จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 77

บทที่ 77 : ชำยำองค์รัชทำยำทรึ ? ข้ำไม่สนใจหรอก
“เจ้า … ” พระพักตร์ของหนิงไต้ ยิ่งแลดูย่าแย่ลงกว่าเดิมอีก
“ไป๋หยาน อย่าคิดหาเรื่องป้ายสีข้า !”
“โอ้…หากมิใช่เป็นเพราะฮองเฮาจะอภิเษกสมรสใหม่อีกครั้ง
แล้วล่ะก็ ในพระตาหนักเฟิงหลวนยังจะมีข่าวดีของผู้ใดได้อีก
ล่ะ ? หรือว่าจะเป็นไป๋รั่ว ? น่ายินดีจริง ๆ ข้าเองก็ต้องขอ.
แสดงความยินดีกับพวกท่านด้วย”
ไป๋หยาน สะบัดตัวลุกขึ้นจากที่นั่ง นางส่งรอยยิ้มที่เปี่ยมเสน่ห์
รอยยิ้มของนางงามสรรพ หากไม่รู้เรื่องราวเบื้องหลังก็คงจะ
คิดไปว่านางแสดงความยินดีกับไป๋รั่ว และฮองเฮาจากใจจริง
พระพักตร์เปี่ยมเสน่ห์ของหนิงไต้ยามนี้บิดเบี้ยวเหยเก หาก
มิใช่เป็นเพราะต้องการให้บ้านสกุลหลานช่วยเพิ่มฐานอานาจ
ให้องค์รัชทายาทแล้วล่ะก็ นางคงจะตีหญิงผู้นี้ตายคาพระ
หัตถ์ไปแล้ว
“รั่วเอ๋อ เจ้าคุยกับนางแทนข้าหน่อย” ฮองเฮาทนไม่ไหว นาง
อยากออกไปจากที่นี่เต็มที หาไม่แล้วนางอาจเกิดโทสะจน
เป็นบ้าไปได้
“เพคะ เสด็จแม่” ไป๋รั่วไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ กับถ้อยคา
ของไป๋หยาน “พี่ใหญ่ นี่นับเป็นโอกาสดีครั้งใหญ่ของพี่นะ ข้า
พยายามทูลขอพระราชทานจากฮองเฮาให้รับพี่เป็นพระสนม
พี่รีบกลับบ้านสกุลหลาน เพื่อเตรียมตัวเถอะ พวกเราจะรีบ
ส่งคนไปรับพี่เข้าวัง”
ในสายตานาง คนอย่างไป๋หยานได้เป็นพระสนมขององค์รัช
ทายาทก็นับว่าเป็นเกียรติมากแล้ว
ไป๋หยานอดหัวเราะไม่ได้กับสิ่งที่นางได้ยิน
นางก้าวช้า ๆ ออกจากศาลาไปทางไป๋รั่ว
“ในตอนนั้น ตระกูลไป๋ของเจ้าคิดจะขายข้าให้เป็นอนุตาเฒ่า
ผู้นั้น ยามนี้ยังไม่วายคิดกระทาเช่นเดิม ในสายตาของพวก
เจ้า คนเยี่ยงข้าคงเป็นได้เพียงอนุผู้อื่นเท่านั้นใช่หรือไม่ ?
ใบหน้าของไป๋รั่วเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางกัดริมฝีปาก “ข้าไม่รู้
ว่าพี่กาลังพูดถึงเรื่องใด พี่ใหญ่ พวกเราคิดจะขายพี่ให้กับชาย
ชราตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ? แม้ว่าพี่จะไม่ชอบข้า พี่ก็ไม่ควรใส่ร้าย
ข้าเช่นนี้ ข้ารู้ว่าพี่ใหญ่ไม่พึงพอใจในตัวข้า หากพี่ยอมยกโทษ
ให้ข้า ข้าก็พร้อมจะมอบตาแหน่งชายาองค์ … ”
“รั่วเอ๋อ !” หนิงไต้มีพระพักตร์เครียด นางตะโกนออกมาด้วย
ความกริ้ว “ให้นางเป็นชายาองค์รัชทายาทกระนั้นหรือ ? ใช้
อะไรคิด ? ครรภ์ของเจ้าสามารถมอบองค์ชายที่ประเสริฐ
องค์ชายผู้ซึ่งสรรพสัตว์ทั้งมวลในโลกต่างก้มกราบกรานแสดง
ความเคารพ ส่วนหญิงมีมลทินนางนี้ คนไร้ค่าอย่างนาง มี
หรือจะได้รับเมตตาจากสวรรค์ สามารถให้กาเนิดเด็กที่ยอด
เยี่ยมอย่างหลานข้าได้ คาดว่าคนอย่างเจ้าไม่มีทางแม้แต่จะ
เห็นภาพสัตว์นับหมื่นในเวลานั้นด้วยซ้า”
เหล่าสัตว์กราบกราน ?
