จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่183 ไล่ออกไป
ภายในห้อง คุณแม่หานหรูนอนอยู่บนเตียง ไม่ได้สติ
ข่งอู่ตามหมอมาดูอาการให้แล้ว หานหรูเสียใจมากเกินไป บวกกับที่ไม่กินไม่นอนมาสองวันสองคืน เลยเข้าสู่กลไกการป้องกันตนเองของร่างกาย
พักผ่อนสักระยะเวลาหนึ่ง ก็จะตื่นขึ้นมาได้เอง
อีหลิงคุกเข่าอยู่หน้าเตียง กุมมือคุณแม่เอาไว้ ดวงตาที่เดิมทีเคยเป็นประกายสดใส ตอนนี้กลับมืดมนไร้แสงสว่าง
“คุณแม่คะ ถ้าคุณแม่เป็นอะไรไป หนูเองก็จะขอตามคุณแม่ไปด้วย !”
คุณลุงจากไปแล้ว คุณแม่เป็นญาติสนิทเพียงคนเดียวของเธอที่ยังอยู่บนโลกนี้ แน่นอนว่า นอกจากนี้ยังมีคุณพ่อที่คุณแม่ไม่เคยยอมบอกตัวตนของเขาให้เธอรู้อยู่ด้วย
ถ้าหากหานหรูเป็นอะไรไป อีหลิงก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตต่อไปอย่างไรแล้ว
เวลานั้นเอง ประตูห้องก็ถูกเปิดออก ชายหนุ่มที่ขอบตาดำ หน้าบวมเป่ง แค่เห็นก็รู้ว่าดื่มเหล้าเกินขนาด เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย
“น้องอีหลิง ร่างกายคุณอาเป็นยังไงบ้าง ? เป็นอะไรมากหรือเปล่า ?”
พอได้ยินเสียงนี้ อีหลิงก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้นมาทันที
ชายหนุ่มคนนี้คือลูกชายของหานกั๋วเฉียง หานเซี่ยนหัว ลูกพี่ลูกน้องของอีหลิง
แต่ว่า หานเซี่ยนหัวคนนี้รู้สึกโหยหาความงดงามของอีหลิงมาตลอด เคยล่วงเกินอีหลิงอยู่หลายครั้ง จนถึงขั้นมีครั้งหนึ่งยังเสนอกับหานกั๋วเฉียงว่าจะแต่งงานระหว่างญาติด้วย
หากเป็นในสมัยโบราณ ระหว่างลูกพี่ลูกน้อง จะเป็นคู่ครองกัน ก็ไม่ถือว่าแปลกอะไร
แต่ในยุคสมัยนี้ ข้อเสนอจากปากของหานเซี่ยนหัว มันก็เท่ากับความโกลาหล
ครั้งนั้นทำให้หานกั๋วเฉียงโมโหมาก หานเซี่ยนหัวถูกทุบตีเนื้อหนังถลอกปอกเปิก ถูกกักบริเวณหนึ่งเดือนเต็มถึงถูกปล่อยตัว
เรื่องในครั้งนั้น ทำให้หานเซี่ยนหัวตื่นตกใจมาก จนลืมไปลงไม่ชั่วชีวิต
ถึงแม้ว่าหลังจากนั้นเป็นต้นมา หานเซี่ยนหัวจะไม่กล้าเข้ามายุ่งกับอีหลิงอีก แต่ว่า ความเร่าร้อนภายในแววตาของเขา กลับยิ่งลุ่มลึกยิ่งกว่าเดิม
อีหลิงรู้สึกได้ พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเธอคนนี้ไม่ได้กลับตัวกลับใจแต่อย่างใด เพียงแค่เก็บงำความแค้นเอาไว้ในใจเท่านั้น
ตอนนี้ คุณลุงที่สามารถควบคุมพี่ชายลูกพี่ลูกน้องคนนี้ไม่อยู่แล้ว เกรงว่าพี่ชายลูกพี่ลูกน้องคนนี้เองก็คอยต่อไปไม่ไหวแล้วสินะ !
