จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 23

เมื่อมองไปที่หนิงเล่ยคุณหนูผู้เอาแต่ใจ การแสดงออกบนใบหน้าของเธอดูกังวลมาก
ตอนนี้กู่เสี่ยวเล่อก็มีความสุขมากขึ้นเช่นกัน
เขาไม่คาดคิดเลยจริงๆ ว่าเขาซึ่งเป็นกัปตันของคนเพียงสี่คนจะค่อนข้างดีขนาดนี้! สรุปประโยคหนึ่งที่ทำให้คุณหนูผู้เอาแต่ใจกลัวว่าจะมีประโยชน์แบบนี้ ดูเหมือนว่ามีสิทธิ์ที่จะไม่หมดอายุและทำให้ประโยคนี้เป็นโมฆะ เป็นคำพูดที่ชาญฉลาดจริงๆ!
กู่เสี่ยวเล่อกระแอมในลำคอและยังคงเปล่งเสียงของเขาต่อไปและถามด้วยน้ำเสียงที่สงสัย : “สมาชิกหนิงเล่ย ผมขอถามอะไรคุณสักหน่อย ทัศนคติของคุณเป็นอย่างไร?
อาหารอะไรได้มาหรือไม่?”
อือฮือ, อย่ามองว่ากู่เสี่ยวเล่อที่เป็นพนักงานมาโดยตลอด แต่เขาอยู่ภายใต้การดูแลของเจ้าหน้าที่ตั้งแต่ยังเด็ก ไม่มีประสบการณ์ในการบริหารคน แต่เขามีประสบการณ์มากมายในการบริหารจัดการงาน! คราวนี้เขาพบโอกาสและสอบถามหนิงเล่ยว่าจมูกของเธอไม่ใช่จมูกของเธอและดวงตาของเธอไม่ใช่ดวงตาของเธอ
ทำให้หนิงเล่ยคุณหนูผู้เอาแต่ใจหน้าแดงด้วยความโกรธ ตั้งแต่วัยเด็กจนเติบโตขึ่นมา
เธอถือได้ว่าเติบโตมาในน้ำหวาน ไม่ต้องพูดถึงคนรับใช้และพี่เลี้ยงรอบ ๆ ตัวเธอหรือคนขับรถคุ้มกัน แม้แต่พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอเองก็ยังไม่เคยตะโกนใส่เธอ! ครั้งนี้เธอได้รับความเสียหายจากกู่เสี่ยวเล่อและเธอก็ร้อง “ฮือ” แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับร้องไห้! ดูท่าว่าจะออกจากทีมของพวกเขาแล้ว
หลินรุ่ยและหลินเจียวมองหน้ากัน รีบเดินตามไปเพื่อปลอบโยน.
และกู่เสี่ยวเล่อก็ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง … “โอ้! อะไร? ผมไม่ได้พูดด่าว่าอะไรเธอ ไม่ กล่าวได้คือ เสียงของผมดังขึ้นเล็กน้อย เธอจะแสวงหาชีวิตและความตายหรือไม่? เหลาจื้ออย่างผมที่เติบโตขึ้นมา นับประสาอะไรกับพูดถึงคนอื่นๆ ไม่ต้องพูดถึงการประชดประชันจากคนจำนวนมากและมักจะถูกถูกครูและผู้นำดุจนจำตัวเองไม่ได้!
ถ้าผมมีผิวบางแบบเธอ ผมคงฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดตึกไปนานแล้ว! “
แน่นอน ไม่ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะคิดอย่างไร เขาก็รู้ดีว่าครั้งนี้เขาอาจทำให้หนิงเล่ยรำคาญแม้ว่าคุณหนูเอาแต่ใจจะมีอารมณ์รุนแรงและไม่มีความสามารถในการเอาชีวิตรอดในป่า แต่เธอก็มีบทบาทที่ยุ่งยากในทีม

แต่ประโยคนั้นพูดว่าอะไร? มูลค่าที่ตราไว้คือความยุติธรรม! ถ้าเป็นคนที่หยาบกร้าน   บางทีกู่เสี่ยวเล่ออาจปล่อยไป! แต่ท้ายที่สุดแล้ว พวกเธอเป็นผู้หญิงสวย และมีคุณสมบัติของแจกันที่สำคัญในทีม! กู่เสี่ยวเล่อจึงต้องลดศักดิ์ศรีของเขา และไล่ตามพี่น้องตระกูลหลิน อย่างที่คาดไว้เธอเห็นหนิงเล่ยจับต้นปาล์มร้องไห้เป็นสายฝนและ  พี่น้องสองสาวหลินรุ่ยและหลินเจียวคอยปลอบใจอยู่เคียงข้างเธอตลอดเวลา

