จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 826 หนึ่งเดียวเอาชนะกองทัพนับหมื่น
รถยนต์ Audi สีดำเร่งเครื่องด้วยความเร็ว 180 ไมล์ จากนั้นก็ชนเข้ากับราวกั้นบนทางด่วน ก่อนจะมุ่งหน้าเข้าไปใกล้ชนกับแท่นคอนกรีตรอบนอกราวกั้นไปอีกครั้ง
ความเร็วนี้ ทั้งรถและคนจะต้องเผชิญกับความตายอย่างแน่นอน
“กรี้ด!” ฉินหลันร้องเสียงหลงด้วยความตกใจสุดขีด!
คนขับหนุ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่าฮ่าฮ่า… ปรมาจารย์หลินในเมื่อมาแล้ว อย่างนั้นก็อย่าได้คิดจะกลับไปจากญี่ปุ่นทั้งเป็น!”
ในช่วงเวลาวิกฤติ ใบหน้าของหลินหยุนยังคงเรียบเฉย
จนกระทั่งหนึ่งวินาทีก่อนที่รถจะชนราวรั้ว หลินหยุนโอบฉินหลันเอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง แสงสีแดงสายหนึ่งพุ่งออกมาจากกระหม่อมของเขาและตัดผ่านหลังคารถไปโดยตรง
บูม!
ทันทีที่รถชนกับราวกั้นก็เกิดระเบิดขึ้นทันที และยังไม่ทันได้ไปอัดเข้ากับแท่นคอนกรีตริมถนน
เห็นได้ชัดว่า รถทั้งสองคันถูกคนอัดระเบิดใส่
หลินหยุนโอบฉินหลันเอาไว้ เขาลอยตัวอยู่กลางอากาศและมองดูควันหนาทึบด้านล่าง
ใบหน้าของฉินหลันซีดขาว หัวใจเต้นสั่น “นี่เป็นใครกัน? ทำไมถึงทำร้ายพวกเรา?”
หลินหยุนเอ่ยอย่างเรียบๆ “เขาก็แค่คนในหน่วยกล้าตายคนหนึ่ง แต่คนที่อยากจะฆ่าผมจริงๆก็คือประธานาธิบดีญี่ปุ่น
“ทำไมกัน?” ฉินหลันไม่เข้าใจ ทำไมประธานาธิบดีผู้ใหญ่โต จะต้องมาวางแผนฆ่าใครสักคนแบบนี้ด้วย
หลินหยุนมองออกไปไกลและเอ่ยอย่างเรียบๆ “เป็นเพราะว่าการดำรงอยู่ของผม ทำให้ญี่ปุ่นรู้สึกถึงภัยคุกคาม”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในภายหลัง พี่จะต้องติดตามอยู่ข้างผมอย่างใกล้ชิด อย่าออกไปไหนเด็ดขาด” เสียงของหลินหยุน จริงจังเป็นพิเศษ
ฉินหลันดูเหมือนจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง เธออดมองไปไกลตามสายตาของหลินหยุนไม่ได้
แผ่นดินที่อยู่ใต้เท้าสั่นขึ้นมา ราวกับมีม้าเป็นหมื่นตัววิ่งควบอยู่จนแผ่นดินสั่นสะเทือน
กลิ่นอายของเจตจำนงอันเข้มข้นและกลิ่นของดินปืน ลอยมาพร้อมกับสายลม
หลินหยุนพาฉินหลันลอยตัวอยู่กลางอากาศ ด้วยวิสัยทัศน์กว้างไกล เขามองเห็นว่า รอบด้านของพวกเขา มีกองกำลังอันมืดครึ้ม กำลังรุมล้อมกันเข้ามาราวกับสายน้ำ
รถถัง ยานรบ รถหุ้มเกราะ ทหารราบ อาวุธหนักครบครันทั้งหมด และทหารกล้าหลายหมื่นนายรายล้อมเขาไว้
ประธานาธิบดีของญี่ปุ่นเลือกที่จะลงมือในเขตไร้ผู้คน อันที่จริง นี่ก็สอดคล้องกับความคิดของหลินหยุนพอดี
แม้ว่าทั้งสองประเทศจะทำสงครามกัน แต่พลเรือนก็ถือเป็นผู้บริสุทธิ์ หลินหยุนไม่ต้องการให้ผู้บริสุทธิ์เหล่านั้นต้องมาเกี่ยวข้องไปด้วย
กองทัพรวดเร็วอย่างมาก ภายในไม่กี่นาทีก็เคลื่อนพลมาหยุดอยู่ห่างจากหลินหยุนไป ร้อย เมตร จากนั้นก็จัดทัพ
ปืนกลหนัก ปืนสไนเปอร์ ปืนไรเฟิลลำกล้องใหญ่ที่เตรียมมาเป็นพิเศษ ปืนรถถัง และระเบิดต่างๆ ต่างก็เตรียมมุ่งเป้าไปที่หลินหยุน
มัตซุยผู้บัญชาการระดับสูงของกองทัพมองดูหลินหยุนที่อยู่บนท้องฟ้าด้วยกล้องโทรทรรศน์ จากนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
ผู้ช่วยของเขาถามขึ้นด้วยความสงสัย “ผู้บัญชาการ เบื้องบนมีอะไรผิดพลาดไปหรือเปล่า ให้กองทัพทหารชั้นเยี่ยมของญี่ปุ่นมาจัดการกับคนแค่สองคน?”
