จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - บทที่ 1216-1220

บทที่ 1216 : สตรีที่ชอบหนิงหยวน (1)
”ราชินีอยู่ที่ใด?” ตี้คังหันไปมองผู้อาวุโสใหญ่ที่อยู่ด้านหลัง พลางขมวดคิ้วและถาม
ผู้อาวุโสแสยะยิ้ม”ราชากระหม่อมไร้ความสามารถ ไม่สามารถนำเสด็จราชินีกลับมาได้ หากแต่พระองค์โปรดมั่นพระทัย ราชินีและองค์ชายทรงปลอดภัยดี อีกทั้งพระมารดาของราชินีก็อยู่เคียงข้างพระนางด้วย”
”มารดาของหยานเอ๋อกระนั้นรึ?” ตี้คังสะดุ้งเล็กน้อย “มารดาของหยานเอ๋อก็อยู่ด้วย … หรือว่านางได้พบมารดาผู้ให้กำเนิดแล้ว ?”
หากเป็นเช่นนั้นเรื่องที่หยานเอ๋อเคยกังวลมากที่สุดก็จะได้ปล่อยวางลงได้สักที
”ทว่า… ” ผู้อาวุโสใหญ่เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ผ่อนคลายของตี้คังและกล่าวต่อ “พระมารดาของราชินีดูเหมือนจะเข้าใจพระองค์ผิด ทั้งขอให้พระองค์ไปรับราชินีด้วยองค์เอง”
ตี้คังกล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์”เอาล่ะ ข้ารู้แล้ว เจ้าไปได้”
”พ่ะย่ะค่ะราชา”
ผู้อาวุโสใหญ่ถอนหายใจช้าๆ เขามองตี้คังเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นก็ป้องหมัดหันหลังกลับ
ครั้นร่างของผู้อาวุโสใหญ่ลับตาไปตี้คังก็ผละจากที่นั่น เพียงพริบตาร่างที่ทรงอำนาจ และน่าหลงใหลก็หายเข้าป่า
…
ยามนี้ภายในหุบเขาที่มืดมัว หนิงหยวนพยุงร่างลุกขึ้นยืนจากพื้นใบหน้าของเขาซีด แววตาของเขาแลดูดุร้าย
“นังแพศยานั่นสักวันหนึ่ง ข้าจะขยี้นางเป็นชิ้น ๆ !”
เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบจิตสงบใจระงับความโกรธที่เดือดดาลภายใน ใบหน้าของเขาเป็นสีคล้ำ มุมปากของเขายกโค้งเล็กน้อย
“หากแต่… ข้าได้ส่งยาพิษให้เยี่ยเอ๋อแล้ว คาดว่าเยี่ยเอ๋อจะทำสำเร็จ ขอเพียงหญิงผู้นั้นหายตัวไปก็จะไม่มีผู้ใดรู้ว่าข้าทำอะไรลงไป”
น่าเสียดาย… บางที ครั้งนี้หนิงเยี่ยอาจต้องเป็นผู้เสียสละ
แต่หากเขาสามารถได้ครอบครองหนิงเอ๋อไม่ว่าเขาจะต้องเสียสละสักกี่คนเขาก็ยินดี !
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงกระซิบมาจากด้านนอกถ้ำหนิงหยวนยืนตัวตรงพลางมองไปที่ทางเข้าถ้ำด้วยสายตาเยาะหยัน เอ่ยถามว่า “นางทำสำเร็จหรือไม่ ?”
ทันทีที่ถ้อยคำเหล่านี้จบลงสตรีในอาภรณ์สีเหลืองก็เดินเข้ามาในถ้ำ นัยน์ตาของนางซีดจางพอ ๆ กับใบหน้า ผิวของนางก็ขาวซีด อย่างไรก็ตามมีร่องรอยความเศร้าบนใบหน้าขาว ๆ ของนาง
”ท่านพี่หนิงไป๋หนิงไม่ชอบท่านเลย เหตุใดท่านถึงต้องพยายามตามตื๊อนางมากมายถึงเพียงนี้ ?”
