จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 600 เหล่าจู่ตระกูลโม่
เมื่อกี้ตอนที่หลินหยุนเข้ามา พวกเขากำลังหารือกันว่า จะจัดการกับปรมาจารย์หลินอย่างไร
ไม่คาดคิด หลินหยุนจะมาหาที่เอง
ผู้อาวุโสสามยิ้มเยาะเย้ย “คิดไม่ถึงจริงๆ นายเข้ามาหาที่เอง!”
“เจ้าหุบเขา นี่เป็นเพราะสวรรค์ทรงช่วยพวกเราจริงๆ!”
โม่ซิวอู่มองไปที่หลินหยุน เกลียดจนกัดฟันตัวเอง
“ปรมาจารย์หลิน นายฆ่าหลานชายของฉัน ตอนนั้นคำบัญชาเทพยาไม่สามารถฆ่านายให้ตาย คราวนี้ลำพังนายคนเดียว มาหาที่ตายในหุบเขา”
วันนี้ อย่าแม้แต่จะคิดที่จะออกไป!”
“ทุกคนโปรดระวัง ไอ้หนุ่มคนนี้แข็งแกร่งมาก แม้แต่เทพแห่งทวนโล่อู๋จี๋ก็ถูกเขาฆ่าตาย พวกเราเข้าไปสู้พร้อมกัน!”
ผู้ที่ไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของปรมาจารย์หลิน ชั่วขณะต่างตกตะลึง
“อะไรนะ แม้แต่เทพแห่งทวนโล่อู๋จี๋ก็ถูกฆ่า แล้วความแข็งแกร่งของเขาไปถึงระดับไหน?”
“คิดว่าจะไปถึงแดนในตำนานแล้ว! คนอย่างพวกเราต้องการจะฆ่าเขา ฉันคิดว่ามันยากมาก!”
“มันก็ไม่แน่เสมอไป บางทีอาจเป็นแค่ข่าวลือ? เขาอายุยี่สิบต้นๆ จะสามารถฆ่าโล่อู๋จี๋ได้จริงหรือ? ฉันไม่คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้!”
“ใช่ พวกเราหลายคน หรือจะกลัวเด็กเมื่อวานซืนเช่นนี้เหรอ!”
“ไปสู้พร้อมกัน!”
กลุ่มผู้แข็งแกร่งในหุบเขาเทพยา ค่อยๆเข้าหาหลินหยุน
ผู้อาวุโสสามตะโกน “บุก!”
ทันใดนั้น ทุกคนเข้าไปโจมตีด้วยพละกำลังทั้งหมด
มีพลังทิพย์พุ่งทะยาน ภายในระยะสามเมตร ร่างของหลินหยุนมีแสงสีทองเป็นวงกลมปรากฏขึ้น
เสี่ยวจุยยืนอยู่ด้านหลังหลินหยุน ก้มศีรษะตลอด ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่สวยงามเต็มไปด้วยความแน่วแน่
หลินหยุนส่งสัญญาณเสียงว่า “ไม่ต้องกลัว คนเหล่านี้ไม่สามารถทำร้ายฉันได้”
การโจมตีของทุกคน กระทบกับแสงสีทองรอบๆตัวหลินหยุน ทำให้เกิดเสียงดัง
แต่ว่า หลินหยุนและเสี่ยวจุยถูกแสงสีทองครอบไว้ และไม่ได้รับผลกระทบแม้แต่น้อย
โม่ซิวอู่และผู้อาวุโสสามดูตกใจ
“ดูเหมือนว่าข่าวลือเกี่ยวกับไอ้หนุ่มคนนี้ น่าจะเป็นเรื่องจริง” ผู้อาวุโสสามพูดด้วยความตกใจ
โม่ซิวอู่พูดว่า “ดูเหมือนว่า ลำพังเพียงพวกเรา ไม่สามารถทำอะไรเขาได้”
ผู้อาวุโสสามตกใจ “ความหมายของเจ้าหุบเขาคือ เชิญบเหล่าจู่ออกมาจัดการใช่ไหม?”
โม่ซิวอู่ถอนหายใจ “นั่นเป็นวิธีเดียว”
ผู้อาวุโสสามพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเจ้าหุบเขาไปเชิญเหล่าจู่สิฉันจะทนต้านรับอยู่ที่นี่ก่อน”
“ตกลง” โม่ซิวอู่ไม่ได้ยืดเยื้อ เหลือบมองไปยังสนามต่อสู้ และจากไปอย่างรวดเร็ว
หลินหยุนเห็นโม่ซิวอู่ออกจากห้องโถง แต่ว่า เขาไม่ได้ขวางไว้ ถ้าหากหุบเขาเทพยามีทีเด็ดอะไร ก็เอาออกมาใช้ให้หมด เขาจะได้จัดการให้หมด เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาตามหลัง
ผู้ที่โจมตีหลินหยุน พบว่าไม่สามารถทำลายเกราะป้องกันของหลินหยุน พวกเขาตกใจ และหยุดการโจมตี
“นี่มันแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”
“เขายังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?”
