตายอย่างสมเกียรติ เพราะข้าคือฝ่าบาทเพียงคนเดียวของตระกูลแดร็กคิวล่า! ”
เจ้าชาย ในระบบการจัดลำดับของแวมไพร์ ถือว่าเป็นระดับขั้นที่สูงมากแล้ว
แต่ว่า เจ้าชายคนนี้ อายุยังน้อยเกินไป
พลังความสามารถของเขา คาดว่าคงจะเทียบเท่ากับปรมาจารย์ระดับเล็กในโลกบู๊
“ข้าถามนายว่ามาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? ” หลินหยุนมองไปที่คาร์นอตวิลเลียม และถามขึ้น
คาร์นอตวิลเลียมเงยหน้าขึ้น พูดอย่างหยิ่งยโสว่า: “ข้าปฏิเสธไม่ตอบ”
“ข้าคือฝ่าบาทของตระกูลแดร็กคิวล่าที่สูงศักดิ์ ไม่ใช่คนรับใช้ของนาย ข้ามีสิทธิ์ที่จะเก็บเงียบ”
หลินหยุนหัวเราะ: “ยังคงมีลักษณะท่าทางเหมือนเดิมไม่มีผิด ซึ่งนายยังไม่ได้สืบทอดพลังความสามารถของเผ่าโลหิต แต่กลับสืบทอดอารมณ์ที่เอาแต่ใจนึกว่าตนเองแน่ของพวกเขามาเพียงอย่างเดียว”
พูดจบ หลินหยุนยกมือขึ้น แล้วเพิกถอนการกักขังนั้น
คาร์นอตวิลเลียมร่วงตกลงมาจากกลางอากาศ แล้วยืนอยู่เบื้องหน้าของหลินหยุน
เคลื่อนไหวมือและเท้าเล็กน้อย พบว่าได้ถูกปลดปล่อยจากการกักขังนั้นแล้ว ใบหน้าที่หล่อเหลาของคาร์นอตวิลเลียม ก็เผยท่าทางที่ครุ่นคิดออกมา
“ไอ้หนุ่มตะวันตกที่เก่งกาจ นายคิดที่จะปล่อยข้าแล้วอย่างนั้นเหรอ? ”
“ใช่” หลินหยุนพูดขึ้น เพียงแต่ว่ากลับแสดงสายตาที่มีความยั่วเย้าออกมา
คาร์นอตวิลเลียมทั้งเชื่อและก็ทั้งสงสัย แต่ยืนยันได้ว่าตนเองนั้นไม่ได้ถูกกักขังแล้ว
ทันใดนั้น คาร์นอตวิลเลียมก็หัวเราะขึ้น ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่กระหยิ่มยิ้มย่อง
“พ่อมดตะวันออก หรือว่าอาจารย์ของนายไม่ได้สอนหรืออย่างไรว่า สิ่งที่พ่อมดกลัวที่สุดคือการให้นักรบเข้าประชิดตัว? ”
พูดจบ คาร์นอตวิลเลียมก็พุ่งกระโจนเข้าใส่หลินหยุน
“พ่อมดตะวันออก นายไม่สมควรที่จะประมาทเกินไป ซึ่งการถูกนักรบเผ่าโลหิตที่ยิ่งใหญ่คนหนึ่งเข้าประชิดตัวนั้น อีกสักครู่นายก็คงจะสัมผัสได้ถึงเรื่องที่น่าหวาดกลัวขึ้น”
ผลปรากฏว่า คาร์นอตวิลเลียมพุ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็ว แต่ก็กระเด็นกลับมาอย่างรวดเร็วยิ่งกว่า
โครม!
หลินหยุนใช้พลังหมัดชกใส่เขาจนลอยกระเด็นกลับมา
คาร์นอตวิลเลียมอาเจียนออกมาเป็นเลือด มองไปยังหลินหยุนอย่างไม่น่าเชื่อ
“เทพแห่งสว่างที่สมควรตาย นายล้อเล่นกับข้ามากเกินไปแล้ว! เขาไม่ได้เป็นเพียงแค่พ่อมด ยังเป็นนักรบที่แข็งแกร่งอีกด้วย! ”
“โอ้ไม่ใช่ หากใช้การเรียกขานแบบตะวันออกของพวกนาย คงน่าจะเรียกว่านักบู๊! ”
“ยังจะสู้กันต่อไหม? ” หลินหยุนถามขึ้นอย่างทีเล่นทีจริง
คาร์นอตวิลเลียมยังคงมีสีหน้าท่าทางที่หยิ่งยโส: “เมื่อครู่ข้าประมาทไปหน่อย ตอนนี้ ข้าจะให้นายได้รับรู้ถึงความเก่งกาจของเจ้าชายเผ่าโลหิต! ”
ความเร็วของคาร์นอตวิลเลียม ถือว่ารวดเร็วมากจริง ๆ ซึ่งมีความเร็วกว่าปรมาจารย์นักบู๊ระดับใหญ่อีกหลายเท่านัก
นี่คือพรสวรรค์ของเผ่าโลหิต ก็เหมือนกับความสามารถในการป้องกันตัวที่แข็งแกร่งของร่างกายของเขา โดยที่พลังและความเร็ว ต่างก็เป็นพรสวรรค์ของเผ่าโลหิต
แน่นอนว่า พลังของเผ่าโลหิต มาจากอายุของพวกเขา บางทีเห็นอยู่ว่าเป็นชายหนุ่มเผ่าโลหิตที่มีอายุเพียงยี่สิบปี แต่อายุที่แท้จริงนั้นมีกว่าหลายร้อยปีแล้ว
แต่ว่า ที่สำคัญที่สุดก็คือสายเลือด มาจากการสืบทอดพลังผ่านทางสายเลือด
ระดับเจ้าชายของเผ่าโลหิต แน่นอนว่าจะมีความแข็งแกร่งกว่าระดับเจ้าพระยาและระดับมาร์ควิส
คาร์นอตวิลเลียมยังมีอายุที่น้อยอยู่มาก อายุที่แท้จริงของเขาเพียงยี่สิบปี โดยในเผ่าโลหิตนั้น หากเปรียบกับมนุษย์ก็เทียบเท่ากับเด็กทารกที่เพิ่งเกิด
แต่ แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ เขาก็ยังมีพลังความสามารถระดับขั้นปรมาจารย์ นั่นแสดงว่าสายเลือดของเจ้าชายมีความแข็งแกร่งมากเพียงใด
ทว่า แม้คาร์นอตวิลเลียมจะรวดเร็ว แต่ ก็ยังคงไม่มีทางที่จะหลบหลีกสายตาของหลินหยุนไปได้
อีกหนึ่งหมัด หลินหยุนชกคาร์นอตวิลเลียมกระเด็นลอยไปไกลอีกครั้ง