จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่812 โลกบู๊เดือด
ลมช่วยสถานการณ์ไฟ ไม่ช้าไฟก็เริ่มลามไปถึงภูเขา
ซูเหลียงจื่อโกรธมาก:”เจ้าพวกสารเลว กล้าจุดไฟเผาภูเขา!”
“ถ้าทำลายสิ่งแวดล้อมทางนิเวศน์ พวกเจ้าไม่กลัวกรรมตามสนองหรือ?”
ซูเหลียงจื่ออยากออกหน้าให้หยุด แต่เขากังวลว่าตัวเองสู้ไม่ไหว ทำได้เพียงเฝ้าดู
เย่ซื่อหมิงยิ้มอย่างดุร้าย แล้วพูดว่า:”ปรมาจารย์หลิน แน่จริงเจ้าก็อย่าออกมา เผาเจ้าให้ตายข้างในดีกว่า”
ลูกศิษย์คนอื่น ๆ ของสำนักอู๋อิ่ง ต่างก็ยิ้มแย้ม โดยเฉพาะลูกศิษย์ที่หนีจากความตายในค่ายกลกระบี่ล้างผลาญห้าธาตุ สีหน้าดูมีความสุขที่ได้แก้แค้น
ไม่ว่าค่ายกลของเจ้าจะสวยงามและยอดเยี่ยมเพียงใด รอข้าเผาป่าไม้นี้จนหมด ค่ายกลก็จะทำลายตัวเองโดยอัตโนมัติ
แต่ว่า เมื่อไฟเพิ่งเผาถึงขอบเขตค่ายกลรวมพลังห้าธาตุพรสวรรค์ เดิมทีบนท้องฟ้าที่สดใส ก็มีฝนตกหนักทันที
ฝนตกแบบไม่มีคำเตือน ก็เหมือนกับมีคนราดน้ำบนท้องฟ้า
“เป็นแบบนี้ได้ไง!”เย่ซื่อหมิงกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ และมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างโกรธเคือง:”ขนาดพระเจ้ายังมากีดกั้นข้างั้นหรือ!”
อันที่จริง ฝนมันไม่ได้ตกจริงๆ แต่ค่ายกลรวมพลังห้าธาตุพรสวรรค์รู้สึกถึงความอันตราย จึงเกิดการป้องกันตัวเอง
ห้าธาตุส่งผลกระทบเชื่อมโยงเป็นสายระโยงระยาง หากโจมตีด้วยไฟ ค่ายกลจึงมีฝนตกโดยอัตโนมัติ
หากโจมตีด้วยน้ำ ค่ายกลจะจับตัวดินให้เป็นกำแพง
ค่ายกลแบบนี้ในโลกบำเพ็ญเซียนได้สืบทอดมาหลายแสนปีแล้ว หากไม่มีความสามารถในการต้านทานความรุนแรงของคนธรรมดาสักหน่อย ก็คงจะตกเป็นเรื่องที่น่าหัวเราะเยาะของผู้เชี่ยวชาญแล้วจริงๆ
อาจจะพูดได้ว่า ค่ายกลที่ทำงานอัตโนมัติแบบนี้ วิธีที่อยากใช้ความรุนแรงเพื่อทำลายค่ายกล มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
เว้นแต่จะเป็นภัยธรรมชาติ พลังแห่งฟ้าดินที่ไม่อาจหยุดยั้งได้แบบนั้น เช่น ความรุนแรงที่มนุษย์สร้างขึ้นเพื่อทำลายค่ายกล ก็สามารถถูกค่ายกลต้านทานได้ด้วยการป้องกันอัตโนมัติ
มองเปลวไฟสุดท้ายดับกลางสายฝน จากนั้น ฝนก็หยุดตกทันที
เย่ซื่อหมิงโกรธมาก:”ทำไมกัน! ขนาดพระเจ้ายังมากีดขวางข้างั้นหรือ!”
ฝนตกทันทีที่จุดไฟ และพอไฟดับฝนก็หยุด
ถ้าบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ ก็ไม่มีใครเชื่อ
และซูเหลียงจื่อในตอนนี้ กลับรู้สึกตื่นเต้นมาก
“เยี่ยมมากเลย ข้าไม่นึกเลยว่าค่ายกลที่อาจารย์ทำไว้ จะมหัศจรรย์เช่นนี้!”
“ตอนนี้ข้าโล่งใจได้แล้ว”
ใต้ภูเขา ผู้อาวุโสใหญ่เดินไปหาเย่ซื่อหมิงอย่างเงียบ ๆ และกระซิบพูดว่า:”เจ้าสำนัก ข้าว่าฝนนี้ อาจจะไม่ใช่พระเจ้าทำ”
“พอไฟลุก ฝนตก พอไฟดับ ฝนหยุด ถ้าฝนตกจากฟ้า มันจะบังเอิญขนาดนี้เชียวหรือ?”
