จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - บทที่ 1181-1185

บทที่ 1181 : ชายที่รักไป๋หนิง (2)
ใบหน้าของนางซีดเหงื่อบนหน้าผากของนางไหลย้อยลงมา นางกัดริมฝีปาก เพื่อไม่ให้เกิดเสียงร้องไห้
เหตุใด?
ท่านอาหนิงเจอเด็กคนนั้นเพียงครั้งเดียวไยนางถึงได้เอ็นดูเขามากเพียงนี้ ?
ข้าอยู่กับนางมานานกว่าสิบปีเวลายาวนานกว่าสิบปีไม่มีค่าพอจะเทียบกับเด็กชายคนนั้นได้เลยหรือ ?
ใบหน้าของหนิงเยี่ยซีดลงเรื่อยๆ นัยน์ตาของนางถูกย้อมด้วยประกายแสงสีแดง มือสองข้างที่ทิ้งลงข้างตัวกำหมัดแน่น ดูเหมือนหัวใจของนางจะถูกแทงด้วยดาบ ยามนี้ใบหน้าของนางแลดูเจ็บปวด กระทั่งบิดเบี้ยว
”เจ้าคอยดูเถอะข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่ !”
ผู้ใดคิดแย่งท่านอาหนิงจากข้าจะต้องตายสถานเดียว!
นางค่อยๆ ลุกขึ้นยืนจากพื้น ใบหน้าที่เคยสวยงาม และน่ารักของนาง ยามนี้กลับถูกปกคลุมไปด้วยความน่าหวาดกลัว นางมองตรงไปยังสถานที่ที่ซึ่งเป็นห้องพักของไป๋เสี่ยวเฉินอย่างเย็นชา รอยยิ้มล้ำลึกพลันปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของนาง
…
ทั่วทั้งหุบเขาเงียบงัน
ร่างสีแดงที่น่าหลงใหลหายตัววับอย่างรวดเร็วจากด้านหลังของหุบเขาร่างนั้นปรากฏกายขึ้นอีกครั้งภายใต้ท้องฟ้าสีคราม
“จากกลิ่นอายของหลงหยันเฉินเอ๋อน่าที่จะอยู่ไม่ไกลจากสถานที่แห่งนี้”
นัยน์ตาของไป๋หยานหรี่ลงเล็กน้อยมีแสงสว่างวาบจากดวงตาของนาง
”เฉินเอ๋อรอแม่ก่อนนะ อีกไม่ช้าแม่จะไปหาเจ้าแน่นอน … ”
ขณะที่ไป๋หยานกำลังจะก้าวไปข้างหน้าจู่ ๆ น้ำเสียงที่เฉยชาก็ดังขึ้นจากอากาศที่ว่างเปล่า เสียงนั้นมาพร้อมกับพลังที่น่าหวาดหวั่น
”แม่นางน้อยสถานที่แห่งนี้มิใช่ที่ที่เจ้าสมควรผ่านเข้ามา เจ้าควรเดินอ้อมไปอีกทาง หาไม่ก็อย่าตำหนิที่ข้าไม่สุภาพ”
ภายใต้ท้องฟ้าสีครามร่าง ๆ หนึ่ง ค่อย ๆ ปรากฏขึ้น
เขาคือชายในชุดคลุมสีน้ำเงินเข้มที่มีใบหน้าหล่อเหลามือข้างหนึ่งไพล่อยู่ด้านหลัง แววตาคู่นั้นสงบนิ่ง ทว่าหลังจากที่เขาได้เห็นใบหน้าที่งดงามของไป๋หยาน เขาพลันจ้องเขม็งไม่วางตา
แน่นอนว่าไป๋หยานย่อมสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงชั่วขณะของชายผู้นั้น นัยน์ตาของนางหรี่ลงเล็กน้อย “ท่านรู้จักข้าหรือไม่ ?”
หลังจากได้ยินถ้อยคำของนางใบหน้าของชายผู้นั้นพลันเปลี่ยนไปจากตอนแรก รอยยิ้มเยาะปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา
”ไม่รู้…เหตุใดข้า…หนิงหยวนจะต้องรู้จักเจ้าด้วยทว่า…ในเมื่อเจ้ากล้าบุกเข้ามาในอาณาเขตของข้า ข้าก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเกรงใจเจ้า !”