“ผู้คนมากมายเข้าโจมตีเขา เขาสามารถตานทานได้อย่างง่ายดาย!”
เหล่าผู้แข็งแกร่งแห่งหุบเขาเทพยาต่างมองหน้ากัน
เสียงแผ่วเบาของหลินหยุนดังขึ้น “ไม่สู้แล้ว งั้นถึงคิวฉันสู้แล้ว”
“ท่าแรกของสิบแปดท่าต้าเต๋า ท่าสยบเขา!”
หลินหยุนก้าวออกไปก้าวหนึ่ง และใช้หมัดกระแทกไปยังผู้คนที่อยู่ข้างหน้า
ทิศทางของลมหมัด เปรียบเหมือนมีดหั่นเต้าหู้ ทำลายสิ่งของและพลังทั้งหมด และคนที่แข็งแกร่งทั้งหมดในหุบเขาเทพยา ก็ถูกหมัดนี้กระแทกจนปลิวออกไป
เหล่านักบู๊ที่ไม่โดนโจมตี ทุกต่างตกตะลึง แม้ว่าการโจมตีเมื่อสักครู่จะไม่โดนพวกเขา แต่ว่า พวกเขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังหมัดนั้นของหลินหยุน
การทำลายชั้นฟ้าและพื้นดิน ทำให้ผู้คนใจสั่นจนเหมือนวิญญาณจะออกจากร่าง
“โอ้!”
ฝูงชนส่งเสียงกรีดร้อง นอนราบกับพื้น กรีดร้องไม่หยุด
แม้ว่าหุบเขาเทพยาจะแข็งแกร่ง แต่เมื่อเทียบกับผู้แข็งแกร่งในโลกบู๊แห่งเจียงหนาน ก็แตกต่างกันมาก
ดังนั้น ความแข็งแกร่งของนักบู๊เหล่านี้ จึงเทียบไม่ได้กับผู้แข็งแกร่งในโลกบู๊แห่งเจียงหนาน
ในตอนนั้น แม้แต่ผู้แข็งแกร่งในโลกบู๊แห่งเจียงหนานปิดล้อมหลินหยุนไว้ แต่ก็ไม่สามารถต้านรับหมัดของหลินหยุน นับประสาอะไรกับคนเหล่านี้?
นักบู๊ที่อยู่เบื้องหลังหลินหยุน ก็ไม่สามารถหลบหนีจากความโชคร้าย และก็ถูกหลินหยุนต่อยลงไปกองที่พื้น
ท้ายที่สุด เหลือเพียงผู้อาวุโสสามคนเดียวเท่านั้น ที่ยังยืนอยู่ในห้องโถง
“ปรมาจารย์หลิน สมคำเล่าลือจริงๆ!” ผู้อาวุโสสามแสร้งทำเป็นนิ่งสงบใบหน้าแสดงรอยยิ้มเย็นชา
หลินหยุนมองดูผู้อาวุโสสามอย่างเฉยชา และพูดเบาๆ “เจ้าหุบเขาของพวกแกไปหาคนมาช่วยแล้วเหรอ?”
ผู้อาวุโสสามพูดอย่างตรงไปตรงมา “ใช่แล้ว ถ้านายหนีไปตอนนี้ ยังทัน”
หลินหยุนมองไปที่ผู้อาวุโสสาม และพูดอย่างเย็นชา “พาฉันไปหาเขา”
ผู้อาวุโสสามตกใจ และพูดในใจว่า “ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าหุบเขาได้ปลุกเหล่าจู่ตื่นแล้วหรือยัง!”
แต่ว่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาไม่มีทางเลือก ถ้าไม่พาหลินหยุนไป บางทีหลินหยุนอาจจะฆ่าเขา
หลังจากครุ่นคิด ผู้อาวุโสสามก็พูดว่า “ฉันจะพานายไป!”
“ไปกันเถอะ!”
หลินหยุนส่งสัญญาณเสียงให้เสี่ยวจุย “ตามฉันมา”
เสี่ยวจุยค่อยๆพยักหน้า มองไปที่หลินหยุน ดวงตาเต็มไปด้วยความกลัวและนับถือ
หลินหยุนเดินตามผู้อาวุโสสาม ออกจากห้องโถง เดินเกือบครึ่งชั่วโมง และเดินวนไปรอบๆ มาถึงตึกหนึ่ง
ลักษณะของตึกนั้นเรียบง่าย และสามารถเห็นร่องรอยการถูกลมพัดและโดนฝนสาด ซึ่งดูเป็นยุคสมัยเก่าแก่
รอบๆตึกมีต้นไม้เขียวชอุ่ม ต้นไม้บางชนิดที่ไม่รู้จัก ใหญ่พอที่จะใช้คนสองคนโอบ
ยิ่งไปกว่านั้น ความเขียวชอุ่มและสมบูรณ์ของต้นไม้เหล่านี้มันผิดปกติ เกือบจะปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า
โม่ซิวอู่เดินออกจากตึกชั้นสอง มองหลินหยุนด้วยสายตาเย็นชา
“ไอ้หนุ่ม ฉันไม่ได้ไปหานาย นายกล้ามาหาฉันเหรอ!”
