จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 755 แลกเปลี่ยนอย่างไม่หยุดยั้ง
“รีบหนีเร็ว!”
ผีดูดเลือดทั้งสองก็รีบทำลายผ้ายันต์เพื่อหลบหนีไป
หลินหยุนก็ไม่ได้ขัดขวางอะไรปล่อยให้พวกเขาหนีไป
มองดูหินทิพย์จำนวน50เม็ดที่เพิ่มขึ้นมาใหม่ในแหวนเก็บของนั้น เมื่อรวมกับที่ได้แลกเปลี่ยนกับสมาชิกทีมอังกฤษสองคนนั้นแล้ว รวมจำนวนทั้งสิ้น 80 เม็ดแล้ว
“หินทิพย์ในตัวของคนกลุ่มนี้ก็มีไม่น้อยเลย ถ้าหากสามารถที่จะเลิกเปลี่ยนกับสมาชิกคนทางโลกตะวันตกมาทั้งหมดเลยละก็ จำนวนยอดจะต้องเพิ่มมากขึ้นอีกหลายเท่าตัวเลยทีเดียว”
หลินหยุนก็รีบจากไป เพื่อตามหาเป้าหมายต่อไป
หลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไป หลินหยุนก็ได้พบกับคนทีมอังกฤษ
คราวนี้ เป็นคนที่มาโดยลำพังคนเดียว คนนี้หน้าตาเข้มแข็งเด็ดเดี่ยว สูงใหญ่บึกบึน ลังไม้ที่เขาแบกอยู่ข้างหลังนั้น มีขนาดเท่ากับโลงศพคนทีเดียว
เมื่อเห็นหลินหยุนแล้ว เขากลับไม่รู้สึกแตกตื่นอะไรเลย และก็ไม่คิดจะไปยุ่งกับหลินหยุนด้วย ได้แต่เดินไปตามทางของตัวเอง
หลินหยุนเดินไปขวางอยู่ตรงหน้าเขา และไม่พูดเรื่องไร้สาระ เอาหินทิพย์ออกมาแล้วถามว่า “คุณมีก้อนหินแบบนี้ไหม?”
อาร์เธอร์สายตาแวววาว ถามว่า “คุณได้หินทิพย์นี้มาจากไหนกัน?”
หลินหยุนพูดว่า “แลกเปลี่ยนกับคนของพวกคุณนั่นแหละ”
“อ๋อเหรอ? คนของพวกเราถึงกับเอาหินทิพย์มาแลกเปลี่ยนเชียว ฉันอยากรู้มากเลย คุณเอาอะไรแลกเปลี่ยนกับพวกเขา พวกเขาถึงได้ใจอ่อน” อาร์เธอร์สีหน้าสนใจพูดด้วยรอยยิ้ม
“แก้วหินไง พวกเขาต่างก็อยากจะได้ที่หนึ่ง ดังนั้น ฉันก็เลยเอาแก้วหินมาแลกเปลี่ยนกับพวกเขา” หลินหยุนไม่ได้ปิดบังอะไร พูดตามความจริง
ดูเหมือนอาร์เธอร์รู้สึกยิ่งสนใจมากขึ้น “คุณถึงกับใช้แก้วหินเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน!”
“มิน่าล่ะพวกเขาถึงยอมเอาหินทิพย์ออกมาแลกกับคุณ”
“แต่ว่า คุณเอาแก้วหินไปแลกกับหินทิพย์แล้ว ถ้าให้คนชาวจีนพวกคุณรู้ละก็ คุณก็ต้องตกอยู่ในสภาพอันตรายไม่ใช่เหรอ?” อาร์เธอร์กลับถามด้วยความแปลกใจ ไม่ได้ถูกผลประโยชน์มาบังตาเลย
หลินหยุนยังคงพูดคำพูดนั้นเหมือนเดิม “ทุกสิ่งทุกอย่างของประเทศชาติ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันเลย สิ่งที่ฉันต้องการก็คือความแข็งแกร่งของตัวฉันเองเท่านั้น ถ้าหากคุณคิดอยากจะได้ที่หนึ่งในการแข่งขันล่าสัตว์คราวนี้ละก็ ฉันสามารถช่วยให้คุณสมหวังได้นะ”
“แน่นอน ถ้าคุณไม่เห็นด้วย งั้นฉันก็จะไปหาคนอื่นแลกก็ได้”
อาร์เธอร์สายตาส่องประกายวาววับ ผ่านไปไม่กี่วินาที จึงตอบตกลงว่า “ได้ ฉันจะแลกกับคุณ!”
