จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 807 ตายด้วยกันทั้งหมด
ภายในฐานทัพนั้น มาซาเตะ ยามาโนะสองพ่อลูก เมื่อเห็นหลินหยุนหยุดการจู่โจมแล้ว ในใจก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที
โทโยะจะวะ ยามาโนะพูดด้วยความดีใจว่า: “พ่อ เขาหยุดแล้ว ดูไปแล้วเขาก็ฉลาดมาก รู้ว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้กับประตูฐานทัพของพวกเรา”
“ฮึ่ม ปรมาจารย์หลิน ต่อให้แกมีพละกำลังบู๊ที่น่าสะพรึงกลัวก็จริง แต่ก็ยังต้องพ่ายแพ้ให้กับเทคโนโลยีชั้นสูงอยู่ดี!”
สีหน้ามาซาเตะ ยามาโนะก็ผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด: “ดูไปแล้ว พวกเราคงปลอดภัยชั่วคราวแล้ว”
“ไอ้เด็กนี่ น่ากลัวจริงๆเลย!”
โทโยะจะวะ ยามาโนะพูดว่า “พ่อ พ่อรีบโทรศัพท์ไปหาประธานาธิบดีทางนั้นอีกครั้งสิ ให้เขารีบฉวยโอกาสนี้ อย่าให้ปรมาจารย์หลินกลับไปประเทศจีนเป็นอันขาด”
“ถ้าให้เวลาเขาอีกไม่กี่ปีละก็ ถึงเวลานั้น ประเทศญี่ปุ่นพวกเราคงจะหาคนที่จะจัดการเขาไม่ได้อีกแล้ว!”
มาซาเตะ ยามาโนะพยักหน้า “ลูกพูดถูกแล้ว พ่อจะโทรศัพท์ไปหาประธานาธิบดีอีกครั้ง”
พูดจบ มาซาเตะ ยามาโนะก็กำลังจะกดเบอร์โทรศัพท์
ส่วนภายนอกฐานทัพนั้น หลินหยุนเดินถอยหลังไปหลายก้าว
เกิดประกายแสงสีแดงพุ่งทะยานสู่ฟ้า ดาบเฮ่าเทียนก็วนเวียนอยู่เหนือศีรษะ
“แค่ประตูบานเดียว ก็คิดจะขวางทางฉันแล้วเหรอ? พวกแกก็ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว”
พลังทิพย์สายหนึ่งพุ่งเข้าไปยังดาบเฮ่าเทียน ดาบเฮ่าเทียนก็เกิดประกายแสงสว่างแดงจ้าขึ้นมา แล้วฟาดลงไปยังประตูอย่างแรง
โครม!
เสียงดังสนั่นหวั่นไหว ประตูทางเข้าฐานทัพที่แม้แต่ลูกกระสุนปืนใหญ่ก็ยังไม่สามารถระเบิดออกได้ ถูกดาบเฮ่าเทียนฟันจนแตกออกเป็นรอยทางแยกที่กว้างขนาดหนึ่งเมตรกว่า
ภายในฐานทัพนั้น โทโยะจะวะ ยามาโนะสีหน้าหวาดผวา: “เป็นไปได้ยังไง!”
มาซาเตะ ยามาโนะที่เพิ่งจะหาเบอร์โทรศัพท์ของประธานาธิบดีเจอ ยังไม่ทันได้โทรออกเลย ก็เห็นหลินหยุนที่เดินเข้ามาทางประตู ด้วยท่าทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
มาซาเตะ ยามาโนะ มองไปยังลูกชายที่กำลังตกตะลึง จึงเตือนสติด้วยเสียงหนักแน่นว่า: “อย่าเพิ่งตกตะลึงไป รีบเตรียมตัวไปรับศึกก่อน!”
โทโยะจะวะ ยามาโนะจึงตื่นจากความตกใจ รู้สึกเลื่อมใสในความสุขุมเยือกเย็นของพ่อ จึงรีบตอบว่า: “ครับ!”