ตูม!
ชั่วขณะนั้นกลิ่นอายของชายผู้นั้นก็แพร่กระจายออกมาครอบคลุมทั่วทั้งอาณาบริเวณ รังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากร่างของเขา จากนั้นก็พุ่งเข้าจู่โจมไป๋หยานราวกับคลื่นขนาดใหญ่
ไป๋หยานถอยหลังหลบอย่างรวดเร็วนัยน์ตาของนางหรี่ลง : “ท่านรู้จักไป๋หนิงหรือไม่ ?”
ปฏิกิริยาของชายผู้นี้หลังจากได้เห็นใบหน้าของนางต้องเกี่ยวข้องกับไป๋หนิง !
อาจเป็นเพราะพวกเขามีความเกลียดชังกันอย่างมากหรือบางทีเขาอาจต้องการเก็บเรื่องของไป๋หนิงไว้เป็นความลับไม่ให้นางมีโอกาสได้พบไป๋หนิง !
หนิงหยวนไม่ได้กล่าวคำใดเขาฉีกยิ้มเยาะเย้ย พร้อมเสียงดังฟ้าว เขาก็พุ่งตัวเข้าหาไป๋หยาน และไปปรากฏตัวอยู่ตรงหน้านางในทันที …
ปัง!
ฝ่ามือของเขาตบลงบนหน้าอกของไป๋หยานพร้อมกันนั้นร่างของไป๋หยานก็ก้าวถอยหลัง พร้อมกับรอยเลือดที่มุมปาก นัยน์ตาดำขลับของนางสั่นสะท้าน
”แน่นอนท่านน่าที่จะรู้จักไป๋หนิง ข้าไม่รู้ว่าท่านมีความแค้นกับนาง หรือท่านไม่อยากให้ข้าพบนางกันแน่ ?”
หลังจากเห็นใบหน้าของไป๋หนิงไป๋หยานก็สรุปว่านี่คือท่านแม่ที่นางติดตามหา ! และชายผู้นี้ต้องมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับท่านแม่ของนาง หาไม่เขาคงไม่อยากฆ่านาง !
”แม่นางน้อยการรู้มากก็ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเจ้านักนะ หากแต่…ถือว่าเจ้าโชคดีมากที่ตกอยู่ในกำมือของข้า ทว่าข้าก็ไม่อาจปล่อยให้เจ้ามีชีวิตอยู่จนพบนางได้ !”
***จบบทชายที่รักไป๋หนิง (2)***
บทที่ 1182 : ชายที่รักไป๋หนิง (3)
เพราะนางจะสร้างความยุ่งยากให้กับการที่เขาจะอยู่เคียงข้างไป๋หนิง
เขาจะไม่มีวันยอมให้ผู้ใดมาทำลายความสุขของเขาเด็ดขาด!
แววตาของไป๋หยานเคร่งขรึม
ชายผู้นี้น่าที่จะมีความแข็งแกร่งอยู่ในระดับเทพส่วนนางเพิ่งทะลวงผ่านระดับเทพได้ไม่นาน หากต้องต่อสู้กัน นางก็ไม่มั่นใจว่าจะชนะ
ตอนนี้นางเหมือนหูหนวกตาบอดเพราะตอนนี้ป้านชิงเฉิงและหลงหยันก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ นางไม่เหลือตัวช่วยใด ๆ ทั้งดาบล่าเทวดาในมือของนางก็ไม่อาจทำร้ายเขาได้ …
ครั้นนึกถึงเรื่องนี้แล้วหัวใจของไป๋หยานพลันเคร่งเครียดขึ้นเล็กน้อย จู่ ๆ แสงสว่างก็วาบเข้ามาในดวงตาของนาง นางมองไปด้านหลังหนิงหยวนด้วยสายตาประหลาดใจ
“ไป๋หนิง?”
ไป๋หนิงรึ?
ว่าไงนะ?
หนิงหยวนตกใจเขารีบหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามด้านหลังเขามีเพียงพื้นที่ว่างกับสายลมพัดหวิวผ่านหุบเขาอันว่างเปล่ายาวไกลไม่มีร่างใด ไม่มีแม้แต่แมลงสักตัว !