“นี่แทบจะคือการดูถูกพวกเรา!”
มัตซุยเอ่ยอย่างโกรธจัด “โง่เง่า!”
“ห้ามตั้งคำถามต่อคำสั่งของผู้บังคับบัญชา ทหาร ควรเชื่อฟังคำสั่งที่เป็นหน้าที่ของตน!”
“นอกจากนี้ นายไม่เห็นสองคนนั้นหรือไง ว่าพวกเขาไม่ใช่คนธรรมดา?”
ผู้ช่วยยังคงไม่เห็นด้วย
แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่คนธรรมดา แต่ก็ไม่น่าจะสามารถต้านทานกองทัพทั้งกองทัพได้ อีกทั้งยังเป็นกองกำลังติดอาวุธที่หนักอีกด้วย
“พลปืนกล สไนเปอร์ เตรียมพร้อม!”
“เล็ง ยิง!”
ในใจของมัตซุยก็ยังดูถูกอยู่บ้าง ต่อให้เขาจะรู้ว่าหลินหยุนไม่ใช่คนธรรมดา แต่เขาก็ไม่คิดว่าหลินหยุนเพียงคนเดียวจะสามารถต้านทานกองกำลังนับหมื่นของเขาได้
เขาคาดว่าเมื่อปืนกลและพลซุ่มยิงลงมือฆ่า หลินหยุนก็จะถูกกำจัดในรอบเดียว
กระสุนล้วนทำขึ้นเป็นพิเศษ ต่อให้เป็นปรมาจารย์บู๊ที่มีชี่แท้คุ้มกาย ก็ไม่สามารถต้านทานได้
ปืนกลหนัก มือซุ่มยิงที่รอโอกาสฆ่า นี่ไม่เปิดโอกาสให้หลินหยุนได้หลบหนีเลยสักนิด
ตึงตึงตึง…
พลปืนกลหนักทั้งสี่ทิศทางมุ่งเป้าไปที่หลินหยุนกลางอากาศและยิงอย่างไร้ความปรานี
ฉินหลันเคยเห็นภาพการยิงปืนกลแบบนี้แต่ในทีวีเท่านั้น แต่ตอนนี้หลังจากประสบด้วยตัวเองแล้วถึงค่อยค้นพบว่า สิ่งที่เห็นในทีวีกับสิ่งที่เธอเจอกับตัวนั้นไม่เหมือนกัน
ในทีวีก็แค่เหมือนกับปืนของเล่นเท่านั้น มีเพียงประสบด้วยตัวเอง เห็นปากกระบอกสีดำชี้เหล่านั้นเล็งมาที่ตัวเอง ทั่วร่างกายก็รู้สึกเกร็งแน่นขึ้นมาทันที เฝ้าดูความตายที่คืบคลานใกล้เข้ามา
นี่ต่างหากที่ทำให้ตัวเธอตื่นตะลึงอย่างสุดซึ้ง
“หึ!”
น้ำเสียงเย็นชาสะบัดขึ้น ร่างของหลินหยุนหายไปจากที่เดิม และกระสุนทั้งหมดก็ล้วนยิงถูกความว่างเปล่า
กระสุนบางนัดกระทบเข้าด้วยกัน จนเกิดเป็นประกายไฟ
พลซุ่มยิงเหล่านั้น สูญเสียเป้าหมายไปในทันที
ผู้ช่วยประหลาดใจ “นี่เป็นความเร็วของมนุษย์อยู่อีกหรือไง? ที่แทบจะสามารถไล่ตามเครื่องบินทิ้งระเบิดความเร็วเหนือเสียงได้แล้ว!”
ผู้บัญชาการมัตซุยพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ตอนนี้ นายยังสงสัยคำสั่งของผู้บังคับบัญชาของนายหรือไม่!”
ผู้ช่วยก้มศีรษะ “ไม่กล้าแล้วครับ!”
“เตรียมพร้อม แล้วยิงเข้าที่เป้าหมายสุดกำลัง!” มัตซุยตะโกน
ทันใดนั้น ทหารหลายหมื่นนายก็เปิดฉากยิงพร้อมกัน
อาวุธทุกชนิด พุ่งออกมาใส่เงาที่เลือนล่งและจางหายของหลินหยุนอย่างบ้าคลั่ง
แต่ พวกเขากลับไม่สามารถล็อกเป้าใส่หลินหยุนได้เลย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งรถถัง จรวดและอาวุธหนักอื่นๆ นั้นยังไม่ทันเล็งใส่ร่างของหลินหยุน เขาก็ได้หายไปนานแล้ว
“ท่านครับ เขารวดเร็วมากเกินไปจนพวกเรามองไม่เห็นคนเลย!”
