จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 963 ทะเลสาบจันทร์เพ็ญ
“ข้อเสนอนี้ดีมากๆ!”ผู้อาวุโสของเขาหยุนซูเห็นด้วย
ผู้อาวุโสของสำนักอู๋จี๋ก็พูดว่า:”ฉันก็เห็นด้วย!”
หลอหยวนป้ายกมือขึ้นทันที มองไปที่นางหิมะและพูด:”ฉันก็เห็นด้วยเหมือนกัน”
ผู้อาวุโสของสำนักต้าหลินมองไปที่นางหิมะและพูด:”นางหิมะ ตอนนี้มีแค่วังเทพหิมะของพวกคุณที่ยังไม่ได้แสดงความคิดเห็น พวกคุณควรแสดงความคิดเห็นของตัวเองให้ทุกคนรู้ได้แล้ว!”
สายตาของผู้รับผิดชอบของสี่สำนักใหญ่ต่างมองไปที่นางหิมะทันที ดูเหมือนพวกเขากำลังข่มขู่นางหิมะอยู่
สายตาของนักบู๊ร้อยกว่าคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็มองไปที่นางหิมะเหมือนกัน
ถึงแม้คนเหล่านี้จะไม่รู้ว่าสถานที่แห่งนี้มีโบราณสถานหรือเปล่า อย่างไรก็ตาม ถ้ามันมีอยู่จริงๆ พวกเขาก็ต้องการที่จะเข้าไปสำรวจเหมือนกัน
ดังนั้นในเวลานี้ วังเทพหิมะกำลังเผชิญกับแรงกดดันมหาศาล
สายตาของนางหิมะมองไปที่ทุกคน
ผ่านไปสักพัก นางหิมะพูดอย่างเย็นชา:”ได้”
“แต่พวกคุณห้ามทำลายสิ่งของที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้เด็ดขาด”
ผู้อาวุโสของสำนักต้าหลินพูดด้วยรอยิ้ม:”พวกเราไม่ทำลายสิ่งของในที่นี้อยู่แล้ว โบราณสถานนั้นล้ำค่ามากๆ ถึงแม้จะหาอะไรไม่เจอ พวกเราก็ไม่กล้าทำลายสิ่งของอยู่แล้ว”
“พวกคุณละ?”สายตาของนางหิมะมองไปที่สำนักอื่นๆ
หลอหยวนป้าพูดทันที:”ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำลายสิ่งของแม้แต่ชิ้นเดียว”
“พวกเราก็จะไม่ทำลายสิ่งของเหมือนกัน!”
ผู้รับผิดชอบของสำนักต่างๆก็ตอบตกลงทันที
หลังจากนางหิมะมองผู้รับผิดชอบของสำนักต่างๆแล้ว เธอก็หลีกทางให้และไม่พูดอะไรอีก
ผู้รับผิดชอบของสำนักต่างๆดีใจมากๆ พวกเขารีบพาคนของตัวเองเดินกระจายออกไปเพื่อหาทางเข้าโบราณสถาน
หลินหยุนกับคาร์นอตวิลเลียมเดินตามนักบู๊เหล่านั้น และเดินวนอยู่ในสถานที่แห่งนี้หลายรอบ
บนยอดเขาเทพจันทรา นอกจากทะเลสาบกลมๆที่กินพื้นที่สองในสามแล้ว พื้นที่ที่เหลือสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะซ่อนทางเข้าโบราณสถานเอาไว้
ผู้รับผิดชอบสำนักต่างๆได้พาลูกศิษย์สำรวจไปแล้วหนึ่งรอบ และพวกเขาก็กลับมาอยู่ด้านหน้าวังเทพหิมะอีกครั้ง
ผู้อาวุโสของสำนักต้าหลินพูด:”นางหิมะ ในเมื่อสถานที่แห่งนี้พวกคุณวังเทพหิมะค้นพบเป็นคนแรก ถ้างั้นพวกคุณก็คงจะพบทางเข้าแล้วใช่ไหม?”
“ในเมื่อพวกเราได้ตกลงกันแล้ว พวกคุณก็ควรบอกทางเข้าให้ทุกคนรู้!”
หลอหยวนป้าพูด:”ใช่แล้ว บอกทางเข้าให้พวกเรารู้ อย่าทำให้ทุกคนต้องเสียเวลาอีกเลย”
ลูกศิษย์หญิงคนหนึ่งของวังเทพหิมะพูดด้วยความโกรธ:”นางหิมะรับปากแล้วว่าให้พวกคุณเข้ามาค้นหาได้ แต่พวกคุณขอมากเกินไปแล้ว!”
นางหิมะยกมือขึ้นและเผยให้เห็นข้อมือที่ขาวมากๆ เพื่อหยุดลูกศิษย์คนนั้นไว้
หลังจากนั้น เธอก็มองไปที่ทุกคนและพูดอย่างเย็นชา:”พวกคุณลองคิดดู ถ้าพวกเรารู้ว่าทางเข้าอยู่ตรงไหน พวกเรายังยืนรอพวกคุณอยู่ตรงนี้อีกเหรอ?”