ชั่วขณะนั้นใบหน้าของหนิงหยวนพลันเปลี่ยนเป็นสีเขียว เขาหันกลับไปมองข้างหลังด้วยความโกรธ เขาทันได้เห็นว่าเพียงพริบตาร่างของไป๋หยานก็หนีไปไกลลิบแล้ว ร่างของนางเปลี่ยนเป็นจุดแสง หายไปต่อหน้าต่อตาของเขา
”ยายเด็กบ้านี่กล้าหลอกลวงข้า!”
เขากัดฟันด้วยความเกลียดชังนัยน์ตาของเขาเป็นสีแดงฉาน ราวกับเขาอยากจะฆ่านางให้ตายคามือ สายตาของเขายังคงจับจ้องมองตามทิศทางที่ไป๋หยานจากไป
หากเป็นอดีตถ้อยคำโกหกโง่ ๆ เหล่านั้นจะไม่สามารถหลอกลวงหนิงหยวนได้
ทว่า…
เพราะเขาให้ความสำคัญกับไป๋หนิงมากจนเกินไปตราบใดที่เป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับไป๋หนิง เขาก็ไม่อาจไม่เชื่อได้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งไป๋หนิงก็มักจะไม่ไปไกลจากที่นี่นัก เป็นไปได้ว่านางอาจจะย้อนกลับมากลางทาง นั่นทำให้ไป๋หยานสามารถใช้ประโยชน์จากเหตุนี้ได้
ครั้นคิดได้เช่นนี้หนิงหยวนก็ไม่อาจอยู่เฉยเช่นกัน เขาติดตามไล่ล่าร่างที่เลือนหายไปข้างหน้าทันที …
ไม่ไกลกันนักไป๋หยานก็กำลังรีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างเต็มกำลัง ชั่วขณะนั้นนางก็เห็นหนิงหยวน ไล่ติดตามหลังมา หัวใจของนางพลันเคร่งเครียดเล็กน้อย นางรีบหยิบดาบล่าเทวดาในมือออกมาเพื่อใช้ป้องกันการโจมตีจากข้างหลัง
พร้อมเสียงดังปังหนิงหยวนก็ซัดฝ่าเข้ามือใส่หน้าอกของไป๋หยานทันที ทว่าไป๋หยานก็รวดเร็วมาก นางใช้ดาบล่าเทวดาปิดกั้นการโจมตีของเขา
ถึงกระนั้น…ไป๋หยานก็ยังถูกบังคับให้ถอยหลังไปสองสามก้าวเลือดพุ่งออกมาเต็มปากแทบจะไหลออกมาแล้ว ทว่านางก็ยังกลั้นไว้
”แม่นางด้วยพลังของเจ้าเพียงแค่นี้ ข้าอยากจะดูนักว่าเจ้าจะหนีไปไหนได้”
ไป๋หยานไม่ได้กล่าวคำใดใบหน้าของนางเคร่งขรึม ในมือของนางยังคงถือดาบล่าเทวดา นางจ้องมองหนิงหยวนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าด้วยสายตาระแวดระวัง
“ในเมื่อเจ้าไม่ยอมปล่อยข้าก็แล้วเหตุใดเจ้าไม่บอกข้าถึงความแค้นระหว่างเจ้ากับนาง ก่อนที่ข้าจะสิ้นใจล่ะ” ไป๋หยานกระพริบตาสองสามครั้งเอ่ยถามเสียงเยาะ
หนิงหยวนหัวเราะร่า”เอาเถิด บอกเจ้าก็ได้ อย่างไรเสียเจ้าก็ใกล้ตายแล้ว แม้จะบอกเจ้าไป เจ้าก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว”
เขาขยับก้าวเข้าไปใกล้ไป๋หยานอีกสองสามก้าวอย่างช้าๆ กลิ่นอายของเขาพุ่งกระจายออกไปครอบคลุมผืนฟ้าและแผ่นดิน
“ข้าไม่ได้มีความแค้นใดกับนางตรงกันข้ามนางยังเป็นสตรีที่ข้าชอบมากที่สุดอีกด้วย”
ครั้นเอ่ยถึงสตรีผู้นั้นสายตาของหนิงหยวนก็ค่อย ๆ อ่อนโยนลง ราวกับว่าไม่มีผู้ใดอื่นอีกแล้วในสายตาของเขา
มีเพียงไป๋หนิงเท่านั้นที่สามารถทำให้สายตาของเขาอ่อนโยนลงได้เช่นนี้