”เจ้าไม่เข้าใจความรู้สึกของข้าหรอกนับแต่วันที่ข้าได้พบหนิงเอ๋อ ข้าก็สาบานไว้แล้วว่า ข้าจะต้องทำให้นางเป็นผู้หญิงของข้าให้ได้ เพื่อการนี้ไม่ว่าจะต้องเสียสละเท่าไหร่ ข้าก็ยินดี”
แววตาของหนิงหยวนช่างมั่นคงนัยน์ตาของเขาดุร้ายแตกต่างจากภาพลักษณ์ที่อ่อนโยนในอดีต
หญิงสาวในชุดกระโปรงสีเหลืองกำหมัดแน่น”เยี่ยเอ๋อ เป็นบุตรสาวของท่าน ท่านให้นางทำเช่นนั้น ไม่เป็นการปลอดภัยสำหรับนางเลย ?”
”นางทำไม่ได้แล้วเจ้าทำแทนได้งั้นหรือ ?” หนิงหยวนเงยหน้าขึ้นมองสตรีในชุดกระโปรงสีเหลือง พลางหัวเราะเยาะ “อย่าลืมสิว่า ครั้งนั้นข้าเป็นผู้ที่ช่วยเจ้าไว้ ข้าเพียงแค่ให้เจ้าดูแลเยี่ยเอ๋อเมื่อหนิงเอ๋อไม่อยู่ก็พอ ทว่าเจ้าไม่อาจปรากฏตัวต่อหน้าหนิงเอ๋อ ทั้งข้าจะไม่มีวันบอกให้นางรู้ว่ามีหญิงอื่นอยู่ข้างกายข้า ! หากเจ้ากล้าบอกให้นางรู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของเจ้า ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปอย่างแน่นอน !”
เขาเป็นคนผิดนับแต่ต้น
เขาไม่ควรประชดหนิงเอ๋อด้วยการไปมีสัมพันธ์กับหญิงอื่นสตรีเช่นหนิงเอ๋อจะยอมรับผู้ชายเช่นนั้นได้อย่างไร ?
โชคดีที่หนิงเอ๋อสูญเสียความทรงจำนางลืมทุกอย่างในอดีต ลืมกระทั่งสิ่งที่เขาทำในตอนนั้น ด้วยเหตุนี้เขาจึงมีโอกาสได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
บทที่ 1217 : สตรีที่ชอบหนิงหยวน (2)
ในที่สุดเขาก็ได้รับโอกาสเขาจึงไม่สามารถให้หญิงอื่นมาอยู่ข้างกายเขาได้อีก
นี่คือสาเหตุที่ไป๋หนิงไม่เคยรู้ว่าหนิงหยวนมีสตรีอีกคนอยู่เคียงข้าง
หญิงสาวในอาภรณ์สีเหลืองสีหน้าซีดเผือดนางไม่คาดคิดมาก่อนว่า แม้นางจะอยู่กับชายผู้นี้มานานกว่าสิบปี ทว่าในสายตาของเขา นางเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่ไม่สลักสำคัญใดเลย ?
ครั้นสังเกตเห็นท่าทีของสตรีในชุดกระโปรงสีเหลืองแลดูแปลกไปใบหน้าของหนิงหยวนก็อ่อนลง เขากล่าวต่อว่า “เล่อซิน ตราบใดที่เจ้าไม่ขัดใจข้า เจ้าก็จะยังคงเป็นผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างข้าได้ แต่หากนางรู้เรื่องเจ้าแล้วล่ะก็ เจ้าก็อยู่เคียงข้างข้าไม่ได้อีก เจ้าเข้าใจหรือไม่ ?”