อีหลิงก้มหน้าลงต่ำ แล้วเรียกเบาๆว่า “พี่คะ”
จ้องมองอีหลิงที่อยู่ในชุดไว้ทุกข์ ใบหน้าเล็กๆที่งดงามราวดอกไม้ หัวใจของหานเซี่ยนหัวสั่นไหว รู้สึกเหมือนหัวใจถูกค้อนใหญ่ทุบ
“สวย สวยมากจริงๆ !”
หลายวันมานี้ หานเซี่ยนหัวคอยหาแนวร่วมภายนอกมาตลอด ลูกชายของหานกั๋วเฉียงไม่ได้มีเขาแค่คนเดียว หากอยากจะนั่งตำแหน่งผู้มีอิทธิพลของเมืองลี่ชวนแทนที่หานกั๋วเฉียง หานเซี่ยนหัวจำเป็นต้องมีผู้สนับสนุนอีกจำนวนมาก
แต่ว่ายังดี ความเฉลียวฉลาดของเขาในหมู่พี่น้อง ถือว่าสูงที่สุด
ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น
เพียงแต่ หานเซี่ยนหัวไม่เคยลืมเลยว่าตัวเองยังมีน้องสาวลูกพี่ลูกน้องที่งดงามและน่ารักอยู่อีกคนหนึ่ง
หลังจากกลับมาจากข้างนอกสิ่งแรกที่จะทำ ก็คือมาหาอีหลิง
“น้องอีหลิงรีบลุกขึ้นมาเร็ว บนพื้นเย็นจะตาย คุกเข่านานไปไม่ดีต่อร่างกายนะ !” ขณะพูด หานเซี่ยนหัวก็ยื่นมือไปลากอีหลิง
อีหลิงใจกระตุกวูบ รีบลุกขึ้นมา แล้วก้าวถอยหลังไปหลายก้าว “ไม่ต้องลำบากพี่หรอกค่ะ ฉันลุกเองได้”
รอยยิ้มบนใบหน้าของหานเซี่ยนหัวเย็นชาไปทันที สายตาที่มองไปทางอีหลิง เต็มไปด้วยความก้าวร้าวและรุนแรง
“น้องอีหลิง เธอเกลียดฉันขนาดนั้นเลยเหรอ ?” น้ำเสียงของหานเซี่ยนหัวเย็นชาเล็กน้อย
“เปล่าค่ะ พี่พูดอะไรของพี่ ฉันจะไปเกลียดพี่ได้ยังไง” อีหลิงตอบสิ่งที่ตรงข้ามกับใจคิดออกไป
หานเซี่ยนหัวหัวเราะเสียงเย็นทีหนึ่ง แล้วพูดว่า “เธอไม่จำเป็นต้องเสแสร้งต่อหน้าฉันหรอก จนถึงวันนี้ ฉันก็เคยบอกเธออย่างชัดเจนแล้ว”
“ข้างนอกฉันหาแนวร่วมไว้หมดแล้ว ต่อไปฉันก็จะได้เป็นผู้มีอิทธิพลคนใหม่ของเมืองลี่ชวน ถ้าเธอยอมติดตามฉันแต่โดยดี ต่อไปพวกเธอแม่ลูกก็ยังสามารถกินอยู่อย่างสุขสบายต่อไป ฉันจะเลี้ยงดูพวกเธออย่างดีเอง”
หัวใจของอีหลิงแตกสลายไปทันที เป็นไปตามคาด พี่ชายลูกพี่ลูกน้องคนนี้คอยต่อไปไม่ไหวแล้ว
หานเซี่ยนหัวอาจจะรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะได้เป็นผู้มีอิทธิพลคนใหม่ของเมืองลี่ชวนแล้ว เลยเผยสีหน้าแบบที่ไม่มีใครเทียบตัวเองได้ออกมา เดินมาทางอีหลิงพร้อมกับรอยยิ้มชั่วร้าย ยื่นมือไปลูบใบหน้าเล็กๆของอีหลิง
“ถ้าหากเธอไม่รู้จักสำนึกขอบคุณ ก็อย่าหาว่าพี่ชายไร้น้ำใจก็แล้วกัน !”