“นับแต่คราแรกที่ข้าได้เห็นนางข้าก็หลงรักนางจนหมดใจแล้ว ครั้งนั้นหลังจากที่นางคลอดบุตรสาวได้ไม่นาน บุตรสาวของนางก็ถูกส่งไปให้คนอื่น ดูเหมือนนางกำลังถูกไล่ล่า และข้าก็บังเอิญพบนางพอดี … ”
แววตาของหนิงหยวนเป็นประกายใบหน้าที่เย็นชาและเฉยเมยปรากฏขึ้นในความคิดของเขา
***จบบทชายที่รักไป๋หนิง (3)***
บทที่ 1183 : ชายที่รักไป๋หนิง (4)
“หากแต่นางกลับไม่เคยลืมใครบางคนข้าอยู่เคียงข้างนางมานาน ก็ยังไม่สามารถทำให้นางลืมใครคนนั้นได้ ทั้ง ๆ ที่ข้าไม่เคยนึกรังเกียจที่นางเคยแต่งงานกับผู้อื่น ทั้งไม่สนใจที่นางเคยมีลูกมาก่อนด้วย ก็แล้วเหตุใดนางถึงยังไม่ยอมรับข้าอีก ?”
ไป๋หยานยิ้มเยาะ”หากท่านชอบนาง นางก็ต้องยอมรับท่านใช่หรือไม่ ? นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ยินตรรกะเช่นนี้ ข้าเองก็ไม่อาจยอมรับคนใจคอคับแคบเช่นท่าน !”
”หุบปาก!” หนิงหยวนโกรธ สายตาของเขาจับจ้องมองใบหน้าของไป๋หยานด้วยไฟโทสะ “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นบุตรสาวของนาง แล้วนางจะเป็นเช่นเจ้ากระนั้นรึ ? ข้าทำเพื่อนางมากมายถึงเพียงนี้ เหตุใดนางถึงไม่หวั่นไหว ? ยิ่งไปกว่านั้นนางยังทำให้ข้า … ไปมีลูกกับหญิงอื่นอีก !”
ไป๋หยานเลิกคิ้วเอ่ยถามว่า”นางทำให้ท่านมีลูกกับหญิงอื่นกระนั้นรึ ?”
”ใช่แล้ว!” หนิงหยวนกำหมัดแน่น หัวใจของเขาเต็มไปด้วยไฟโทสะ หากแต่ยามที่เอ่ยถึงไป๋หนิง ใบหน้าของเขาก็อ่อนโยนลงอีกครั้ง “วันนั้นนางทำให้ข้าเสียใจมาก ข้าจึงดื่มสุราจนเมามาย กระทั่งมีสัมพันธ์กับหญิงอื่นโดยไม่ตั้งใจ แท้จริงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตกระไร หากแต่หญิงผู้นั้นกลับตั้งครรภ์ แล้วหนิงเอ๋อก็กล่าวหาว่าข้าไร้ความรับผิดชอบ ทำให้ข้าจำต้องรับผิดชอบหญิงผู้นั้น ! ข้าต้องแต่งงานกับหญิงผู้นั้นก็เพราะนาง ”
โชคดีที่หนิงเอ๋อสูญเสียความทรงจำทั้งหมดนางลืมสิ่งที่นางเคยกระทำ นางลืมกระทั่งหญิงผู้นั้น
เช่นนั้นเขาจึงคิดเสมอว่าเขายังมีโอกาสที่จะได้ครอบครองนาง !
ไป๋หยานยิ้มลึกล้ำขึ้นแววตาของนางแฝงอาการเยาะหยัน
”นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ยินเรื่องไร้สาระเช่นนี้ท่านปัดความผิดในเรื่องการมีความสัมพันธ์ขณะเมาให้กับสตรีที่ไร้เดียงสาคนหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้น ภายหลังจากดื่มสุราท่านไม่จำเป็นต้องไปนอนกับหญิงคนนั้นก็ได้ ท่านไม่ได้นอนกับนางเพราะเมา ท่านเพียงอยากประชดมารดาของข้า ท่านคิดว่านางจะต้องหึงท่าน ทว่าก็อย่างที่รู้ท่านไม่เคยอยู่ในใจนางแม้แต่น้อย”
หนิงหยวนตัวแข็งทื่อเขาตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “นางเด็กปากเสีย หากเจ้ากล้าพูดเพ้อเจ้ออีก ข้าจะสังหารเจ้าซะเดี๋ยวนี้ !”