เล่อซินเม้มริมฝีปากไม่เอ่ยกล่าวคำใด แท้ที่จริงแต่แรกที่นางติดตามเขา นางก็รู้แล้วว่านางเป็นเพียงผู้หญิงที่อยู่ในมุมมืดไม่อาจออกมาสู่ที่แจ้งได้ นางเป็นเพียงเครื่องมือให้เขาระบายความใคร่เท่านั้น
”เล่อซินบอกข้ามาสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับเยี่ยเอ๋อ และผู้หญิงที่ชื่อไป๋หยานคนนั้นยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ?” แววตาของหนิงหยวนเปล่งประกายสดใส เขาจ้องเล่อซินตาไม่กระพริบ
แววตาของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังราวกับว่าเขาได้เห็นภาพฉากที่ไป๋หยานถูกวางยาพิษจนตายกับตา
ใบหน้าของเล่อซินเริ่มซีดลงนางค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองบุรุษที่นางรัก และติดตามเขามานานกว่าสิบปีโดยไม่รู้สึกเสียใจใด ๆ เลย
”เยี่ยเอ๋อไม่ได้วางยาพิษหญิงผู้นั้นเพราะนางกลัวว่าแผนการจะถูกเปิดเผย นางจึงเลือกใช้วิธีทำลายความเชื่อใจในตัวไป๋หยานแทน หากแต่ผู้ใดจะรู้ว่าแผนการของนางจะถูกเปิดโปง กระทั่งถูกขับไล่ออกมาจากที่นั่น”
รอยยิ้มบนใบหน้าของหนิงหยวนค่อยๆ มลายหายไปพร้อมกับถ้อยคำของเล่อซิน
ใบหน้าชราของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเดือดดาล”นังเด็กคนนั้นกล้าขัดความประสงค์ของข้างั้นหรือ ? ข้าสั่งให้นางวางยาพิษ นางไม่เข้าใจหรือไร ? ไยนางถึงไม่วางยาพิษหญิงผู้นั้น ?”
นับเป็นครั้งแรกที่เล่อซินเห็นหนิงหยวนเป็นเช่นนี้
ไม่ว่าหนิงหยวนจะจริงใจกับหนิงเยี่ยหรือไม่ก็ตามทีหากแต่หนิงเยี่ยก็เป็นบุตรสาวของเขา ที่ผ่านมาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็ไม่เคยแตะต้องแม้เส้นผมสักเส้นของหนิงเยี่ย ทว่าตอนนี้เพียงเพราะหนิงเยี่ยไม่ฟังคำสั่ง เขาก็โกรธถึงเพียงนี้เลยหรือ ?
“พี่หนิง…เยี่ยเอ๋อ…นางก็รู้สึกกลัวเช่นกัน”
เล่อซินชอบหนิงเยี่ยมากดังนั้นเมื่อได้เห็นท่าทางของหนิงหยวนเช่นนี้ นางก็อดไม่ได้ที่จะออกตัวแทนหนิงเยี่ย
”อย่าหาข้ออ้างให้นางนางกลัวว่าจะถูกจับได้ว่านางเป็นผู้วางยาพิษ นางจึงทำเรื่องโง่ ๆ เช่นนั้นหรือ ? แล้วคิดหรือว่าคนพวกนั้นจะไม่รู้ความจริง ?”
หนิงหยวนกำหมัดแน่นแสงเย็นวาบผ่านนัยน์ตาของเขา
”ตอนนี้หนิงเยี่ย…อยู่ที่ใด? ไป๋หยานฆ่านางแล้วกระนั้นรึ ?”
เล่อซินส่ายหน้า”ไป๋หยานยังไม่ได้ฆ่านาง ไป๋หยานปล่อยนางกลับมาหาท่านพี่หนิง ครานี้เยี่ยเอ๋อเจ็บปวดอย่างมาก นาง … ”
”หุบปาก!” หนิงหยวนตะคอกลั่นด้วยความโกรธ นัยน์ตาของเขาแดงก่ำราวกับคนติดเหล้า ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง “นังเด็กคนนั้นไม่เชื่อฟังข้า จึงได้รับอันตรายเช่นนั้น นั่นคือสิ่งที่นางสมควรได้รับแล้ว ! หากมิใช่เพราะเยี่ยเอ๋อชอบนาง ข้าคงจะบีบคอนางให้ตายตามแม่ของนางไปนานแล้ว !”
เขาต้องการเพียงเด็กที่ไป๋หนิงให้กำเนิดเพื่อเขาเท่านั้น หนิงเยี่ยจึงไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการเลย หากมิใช่เพราะไป๋หนิงเอ็นดูนาง บางทีเขา …
เขาอาจจะไม่เก็บเด็กคนนั้นไว้!
ประโยชน์ของนางมีเพียงแค่นั้นหากมิใช่เพราะไป๋หนิงชอบ นางก็หมดประโยชน์ แล้วจะเก็บนางไว้เพื่ออะไร ?
