จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 12

ในพริบตา ปลาตัวใหญ่ก็เข้าสู่ท้องของหนิงเล่ย เธอไม่ได้กินมากพอเป็นเวลานาน เห็นได้ชัดว่ามันยากพอสมควร มีอาการสะอึกสองสามครั้ง

“ ไม่เห็นจะอ้วนเลย มองดูกินได้มากทีเดียว? ” กู่เสี่ยวเล่อยิ้มเล็กน้อย มอบมะพร้าวที่เจาะรูแล้ว.

ครั้งนี้หนิงเล่ยไม่ทำตัวสุภาพ เอาตรงๆ จิบหนัก ๆ จากนั้นความกดอากาศก็ลดลง

“ ไม่ต้องกังวล ตราบใดที่เราออกไปจากเกาะที่โดดเดี่ยวแห่งนี้ พ่อของฉันจะให้เงินเป็นจำนวนมากเพื่อขอบคุณคุณ ตราบเท่าที่คุณสามารถรับประกันความปลอดภัยของฉันที่นี่ และสภาพความเป็นอยู่ที่จำเป็นสำหรับการกินและดื่ม ผลประโยชน์ต้องเป็นของคุณ! ทรัพย์สมบัติอย่างที่คนอย่างคุณไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต! ” กินและดื่มที่เพียงพอ, พลังงานของสุภาพสตรีเช่นคุณหนูหนิงเล่ยเริ่มกลับมาอีกครั้ง ทำให้กู่เสี่ยวเล่อนึกถึงภาพเค้กที่มีความสำคัญอีกครั้ง

กู่เสี่ยวเล่อรู้สึกสนุก โดยไม่ขัดจังหวะเธอ จนกระทั่งหนิงเล่ยพูดจบ จากนั้นเขาก็เติมฟืนลงในกองไฟและพูดว่า : “ คุณหนูผู้ร่ำรวยของผม รอก่อนสำหรับการตรวจสอบที่ไร้สาระของคุณ คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า? สถานการณ์ปัจจุบันของเราอันตรายมากs,kที่ลากศพไปเมื่อคืนนี้ จะไปเยี่ยมเราคืนนี้แน่นอน เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราจะมีชีวิตอยู่จนถึงเช้าวันพรุ่งนี้ได้หรือไม่? แม้ว่าคุณจะสัญญากับผมถึงภูเขาสีทองและภูเขาสีเงิน การใช้งานคืออะไร? ” คำพูดของกู่เสี่ยวเล่อทำให้หนิงเล่ยนึกได้ทันที เธอมองย้อนกลับไปด้วยความสยดสยองที่จุดฝังศพบนชายหาดที่อยู่ไม่ไกล รู้สึกประหม่าไปชั่วขณะ

“ แล้ว แล้วฉันจะทำยังไงดี? ใช่ เราไม่หาอะไรกินก่อนเหรอ? เมื่ออิ่มแล้วจะได้มีทางออก! ” หนิงเล่ยซึ่งเมื่อสักครู่ยังคงมีความเหนือกว่าแต่ตอนนี้ความคิดทั้งหมดหยุดนิ่ง เธอมองไปที่กู่เสี่ยวเล่อด้วยความสิ้นหวัง

“ ก็ที่ผมพูดแบบนั้น อันที่จริงผมได้หาวิธีการแล้ว มิฉะนั้นคุณจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในป่าและตัดเถาวัลย์ แต่ประสิทธิภาพในการทำงานของคุณหนูอย่างคุณ ยากที่จะชมเชย ดูเหมือนว่าผมต้องทำเองในตอนบ่าย ไม่งั้นอาจจะสายเกินไปก่อนมืด! ” ครึ่งหนึ่งของสิ่งที่กู่เสี่ยวเล่อพูด หนิงเล่ยรู้สึกสับสนมาก

สายเกินไปคืออะไร? เถาวัลย์ที่เขาขอตัวไปตัด มันจะทำอย่างไรกับการป้องกันของพวกเขากับสัตว์ร้ายที่ไม่รู้จักในคืนนี้? แต่เมื่อเห็นกู่เสี่ยวเล่อแสร้งทำเป็นลึกลับ หนิงเล่ยรู้สึกอายที่จะถามบรรทัดล่างสุด หญิงสาวคนนี้ไม่ได้เพิกเฉยเกินไปที่จะเห็นได้ชัด?