หลังจากนั้น ก็ไปรวบรวมลูกน้องที่อยู่ภายในฐานทัพนั้นออกมาเตรียมพร้อมสู้ศึก
หลินหยุนเดินเข้าไปในห้องโถงของฐานทัพ แล้วกวาดสายตาไปรอบๆบริเวณนั้น
ถึงแม้ฐานทัพนี้อยู่ภายในภูเขาลูกนี้ก็ตาม แต่ว่า กลับสว่างไสวเหมือนกลางวันตลอดเวลา
เพดานข้างบนภายในห้องโถงที่กว้างใหญ่นั้น ติดตั้งหลอดไฟประหยัดรุ่นใหม่ล่าสุด ทั้งห้องโถงนี้แทบจะกินพื้นที่สองในสามของภูเขาทั้งลูกทีเดียว
ภายในนั้น ก็ตกแต่งอย่างทันสมัย และยังมีอาวุธบางอย่างที่กำลังค้นคว้าวิจัยอยู่ รวมทั้ง เครื่องมือความแม่นยำไฮเทคพวกนั้นอีกด้วย
ด้วยสายตาของหลินหยุน สามารถมองเห็นป้ายที่ติดอยู่หน้าห้องของแต่ละห้องในมุมต่างๆของห้องโถงใหญ่นั้น
มีบางห้องป้ายหน้าประตูเขียนไว้ว่า ห้องวิจัยชีวภาพ และยังมีห้องวิจัยชีวเคมีอีกด้วย
งานวิจัยเหล่านี้ ต่างก็เป็นสิ่งต้องห้ามในสากลโลกทั้งนั้น
แต่ว่า บริษัท ยามาโนะ กรุ๊ปที่เป็นบริษัททำธุรกิจการค้าแห่งหนึ่ง ถึงกับทำงานวิจัยสิ่งผิดกฎหมายเช่นนี้ได้
จะเห็นได้ว่า ความทะเยอทะยานของบริษัท ยามาโนะ กรุ๊ปมีมากเพียงใด
แคลกๆ!
บริเวณรอบๆมีแต่เสียงขึ้นลำกล้องปืนดังไปทั่ว
มือปืนหลายชีวิตของตระกูลยามาโนะ ก็ล้อมรอบหลินหยุนเอาไว้แล้ว
โทโยะจะวะ ยามาโนะสีหน้าเคร่งเครียด ยืนอยู่ข้างหลังพวกมือปืนเหล่านั้น มองดูหลินหยุนด้วยสีหน้าเยือกเย็น
“ปรมาจารย์หลิน คนที่สามารถทำให้ฉันโทโยะจะวะ ยามาโนะเลื่อมใสได้ก็อยู่มีไม่มาก แต่ว่า แกนับว่าเป็นหนึ่งในนั้นด้วย”
“แต่ว่า ในเมื่อแกกล้าลุยเข้ามาในฐานทัพของตระกูลยามาโนะของฉัน งั้นก็อย่าคิดจะออกไปได้อีกเลย”
หลินหยุนไม่ได้พูดอะไร เริ่มเตรียมสู้รบสังหาร
โทโยะจะวะ ยามาโนะรีบถอยไปอยู่ข้างๆ แล้วออกคำสั่งพวกมือปืนเหล่านั้น: “ยิงเลย!”
ถัดๆๆๆๆ……..
เสียงอาวุธทั้งปืนพกปืนกลที่กราดยิงอย่างต่อเนื่อง เสียงของสไนเปอร์ดังรัวขึ้นราวกับเสียงที่ประกอบฉากการถ่ายทำหนังฟอร์มยักษ์ของฮอลลีวูด
แต่เสียดาย พวกลูกกระสุนเหล่านี้ ไม่ได้ถูกตัวหลินหยุนเลยแม้แต่นัดเดียว
พวกมือปืนเหล่านี้ ยังไม่ทันได้ลงมือสู้กับหลินหยุนเลย ทุกครั้งที่ดาบเฮ่าเทียนฟาดลงไปนั้น อย่างน้อยก็ต้องมีสามคนที่ต้องเสียชีวิต
โทโยะจะวะยามาโนะมองด้วยความโกรธจนตาแดงก่ำ แล้วตะโกนใส่มือปืนพวกนั้นว่า “ระเบิด ใช้ระเบิด ถ้าไม่ได้ก็ใช้อาวุธชีวภาพไปเลย!”