สีหน้าของผู้บัญชาการดูมืดมน “อย่างนั้นก็ปิดล้อมพื้นที่ที่พวกเขาจะมุ่งหน้าไปเอาไว้ แล้วทำการระดมยิง!”
“ยิ่ง! อย่าปล่อยให้เขาเข้ามาใกล้!”
ผู้บัญชาการมีประสบการณ์การต่อสู้กับนักบู๊ เขารู้ดี หากนักบู๊พวกนั้นเข้าใกล้เมื่อไหร่ ทีมของเขาก็จะถูกทำลายล้าง
บูมบูมบูม ตึงตึงตึงตึง…
อาวุธทุกชนิดสาดกระหน่ำออกมาและสกัดกั้นเส้นทางที่เป็นไปได้ของหลินหยุน
การเคลื่อนไหวนี้ได้ผลจริงๆ และขัดขวางความเร็วในการเคลื่อนที่ไปข้างหน้าของหลินหยุน
อย่างไรก็ตาม นี่ก็ทำให้หลินหยุนช้าลงไปเพียงไม่กี่วินาที
ด้วยพลังการบำเพ็ญของหลินหยุน ต่อให้กระสุนปืนของรถถังจะยิงถูกเขา ก็ไม่สามารถทำอะไรชี่ทิพย์ป้องกันกายของเขาได้เลย
“ท่าครับ หยุดเขาไม่ได้แล้ว!”
“ทำยังไงดีครับ!” ผู้ช่วยก็ตะคอกด้วยความร้อนรน
มัตซุยขมวดคิ้ว จากนั้นจึงครุ่นคิดอย่างใจเย็นและรวดเร็ว
เขาอาศัยประสบการณ์ที่เคยสู้รบกับนักบู๊ในก่อนหน้านี้และตัดสินใจอย่างรวดเร็ว “แยกย้ายกันออกไปให้หมด!”
“เมื่อพบเป้าหมายแล้ว ให้ยิงทันที ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไร!”
ทุกคนตกตะลึง หลังจากแยกกันออกไปและหากพวกเขายังคงยิงต่อไป พวกเขาก็อาจโจมตีไปตีถูกเพื่อนร่วมรบของตนได้
ประโยคสุดท้ายของมัตซุยที่เอ่ยว่าไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไร น่าจะเป็นจุดยืนที่ชัดเจนแล้ว
แม้ว่าเหล่าทหารจะไม่เต็มใจ แต่พวกเขาก็ทำได้เพียงทำตามคำสั่งในทันที
ฝูงชนเพิ่งแยกย้ายกันไป และหลินหยุนก็พุ่งไปข้างหน้าแล้ว
หลินหยุนไม่สงสารทหาร ญี่ปุ่น เหล่านี้ ดาบเฮ่าเทียนพาลำแสงสีแดงพาดผ่านฝูงชนไปอย่างรวดเร็ว
การหายใจแต่ละครั้ง ล้วนปลิดชีวิตคนไปมากกว่าสิบ
ทหารเหล่านี้เป็นเพียงคนธรรมดา ต่อหน้าหลินหยุน พวกเขาแทบจะไม่มีทางโต้กลับได้เลย
มัตซุยและแม่ทัพคนอื่นๆ ในตอนนี้ถึงค่อยรู้ถึงฝีมือของหลินหยุนขึ้นมา
เงาร่างสีดำและแดงสองสาย ราวกับสายลมพัดผ่านต้นไม้ และต้นไม้ทั้งสองข้างก็ล้มลง
“ยิง!”
มัตซุยตะโกนใส่ทหารที่ยังลังเลอยู่เหล่านั้นทันที
หากมากังวลว่าจะยิงถูกเพื่อนร่วมรบ อย่างนั้นก็ไม่มีวันที่จะจัดการหลินหยุนได้
พวกเขาสามารถใช้ประโยชน์จากการสังหารของหลินหยุนนี้ ล็อกเป้าหลินหยุนเอาไว้
ปังปังปังปัง….
ตึงตึงตึง…
อาวุธทุกรูปแบบถูกยิงออกไปอีกครั้ง
หลินหยุนด้านหนึ่งปกป้องฉินหลัน อีกด้านหนึ่งก็เดินท่ามกลางทหารเหล่านี้
ไม่ว่าจะเป็นกระสุนปืนหรือกระสุนปืนใหญ่ ก็ล้วนไม่สามารถทำลายชี่ทิพย์ป้องกันกายของเขาได้
แต่ ทหารรอบๆหลินหยุนเหล่านั้น กลับไม่ได้โชคดีอย่างนั้น
ตอนนี้ ไม่ต้องให้หลินหยุนลงมือ ทหารเหล่านั้นก็ถูกสหายของพวกเขาสังหารลงไป
ฉินหลันอยู่ด้านหลังหลินหยุน และมองดูอย่างตื่นตะลึงในใจ
“คนญี่ปุ่นพวกนี้ โหดร้ายจริงๆ เพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ แม้กระทั่งสหายร่วมรบก็ยังฆ่าได้!