ไป๋หยานยกยิ้ม”ข้าเพียงพูดความจริง ท่านเองก็รู้สึกผิด หากแต่ไม่กล้ายอมรับเท่านั้น”
ตูม!
แรงกดดันของหนิงหยวนแผ่กระจายออกมาอย่างรุนแรงเสื้อคลุมสีฟ้าของเขาปลิวไสวไปตามสายลมใบหน้าของเขาแลดูบ้าคลั่งและน่าเกลียด นัยน์ตาสีแดงของเขาจ้องมองไป๋หยานอย่างเย็นชา
“เจ้ารนหาที่ตายเองนะ!”
ไม่ว่าจะเป็นเพราะความสัมพันธ์ของนางกับไป๋หนิงหรือสิ่งที่นางเพิ่งกล่าวออกมา อย่างไรเสียวันนี้นางก็ต้องตาย !
ปัง!
ภายใต้พายุที่รุนแรงนี้ร่างของไป๋หยานกระเด้งกระดอนถอยหลัง กระทั่งกระแทกเข้ากับต้นไม้ที่อยู่ด้านหลัง ชั่วขณะนั้นความเจ็บปวดรวดร้าวพลันปรากฏขึ้นที่หลังของนาง คิ้วของนางขมวดมุ่นโดยไม่ตั้งใจ นางหายใจอากาศเย็น ๆ เข้าปอดด้วยความเจ็บปวด
ถึงกระนั้นไป๋หยานก็ยังไม่ได้ส่งเสียงใดออกมา นางเช็ดเลือดบริเวณมุมปาก ก่อนจะลุกขึ้นจากพื้นอีกครั้ง เผชิญหน้ากับลมพายุรุนแรงต่อหน้าหนิงหยวน
“เดิมทีข้ายังสงสัยอยู่ว่าไป๋หนิงใช่มารดาของข้าหรือไม่ ? หากแต่เพราะสิ่งที่ท่านเอ่ยกล่าวเมื่อครู่ ย่อมยืนยันความสัมพันธ์ของนางกับข้าได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ข้าก็จะต้องมีชีวิตอยู่เพื่อพบกับนาง ! ต่อให้ชั่วชีวิตนี้ ท่านก็จะไม่มีวันได้นางเป็นแน่ !”
น้ำเสียงของไป๋หยานนั้นฟังดูมีอำนาจและเต็มไปด้วยแรงพลัง ภายใต้แรงกดดันอันทรงพลังของเขา นางกลับไม่มีความหวาดกลัวใด ๆ
”หุบปากหุบปากของเจ้าซะ !”
ร่างของหนิงหยวนสั่นสะท้านเขาคำราม พร้อมกับซัดพลังกระแทกเข้าที่หน้าอกของไป๋หยาน
ครานี้ฝีเท้าของไป๋หยานไม่ได้ถอยกลับ
***จบบทชายที่รักไป๋หนิง (4)***
บทที่ 1184 : ชายที่รักไป๋หนิง (5)
ราวกับว่านางเป็นดั่งต้นไม้ที่มีรากหยั่งลึกลงบนดินยืนต้นตะหง่านอย่างเงียบสงบบนผืนดิน รอยยิ้มเย้ยหยันพลันปรากฏที่มุมปากของนาง นัยน์ตาของนางจับจ้องมองหนิงหยวนอย่างไม่เกรงกลัว แววตาของนางช่างลึกล้ำ
หนิงหยวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเขานิ่งงันไม่คาดคิดว่าหลังจากถูกพลังของเขาอัดกระแทกใส่ไป๋หยานจะยังคงสามารถยืนหยัดอยู่ได้ นั่นทำให้เขารู้สึกเสียดาย
”น่าเสียดายหากเจ้าไม่มีความสัมพันธ์กับหนิงเอ๋อ ข้าอาจรับเจ้าเป็นศิษย์ หากแต่ข้าจะไม่ยอมให้ญาติของหนิงเอ๋อมาปรากฏตัวที่นี่ ชั่วชีวิตนี้นางจะต้องเป็นของข้าตลอดไป !”