พวกที่ถูกหลินหยุนสังหารจนเลือดเข้าตา ก็ไปเอาอาวุธชีวภาพออกมา
หมอกควันสีขาวก็เริ่มปกคลุมไปทั่วห้องโถงฐานทัพนั้น
มือปืนพวกนั้นก็ทยอยใช้หน้ากากกันพิษ สวมเข้ากับใบหน้าตัวเอง
โทโยะจะวะ ยามาโนะก็สวมหน้ากากป้องกันพิษไว้เช่นกัน
สีหน้าหลินหยุนยังคงเรียบเฉย อาวุธชีวภาพพวกนี้ ถ้าไปใช้กับนักบู๊ธรรมดาทั่วไปก็ยังพอไหว แต่ว่าถ้าจะมาใช้กับผู้บำเพ็ญเซียนแล้ว ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
พลังทิพย์ได้สร้างแผงกำบังไว้รอบๆตัว ทำให้ควันพิษทั้งหมดถูกกั้นไว้อยู่ภายนอก
หลินหยุนก็สังหารพวกมือปืนเหล่านั้นต่อไป คราวนี้ วิธีของหลินหยุนก็ง่ายยิ่งขึ้น เพียงแค่ทำลายหน้ากากป้องกันพิษของมือปืนพวกนั้นก็ใช้ได้แล้ว
ชั่วพริบตาเดียว มือปืนทั้งสิบกว่าคนก็ถูกหลินหยุนสังหารไปเกินกว่าครึ่งแล้ว
โทโยะจะวะ ยามาโนะโกรธจนตาแดงก่ำ ตอนนี้ เขาไม่สามารถถอยไปได้อีกแล้ว
“หยุดนะ!”
“ปรมาจารย์หลิน ถ้าแกไม่อยากให้ฉินหลันตายละก็ หยุดเดี๋ยวนี้เลย!”
ในที่สุดโทโยะจะวะ ยามาโนะก็เผยไพ่ใบสุดท้ายออกมา ใช้ชีวิตของฉินหลันมาข่มขู่หลินหยุน
เมื่อได้ยินคำพูดนี้แล้ว หลินหยุนก็หยุดลงทันที
แต่ว่า อุณหภูมิภายในฐานทัพทั้งหมด ก็เย็นลงสิบกว่าองศาทันที
โทโยะจะวะ ยามาโนะอดไม่ได้ที่หนาวสั่นไปด้วย
“ปล่อยฉินหลันไป ฉันจะเหลือสายเลือดตระกูลยามาโนะไว้ให้พวกคุณ” น้ำเสียงของหลินหยุนไร้ความรู้สึกใดๆ เยือกเย็นจนน่ากลัว
“ฮ่าๆๆ น่าขำ!” โทโยะจะวะ ยามาโนะเงยหน้าหัวเราะเสียงดังลั่น
“ถ้าแกไม่อยากให้ฉินหลันตายละก็ รีบไสหัวออกไปซะดีๆ ไม่เช่นนั้นแล้ว ต่อให้แกฆ่าคนของตระกูลยามาโนะฉันตายจนหมด ก็ไม่สามารถช่วยฉินหลันไว้ได้”
ใบหน้าโทโยะจะวะ ยามาโนะแสดงสีหน้าเจ้าเล่ห์ออกมา “ฉินหลันเป็นสาวงามที่หาดูได้ยากมาก ปรมาจารย์หลินคงไม่ยอมให้เธอถูกทำร้ายแน่เลยสิ!”
“แกข่มขู่ฉันเหรอ?” หลินหยุนสีหน้าบึ้งตึงจนน่ากลัว ไม่ถอยแต่กลับบุกขึ้นไป เดินมุ่งหน้าไปยังโทโยะจะวะ ยามาโนะ
โทโยะจะวะ ยามาโนะตกใจ “ปรมาจารย์หลิน หรือว่าแกอยากจะทำให้ฉินหลันตายหรือ?”
“หยุดนะ ถ้าแกขืนก้าวเข้ามาอีกก้าวละก็ งั้นพวกเราก็ตายด้วยกันเลย!”
หลินหยุนพูดอย่างเย็นชาว่า “แกคิดว่าคนที่ฉันหลินชางฉองต้องการตามหา แกสามารถซ่อนไว้ได้เหรอ?”