ผู้รับผิดชอบของสำนักต่างๆเงียบทันที
วังเทพหิมะมาถึงสถานที่แห่งนี้หลายวันแล้ว ถ้าหาทางเข้าเจอ พวกเธอก็คงเข้าไปนานแล้ว บางทีเจ้าสำนักของวังเทพหิมะอาจจะมาด้วยตัวเองด้วยซ้ำ
แต่ตอนนี้วังเทพหิมะส่งนางหิมะมายังสถานที่แห่งนี้ และไม่ใช่เจ้าสำนักมาด้วยตัวเอง มันก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าวังเทพหิมะยังหาทางเข้าไม่เจอ
“นางหิมะ พวกคุณสามารถแบ่งปันเบาะแสที่พวกคุณหาเจอให้พวกเรารู้ได้ไหม?”ผู้อาวุโสของสำนักต้าหลินพูดเสนอขึ้นมาอีกครั้ง
ในเมื่อคนของวังเทพหิมะก็ยังหาทางเข้าไม่เจอ แต่พวกเธอมาอยู่ที่นี่ตั้งหลายวัน และพูดว่าสถานที่แห่งนี้เกี่ยวข้องกับเทพหิมะ พวกเธอต้องพบเบาะแสบางอย่างอยู่แล้ว
หลินหยุนเหลือบมองผู้อาวุโสของสำนักต้าหลินที่มีใบหน้าอ่อนโยน และคิดในใจ:”คนๆนี้ดูเหมือนจะเป็นคนซื่อสัตย์ แต่จิตใจเจ้าเล่ห์มากๆ”
นางหิมะมองเขาอย่างเย็นชาและถามกลับไปว่า:”ไม่ทราบว่าสำนักต้าหลินจะยอมแบ่งปันคัมภีร์จิตให้พวกเราได้หรือเปล่า?”
ผู้อาวุโสของสำนักต้าหลินหน้าแดงทันที:”นางหิมะพูดล้อเล่นใช่ไหม คัมภีร์จิตคือวิชาล้ำค่าที่สุดของสำนักต้าหลิน มันแบ่งปันให้คนอื่นไม่ได้อยู่แล้ว?”
นางหิมะหัวเราะอย่างเย็นชา แต่เธอก็ไม่พูดอะไรอีก
ผู้อาวุโสของสำนักต้าหลินก็ไม่กล้าพูดเรื่องที่จะให้วังเทพหิมะแบ่งปันเบาะแสอีก
เขาหันหลังไปมองผู้รับผิดชอบของสำนักอื่นๆและพูด:”ทุกท่าน ในเมื่อนางหิมะไม่ยอมแบ่งปันเบาะแสที่พวกเธอหาได้ ถ้างั้นพวกเราก็คงต้องค้นหาเบาะแสเอง”
“ฉันหวังว่าทุกสำนักจะมีความสามัคคีกัน และแบ่งปันเบาะแสต่างๆที่ค้นหาเจอ ถ้าทำอย่างนี้ก็จะสามารถหาทางเข้าโบราณสถานได้อย่างรวดเร็ว”
หลอหยวนป้าพูด:”ผู้อาวุโสพูดถูกแล้ว ในเมื่อพวกเราค้นหาเบาะแสด้วยกัน ถ้างั้นก็ต้องแบ่งปันเบาะแสที่ค้นหาเจอ ถ้าทำอย่างนี้ก็จะสามารถหาทางเข้าได้อย่างรวดเร็ว!”
ผู้รับผิดชอบของสำนักต่างๆได้พาลูกศิษย์ของสำนักตัวเอง หาเบาะแสบนยอดเขาทันที
ครั้งนี้หลินหยุนไม่ได้เดินตามพวกเขา แต่เขายืนอยู่ข้างๆนักบู๊บางส่วนเพื่อดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
คาร์นอตวิลเลียมถามเบาๆ:”หลินหยุน ฉันรู้สึกว่าสิ่งของที่เทพธิดาแห่งชีวิตทิ้งเอาไว้น่าจะอยู่ตรงนั้น?”
สายตาของหลินหยุนมองไปที่ทะเลสาบทันที
“อยู่ในทะเลสาบ”
คาร์นอตวิลเลียมตกตะลึงมากๆ:”คุณรู้ได้ยังไง?”
“ฉันพบเบาะแสบางอย่างจากข้อมูลที่เทพธิดาแห่งชีวิตทิ้งเอาไว้ ฉันถึงได้รู้เรื่องนี้ แต่คุณกลับสามารถคิดได้ว่าสิ่งของเหล่านั้นอยู่ในทะเลสาบ!”
คาร์นอตวิลเลียมตกตะลึงมากๆ เพราะความคิดของคนทั่วไป พวกเขาไม่คิดว่าทางเข้าโบราณสถานจะอยู่ในทะเลสาบอย่างแน่นอน
หลินหยุนมองหน้าเขาและถาม:”จากข้อมูลที่เทพธิดาแห่งชีวิตทิ้งเอาไว้ พวกเขามีพูดถึงอะไรบ้าง?”