“ข้าว่า……”ผู้อาวุโสใหญ่ชะงัก มองไปทางทะเลสาบเยว่หยา และพูดว่า:”ฝนนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นฝีมือของค่ายกลนี้!”
เย่ซื่อหมิงตกตะลึง:”เจ้าหมายถึงค่ายกลนี้มีความรู้สึกป้องกันตัวเองจริงๆหรือ?”
“นี่เป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อมาก!”
เย่ซื่อหมิงฝึกฝนมานานหลายปี คิดว่าตัวเองมีประสบการณ์ที่ไม่ธรรมดา แต่เขาไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับค่ายกลที่สามารถปกป้องตัวเองได้!
“ถ้าสิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริง ถ้างั้นบนตัวปรมาจารย์หลินนั้น ต้องมีความลับที่เราไม่รู้แน่นอน!”ดวงตาของเย่ซื่อหมิง เผยความโลภออกมา
“ถ้าสามารถค้นพบความลับของปรมาจารย์หลินได้ สำนักอู๋อิ่งของเรา ไม่แน่อาจจะกลายเป็นห้าผู้ตั้งมั่นรักษาของโลกบู๊โบราณได้!”
จู่ๆเย่ซื่อหมิงก็รู้สึกตื่นเต้น และรีบพูดกับผู้อาวุโสใหญ่ว่า:”ผู้อาวุโสใหญ่ เจ้ารีบกลับไป ไปหาคนที่เชี่ยวชาญทางด้านค่ายกล แล้วเชิญมาให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม!”
“เราต้องทำลายค่ายกลนี้ แล้วจับตัวปรมาจารย์หลิน และขุดคุ้ยความลับทั้งหมดจากเขา!”
ผู้อาวุโสใหญ่ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ และตอบตกลงอย่างตื่นเต้น:”ขอรับ ข้าจะกลับไปเดี๋ยวนี้ ข้าจะไปสำนักดาวเก้ายุค สำนักแปดทิศ เชิญเจ้าสำนักของพวกเขามา”
“ดี รีบไปรีบกลับ ข้าจะรอเจ้าที่นี่!”เย่ซื่อหมิงพูด
ผู้อาวุโสใหญ่รีบลงจากเขา
เย่ซื่อหมิงดูเหมือนจะยังกังวลอยู่ และพูดกับผู้อาวุโสทงรองว่า:”ผู้อาวุโสรอง เจ้าลงเขาไปด้วย ไปเชิญผู้ที่มีความชำนาญค่ายกลมา ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม!”
ผู้อาวุโสรองรับคำสั่ง:”ขอรับ!”
เย่ซื่อหมิงสั่งลูกศิษย์ทั้งหลายว่า:”พวกเจ้าลงเขาไปซื้ออาหารและน้ำมา เราจอรอผู้อาวุโสสองคนกลับมาที่นี่!”
“ขอรับ!”
เมื่อเห็นผู้อาวุโสสองคนของสำนักอู๋อิ่งลงเขา ซูเหลียงจื่อแอบขมวดคิ้ว:”ดูเหมือนว่าพวกเขาจะทำลายค่ายกลไม่ได้ จึงไปหาตัวช่วย!”
“เห็นได้ชัดเลยว่า สำนักอู๋อิ่งจะต่อสู้กับค่ายกลจนถึงที่สุด”
“หวังว่าอาจารย์จะสามารถกลับมาทัน หากพวกเขาทำลายค่ายกลได้ จะต้องแย่แน่ๆ”
คนของสำนักอู๋อิ่ง ได้ล้อมทะเลสาบเยว่หยาแล้ว
ทางด้านญี่ปุ่น ไม่รู้ว่าใครปล่อยข่าวที่อิจิโร่ มุรามาสะนัดรบกับปรมาจารย์หลินชาวจีนไป
ยิ่งกว่านั้นดูเหมือนว่ามีคนจงใจกระตุ้นข่าวนี้ กระจายให้ทุกคนทราบข่าวนี้ทันที
ในขณะนี้ ในคฤหาสน์สภาประเทศญี่ปุ่น
เสนาบดีท่านหนึ่งโค้งคำนับประธานาธิบดีญี่ปุ่น:”ท่านประธานาธิบดี ผมได้กระจายข่าวตามคำสั่งของท่านแล้ว”
“ตอนนี้ ขนาดพลเรือนเหล่านั้นก็รู้เรื่องที่อิจิโร่ มุรามาสะจะต่อสู้กับปรมาจารย์หลินชาวจีนแล้วครับ”
ประธานาธิบดีของญี่ปุ่นที่มีรูปร่างเตี้ยและมีเครายิ้มพูดว่า:”แบบนี้ ก็ไม่กลัวว่าปรมาจารย์หลินนั้นไม่รับคำท้าแล้ว!”