ท่าทางของเขาแลดูบ้าคลั่งเล็กน้อยเขาก้าวเข้าไปใกล้ไป๋หยานอีกสองสามก้าว
ไป๋หยานมองหนิงหยวนที่เดินเข้ามาหานางพลางเอ่ยปากเบา ๆ “นี่ท่านคิดอย่างนี้เองรึ คิดว่าจะทำให้นางไม่อาจกลับไปหาญาติของนางได้อีกเลยกระนั้นหรือ ? นอกจากข้าแล้วก็ยังมีญาติคนอื่น ๆ ที่กำลังตามหาตัวนาง วันหนึ่งนางก็จะได้พบกับท่านพ่อของข้า ถึงตอนนั้นท่านจะหยุดนางได้กระนั้นหรือ ?”
หนิงหยวนชะงักนัยน์ตาของเขาฉายประกายแดงวาบ พลันร่างก็กระพริบไปปรากฏเบื้องหน้าไป๋หยานทันที เขาคว้าจับสาบเสื้อของนางไว้แน่น
”บอกข้ามาสิว่าผู้ชายของนางอยู่ที่ใด? ขอเพียงข้าสังหารเขาได้ ก็จะไม่มีผู้ใดพรากนางไปได้อีก !”
ไป๋หยานยิ้มเยาะ
รอยยิ้มบนริมฝีปากของนางทำให้หนิงหยวนโกรธอย่างบอกไม่ถูก
”นังเด็กไร้ค่าหากเจ้าไม่บอกข้า ข้าจะทำให้เจ้าทรมานชนิดตายเสียดีกว่าอยู่ !”
ไป๋หยานหรี่ตานางกำลังถ่วงเวลา
ในขณะที่หนิงหยวนกำลังจะลงมือนั้น ไป๋หยานก็สามารถติดต่อหลงหยันได้ ขอเพียงหลงหยัน และป้านชิงเฉิงมาถึงทันเวลา นางก็จะมีกำลังมากพอที่จะจัดการชายผู้นี้ได้
ทว่าตอนนี้ชายผู้นี้กำลังโกรธมากเขาไม่ทันสังเกตเห็นพฤติกรรมของไป๋หยาน
“หากท่านอยากรู้ก็ควรถามนางเองจะดีกว่ากระมัง”
”ฮ่าฮ่า ฮ่า !”
หนิงหยวนหัวเราะเยาะหากหนิงเอ๋อเต็มใจที่จะบอก เขาคงจะรู้นานแล้วว่าชายผู้นั้นเป็นใคร
อย่างไรก็ตามก่อนหน้านี้นางไม่เต็มใจที่จะพูด มาถึงตอนนี้นางก็สูญเสียความทรงจำไปสิ้น นางลืมอดีตไปหมดแล้ว แล้วเขาจะหาชายผู้นั้นพบได้อย่างไร ?
”ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกสักครั้งบอกข้ามาว่าเขาอยู่ที่ใด ?” ท่าทางของหนิงหยวนยังคงบ้าคลั่ง “พูดมาสิ !”
ไป๋หยานยิ้มน้อยๆ นางเอนอิงพิงต้นไม้ที่อยู่ข้างหลัง จากนั้นก็หลับตาปล่อยให้หนิงหยวนที่อยู่ตรงหน้าคว้าคอเสื้อนาง แล้วแสดงความบ้าคลั่งต่อไป
นับแต่ต้นจนจบนางไม่กล่าวแม้ครึ่งคำ
“เด็กบ้า!”
ปัง!