เล่อซินเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจนางมองหนิงหยวนที่กำลังบ้าคลั่ง
ทว่า…
หลังจากนั้นไม่นานหนิงหยวนก็สงบลง
”เจ้าบอกว่าไป๋หยานปล่อยนางงั้นรึ ?”
”ใช่”เล่อซินพยักหน้าขณะกล่าว
หนิงหยวนหัวเราะเยาะ”แม้ข้าจะไม่รู้จักไป๋หยานคนนั้นมากนัก หากแต่เท่าที่ข้ารู้…หญิงผู้นั้นไม่ใช่คนใจดี หนิงเยี่ย ทำให้นางขุ่นเคือง เหตุใดนางถึงยอมปล่อยหนิงเยี่ยได้ล่ะ ?”
บทที่ 1218 : หนิงเยี่ยสิ้นหวัง (1)
เล่อซินเม้มริมฝีปากไม่เอ่ยกล่าวคำใดนางมักจะรู้สึกว่าตอนนี้หนิงหยวน เป็นเหมือนคนแปลกหน้าสำหรับนาง เป็นคนที่นางไม่เคยรู้จักมาก่อน …
“ไม่ดีแล้ว!” ใบหน้าของหนิงหยวนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขาเงยหน้าขึ้นมองเล่อซินประกายแสงเย็นเยือกวาบวับในดวงตาของเขา “เจ้าบอกหนิงเยี่ยหรือไม่ว่าข้าอยู่ที่ใด ?”
เล่อซินสะดุ้งนางเงยหน้าขึ้นมองหนิงหยวน พลางครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวว่า “ข้าทิ้งร้องรอยไว้ให้เยี่ยเอ๋อแล้ว นางน่าที่จะหาเราพบ”
ปัง!
หนิงหยวนซัดหมัดเข้าที่หน้าอกของเล่อซินพลันร่างที่อ่อนนุ่มของเล่อซินก็ลอยถอยหลังไปหลายจ้าง ก่อนจะตกลงในพงหญ้าพร้อมเสียงดังโครม
ยามนี้แววตาของเล่อซินเผยให้เห็นถึงความหวาดกลัวและความผิดหวัง หนิงหยวนรีบก้าวเข้าไปหานาง เขายกมือขึ้นกระชากคอเสื้อของนาง ใบหน้าของเขาบูดบึ้งแลดูน่าเกลียดน่ากลัว
“ผู้ใดอนุญาตให้เจ้าเปิดเผยที่อยู่ของข้าให้กับนังเด็กนั่นเจ้าคิดว่าไป๋หยานจะปล่อยนางจริงกระนั้นหรือ ? ไป๋หยานเพียงต้องการใช้หนิงเยี่ยเพื่อตามตัวข้า ! การกระทำของเจ้าเท่ากับนำพาความตายมาให้ข้า !”
สีหน้าของเล่อซินซีดลงนางไม่ได้คิดถึงเรื่องเหล่านี้เลย เช่นนั้นหลังจากได้ยินถ้อยคำของหนิงหยวน ใบหน้าของนางก็แลดูสับสนเล็กน้อย
หลังจากนั้นไม่นานนางก็นึกออกนางเอ่ยกล่าวด้วยใบหน้าขาวซีด “ท่านพี่หนิง ข้าควรทำเช่นไรดี ? ข้าเดาว่าไม่ช้าเยี่ยเอ๋อจะต้องพบร่องรอยนั่นเป็นแน่”
“บ้าเอ๊ย!”
ใบหน้าของหนิงหยวนบิดเบี้ยวเพราะความโกรธ เขาคลายมือจากคอเสื้อของเล่อซิน พร้อมกับวางแผนที่จะไปจากที่นี่ ทว่าชั่วขณะนั้นเสียง ๆ หนึ่งก็ดังขึ้นด้านหลังเขา
“ท่านพ่อ!”
เสียงนี้เต็มไปด้วยความเสียใจและความคับแค้นใจ ส่งผลให้ร่างของหนิงหยวนแข็งค้าง
ใบหน้าของหนิงหยวนไม่ได้มีความสุขแม้เพียงน้อยเมื่อเห็นหน้าบุตรสาว หากแต่กลับเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
เขาไม่คาดคิดว่าเยี่ยเอ๋อจะพบร่องรอยเร็วถึงเพียงนี้!