ตอนนี้ ตวงจิตต์ของหลินหยุนก็สามารถครอบคลุมฐานทัพตระกูลยามาโนะไปครึ่งหนึ่งแล้ว การที่เขาไม่ได้จับโทโยะจะวะ ยามาโนะเอาไว้ ก็เพื่อที่จะให้โทโยะจะวะ ยามาโนะพาเขามาหาที่ซ่อนสุดท้ายแห่งนี้
ตอนนี้ หลังจากที่มาถึงฐานทัพลึกลับของตระกูลยามาโนะแล้ว ตำแหน่งที่ซ่อนของฉินหลันนั้น ก็จะต้องอยู่ภายในฐานทัพนี้อย่างแน่นอน
ส่วนภายในฐานทัพแห่งนี้ ช่วงเวลาอึดใจเดียวหลินหยุนก็สามารถใช้ตวงจิตต์ครอบคลุมไปทั่วทั้งหมดแล้ว
ตำแหน่งสถานที่ที่ใช้กักขังฉินหลันไว้นั้น หลินหยุนก็สามารถหาพบได้อย่างง่ายดาย
ตวงจิตต์ส่งกระแสจิตแผ่ขยายไปยังบริเวณนั้นให้กว้างมากที่สุด หลินหยินสามารถรับรู้ได้ถึงตำแหน่งที่ใช้กักขังฉินหลันไว้แล้ว
ก็คือในห้องพักผ่อนห้องหนึ่งทางมุมตะวันตกเฉียงเหนือของฐานทัพนี่เอง
เมื่อรู้ตำแหน่งที่ซ่อนของฉินหลังแล้ว ก็ไม่จำเป็นจะต้องไว้ชีวิตโทโยะจะวะ ยามาโนะอีกต่อไปแล้ว
หลินหยุนก้าวเดินออกไปหนึ่งก้าว ก็มายืนอยู่ตรงหน้าโทโยะจะวะ ยามาโนะแล้ว
โทโยะจะวะ ยามาโนะตกใจจนเดินโซเซ แล้วล้มลงไปกับพื้น
“แกไปตายได้แล้ว”
หลินหยุนพูดจบ ก็ชี้นิ้วออกไป
“รอเดี๋ยว แกไม่คิดจะช่วยชีวิตฉินหลันเหรอ? ฆ่าฉันแล้ว ฉินหลันก็ต้องตายด้วยนะ!” โทโยะจะวะ ยามาโนะตะโกนร้องด้วยความหวาดกลัว
หลินหยุนหยุดชะงัก แล้วพูดอย่างเรียบๆว่า “งั้นก็ให้แกเป็นผีที่ตายอย่างตาสว่างก็แล้วกัน”
“ฉินหลันอยู่มุมทางด้านตะวันตกเฉียงเหนือของฐานทัพนี้ ไม่มีแกฉันก็สามารถหาเจอเหมือนกัน”
โทโยะจะวะ ยามาโนะสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ “แกรู้ได้ยังไง?”
“เอิ๊ก!”
หลินหยุนชี้นิ้วออกไป พุ่งตรงไปยังขมับของโทโยะจะวะ ยามาโนะจนทะลุ
ร่างของโทโยะจะวะ ยามาโนะก็ล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง ขณะที่ตายนั้น สีหน้ายังคงแสดงออกถึงความไม่อยากจะเชื่อเลย
ภายในห้องควบคุมของฐานทัพนั้น มาซาเตะ ยามาโนะมองผ่านจอภาพ ได้เห็นลูกชายตัวเองตายอย่างอนาถแล้ว
สีหน้าท่าทางกลับแลดูสงบนิ่งเหลือเกิน
“ปรมาจารย์หลิน ฉันก็มีแค่ลูกชายคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น”
“ในเมื่อลูกชายฉันก็ตายไปแล้ว งั้นตระกูลยามาโนะก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อไปอีกแล้ว”
“ก็ขอให้ตระกูลยามาโนะทั้งหมด รวมทั้งแกปรมาจารย์หลินด้วย ตายไปพร้อมกับลูกชายฉันก็แล้วกัน!”
พอพูดจบ มาซาเตะ ยามาโนะก็กดปุ่มอุปกรณ์ทำลายตัวเองของฐานทัพ