“ทิวทัศน์ที่นี่ค่อนข้างดี ก็ใช้เป็นที่ฝังศพของนาย!”
หลินหยุนมองไปที่ตึก เขาสัมผัสได้ว่า ด้านในมีนักบู๊ที่ทรงพลังมาก
เพียงแต่ว่า ออร่าของนักบู๊ผู้นี้อ่อนมาก หากไม่ใช่ผู้บำเพ็ญเซียน จะไม่สามารถสัมผัสได้เลย
“เรียกคนข้างในออกมาเลย!” หลินหยุนพูดอย่างไร้ความรู้สึก
สีหน้าของโม่ซิวอู่ไม่เปลี่ยน แต่ตกตะลึง “ขณะนี้เหล่าจู่ยังปลุกไม่ตื่น ไอ้หนุ่มคนนี้สามารถสัมผัสได้ถึงการดำรงอยู่ของเหล่าจู่!”
“รู้ไหม สถานการณ์ของเหล่าจู่ตอนนี้เหมือนลมหายใจของเต่าเขาสามารถสัมผัสได้อย่างไร!”
โม่ซิวอู่พูดเสียงเย็นชา “ไอ้หนุ่ม อยากพบเหล่าจู่ ข้ามด่านของฉันไปก่อน!”
โม่ซิวอู่กระโดดขึ้นไปในอากาศ เหมือนนกตัวใหญ่ พุ่งเข้าหาหลินหยุน
หมัดนี้ อยู่ในความสูง มีพลังอำนาจดุร้าย มีออร่าที่น่าตกใจ มีเสียงเหมือนกำลังฉีกขาดกลางอากาศ
หลินหยุนค่อยๆเหลือบมอง และชกออกไปแบบสบายๆ โดยไม่มีโมเมนตัมใดๆ เมื่อเทียบกับหมัดของโม่ซิวอู่ มันเบาจนแทบจะมองข้ามไปได้เลย
ตูม!
หมัดทั้งสองประสานกัน สุดท้ายทำให้ตกตะลึง หมัดของโม่ซิวอู่ดูเหมือนจะมีโมเมนตัมน่าตกใจ แต่มันมีพลังที่อ่อนมาก ถูกหลินหยุนต่อยหมัดจนกระเด็นออกไป
หลินหยุนยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ขยับ สีหน้าเรียบเฉย
โม่ซิวอู่ถอยไปอยู่ตรงหน้าตึกกว่าจะหยุดการเคลื่อนไหวของร่างกายได้ ตกใจสุดขีด “ฐานการฝึกฝนของฉันเป็นอยู่ในระดับใหญ่ขั้นสูงสุด แค่ไอ้หนุ่มคนนี้ต่อยหมัดออกมาอย่างสบายๆก็ไม่อาจต้านรับได้!”
“ไม่น่าแปลกใจที่เขาสามารถฆ่าโล่อู๋จี๋ได้! ความแข็งแกร่งของเขา อย่างน้อยก็อยู่ในแดนขั้นสูงสุด!”
ข้างๆ ผู้อาวุโสสามก็ยังตกใจสุดขีด
ในเวลาเดียวกัน ก็แอบชื่นชมยินดีที่การตัดสินใจครั้งนี้ฉลาดมาก หากเขาไม่ได้พาหลินหยุนมาที่นี่ ด้วยความแข็งแกร่งของเขา แม้เพียงกระบวนท่าเดียวก็ไม่สามารถต้านรับได้
ใบหน้าของโม่ซิวอู่เคร่งขรึม และมือทั้งสอง เปลวไฟสองดวงปรากฏออกมา ส่องใบหน้าของเขาจนแดงระเรื่อ
ผู้อาวุโสสามสีหน้าเคร่งขรึม “ดูเหมือนว่า เจ้าหุบเขาพร้อมที่จะสู้ตาย! แม้แต่วิชาประจำตระกูลก็ยังขุดออกมาใช้!”
เปลวไฟสองดวงที่อยู่เหนือหมัดของโม่ซิวอู่ กำลังใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ดูแล้วน่ากลัวมาก และดูเหมือนว่าร่างกายไหม้ได้ตลอดเวลา
“ไอ้หนุ่ม ไปตายได้แล้ว!”
“หมัดระเบิด!”
โม่ซิวอู่เหลือแสงเงาไว้ที่จุดเดิม เร็วราวกับสายฟ้า กระโดดสูง ยกกำปั้นขึ้น และทุบลงมาบนหัวหลินหยุน
“ผู้อาวุโสสาม ยังไม่รีบลงมือ!” อยู่กลางอากาศ โม่ซิวอู่ตะโกนเสียงดัง