ในขณะเดียวกัน ก็ไม่กลัวว่าอิจิโร่ มุรามาสะไม่ทุ่มสุดตัวด้วย!”
เสนาบดีด้านการรักษาความปลอดภัยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์:”ท่านประธานาธิบดีฉลาดเลิศ ทำแบบนี้ พวกเขาทั้งคู่อยากไม่ทุ่มสุดตัวก็ไม่ได้แล้ว”
ประธานาธิบดีญี่ปุ่นพูดว่า:”ต่อไปก็ขึ้นอยู่กับอิจิโร่ มุรามาสะแล้ว ฉันหวังว่าเขาจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง”
เสนาบดีด้านการรักษาความปลอดภัยพูดว่า:”อิจิโร่ มุรามาสะ เป็นทายาทรุ่นที่ 18 ของดาบปีศาจมุรามาสะ และยังเป็นที่คนแรกในโลกบู๊โบราณของญี่ปุ่น ผมเชื่อว่า เขาจะไม่ทำให้ท่านประธานาธิบดีผิดหวังแน่นอน!”
ประธานาธิบดีญี่ปุ่นพูดว่า:”ไม่ ตอนนี้คุณส่งทหารองครักษ์สองทีม ที่มีพลังเต็มที่ แล้วสั่งกองทหารปืนใหญ่ กับขีปนาวุธเตรียมพร้อมให้ดี”
“ถ้าอิจิโร่ มุรามาสะแพ้ ถ้างั้น แม้จะฝ่าฝืนอนุสัญญาระหว่างประเทศ ก็ห้ามให้ปรมาจารย์หลินรอดกลับไปหาชาวจีนไปได้!”
“ครับ!”
ในรัฐญี่ปุ่น คอยผสมโรงโดยเจตนา
ในขณะนี้ ทั้งชาวญี่ปุ่น ไม่ว่าจะเป็นพลเรือนหรือนักบู๊ กำลังพูดถึงการต่อสู้ระหว่างอาจารย์มุรามาสะและปรมาจารย์หลิน
ในร้านอาหาร มีคนหนุ่มสาวสวมชุดซามูไร เต้นรำอยู่ข้างหน้า และพูดโอ้อวดว่า:”ไอ้พวกชาวจีนโง่พวกนั้น กล้ามาท้าทายอาจารย์มุรามาสะ อยากตายจริงๆสินะ!”
“ให้เหล่านินจาญี่ปุ่นของเรา สั่งสอนไอ้พวกชาวจีนโง่ในโลกบู๊โบราณเหมือนในตอนนั้น!”
“ใช่ เราจะทำเหมือนตอนนั้น ที่จัดการพวกมันจนลงไปนอนกองกับพื้นแทบหาฟันไม่เจอ”
หนุ่มชาวจีนที่อยู่โต๊ะข้าง ๆ สองคน ทนฟังไม่ไหวแล้ว
ชายหนุ่มพูดเยาะเย้ย:”ทำไมที่เหลือของพวกจักรวรรดินิยมเหล่านี้ ถึงยังไม่ตายล่ะ ออกมาเห่าเหมือนสุนัขอีก!”
“น่าเบื่อจริงๆ!”
ชายหนุ่มชุดดำอีกคนพูดว่า:”ใช่ พวกเขาคิดว่าชาวจีนของเรายังคงเป็นประเทศที่อ่อนแอ ใครๆ ก็รังแกได้เหมือนตอนนั้นเหรอ?”
“ถ้าเราทำสงครามกับญี่ปุ่นอีกครั้ง เราสามารถระเบิดเกาะของพวกเขาได้ภายในไม่กี่นาที!”
ปัง!
นินจาคนหนึ่งของญี่ปุ่นลุกขึ้นทันที ชี้ไปที่หนุ่มชาวจีนสองคนที่เยาะเย้ยเมื่อครู่นี้ แล้วตะโกนว่า:”ไอ้โง่ พวกแกกล้าดูหมิ่นญี่ปุ่นเรา ฉันว่าพวกแกอยากตายสินะ!”
หนุ่มชาวจีนสองคนไม่กลัวพวกเขาเลย
เขายืนขึ้นและโต้กลับ:”พวกแกดูหมิ่นชาวจีนของเราก่อน ทำไม พวกแกดูหมิ่นคนอื่นได้ แล้วจะไม่ให้คนอื่นโต้กลับงั้นหรือ!”
“พวกแกนี่มันเผด็จการเกินไป!”
การเถียงของทั้งสองฝ่าย ดึงดูดความสนใจของคนจำนวนมากในร้านอาหารทันที
ผู้คนมากมายของญี่ปุ่น ส่งเสียงเชียร์นินจาเหล่านั้นทุกคน
แต่ว่า ชาวจีนหลายคนในร้าน กลับก้มหน้าและจากไปอย่างเงียบๆ