ทว่า…
ทันทีที่หนิงเยี่ยปรากฏตัวหนิงหยวนก็ปลดปล่อยพลังจิตออกสำรวจอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ตระหนักได้ว่าไม่มีผู้ใดติดตามนางมา เขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ท่านพ่อในที่สุดข้าก็หาท่านพบ”
หนิงเยี่ยดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของหนิงหยวนนัยน์ตาของนางเป็นสีแดงก่ำ น้ำตาแห่งความเสียใจไหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสอง นางรีบก้าวเข้าไปหาหนิงหยวนอย่างรวดเร็ว
ในโลกนี้หนิงหยวนเป็นญาติเพียงคนเดียวของนางเช่นนั้นเมื่อนางได้เห็นหนิงหยวน หัวใจที่นางเคยพยายามฝืนเข้มแข็งพลันอ่อนยวบ …
ไม่ว่าจะอย่างไรขอเพียงมีท่านพ่อ เขาก็จะปกป้องนางได้
อย่างไรก็ตาม…
ทันทีที่หนิงเยี่ยวิ่งไปถึงหน้าหนิงหยวนก่อนที่นางจะทันได้กล่าวคำใด เขาก็ตบหน้านางดังเพี้ยะ ส่งผลให้แก้มของหนิงเยี่ยเจ็บ และเห่อบวมแดงขึ้นทันที
ชั่วขณะนี้ร่างของหนิงเยี่ยแข็งค้าง นางยกมือขึ้นกุมแก้มที่บวมแดง นัยน์ตาที่สวยงามของนางจับจ้องมองใบหน้าที่บิดเบี้ยว ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ขณะเอ่ยกล่าวด้วยเสียงสั่น ๆ
“ท่านพ่อ?”
ตลอดหลายปีที่ผ่านมาหนิงหยวนไม่เคยแตะต้องนางเลย ทว่าตอนนี้เขาตบนาง
การตบครั้งนี้ทำให้หัวใจของนางแตกเป็นเสี่ยงๆ ใบหน้าของนางซีดด้วยความเจ็บปวด หยาดน้ำตาเอ่อคลอ
“เจ้ายังกล้ากลับมาอีกกระนั้นหรือ?” หนิงหยวนชี้นิ้วไปที่หนิงเยี่ยอย่างโกรธเกรี้ยวพลางกัดฟันกรอด “เหตุใดเจ้าถึงไม่จัดการตามที่ข้าสั่งให้เจ้าทำ แล้วนี่ยังกลับมาลากข้าไปลงโคลนด้วยอีกหรือ ?”
ร่างของหนิงเยี่ยสั่นสะท้านนางเม้มปากแน่น “ท่านพ่อ ท่านพูดอะไร ท่านกำลังทำให้ข้ากลัวนะ … “
“กลัวงั้นหรือ? กลัวแล้วไง ? เจ้าไม่อาจจัดการได้แม้สักปัญหาเลย ? การเลี้ยงดูเจ้านี่มันเสียเปล่าจริง ๆ !” นัยน์ตาของหนิงหยวนเป็นสีแดงฉาน เขาตวาดออกมาด้วยความโกรธ
หนิงเยี่ยส่ายหน้านางก้าวถอยหลัง แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
บทที่ 1219 : หนิงเยี่ยสิ้นหวัง (2)
”ท่านพ่อท่านไม่เคยเป็นเช่นนี้นี่ ข้าเป็นลูกสาวของท่าน ท่านเคยบอกว่าท่านรักข้ามากที่สุด ไม่ว่าข้าจะไร้ประโยชน์เพียงใด อย่างไรเสียข้าก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านนะ”
”เลือดเนื้อเชื้อไขกระนั้นรึ? หึ !” หนิงหยวนเยาะหยัน “หากหนิงเอ๋อไม่ชอบเจ้า มีหรือข้าจะเก็บเจ้าไว้ จุดประสงค์ของข้าที่เลี้ยงเจ้าไว้ก็เพียงเพื่อทำให้นางพอใจ หาไม่เจ้าคงไม่ได้อยู่ดูโลกนานแล้ว ยิ่งเจ้าไปไกลเท่าไหร่ก็ยิ่งดี เจ้าทำพลาดอย่างโง่ ๆ เช่นนี้ ข้าไม่อยากถูกเจ้าลากลงโคลนไปด้วย !”