พอพูดจบ อาร์เธอร์ก็หยิบหินทิพย์จำนวน60 เม็ดออกมา แล้วถามว่า “แลกยังไงเหรอ?”
หลินหยุนพูดว่า “สองแลกหนึ่ง คนอื่นเขาก็แลกกันอย่างนี้ทั้งนั้น”
อาร์เธอร์ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วพยักหน้าตกลง “ได้”
ทั้งสองคนก็แลกเปลี่ยนกันอย่างราบรื่น หลินหยุนเอาแก้วหินที่มีเกรดแตกต่างกันหลายระดับ รวมได้ยอดจำนวน 30 ออกมา แล้วให้กับอาร์เธอร์ไป
อาร์เธอร์ก็เอาหินทิพย์จำนวน 60 เม็ดยื่นให้กับหลินหยุน
“ยินดีที่ได้ร่วมมือกัน!”
“ยินดีที่ได้ร่วมมือกัน!”
ทั้งสองคนต่างก็แสดงรอยยิ้มเหมือนพ่อค้าเจ้าเล่ห์ที่จราจรการค้าสำเร็จออกมา
“ใช่แล้ว ในตัวของคุณยังมีแก้วหินอีกเท่าไหร่ล่ะ?” อาร์เธอร์ถามขึ้นกะทันหัน
หลินหยุนไม่ได้ตอบ แต่ถามกลับไปว่า “ทำไมเหรอ? คุณยังอยากจะแลกอีกเหรอ?”
อาร์เธอร์ก็ไม่ปิดบัง ยอมรับโดยตรงว่า “ฉันคิดอยากจะแลกแก้วหินในตัวของคุณให้หมดเลย อย่างนี้แล้วคุณก็ไม่ต้องไปหาแลกกับคนอื่นอีก เสียดายที่ว่า ตอนนี้ฉันไม่มีหินทิพย์เหลืออีกแล้ว”
“งั้นก็เสียใจด้วย” หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆ แล้วหันหลังเดินจากไป
ลังไม้ที่อยู่หลังอาร์เธอร์นั้นก็เกิดเสียงดังขึ้นทันที หลินหยุนก็หยุดเดินต่อไป แล้วหันหลังกลับมามองเขา
“ถ้าอยากจะลงมือละก็ ทางที่ดีก็เร่งเวลาหน่อย ไม่เช่นนั้นแล้วฉันจะไปแล้วนะ”
การสั่นไหวของลังไม้นั้น ก็ค่อยๆสงบลง สุดท้ายแล้ว อาร์เธอร์ก็เลือกที่จะอดทนไว้
หลินหยุนมองดูอาร์เธอร์แวบเดียว หันหลังกลับแล้วเดินจากไป
“คนนี้น่าจะเป็นผู้นำทีมของชาวอังกฤษ นับว่าสายตายังแหลมคมอยู่บ้าง”
มองดูหลินหยุนเดินจากไป หมัดทั้งสองที่กำไว้แน่นของอาร์เธอร์ ก็ค่อยๆคายออก “คนที่สามารถแลกเปลี่ยนกับฉันอย่างสุขุมเช่นนี้ได้ พลังความสามารถของเขา จะต้องแข็งแกร่งมากอย่างแน่นอน”
“หวังว่าการตัดสินใจของฉัน เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว แต่ว่าถ้าคิดจะเอาหินทิพย์ไปจากฉัน แกคงคิดง่ายเกินไปแล้วมั้ง”
อาร์เธอร์หันหลังกลับไปทางเดิม ท่าทางเร่งรีบ ดูเหมือนว่าจะวางแผนการอะไรสักอย่าง
หลินหยุนก็ยังคงค้นหาต่อไป เขาต้องการกวาดหินทิพย์ที่อยู่ในตัวของคนพวกนี้มาให้หมดเกลี้ยงเลย
หลังจากผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วโมง หลินหยุนก็ได้พบกับทีมอเมริกาจำนวนสองคน
ทั้งสองคนกำลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง
แต่งกายด้วยชุดเกราะสีเงิน ต่อสู้อย่างเต็มกำลัง เมื่อเทียบกับพวกนินจาที่สู้รบกับสัตว์ประหลาดแล้ว ก็ยังเร็วกว่ากันมากเลย
หลังจากที่จัดการสัตว์ประหลาดเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็มองไปยังหลินหยุน คนที่หัวล้านหนึ่งในนั้น พูดกับอีกคนหนึ่งว่า “ชาร์ลี เจ้าเด็กชาวจีนคนนั้น จ้องมองพวกเราอยู่นานแล้ว เขาคงไม่คิดสั้นเตรียมจะมาแย่งแก้วหินของพวกเราไปนะ”
“ฮ่าๆ ฮอลล์ ปากนายนี่อย่างกับปีศาจเลย! คนจีนที่ต่ำต้อย เห็นพวกเราแล้วคิดจะหลบยังหลบไม่ทันเลย เป็นไปได้ยังไงที่กล้ามาแย่งของของพวกเรา” ชาร์ลีพูดเยาะเย้ยด้วยสีหน้าดูถูก
“เฮ้ย เขาเดินเข้ามาจริงๆด้วย” ชาร์ลีพูดด้วยเสียงตกใจ
ระหว่างที่พูดคุยอยู่นั้น หลินหยุนก็มายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาสองคนแล้ว
ทั้งสองคนก็เก็บชุดเกราะไว้ กวาดสายตาไปยังหลินหยุนด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง “เฮ้ย เจ้าเด็กน้อยชาวจีน แกมารนหาที่ตายใช่ไม่?”
ชาร์ลีพูดด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย
“ฉันอยากจะเจรจาการค้ากับพวกคุณหน่อย……” หลินหยุนก็ใช้แผนเดิม อีกทั้งก็ยังขายอาร์เธอร์ออกไปอีกด้วย
ชาร์ลีและฮอลล์สีหน้าตกตะลึง “อาร์เธอร์เจ้าหมอนั่น ถึงกับแลกกับคุณไปแล้วเหรอ?”
“นี่เขากำลังฉ้อโกง ทุจริตคดโกง! อัศวินบ้าบอคอแตกอะไรกัน เขาเป็นได้แค่ไอ้บัดซบเท่านั้นแหละ!” ฮอลล์ด่าทอเป็นการใหญ่
ชาร์ลีมองดูหลินหยุนด้วยสีหน้าบึ้งตึง “อาร์เธอร์แลกแก้วหินจากคุณไปเท่าไหร่ล่ะ?”
หลินหยุนพูดว่า “ขอโทษด้วย อันนี้ฉันไม่สามารถบอกคุณได้”
“คุณเชื่อหรือไม่ว่าฉันสามารถฆ่าคุณได้?” ชาร์ลีโกรธจัด
หลินหยุนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “งั้นคุณก็ลองดูสิ”
“แกรนหาที่ตาย!” ชาร์ลีพูดพลางก็ไปกดปุ่มชุดเกราะคุ้มกันของเขา
ฮอลล์ก็ดึงเขาไว้ทันที ส่ายหน้าแล้วพูดกับเขาว่า “เฮ้ย พรรคพวก อย่าเพิ่งวู่วาม!”
มองหน้าหลินหยุน เขาก็พูดต่อไปอีกว่า “ในเมื่อเขากล้าที่จะแลกเปลี่ยนกับอาร์เธอร์ แล้วยังกล้ามาหาพวกเราอีก แสดงว่าเขามีความมั่นใจในพลังความสามารถของเขาเองอย่างมากทีเดียว”
ชาร์ลีพูดอย่างดูถูกว่า “นั่นเป็นเพราะเขาเย่อหยิ่งจองหอง เมื่อก่อนราชวงศ์ชิงนั้นก็คิดว่าตัวเองเป็นอาณาจักรสวรรค์อะไรนั่นเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ก็ไม่ใช่ถูกพวกประเทศเล็กๆ มากมายโจมตีจนแตกกระจุยกระจายไปหมดเหรอ?”
หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆว่า “ถูกต้องแล้ว สมาชิกทีมของพวกคุณสองคน วางแผนจะช่วงชิงแก้วหินของฉัน ก็เลยถูกฉันฆ่าตายไปแล้ว ฉันก็ได้ส่งศพออกไปแล้วด้วย”
“อะไรนะ! เป็นไปไม่ได้!” ชาร์ลีและฮอลล์ทั้งสองคนต่างตกใจ สีหน้าไม่อยากจะเชื่อเลย
หลินหยุนพูดว่า “พวกคุณก็ลองติดต่อกับสมาชิกทีมสองคนนั้นดูสิ แล้วจะรู้ว่าที่ฉันพูดมาจริงหรือเท็จกันแน่”
ประเทศอื่นๆ อาจจะไม่มีทางที่จะใช้เครื่องมือสื่อสารในที่โล่งกว้างโดยเฉพาะเช่นนี้ได้
แต่ว่า ด้วยเทคโนโลยีที่ล้ำหน้าของคนชาวอเมริกาแล้ว น่าจะสามารถทำได้
ไม่เช่นนั้นแล้ว พวกเขาไม่มีทางที่จะครองที่หนึ่งในสนามล่าเจ็ดเผ่าได้มาโดยตลอด
เป็นจริงดังที่หลินหยุนคาดไว้ไม่ผิดเลย ชาร์ลีเริ่มติดต่อกับลูกน้องสมาชิกทีม ผลปรากฏว่ามีเพียงคนเดียวที่ตอบกลับมา ส่วนอีกสองคนก็ไม่ได้ตอบกลับมาเลย
“ไอ้บัดซบสมควรตาย แกฆ่าลูกน้องของฉัน ฉันจะเอาชีวิตแก!” ชาร์ลีโกรธจัด กดปุ่มเปิดเครื่อง เสื้อเกาะสีเงินก็ปกคลุมทั่วร่างชาร์ลีทันที ปากกระบอกปืนที่มืดดำก็เล็งไปยังหลินหยุน
ฮอลล์ก็ไม่กล้าชักช้า รีบใส่ชุดเกราะตามทันที จับจ้องไปที่หลินหยุนอย่างระมัดระวัง
“ไปตายซะไอ้เด็กเวร!” ชาร์ลีตะโกนพูดเสียงดัง ปืนกลก็เริ่มยิงกราดใส่ กระสุนปืนราวกับฝนห่าใหญ่ที่ปกคลุมไปทั่วร่างของหลินหยุน
ถัดๆๆๆๆๆ………..
เสียงดังฟังชัดราวกับฝนที่ตกลงบนกันสาด กระสุนปืนชนิดที่ผลิตขึ้นเป็นพิเศษนั้น ล้วนถูกขวางอยู่ภายนอกทั้งหมด แม้แต่ขอบชายเสื้อของหลินหยุนก็ยังไม่สามารถสัมผัสได้เลย
“เป็นไปได้ยังไง!” ชาร์ลีตะโกนด้วยเสียงตกใจ ทันใดนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดอย่างมาก “ตอนนี้ฉันเชื่อแล้วว่า คุณสามารถฆ่าลูกน้องฉันได้จริงๆ!”
หลินหยุนก็ไม่คิดอยากจะตอบโต้ต่อไป “ตอนนี้ยังจะลงมือต่ออีกไหมล่ะ?”
สีหน้าชาร์ลีแลดูน่าเกลียด ไม่ตอบอะไรเลย และก็ไม่ลงมือต่อไปอีก
ฮอลล์พูดว่า “พวกเราจะแลกเปลี่ยนกับคุณ”
“แต่ว่า คุณต้องบอกพวกเราก่อน อาร์เธอร์แลกแก้วหินกับคุณไปเท่าไหร่?”
หลินหยุนพยักหน้า ก็ทำการขายอาร์เธอร์เรียบร้อยแล้ว “ได้”