นัยน์ตาของไป๋หยานส่องประกายประหลาด หลังจากได้ยินสิ่ง
นี้
นางรู้มานานแล้วว่า ไป๋รั่วใช้เหตุการณ์สัตว์กราบกรานนี้ เพื่อ
สร้างบารมีให้กับบุตรชายของตน แต่ครั้นได้ยินกับหู นางก็อด
ไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะการกระทาที่ไร้ยางอายนี้
“ในเมื่อเจ้าชื่นชอบตาแหน่งชายาองค์รัชทายาทนัก เช่นนั้นก็
นอนกอดมันไว้เถิด” ไป๋หยานกล่าว จากนั้นก็ก้าวอย่างแช่ม
ช้าไปหยุดข้าง ๆ ไป๋รั่ว นางเชิดหน้าขึ้นด้วยท่าทีหยิ่งยโส
ขณะกล่าวว่า “ข้า..ไป๋หยาน หาได้สนใจไม่ !”
นางไม่ได้ตั้งใจลดเสียงของนางลง นางจงใจให้ฮองเฮาที่
ประทับอยู่ที่นั่นด้วยได้สดับทุกถ้อยคา
ช่างน่าแปลก ก่อนหน้านี้ยามที่หนิงไต้ได้ยินว่าหญิงผู้นี้อยาก
ได้โอรสของนาง นางก็รู้สึกรังเกียจมาก แต่ครั้นได้ยินว่าไป๋ห
ยาน ไม่สนใจตาแหน่งชายาองค์รัชทายาท นางกลับกริ้วอย่าง
ยิ่ง
“ไป๋หยาน เจ้ากล้าดียังไง ! โอรสของข้าเป็นบุรุษที่ยอดเยี่ยม
ที่สุด การที่เจ้าได้ถวายงานบนแท่นบรรทมก็นับว่าเป็นเกียรติ
สาหรับเจ้าแล้ว ! เมื่อครู่เจ้ากล้าขัดคาสั่งของข้า ตอนนี้เจ้ายัง
กล้าปฏิเสธที่จะเข้ามาอยู่ในราชวงศ์ของเราอีกกระนั้นหรือ ?
! ผู้ใดก็ได้ไสหัวนางออกไปที !”
“ช้าก่อน !” ไป๋รั่วรีบยับยั้ง นางรีบสาวเท้าเข้าไปยืนข้าง ๆ
ไป๋หยาน ชั่วเวลานั้นนางก็ยกมือหมายจะดึงมือไป๋หยาน
ขึ้นมา
นัยน์ตาของไป๋หยานเปล่งประกาย ในขณะที่มือของไป๋รั่ว
เกือบจะสัมผัสตัวนาง ไป๋หยานก็ยกเท้าขึ้นเตะไป๋รั๋วดังโครม
โดยไม่ให้สัญญาณใด ๆ !
ทุกคนต่างตกตะลึง
แม้แต่ฮองเฮาเองก็ยังตะลึงงัน …
ไป๋รั่วเป็นอัจฉริยะที่ได้รับการยอมรับว่าทั้งฉลาด ทั้งแข็งแกร่ง
หาไม่แล้ว หนิงไต้คงจะไม่พระราชทานอนุญาตให้พระโอรส
ของนางอภิเษกสมรสกับไป๋รั่วหรอก
ทว่าตอนนี้ แค่เตะเดียวไป๋รั่วก็กระเด็นลอยไกลเสียแล้ว !