หนิงหยวนยกกำปั้นขึ้นกระแทกใส่ไป๋หยานอีกครั้ง
ไป๋หยานพลันรู้สึกได้ถึงกระแสลมที่พุ่งเข้ามาจากด้านหน้านางลืมตาขึ้นทันที ขณะเดียวกันก็คว้าดาบล่าเทวดาขึ้นขวางหน้าปิดกั้นต่างโล่ป้องกันตัวนางไว้
ทันทีที่กำปั้นนี้จู่โจมเข้ามาไป๋หยานก็สั่นสะท้านไปทั้งร่าง มีเลือดไหลออกมาจากลำคอเต็มท่วมปากของนาง ชั่วขณะนี้ใบหน้าของนางก็ซีดลง
ด้วยพลังนี้ต้นไม้ที่อยู่ด้านหลังนางพลันพินาศย่อยยับเช่นกันหลังจากนั้นนางก็ไม่สามารถต้านทานพลังนี้ได้ นางก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว
ในตอนนี้หนิงหยวนก็รุกเข้ามาหานางอีกครั้ง…
แต่ทว่า…
ขณะที่หมัดของเขาใกล้เข้ามาจู่ ๆ มันก็สลายไป
อาภรณ์สีขาวปลิวไสวเบาๆ เรือนผมสีดำราวหมึกพาดผ่านแก้มของไป๋หยานตามสายลมพัด มือของชายคนนั้นกอดเอวของไป๋หยานไว้แน่น ลมหายใจที่เย็นเยียบราวกับฤดูหนาวที่ขมขื่นทำให้หุบเขาทั้งหมดโดยรอบดูราวกับตกอยู่ในห้วงชั้นน้ำแข็ง
ร่างของไป๋หยานแข็งทื่อนางค่อย ๆ หันหน้ากลับไปมอง
ทันใดนั้นใบหน้าที่งดงามหล่อเหลายากจะหาผู้ใดเทียบก็ปรากฏขึ้นในสายตาของนาง
ชายหนุ่มผู้นี้แลดูคล้ายเซียนสวรรค์ไม่แปดเปื้อนธุลีใดๆ ในโลก
***จบบทชายที่รักไป๋หนิง (5)***
บทที่ 1185 : ชายที่รักไป๋หนิง (6)
มือของเขากอดไป๋หยานไว้แน่นเขาปกป้องนางไว้ในอ้อมแขน หลังจากนั้นก็มองชายตรงหน้า ท่าทางเขาเปลี่ยนเป็นเฉยเมยทันที มุมปากของเขาโค้งงอเล็กน้อยอย่างเย็นยะเยือก
“อี้เฟิง…เหตุใดท่านถึงมาที่นี่ได้?”
ชายคนนี้เวลาเช่นนี้ ก็มาช่วยนางอีกครั้งแล้ว !
ไป๋หยานลดสายตาลงเล็กน้อยบางทีชีวิตนี้ นางอาจต้องติดค้างเขา โดยที่ไม่อาจชดใช้ได้ …
ฉู่อี้เฟิงปล่อยร่างของไป๋หยานจากนั้นก็ผลักนางไปไว้ด้านหลังตนเอง เสียงของเขาทุ้มต่ำทว่าก็ชัดเจนและไพเราะอย่างยิ่ง
”รอข้าที่นี่นะ”
หลังจากกล่าวจบชายรูปงามก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เขาจ้องมองไปที่ร่างของหนิงหยวน
หนิงหยวนยิ้มเยาะ”หนุ่มน้อย เจ้าอย่ายื่นจมูกเข้ามายุ่งเกี่ยวจะดีกว่า หาไม่ … ”
ดูเหมือนฉู่อี้เฟิงจะไม่ได้ยินถ้อยคำของหนิงหยวนเขาก้าวเข้าไปหาชายคนนั้นช้า ๆ
ทุกย่างก้าวที่เขาเดินหนิงหยวนรู้สึกได้ถึงแรงกดดัน
แรงกดดันเช่นนี้ทำให้เขาหรี่ตามอง มีแววประหลาดใจกะพริบวาบในดวงตาของเขา
ความแข็งแกร่งของเด็กคนนี้… ดูเหมือนจะไม่ธรรมดาเลย
”เจ้ารู้หรือไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนที่ทำร้ายนาง ?” น้ำเสียงของฉู่อี้เฟิงเฉยเมยราวกับสายลมบางเบา ทว่าหนาวเหน็บ “ไม่ว่าใครก็ตามที่ทำร้ายนาง ข้าจะตามล่าจนสุดขอบฟ้า ไม่มีผู้ใดรอดพ้นจากเงื้อมมือของข้าไปได้ !”
