จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 78

บทที่ 78 : ไม่เคยทำผิด จะมีความผิดได้แต่ที่ใด ?
　　”เร็วเข้าไปช่วยนางเร็ว !”
　　หนิงไต้เป็นผู้แรกที่ได้สตินางมีรับสั่งให้นางกำนัลไปช่วยไป๋รั่ว จากนั้นนางก็เหลียวกลับไปทอดพระเนตรไป๋หยาน พร้อมกับตรัสด้วยโทสะว่า “ไป๋หยานเจ้ากล้ามาก เจ้ากล้ารังแกพระชายาต่อหน้าข้า ทั้งที่นางพยายามพูดดีกับเจ้า !
　　”ข้าเกิดมาพร้อมโรคหวาดระแวงข้าไม่ยอมให้ผู้ใดแตะต้องตัวข้า หากผู้ใดคิดแตะต้องข้า มือและเท้าของข้าจะเสียการควบคุมทันที” ไป๋หยานยักไหล่ราวกับเรื่องนี้ เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ การที่นางเตะไป๋รั่ว ก็เป็นเพราะนางควบคุมตนเองไม่ได้ต่างหาก
　　พระพักตร์ของหนิงไต้ดำมืดเต็มไปด้วยโทสะนางตรัสอย่างฉุนเฉียวว่า “ข้าหมดความอดทนกับเจ้าแล้ว ยามนี้ไม่มีผู้ใดสามารถช่วยเจ้าได้แล้ว ผู้ใดก็ได้ลากนางออกไปโบยเดี๋ยวนี้ !”
　　ครั้นฮองเฮามีพระราชเสาวนีย์ทหารองครักษ์กลุ่มหนึ่งก็รีบเดินเข้ามาหาไป๋หยาน
　　นัยน์ตาของไป๋หยานเปล่งประกายเย็นชาอีกทั้งแลดูอันตราย ขณะมองทหารองครักษ์เหล่านั้น ริมฝีปากของนางยกโค้งเล็กน้อย
　　รังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกจากกายเจตนาสังหารในแววตาของนางปิดไม่มิดอีกต่อไป
　　ทว่าชั่วเวลานั้นเองเสียงเข้มเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งยโสก็ดังลั่นจนแก้วหูแทบแตก
　　”ผู้ใดให้สิทธิ์คนของท่านวุ่นวายกับสตรีของข้า ?”
　　เสียงที่คุ้นเคยนั่นทำให้ไป๋หยานนิ่งงันนางไม่มีเวลาตอบโต้ใด ๆ เมื่อท่อนแขนแข็งแกร่งคู่นั้นดึงนางเข้าสู่อ้อมอก
　　อ้อมกอดของเขาต่างจากจูบที่หยาบคายอีกทั้งกระด้างครั้งก่อน อ้อมกอดของบุรุษผู้นี้ให้ความรู้สึกอบอุ่น ทั้งยังให้ความรู้สึกปกป้อง … แม้แต่ไป๋หยานเองก็ได้แต่นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ
　　“เหตุใดท่านจึงมาอยู่ที่นี่ได้?”
　　ครั้นไป๋หยานได้สตินางก็เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้านาง นางอดถอนใจลึก ๆ ไม่ได้ จะมีบุรุษใดในโลกนี้ที่หล่อเหลาได้ถึงเพียงนี้อีกหนอ หล่อหาใดเปรียบ หล่อแบบทรงอำนาจ
　　”เจ้าอยู่เฉยๆ เถิด” ชายหนุ่มก้มมองพร้อมกับส่งยิ้มให้ ขณะเดียวกันแขนของเขาก็โอบรอบเอวของนางแน่น เพื่อกันมิให้นางหลบหนี “เรื่องนี้ให้ข้าจัดการเอง”
　　ไป๋หยานเลิกคิ้ว”ท่านคิดจะทำอะไร ?”
　　เจอกันครั้งแรกเรียกได้ว่า‘บังเอิญ’ หากแต่การพบกันครั้งหลัง ๆ ย่อมแสดงชัดแจ้งว่า ‘เจตนา’ ! หรือเป็นได้ว่าเขารู้เรื่องของไป๋เสี่ยวเฉินบุตรชายของนางแล้ว ?
　　”หยานหยานน้อยของข้าเจ้านี่ช่างซุกซนเสียเหลือเกิน ทำให้ข้าต้องตามล้างตามเช็ดอยู่เสมอ”
　　น้ำเสียงรักใคร่เอ็นดูนั่นราวกับสายฟ้าฟาดลงมาที่ไป๋หยาน นางได้แต่ยืนนิ่ง ไม่ต่างกับรูปปั้นโง่ ๆ
　　“ท่านกินยาผิดมาใช่หรือไม่?”
　　ค่ำคืนที่ผ่านมาเขายังแลดูคุกคาม กดดันนางอยู่เลย ผ่านไปเพียงคืนเดียวเขาเปลี่ยนเป็นคนอ่อนโยน อีกทั้งใจดี ผู้ใดจะเปลี่ยนแปลงได้อย่างรวดเร็วถึงเพียงนี้
　　ต้องกินยาผิดมาแน่นอน
　　ถ้อยคำนี้ทำเอานัยน์ตาหงส์ที่คมเรียวของตี้คังฉายแววโกรธเล็ก ๆ เขาเหยียดปากยิ้มเยาะ พร้อมกับยื่นมือไปหยิกบั้นท้ายนาง เพื่อเป็นการลงโทษ
　　”โอ้! หยานหยานน้อยของข้า เจ้านี่ไม่น่ารักเลย ไว้รอให้ข้าจัดการเรื่องที่นี่เสร็จก่อน แล้วข้าค่อยคิดบัญชีกับเจ้า !”