มือของหานเซี่ยนหัวร่วงลงช้าๆ อีหลิงทอดมองไปยังคุณแม่ที่อยู่บนเตียง กัดฟัน ฝืนทนทั้งที่ตัวสั่นเทา
แต่ว่า ในตอนที่นิ้วของหานเซี่ยนหัว สัมผัสถูกเรือนผมของอีหลิง จู่ๆอีหลิงก็หลีกหนีทันที ราวกับแมวน้อยที่ถูกเหยียบหางเข้า
“พี่คะ ช่วยให้เกียรติกันด้วยค่ะ !” เธอทนไม่ไหวจริงๆ ถ้าจะทำแบบนั้น เธอขอยอมตายดีกว่า
สีหน้าของหานเซี่ยนหัวเย็นชาลงทันที ดวงตาฉายแววเดือดดาล “อีหลิง ตระกูลหานทั้งหมดกำลังจะเป็นของฉันแล้ว ต่อไปทั้งหมดในเมืองลี่ชวนก็จะกลายเป็นของฉันด้วย ถ้าเธอไม่ติดตามฉัน แล้วจะไปกับใคร ?”
“หรือเธอรู้สึกว่า จะหนีไปจากเงื้อมมือของฉันได้ ?”
มองดูรูปร่างผอมเพรียวของอีหลิง หานเซี่ยนหัวที่อดทนมานานหลายปี ก็ไม่อยากจะรออีกต่อไป พุ่งเข้าใส่อีหลิงทันที
“กรี๊ด ใครก็ได้ช่วยด้วย !”
อีหลิงวิ่งพร้อมกับกรีดร้องไปด้วย สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
หานเซี่ยนหัวหัวเราะเสียงเย็นอย่างได้ใจ “เมื่อกี้ตอนที่ฉันเข้ามาได้กำชับเอาไว้แล้ว ว่าห้ามให้ใครเข้ามารบกวนพวกเรา ถึงแม้เธอจะกรีดร้องจนคอฉีก ก็ไม่มีคนมาหรอก”
“น้องอีหลิง เธอจะปากแข็งไปถึงเมื่อไหร่ ? หรือว่าเธออยากเห็นคุณอาถูกไล่ออกไป แล้วไปนอนข้างถนนเหรอ ?”
หานเซี่ยนหัวกึ่งเชิญชวน กึ่งข่มขู่
อีหลิงในตอนนี้ทั้งหวาดกลัวทั้งสิ้นหวัง ช่างไร้หนทาง และไร้ความหวังเสียจริงๆ ทำอย่างไรดี ? ต้องทำอย่างไรดี ?
เห็นว่าหานเซี่ยนหัวกำลังจะพุ่งเข้ามาอีกครั้งแล้ว อีหลิงก็รีบตะโกนออกมาทันที “เดี๋ยวค่ะ พี่ ขอฉันพิจารณาดูก่อน ! ตอนนี้คุณลุงยังไม่ไปสู่สุคติเลย เรื่องนี้ไม่ว่ายังไงก็ต้องรอให้พ้นงานศพของคุณลุงไปก่อนสิคะ !”
หานเซี่ยนหัวมองอีหลิงด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ ฝืนอดกลั้นความต้องการภายในจิตใจ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ฉันจะมาเอาคำตอบจากเธอ !”