“ ยังไงฉันก็ไม่กล้าไปที่ป่านั่นอยู่ดี เราไปหาเถาวัลย์ด้วยกันตอนบ่ายไหม? ” กู่เสี่ยวเล่อพยักหน้า จากนั้นพวกเขาก็เก็บกวาดเศษอาหารที่กินเหลือ และโยนทิ้งลงในน้ำที่อยู่ไกลออกไป

การกระทำของเขาทำให้หนิงเล่ยงงงวยมาก แต่ก่อนที่เธอจะถามกู่เสี่ยวเล่อ เธอพูดเชิงรุกว่า : “ กลิ่นของเศษอาหารพวกนี้ เป็นไปได้ที่จะดึงดูดสัตว์อื่น ๆ คุณไม่ต้องการให้นักล่าตัวอื่น ๆ มาปรากฏตัวที่เรานอนตอนกลางคืนบ่อยๆ ใช่ไหม? “

“โอ้!” หนิงเล่ยพยักหน้าอย่างเชื่อมั่น แม้ว่าภายในใจยังคงมีอยู่บ้างที่มองกู่เสี่ยวเล่อไม่ขึ้น แต่ลึก ๆ แล้วเธอรู้สึกมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่เธอสามารถอยู่รอดบนเกาะกับชายคนนี้ได้ นับเป็นเรื่องที่โชคดีมาก

ดูแลขยะในที่พัก กู่เสี่ยวเล่อพบก้อนหิน ลับมีดพับสวิทที่ใช้บ่อยในสองวันที่ผ่านมา เขากับหนิงเล่ย ทั้งสองได้เข้าไปในป่าใกล้ชายหาด นี่เป็นครั้งแรกที่กู่เสี่ยวเล่อเข้ามา แม้ว่าจะตั้งอยู่ในบริเวณมหาสมุทรกึ่งเขตร้อน แต่สภาพแวดล้อมที่นี่และภูเขาในบ้านเกิดของเขา คล้ายกันไม่มากก็น้อย ต้นไม้สูงและพุ่มไม้เตี้ยทุกชนิด สร้างสภาพแวดล้อมทางนิเวศวิทยาของป่าที่ขรุขระและซับซ้อน มีดพับสวิสเพียงเล่มเล็ก ๆ กู่เสี่ยวเล่อไม่กล้าเข้าไปในป่าลึกเกินไป

ท้ายที่สุด มีงู,แมลง,หนูและมด และแม้แต่สัตว์กินเนื้อขนาดใหญ่ก็ปรากฏตัวที่นี่ มันไม่มีอะไรผิดปกติ ถ้ามีเพียงเขาอยู่คนเดียวก็คงจะดีที่จะพูด ตอนนี้มีหญิงสาวผู้เป็นคุณหนูหนิงเล่ยคล้ายจาระบีเกาะติดอยู่ข้างหลังเขา ด้วยการลากตามไปเช่นนี้ กู่เสี่ยวเล่อรู้สึกว่าเขาต้องระวังตัวให้ดีขึ้น

โชคดีที่จุดประสงค์ของพวกเขาในครั้งนี้คือการได้รับเถาวัลย์มากขึ้นและไม่ต้องใช้เวลามากไป กู่เสี่ยวเล่อปีนขึ้นไปบนต้นไม้สูง ใช้มีดพับสวิสตัดเถาวัลย์รอบ ๆ หั่นเป็นชิ้น ๆ และหนิงเล่ยที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ก็หยิบมันขึ้นมา ผูกขึ้นทีละชิ้น ทั้งสองคนร่วมมือกันอย่างราบรื่น

เพียงแต่ว่าหนิงเล่ยยังไม่เข้าใจว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ ต้องทำอย่างไรกับการจัดการกับสัตว์ร้ายในตอนกลางคืน?