หากนังเด็กนี่ยังอยู่ใกล้เขาไป๋หยานจะต้องตามหาเขาพบอย่างแน่นอน เช่นนั้นเขาจึงไม่อาจให้หนิงเยี่ยรั้งอยู่ข้างกายเขาได้
ที่เขายังไม่ลงมือกระทั่งนางตายคามือก็เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างพ่อ-ลูกที่มีมานานหลายปี หาไม่ …
เมื่อครู่จะไม่ใช่แค่เพียงตบหน้า
”ไม่!” หนิงเยี่ยตื่นตระหนก นางรีบคว้าแขนเสื้อของหนิงหยวน ยามนี้นางพยายามคว้าฟางเส้นสุดท้าย เพื่อให้รอดชีวิตไม่ยอมปล่อย “ท่านพ่อ ท่านจะทิ้งข้าไม่ได้ ข้าจะอยู่ได้อย่างไรหากไม่มีท่าน ท่านอาหนิงก็ไม่ต้องการข้าอีกต่อไปแล้ว ข้าอยู่ไม่ได้หากไม่มีท่าน … ”
”ออกไปซะ!”
ปัง!
หนิงหยวนฟาดฝ่ามือลงบนหน้าอกของหนิงเยี่ยพร้อมกันนั้นร่างของหนิงเยี่ยก็ลอยละลิ่วราวกับลูกศรที่หลุดจากแล่งกระแทกเข้ากับก้อนหินอย่างแรง
ความเจ็บปวดเสียดแทงมาจากด้านหลังของนางทำให้นางไม่สามารถยืนขึ้นได้ชั่วขณะ ความเจ็บปวดที่รุนแรงนี้ส่งผลให้ใบหน้าของนางซีดเผือด หยาดน้ำตาไหลพรากออกจากสองตาช่างน่าสงสารนัก
“เยี่ยเอ๋อ!”
เล่อซินรีบวิ่งเข้าไปหาหนิงเยี่ยนางช่วยพยุงหนิงเยี่ยขึ้นจากพื้นด้วยสายตาห่วงใย “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ท่านพ่อของเจ้ากำลังโกรธ รอให้เขาหายโกรธก่อนจะดีกว่า”
ไม่คาดคิดทันทีที่เล่อซินกล่าวจบหนิงเยี่ยก็ยกมือขึ้นผลักเล่อซินออกไปอย่างแรง
”เจ้าไปให้พ้นนะ! เจ้ามันก็แค่เครื่องอุ่นเตียงไม่ใช่คนในครอบครัวของข้า อย่าคิดว่าการที่เจ้าได้ดูแลข้าตอนเด็ก ๆ เจ้าจะสามารถมาเป็นแม่ของข้าได้”
“ข้า… ข้าไม่ … ”
เล่อซินรู้สึกผิดหวังเล็กๆ หากแต่ในแววตาของนางก็ยังเต็มไปด้วยความเวทนา
“เยี่ยเอ๋อข้ารักเจ้าจริง ๆ นะ… ”
”เยี่ยเอ๋อหรือ? ผู้ใดอนุญาตให้เจ้าเรียกข้าว่าเยี่ยเอ๋อ ข้าไม่ต้องการความรักของเจ้า ข้าบอกแล้วไงว่า แม่ของข้ามีเพียงไป๋หนิง เจ้าเป็นใคร ?”
หมัดจากความโกรธเคืองของหนิงเยี่ยกระแทกเข้าที่ร่างของเล่อซิน
เล่อซินขมวดคิ้วอย่างทุกข์ใจทว่าก็ยังยืนอยู่กับที่ นางปล่อยให้หนิงเยี่ยทุบตีไม่หลบไม่หลีก ราวกับยอมเป็นกระสอบทรายให้หนิงเยี่ยได้ระบาย
”อย่าคิดนะว่าเจ้าเคยอยู่บนเตียงกับพ่อของข้า นั่นคือเจ้าได้เป็นผู้หญิงของเขา ข้าไม่มีวันยอมรับฐานะของเจ้า ทั้งเจ้าก็ไม่อาจเปรียบเทียบกับท่านอาหนิงของข้าได้ ! ท่านอาหนิงของข้าไม่เพียงแต่หน้าตาดี และมีพลังแข็งแกร่งเท่านั้น หากแต่นางยังมีสัตว์อสูรระดับเทพอีกด้วย ส่วนเจ้ามีดีอะไรหรือ ? ความแข็งแกร่งของเจ้ายังไม่เพียงพอที่จะเป็นสาวใช้ให้ข้าเลยด้วยซ้ำ !”