“เสี่ยวเล่ย ทำไมคุณถึงโกรธเมื่อเขาพูดไม่กี่คำแล้ววิ่งหนีไปด้วยความโกรธ คุณก็ถือเสียว่ากู่เสี่ยวเล่อผายลมเมื่อเขาพูดไม่กี่คำ คุณจะไม่สูญเสียเนื้อสักชิ้น!”

“ใช่ เสี่ยวเล่ย, ฉันคิดว่ากู่เสี่ยวเล่อไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้คุณอับอาย อย่างไรก็ตาม ในฐานะกัปตันที่เพิ่งเข้ารับตำแหน่งในวันนี้ มันเป็นเรื่องปกติสำหรับเราที่จะถามเกี่ยวกับความสำเร็จของภารกิจ เป็นเรื่องปกติใช่มั้ย? อย่าให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากเกินไป
คุณบอกสิว่าถ้าคุณออกไปตอนนี้คุณจะไปไหนได้ ถึงแม้ว่าเกาะร้างนี้จะใหญ่โต แต่ไม่มีที่ให้ปักหลัก? ได้ยินมาว่ามีสัตว์ดุร้ายอย่างไฮยีน่าด้วยนะ ผู้หญิงคนหนึ่งอาจเป็นอันตรายได้ในป่า!” คำพูดของสองสาวทำให้หนิงเล่ยฉุกใจคิด

ใช่ ถ้าฉันไม่ได้พบกับกู่เสี่ยวเล่อในวันแรก ตอนนั้นทั้งหิวกระหายและหมดแรง
หรือเป็นของว่างสำหรับไฮยีน่า
แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะน่าเกลียดชัง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะแสดงอารมณ์ของคุณหนูผู้เอาแต่ใจของเธอ แม้ว่าต้องการที่จะจัดการเขา แต่ต้องรอให้เธอได้รับการช่วยเหลือ! ในตอนนั้น ฉันจะถือเงินอยู่ในมือข้างหนึ่งและอีกข้างหนึ่งถือแส้ เพื่อที่ไอ้กู่เสี่ยวเล่อจะคุกเข่าต่อหน้าเธอ โยนเงินจำนวนหนึ่งและมอบแส้ให้แก่เขา นั่นจะเยี่ยมมาก! ให้เขาส่งเสียงร้องตะโกนใส่ตัวเอง!

เมื่อนึกได้เช่นนี้ หนิงเล่ยยิ้มและหัวเราะออกมาเมื่อคิดเช่นนี้ ทำให้หลินเจียวและหลินรุ่ยตกใจมาก ในใจคิดว่าคุณหนูผู้เอาแต่ใจคนนี้เปลี่ยนสีหน้าเร็วเกินไปไหม? แค่อยากจะโน้มน้าวเธออีกสักสองสามคำ แต่ในเวลานี้ กู่เสี่ยวเล่อก็ไล่ตามเธอด้วยด้วยเสียงกระซิบและหอบ :

“ ผมอยากจะบอกอะไรสักหน่อยนะ คุณหนูหนิงอารมณ์เสียพอแล้วหรือยัง? ผมยอมรับว่าผมแค่ทัศนคติที่ไม่ดี แต่ตอนนี้ผมอยากจะเตือนคุณ หมูป่าตัวน้อยย่างเกือบเสร็จแล้ว และมันกำลังได้ที่ เมื่อมันถูกไฟไหม้ด้านนอกและด้านในนุ่ม ถ้าคุณอยากจะร้องไห้ให้รอจนกว่าคุณจะกินหมูย่างเสร็จก่อนที่จะร้องไห้! ถ้าคุณไม่อยากกินก็ร้องไห้ต่อไป!