　　ไป๋หยานราวถูกไฟช็อตนี่ตี้คังรู้เรื่องเฉินเอ๋อจริง ๆ ใช่หรือไม่ ?
　　ถ้าเป็นเมื่อก่อนนางคงเผชิญหน้าตอบโต้เขาอย่างจริงจัง หากเขาหยิกก้นนางเช่นนี้
　　ทว่าตอนนี้จากคำพูดของตี้คัง ทำให้นางต้องคิดแล้วคิดอีก
　　ความจริงที่ว่าตี้คังนั้นแข็งแกร่งมากหากนางลงมือ นางสามารถเอาชนะเขาได้จริงหรือ ?
　　อย่างไรก็ตามเฉินเอ๋อก็เป็นดั่งดวงใจของนาง นางจะไม่ยอมสูญเสียบุตรชาย หาไม่แล้วก็ต้องข้ามศพนางไปก่อน !
　　”อ๋องคังไป๋หยานทำร้ายพระชายา ท่านจะปกป้องนางกระนั้นหรือ ?”
　　ต่อหน้าบุรุษผู้นี้หนิงไต้เองยังต้องใช้ความระมัดระวังเป็นพิเศษก่อนที่นางจะทำการใด ๆ
　　อย่างที่ทุกคนรู้อ๋องคังนั้นเปี่ยมด้วยอำนาจ อีกทั้งฮ่องเต้ยังไว้วางพระทัยอย่างสูง ส่วนด้านความแข็งแกร่งนั้น ยังไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าอ๋องคังแข็งแกร่งสักเพียงไร
　　ตี้คังเยาะ“เจ้าคิดว่าข้าต้องปกป้องนางหรือ ?”
　　หนิงไต้สบายพระทัยทันทีที่ได้ยินถ้อยประโยคนี้ ตราบใดที่บุรุษผู้นี้มิคิดปกป้องไป๋หยานแล้ว ปัญหานี้ย่อมแก้ไขได้โดยง่าย
　　อย่างไรก็ตามก่อนที่นางจะทันได้ตรัสโต้ตอบคำใดออกไปเสียงที่ข่มขวัญของตี้คังก็ดังขึ้นอีกครั้ง
　　“คนของข้าไม่เคยทำผิดหากพวกเขาไม่ได้ทำผิด แล้วจะมีความผิดได้แต่ที่ใด ?”
　　***จบบทไม่เคยทำผิด จะมีความผิดได้แต่ที่ใด ?***
　　ถ้อยคำนี้ทำเอานัยน์ตาหงส์ที่คมเรียวของตี้คังฉายแววโกรธเล็ก ๆ เขาเหยียดปากยิ้มเยาะ พร้อมกับยื่นมือไปหยิกบั้นท้ายนาง เพื่อเป็นการลงโทษ
　　”โอ้! หยานหยานน้อยของข้า เจ้านี่ไม่น่ารักเลย ไว้รอให้ข้าจัดการเรื่องที่นี่เสร็จก่อน แล้วข้าค่อยคิดบัญชีกับเจ้า !”
　　ไป๋หยานราวถูกไฟช็อตนี่ตี้คังรู้เรื่องเฉินเอ๋อจริง ๆ ใช่หรือไม่ ?
　　ถ้าเป็นเมื่อก่อนนางคงเผชิญหน้าตอบโต้เขาอย่างจริงจัง หากเขาหยิกก้นนางเช่นนี้
　　ทว่าตอนนี้จากคำพูดของตี้คัง ทำให้นางต้องคิดแล้วคิดอีก
　　ความจริงที่ว่าตี้คังนั้นแข็งแกร่งมากหากนางลงมือ นางสามารถเอาชนะเขาได้จริงหรือ ?
　　อย่างไรก็ตามเฉินเอ๋อก็เป็นดั่งดวงใจของนาง นางจะไม่ยอมสูญเสียบุตรชาย หาไม่แล้วก็ต้องข้ามศพนางไปก่อน !
　　”อ๋องคังไป๋หยานทำร้ายพระชายา ท่านจะปกป้องนางกระนั้นหรือ ?”
　　ต่อหน้าบุรุษผู้นี้หนิงไต้เองยังต้องใช้ความระมัดระวังเป็นพิเศษก่อนที่นางจะทำการใด ๆ
　　อย่างที่ทุกคนรู้อ๋องคังนั้นเปี่ยมด้วยอำนาจ อีกทั้งฮ่องเต้ยังไว้วางพระทัยอย่างสูง ส่วนด้านความแข็งแกร่งนั้น ยังไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าอ๋องคังแข็งแกร่งสักเพียงไร
　　ตี้คังเยาะ“เจ้าคิดว่าข้าต้องปกป้องนางหรือ ?”
　　หนิงไต้สบายพระทัยทันทีที่ได้ยินถ้อยประโยคนี้ ตราบใดที่บุรุษผู้นี้มิคิดปกป้องไป๋หยานแล้ว ปัญหานี้ย่อมแก้ไขได้โดยง่าย
　　อย่างไรก็ตามก่อนที่นางจะทันได้ตรัสโต้ตอบคำใดออกไปเสียงที่ข่มขวัญของตี้คังก็ดังขึ้นอีกครั้ง
　　“คนของข้าไม่เคยทำผิดหากพวกเขาไม่ได้ทำผิด แล้วจะมีความผิดได้แต่ที่ใด ?”
　　***จบบทไม่เคยทำผิด จะมีความผิดได้แต่ที่ใด ?***