หนิงเยี่ยไม่กล้าที่จะโกรธหนิงหยวนเช่นนั้นนางจึงระบายความโกรธ และความไม่พอใจทั้งหมดของนางใส่เล่อซิน
หลายปีที่ผ่านมานางเป็นเช่นนี้มาตลอด ในความคิดของนาง เล่อซินเทียบไม่ได้แม้แต่สาวใช้ ! ตัวตนของเล่อซินมีไว้เพื่อให้นางดูถูกเท่านั้น !
มารดาของนางคือไป๋หนิงไป๋หนิงเป็นคนเดียวที่นางชอบ !
เล่อซินไม่ได้กล่าวแม้สักคำนางหันไปมองหนิงหยวนด้วยแววตาอ้อนวอน ดูเหมือนนางจะบอกเขาว่า ได้โปรดให้หนิงเยี่ยอยู่เคียงข้างเขาได้หรือไม่ ?
”เจ้ามัวทำอะไรอยู่อีกรีบมากับข้า ! หากเจ้ารู้สึกไม่สบายใจที่จะต้องทิ้งนาง เช่นนั้นเจ้าก็จงอยู่กับนางต่อไป ไม่จำเป็นต้องมาอยู่เคียงข้างข้าอีก !”
หนิงหยวนยิ้มเยาะมุมปากของเขายกโค้งขึ้นประชดประชัน
บทที่ 1220 : หนิงเยี่ยสิ้นหวัง (3)
แม้ว่าเล่อซินจะไม่งดงามเท่าไป๋หนิงหากแต่นางก็ยังงามกว่าหญิงสาวธรรมดา ๆ มาก หาไม่เขาคงจะมิให้นางรั้งอยู่ข้างกายมานานหลายปีโดยไม่ขับไล่นางไปหรอก
หากเสียสาวงามผู้นี้ไปเขาเกรงว่าเขาอาจจะทนไม่ไหว อย่างน้อยก็จนกว่าเขาจะเบื่อ ทว่าตอนนี้เขายังไม่เต็มใจที่จะสละเล่อซิน
ส่วนหนิงเยี่ย…
นางก็แค่ลูกสาวหากวันใดเขาได้หนิงเอ๋อ เขาจะมีลูกอีกสักกี่คนก็ได้ ไยต้องกลัวว่าจะไม่มีลูกสาวด้วยเล่า ?
เล่อซินเหลือบมองหนิงเยี่ยความรู้สึกไม่พอใจปรากฏขึ้นในหัวใจของนาง ทว่าหลังจากนั้นนางก็หักใจ ก่อนจะก้าวไปหาหนิงหยวน
ครั้งนี้หนิงเยี่ยตื่นตระหนก ที่สุดนางก็รีบดึงแขนเสื้อของเล่อซินไว้ พร้อมเอ่ยกล่าวอย่างกระตือรือร้นว่า “อย่าไป อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว ข้ากลัว ท่านอาหนิงไม่ต้องการข้าอีกแล้ว นี่เจ้าก็ไม่ต้องการข้าด้วยงั้นหรือ ?”