คาร์นอตวิลเลียมไม่ได้ปิดบังและพูดความจริงออกมา:”ฉันเห็นชื่อสถานที่แค่สองที่เท่านั้น……เขาเทพจันทรากับทะเลสาบจันทร์เพ็ญ”
หลินหยุนมองไปที่ทะเลสาบกลมๆและพูดว่า:”ทะเลสาบนี้เป็นวงกลม น่าจะเป็นทะเลสาบจันทร์เพ็ญ”
คาร์นอตวิลเลียมพยักหน้าและเห็นด้วย:”แต่สถานที่แห่งนี้มีทะเลสาบแค่อันเดียว! จะหาทางเข้าได้ยังไง? พวกเราต้องดำน้ำลงไปก้นทะเลสาบเหรอ?”
หลินหยุนไม่ได้ตอบ ผ่านไปสักพัก จู่ๆเขาก็ถาม:”วันนี้คือวันที่เท่าไหร่?”
“วันที่ยี่สิบสี่!”คาร์นอตวิลเลียมตอบ จากนั้นเขาก็ถาม:”ทำไมคุณถึงถามเรื่องนี้?”
หลินหยุนคำนวณ:”วันที่ยี่สิบสี่ของปฏิทินสุริยคติ ถ้าคำนวณตามปฏิทินจันทรคติ วันนี่น่าจะเป็นวันที่สิบห้า”
คาร์นอตวิลเลียมขมวดคิ้ว:”คุณหมายความว่ายังไง?”
หลินหยุนพูด:”คุณเคยได้ยินคำพูดหนึ่งไหม วันที่สิบห้าคือวันที่พระจันทร์จะเต็มดวง”
คาร์นอตวิลเลียมอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นก็คิดออกทันที:”คุณหมายความว่าคำชี้แนะที่เทพธิดาแห่งชีวิตทิ้งเอาไว้ มันเหมือนกับตำนานของมนุษย์หมาป่าในคืนพระจันทร์เต็มดวง ถ้าวันที่พระจันทร์เต็มดวงมันก็จะปรากฏใช่ไหม!”
หลินหยุนพูด:”เหมือนกันหรือเปล่า ต้องรอดูคืนนี้”
เวลาใกล้ถึงแล้ว เวลาเริ่มดึกแล้ว
แต่น่าเสียดายที่คืนนี้ไม่ปรากฏพระจันทร์ เพราะคืนนี้มีเมฆมาก
ผู้รับผิดชอบของสำนักอื่นๆได้พาลูกศิษย์ของสำนักใช้วิธีต่างๆค้นหาแล้ว แต่ก็ยังหาทางเข้าโบราณสถานไม่เจอ
หลังจากผู้รับผิดชอบของสำนักต่างๆหาจนเหนื่อยแล้ว พวกเขาก็นั่งพักทันที และไม่ยอมไปหาอีก พวกเขาต่างมองไปที่คนของวังเทพหิมะ
เห็นได้อย่างชัดเจน คนเหล่านี้หาทางเข้าไม่เจอ พวกเขาก็กำลังหาวิธีล้วงข้อมูลจากคนของวังเทพหิมะ
คนของวังเทพหิมะก็ดูออกความคิดของสำนักต่างๆ
นางหิมะพาลูกศิษย์ของวังเทพหิมะตั้งเต็นท์นอนทันที เห็นได้อย่างชัดเจนว่าพวกเธอเตรียมตัวที่จะอยู่สถานที่แห่งนี้เป็นเวลานาน
หลอหยวนป้าอดไม่ไหวก็เลยด่าออกมาทันที:”ผู้หญิงพวกนี้บ้าไปแล้วใช่ไหม? มีเตียงนุ่มๆแต่ไม่ยอมนอน แต่พวกเธอกลับตั้งเต็นท์นอนบนยอดเขาแบบนี้!”
“พวกเธอตั้งใจเสียเวลาแบบนี้ใช่ไหม!”
ผู้อาวุโสของสำนักต้าหลินพูด:”บางที พวกเธออาจจะหาทางเข้าโบราณสถานไม่เจอก็ได้”
ผู้รับผิดชอบของเขาหยุนซูพยักหน้า:”ใช่แล้ว ฉันคิดว่าพวกเธอหาทางเข้าไม่เจอ”
“อย่างไรก็ตาม ถึงแม้พวกเธอจะหาทางเข้าไม่เจอ แต่พวกเธอต้องมีเบาะแสสำคัญอย่างแน่นอน”
“อืม ฉันก็คิดแบบนั้น ถ้าพวกเธอไม่มีเบาะแสสำคัญ นางหิมะก็คงไม่มาที่นี่”
“งั้นพวกเราก็รออย่างเดียว เมื่อพวกเธอรอไม่ไหว พวกเธอก็จะยอมแบ่งปันเบาะแสเหล่านั้นให้พวกเรารับรู้