จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 71

บทที่ 71 : ลูกไม่ชอบป๊ะป๋ำ
สายตาของตี้คังยังคงจดจ่ออยู่ที่ริมฝีปากของไป๋หยาน นิ้วมือ
เย็น ๆ ลูบไล้ริมฝีปากนาง เขาเอ่ยออกมาด้วยน้าเสียงเหมือน
กาลังระงับอารมณ์ไว้อย่างเต็มที่
“เจ็บ แล้วไยไม่บอก ?”
ครั้นเห็นรอยเลือดนั่นแล้ว หัวใจของเขาก็ราวกับถูกฉีก
ออกเป็นแผลกว้าง เขารู้สึกเจ็บปวด กระทั่งต้องขมวดคิ้วอีก
ครั้ง
“แล้วท่านให้โอกาสข้าพูดหรือไม่ล่ะ ?” ไป๋หยานเยาะ
ริมฝีปากของนางถูกเขาผนึกไว้ แล้วนางจะบอกเขาอย่างไร ?
ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้นางพูด แล้วเขาจะยอมปล่อยนางหรือ ?
“ไป๋หยาน !” ตี้คังขยับเข้าใกล้นางอีก เขาเอ่ยด้วยน้าเสียงแหบ
แห้งว่า “เจ้ายังติดหนี้ข้าอยู่อีกเก้าจูบ ! ข้าจะกลับมาเอาคืนที
ละครั้ง !”
ไป๋หยานเบิกตากว้าง พลางกล่าวด้วยความโมโห “ข้าเพียงจูบ
ท่านครั้งเดียว ท่านจะเอาคืนสิบจูบเลยกระนั้นหรือ ? ไม่มาก
ไปหน่อยหรือ ?”
ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินน้าเสียงโกรธเกรี้ยวของนาง ตี้คังหัน
หลังกลับแล้วจากไปทันที ร่างในอาภรณ์สีม่วงหายลับไปกับ
ท้องฟ้ายามราตรี ทิ้งไว้เพียงสายลมพัดเย็น เคลียไล้แก้มของ
ไป๋หยาน
ครั้นตี้คังจากไปแล้ว ไป๋เสี่ยวเฉินก็คลานออกจากใต้เตียง เขา
ปัดฝุ่นที่ติดบนเสื้อผ้า ก่อนจะรีบวิ่งไปอยู่ข้างมารดาของตน
“หม่ามี้ เขาคือป๊ะป๋าของลูกใช่มั้ย ?”
เสียงเด็กน้อยของไป๋เสี่ยวเฉินทาให้ไป๋หยานได้สติ “เฉินเอ๋อ
เข้าใจผิดแล้ว ชายผู้นั้นมิใช่บิดาของเจ้า”
“หม่ามี้โกหก !” ไป๋เสี่ยวเฉินทาแก้มป่องราวกับซาลาเปา “เห็น
ได้ชัดว่าเขาคือป๊ะป๋าของลูก ! แต่ลูกไม่ชอบเขา … ”
ขณะที่กล่าวประโยคสุดท้าย น้าเสียงของไป๋เสี่ยวเฉินฟังดู
ผิดหวังเล็กน้อย
กว่าจะรู้ว่าบิดาของเขาเป็นผู้ใดมิใช่เรื่องง่าย หากแต่เขากลับ
ไม่ชอบชายผู้นั้นเลย
“ทาไมล่ะ ?” ไป๋หยานเอ่ยถาม
“เขาดุร้ายเกินไป”
ไป๋เสี่ยวเฉินเบ้ปากอย่างไม่มีความสุข ในความคิดของเจ้าตัว
น้อย ภาพลักษณ์ของป๊ะป๋านั้นจะต้องดูเหมือนพ่อบุญธรรม
ของเขา ฉู่อี้เฟิง ที่พร้อมให้ความอบอุ่นกับเขาและแม่
“หม่ามี้ ท่านเป็นภรรยาของพ่อบุญธรรมจะได้หรือไม่ ?” ไป๋
เสียวเฉินโอบรอบคอมารดา พร้อมกับใช้สายตาวิงวอน “พ่อ
บุญธรรมใจดี และอ่อนโยนมาก อีกทั้งยังรวยมากด้วย ต้อง
ดีกว่าชายดุร้ายผู้นั้นเป็นแน่”
หากชายผู้นั้นมิใช่บิดาของเขา เขาคงจะรีบออกมาทุบหัวชาย
ผู้นั้นทันทีที่เห็นชายผู้นั้นรังแกหม่ามี้แล้ว
ครั้นหวนคิดถึงจูบนั้นอีกครั้ง ไป๋หยานก็รู้สึกละอายเล็กน้อย
“เขาเอ่อ … เขาไม่ได้รังแกแม่”
ก็นางเป็นฝ่ายจูบเขาก่อน
“ลูกเห็นทุกอย่าง !” แก้มของเด็กชายแดงจัด ขณะกล่าวอย่าง
โกรธ ๆ “จอมวายร้ายนั่นกัดหม่ามี้ ทั้งยังทาให้หม่ามี้
เลือดออกด้วย เฉินเอ๋อไม่อยากให้เขาเป็นป๊ะป๋าของเฉินเอ๋อ”
ไป๋เสี่ยวเฉินยังเด็ก เขาย่อมไม่เข้าใจในสิ่งที่ตี้คังทากับมารดา
ของตน เขารู้เพียงว่าชายผู้นั้นกัดปากมารดาของเขากระทั่ง
เลือดออก
เช่นนั้น ความประทับใจแรกของเขาที่มีต่อตี้คังจึงแย่มาก
“หม่ามี้ เฉินเอ๋อรู้ว่าจอมวายร้ายนั่นแข็งแกร่งมาก หม่ามี้กลัว
ว่าเขาจะพรากลูกไป เช่นนั้นจึงไม่ให้ลูกแสดงตัว” ไป๋เสี่ยว
เฉินแนบแก้มของเขากับแก้มของไป๋หยาน “แต่หม่ามี้ไม่ต้อง
กลัว อีกไม่ช้าเฉินเอ๋อก็จะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว หากจอมวายร้าย
นั่นกล้ามารังแกหม่ามี้อีก เฉินเอ๋อจะกัดเขาให้ตายเลย ! ”
หัวใจของไป๋หยานพลันอบอุ่น นางรู้สึกราวกับว่าทุกสิ่งที่นาง
สู้อดทนมาจนถึงตอนนี้นั้นคุ้มค่า
“เฉินเอ๋อ ช่วงนี้ แม่จะยังไม่กลับไปที่บ้านของเรา แต่แม่จะให้
ป้าฮัวหลัวดูแลเจ้าแทน เมื่อใดที่เราทาภารกิจสาเร็จ แม่ก็จะ
พาเจ้าไปจากที่นี่ทันที ไม่ปล่อยให้จอมวายร้ายนั่นมาวุ่นวาย
กับเราได้อีก”
นัยน์ตาของไป๋เสี่ยวเฉินเศร้า เขารู้สึกขัดใจที่มารดาของเขา
จะไม่ได้อยู่ด้วย หากแต่เขาก็พยักหน้า “ไม่ต้องห่วงหม่ามี้ ลูก
จะทาตัวดี ๆ ไม่สร้างปัญหา ลูกจะรอหม่ามี้จัดการเรื่องต่าง
ๆ จนเสร็จ แล้วกลับมารับเฉินเอ๋อไปจากที่นี่”