ร่างของเล่อซินแข็งค้างเล็กน้อยนางเงยหน้าขึ้นมองหนิงหยวน หลังจากแลเห็นความเหลืออดค่อย ๆ ปรากฏขึ้นในแววตาของอีกฝ่าย ที่สุดนางก็ถอนหายใจ จากนั้นก็ผลักมือของหนิงเยี่ยออก
หนิงเยี่ยเซกระทั่งเกือบจะล้มลงกับพื้น นางเดินโซซัดโซเซไปหาคนทั้งคู่ แววตาของนางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
“ท่านพ่อได้โปรดพาข้าไปด้วย ข้าสัญญาว่าจากนี้ไปข้าจะเชื่อฟังท่าน ข้าจะทำทุกอย่างตามแต่ท่านจะสั่ง ได้โปรด … ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่คนเดียว”
น้ำตาของนางอาบใบหน้าแม้นางจะร้องไห้สะอึกสะอื้น ทว่านางก็ยังคงกล่าวประโยคเหล่านั้นออกมาจนจบ ใบหน้าที่สวยงามและน่ารักของนางเต็มไปด้วยอาการอ้อนวอน
หนิงหยวนสะบัดแขนเสื้อเขาไม่ได้หันกลับไปมองหนิงเยี่ยอีก เขาหันหลังผละจากไป
หนิงเยี่ยมองตามแผ่นหลังของบิดาที่จากไปร่างของนางอ่อนระทวย กระทั่งทรุดลงกับพื้น
ทว่า…
ทันทีที่หนิงหยวนผละจากไปเสียงหัวเราะเบาๆ ก็ดังขึ้นในความว่างเปล่า ซึ่งนั่นทำให้เส้นขนของหนิงหยวนลุกชูชันด้วยความตกใจกลัว
”ใครกัน?” ใบหน้าของหนิงหยวนเปลี่ยนไป เขากวาดตามองโดยรอบท้องฟ้าที่ทอดยาว ทว่า…ไม่พบผู้ใด
หากแต่…
ทันทีที่ถ้อยคำของเขาจบลงร่างชราพลันปรากฏขึ้นในอากาศว่างเปล่า
ชายชราสวมเสื้อคลุมสีเหลืองนัยน์ตาของเขามืดมนขณะจ้องมองหนิงหยวนที่อยู่เบื้องล่างอย่างเย็นชา รอยยิ้มแดกดันเล็กน้อยปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา
”นางกล่าวได้ถูกต้องตามหญิงผู้นี้มา ข้าก็จะได้พบกับเจ้าไม่ช้าก็เร็ว”
ถ้อยคำของหลงหยันส่งผลให้หนิงหยวนหน้าซีดด้วยความตกใจ
หลังจากปล่อยหนิงเยี่ยไป๋หยานก็สั่งให้หลงหยันติดตามหนิงเยี่ยมาโดยมีจุดประสงค์ก็เพื่อค้นหาที่อยู่ของหนิงหยวน เขาไม่คาดคิดว่าไป๋หยานจะคาดการณ์ได้ถูกต้องจริง ๆ หลังจากหนิงเยี่ยถูกขับไล่ออกมา นางก็จะต้องตามหาหนิงหยวนอย่างแน่นอน
”เป็นเจ้านี่เอง!”
ทันทีที่หนิงหยวนเห็นหลงหยันใบหน้าของเขาพลันเปลี่ยนเป็นสีดำ เขากำหมัดแน่นแสงเย็นวาบวาววับในดวงตาที่โกรธเกรี้ยวของเขา
“เมื่อครู่ข้าตรวจไม่พบว่ามีผู้ใดติดตามนางมาเลย เจ้าซ่อนกลิ่นอายไว้ได้อย่างไร ?”
“หญิงผู้นั้นเป็นหมอปรุงยาการปรุงยาเพื่อใช้ซ่อนกลิ่นอายนั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนาง”
ในใจของหลงหยันยังไม่ต้องการยอมรับไป๋หยานเช่นนั้นยามเมื่อเขาเรียกนาง เขาจะไม่ใช้คำว่า นายหญิง ทั้งจากน้ำเสียงของเขา ก็ยังเจือการดูหมิ่นเล็กน้อย
แต่ถึงกระนั้นเขาก็ต้องทำตามคำสั่งของไป๋หยานโดยไม่อาจต่อต้านใด ๆ
แววตาของหนิงหยวนเปลี่ยนไปทันทีเขาสะบัดแขนเสื้อ พลางกัดฟันกล่าวว่า “พวกเราไป !”
เล่อซินตกตะลึงเมื่อเห็นหนิงหยวนหันหลังผละจากไป นางรีบก้าวตามเขาไปด้วย
ทว่าก่อนที่จะจากไปนางยังหันกลับไปมองหนิงเยี่ย นางรู้สึกสงสารจนแทบทนไม่ได้ หากแต่เพื่อรักษาชีวิตของตนแล้ว นางต้องยอมละทิ้งหญิงผู้นี้ …