ร่างของไป๋หยานเริ่มแข็งทื่อขึ้นเรื่อยๆ
ตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉู่อี้เฟิงเคยให้สัญญากับนางเช่นนั้น และผู้ใดก็ตามที่ทำร้ายนาง แม้ว่าเขาจะต้องตามไปจนถึงสุดขอบโลกเขาก็ไม่ยอมรามือ…
หากแต่ในชีวิตนี้นางไม่อาจตอบแทนหนี้ความรักนี้ของเขาได้
ไป๋หยานเม้มริมฝีปากนางยืนอยู่ข้างหลังพลางจ้องมองบุรุษที่ราวกับเทพเซียนอมตะเบื้องหน้า สีหน้าของนางราวกับกำลังมึนงง
นางรู้สึกว่าฉู่อี้เฟิงที่นางพบในครั้งนี้ แตกต่างจากเดิมเล็กน้อย
ทว่านางไม่สามารถบอกได้ว่าแตกต่างกันอย่างไร?
ทันใดนั้นภาพของเฟิงลี่เฉินพลันปรากฏขึ้นในความคิดของไป๋หยาน ทำให้นางนิ่งงัน และพึมพำกับตนเอง
“อี้เฟิงความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับเฟิงลี่เฉินผู้นั้นคืออะไรกันแน่?”
ที่นางคล้ายกับไป๋หนิงอาจกล่าวได้ว่าเพราะเป็นแม่ลูกกัน
แต่หากเฟิงเฟิงลี่เฉินและฉู่อี้เฟิงไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกัน เหตุใดพวกเขาจึงเหมือนกันถึงเพียงนี้ล่ะ?
ไม่สิ! แม้ว่านาง และไป๋หนิงจะมีลักษณะคล้ายคลึง หากแต่ก็ยังสามารถแยกแยะได้ว่าใครเป็นใครอยู่ดี ส่วนฉู่อี้เฟิงและเฟิงลี่เฉินนั้น เว้นแต่สีผมของพวกเขาแล้ว ทั้งหมดที่เหลือราวแกะออกมาจากพิมพ์เดียวกัน
หากบอกว่าเป็นคนๆ เดียวกัน ก็ต้องมีคนเชื่อ …
ฝีเท้าของฉู่อี้เฟิงหยุดชะงัก
ไม่รู้ว่าเป็นเพียงภาพลวงตาของไป๋หยานหรือไม่นางรู้สึกว่า ชายหนุ่มแลดูแข็งกระด้างกว่าแต่ก่อนเล็กน้อย ทว่าเพียงไม่นานเขาก็กลับมาเป็นปกติทันที สายตาที่เฉยชาของเขาหันมาจับจ้องหนิงหยวนอีกครั้ง …
การแสดงออกของหนิงหยวนเปลี่ยนไปเขากัดฟันเปิดฉากโจมตีฉู่อี้เฟิงก่อน
เมื่อครู่เขาเล่าเรื่องให้นังตัวแสบฟังหมดแล้ว วันนี้ไม่ว่าจะอย่างไร คนทั้งสองก็ต้องตายที่นี่ !
ฉู่อี้เฟิงสะบัดแขนเสื้ออย่างไม่แยแสเขาหันหน้าไปทางหนิงหยวนที่จู่โจมเข้ามาอย่างกะทันหัน สีหน้าของเขายังคงเฉยเมยตลอดเวลา นอกเหนือจากอากาศเย็นยะเยือกรอบ ๆ ตัวเขาแล้ว การแสดงออกของเขาก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงใด ๆ
ตูม!
ชั่วขณะนั้นหมัดของคนทั้งสองก็ปะทะกันกลางอากาศพลังอันแข็งแกร่งทรงพลังพลันแผ่ออกมาจากคนทั้งสองทำลายต้นไม้โดยรอบ นอกจากนี้ยังทำให้หุบเขาทั้งหมดกลายเป็นพื้นดินราบ
”ฉู่อี้เฟิง!” ไป๋หยานตกใจ นางมองฉู่อี้เฟิงด้วยความรู้สึกร้อนรน นางเหลียวกลับไปมองด้านหลังด้วยความกังวลใจ ทว่าก็ไม่เห็นหลงหยันกับป้านชิงเฉิงติดตามมาเลย
***จบบทผู้ชายที่รักไป๋หนิง (6)***