อีหลิงรู้สึกหมดหนทาง เดิมทีอยากจะยื้อเวลาสักสองสามวัน คิดไม่ถึงเลยว่าหานเซี่ยนหัวจะอดรนทนไม่ไหวขนาดนั้น
“ค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะให้คำตอบที่น่าพอใจกับพี่เอง”
หานเซี่ยนหัวมองอีหลิงอย่างอ้อยอิ้ง “หวังว่าเธอคงไม่ทำอะไรโง่ๆนะ”
พอพูดจบ ก็หันหลังจากไปทันที
อีหลิงรู้สึกเหมือนถูกสูบแรงจากร่างกายออกไปจนหมด ล้มลงข้างเตียงของคุณแม่
เช้าตรู่ของวันที่สอง สิ่งแรกที่หานเซี่ยนหัวทำ ก็คือมาที่ห้องของอีหลิง
แต่ว่า หานหรูตื่นขึ้นมาแล้ว กำลังนั่งอยู่บนเตียง และกินข้าวต้มที่อีหลิงป้อน
หานเซี่ยนหัวชะงักไปทันที แล้วยิ้มเจื่อนๆก่อนพูดว่า “คุณอาตื่นแล้วเหรอครับ ?”
หานหรูพยักหน้า ดวงตาฉายแววรังเกียจ “นายมีธุระอะไรเหรอ ?”
หานเซี่ยนหัวมองไปทางอีหลิง ยิ้มแล้วพูดว่า “ผมมาหาน้องอีหลิงเพราะมีธุระนิดหน่อยครับ น้องอีหลิง เธอออกมาแป๊บหนึ่งสิ”
หานหรูสีหน้าเย็นชา แล้วตะคอกออกไปว่า “หานเซี่ยนหัว นายเป็นสัตว์เดรัจฉานหรือไง ? อีหลิงเป็นน้องสาวลูกพี่ลูกน้องนายนะ ขนาดเธอนายก็ยังไม่ยอมละเว้นเลยเหรอ !”
สีหน้าของหานเซี่ยนหัวหมองลงทันที คิดไม่ถึงเลยว่าอีหลิงจะเอาเรื่องนี้ไปบอกหานหรู
แต่ช่างเถอะ ในเมื่อต้องแตกหักกันแล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องสนอีกต่อไป
หานเซี่ยนหัวหัวเราะเสียงเย็นแล้วพูดว่า “คุณพ่อตายไปแล้ว ผมก็คือเจ้าบ้านตระกูลหาน ข้างนอกผมก็หาแนวร่วมไว้แล้ว ตำแหน่งผู้มีอิทธิพลของเมืองลี่ชวนก็จะเป็นของผม ถ้าคุณอาให้น้องอีหลิงคอยติดตามผม ต่อไปก็ได้อยู่ดีกินดี ไม่ดีตรงไหนกัน ?”
หานหรูปิดเปลือกตาลงอย่างเจ็บปวด แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันกลัวว่าพวกเราคงมีวาสนาไม่พอ”
หานเซี่ยนหัวเผยสีหน้าไม่พอใจออกมา แล้วพูดอย่างหยั่งเชิงว่า “คุณอา คุณอาต้องคิดให้ดีนะ ตอนที่ผมมา คุณแม่ของผมก็ออกคำสั่งกับผมไว้แล้ว ให้ผมไล่พวกคุณออกไปจากตระกูลหาน ถ้าไม่ยอมให้น้องอีหลิงติดตามผม ผมก็ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาใช้อ้างกับแม่ผมแล้ว”
นี่ มันเป็นการขู่กันตรงๆเลยนะ
หานหรูราวกับจะรู้อยู่แล้วว่าหานเซี่ยนหัวจะพูดแบบนี้ ก็เลยทำเสียงเย็นในลำคอทีหนึ่งแล้วพูดว่า “วางใจเถอะ รอให้พ่อของนายไปสู่สุคติแล้ว พวกเราสองแม่ลูกจะไปจากที่นี่ทันที !”
กล้ามเนื้อบนใบหน้าของหานเซี่ยนหัวกระตุกอยู่หลายที สีหน้าย่ำแย่มาก “หึ ในเมื่อพวกคุณไม่รู้จักสำนึกขอบคุณ ก็อย่าหาว่าผมไร้น้ำใจก็แล้วกัน”
“ขอกำหนดให้พวกคุณย้ายออกจากบ้านตระกูลหานภายในเช้านี้ ไม่อย่างนั้น ผมจะสั่งให้คนมาลากพวกคุณออกไปเอง”