ในไม่ช้าทั้งสองก็ทำเถาวัลย์สองมัดใหญ่ กู่เสี่ยวเล่อกระโดดลงจากต้นไม้และพาหนิงเล่ยออกจากป่าควบคู่ไปด้วย หลังจากกลับไปที่ชายหาด กู่เสี่ยวเล่อไม่ได้กลับไปที่แคมป์ไฟ แต่เขาพบต้นปาล์มสองต้นที่อยู่ใกล้กันและหยุดลง

เริ่มใช้ทักษะการปีนต้นไม้เมื่อเขายังเป็นเด็ก ในสายตาที่ประหลาดใจของหนิงเล่ย กู่เสี่ยวเล่อปีนขึ้นไปบนต้นไม้ด้วยการฝึกซ้อมสามครั้งและการกระโดดสองครั้ง และหยุดที่ตำแหน่งสูงกว่าพื้นดินกว่า 2 เมตร.

“ เฮ้ ทำไมปีนสูงจัง ระวังล้มและบาดเจ็บ! ” หนิงเล่ยเงยหัวของเธอและตะโกน

“ไม่ต้องห่วง! ตอนที่ผมยังเด็ก งานอดิเรกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในบ้านเกิดของผมคือการปีนต้นไม้ การปีนต้นไม้สามารถสัมผัสไข่นกได้ ครอบครัวยากจนในเวลานั้น สามารถย่างไข่นกได้สองสามฟองทุกวัน มันเป็นความฝันประจำวันของผมเมื่อยังเด็ก! ดังนั้นความสูงนี้จึงไม่เป็นอะไรเลย! ” หลังจากนั้น กู่เสี่ยวเล่อก็แก้เถาวัลย์ที่พันกันอยู่บนร่างกายของเขา มันเริ่มพันกันบนกิ่งก้านสูง 2 เมตรหลายต้น

ฉากนี้ทำให้หนิงเล่ยตาบอดอีกครั้ง ชายคนนี้กำลังทำบ้าอะไรอยู่? แต่ในไม่ช้า หนิงเล่ยก็ทำความเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว ปรากฎว่ากู่เสี่ยวเล่อใช้เถาวัลย์ต้นไม้เหล่านี้สานระหว่างลำต้นของต้นไม้ “นี่คือ…… นี่คือเปลญวนใช่ไหม? ” หลังจากเฝ้าดูอยู่นาน ในที่สุดหนิงเล่ยก็ถามอย่างสงสัย

“ฮ่า ๆ คุณเดาออก! ดูเหมือนว่าคุณหนูหนิงของเราจะไม่ได้ไร้สมองจริงๆ ” กู่เสี่ยวเล่อยิ้ม มองลงไปที่หนิงเล่ย

แต่แบบนี้ มันแทบทำให้เขาไม่อยากลงมาจากต้นไม้เลย! เพราะจากมุมมองนี้ กู่เสี่ยวเล่อสามารถมองเห็นหนิงเล่ยที่อยู่ต่ำกว่าเขาในแนวตั้ง รูปร่างของคุณหนูหนิงไม่ได้ปกปิดจริงๆ จากมุมมองนี้ ทรวดทรงและรูปร่างของหญิงสาวก็เพียงพอแล้วที่จะฆ่าความงามทั้งหมดที่เขาเคยเห็นมาก่อน!

“อ้อ! ฉันเข้าใจแล้ว! คุณต้องการให้เราซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ในเวลากลางคืนหรือ? ” หนิงเล่ยไม่คาดคิดว่าตัวเองจะอยู่ใต้ต้นไม้ ซึ่งกู่เสี่ยวเล่อมองเห็นทางแก้ได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ยังคงพอใจกับความสามารถในการคาดเดาแผนของกู่เสี่ยวเล่อในครั้งนี้

“หือ? คุณเป็นอะไร? ทำไมหน้าคุณแดงจัง ” จู่ๆ หนิงเล่ยก็สังเกตเห็นกู่เสี่ยวเล่อบนต้นไม้ ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำงานช้าลง หน้าแดงและหอบอย่างรุนแรง ในบางครั้งเขาก็มองลงมาอย่างไม่พอใจ

“หือ ชายคนนี้ … ” ทันใดนั้นหนิงเล่ยก็ตระหนักว่าเนื่องจากปัญหาเรื่องมุมมอง เธออยู่ในสภาพไร้สิ่งกีดขวาง! “ แก … คนชั่ว!” หนิงเล่ยตะโกนออกมาด้วยความโกรธและใช้มือข้างเดียวปิดหน้าอกของเธอ มือข้างหนึ่งหยิบเปลือกหอยที่พื้นแล้วโยนไปที่กู่เสี่ยวเล่อบนต้นไม้!