“หลังจากนั้น กู่เสี่ยวเล่อก็หันหลังและเดินกลับไป หญิงสาวทั้งสามมองหน้ากัน : หมูป่าย่างอะไร? คุณยังสามารถทานบาร์บีคิวบนเกาะร้างนี้ได้หรือไม่? กินสิ! ทำไมไม่กินล่ะ! ถ้าเธอไม่กินเธอจะมีพละกำลังที่จะสู้กับกู่เสี่ยวเล่อต่อไปได้อย่างไร?

ตามที่กู่เสี่ยวเล่อคาดไว้ หญิงสาวทั้งสามในเสื้อผ้าที่ทำจากใบตองวิ่งเร็วกว่ากระต่ายและไม่นานก็เดินผ่านเขาไปและตรงไปที่แคมป์ซึ่งมีควันคลุมเครือ

เมื่อกู่เสี่ยวเล่อกลับไปที่ค่าย ทั้งสามคนต่างก็ถือหมูย่างชิ้นหนึ่งและปากของพวกเธอก็มันเยิ้ม! เป็นเวลานานแล้วที่ได้ลิ้มรสอาหารไขมันสูงแบบนี้ ทั้งสี่คนกินอย่างเอร็ดอร่อย
แน่นอนว่าในขณะที่รับประทานอาหาร หญิงสาวทั้งสามยังคงถามกัปตันอย่างสงสัยว่าเขาได้หมูป่าตัวน้อยตัวนี้มาจากไหน กู่เสี่ยวเล่อไม่มีอะไรต้องซ่อน วิธีติดตามคู่หมูป่าแม่ลูกอย่างลับๆ และเขาพบกับลำห้วยที่พวกเขาสามารถดื่มน้ำตลอดทางได้อย่างไร หลังจากนั้นใช้ประโยชน์จากการต่อสู้ของหมูป่าและไฮยีน่าได้อย่างไร กล่าวถึงขั้นตอนการนำหมูป่าตัวน้อยนี้มาอย่างลับๆ
ทั้งหมดนี้ทำให้สามสาวจากต้นกำเนิดในเมืองตกตะลึง โอ้ พระเจ้า! การเดินทางในป่าของกู่เสี่ยวเล่อสามารถสร้างเป็นนวนิยายผจญภัยได้
ในบรรดาสามสาว หลินรุ่ยอายุมากที่สุดและจิตใจที่ความพิถีพิถันที่สุด เธอไม่ได้ตะโกนที่นั่นเหมือนหลินเจียวน้องสาวของเธอ และเธอก็ไม่ได้ทะเลาะกับกู่เสี่ยวเล่อด้วยความไม่เชื่อเช่นเดียวกับหนิงเล่ย เธอเพียงแค่พยักหน้าอย่างลับๆ ในใจแล้วตัดหมูป่าอีกชิ้นที่เพิ่งย่างมาส่งให้กู่เสี่ยวเล่อ :

“กัปตัน ฉันไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะต้องลำบากและรับความเสี่ยงมากมายในบ่ายวันนี้ หมูป่าชิ้นนี้เป็นความขอบคุณของเราพี่น้องที่มีต่อคุณ ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรผิดปกติในการเลือกคุณเป็นกัปตัน “
กู่เสี่ยวเล่อรับหมูป่าย่างแล้วยิ้มเขิน มีคำพูดที่ว่า คุณสามารถสวมคำเยินยอได้โดยไม่ต้องสวมใส่มัน ใครไม่ชอบฟังคำอวยพรดีๆ แบบนี้?
ยิ่งไปกว่านั้น มีการพูดจากปากของสาวงามอย่างหลินรุ่ย และน้องสาวหลินเจียวยังมาช่วยพูดด้วย : “ใช่ ฉันรู้ว่าหัวหน้าทีมของเรามีทักษะที่ดีที่สุด ถ้าเราติดตามคุณ พวกเราไม่กระหายน้ำและหิวอย่างแน่นอน! “
คราวนี้ แม้แต่หนิงเล่ยที่เห็นการแสดงออกทางสีหน้าที่แท้จริงกู่เสี่ยวเล่อมาโดยตลอดก็ต้องยกมือขึ้นเพื่อแสดงความเห็นด้วยอย่างตั้งใจ
ด้วยวิธีนี้ วันแรกของอาหารค่ำของทีมสี่คนจึงจบลงด้วยบรรยากาศที่กลมกลืนกันอย่างไรก็ตาม แม้ว่ามื้ออาหารจะจบลง แต่บางสิ่งก็ยังไม่ได้รับการแก้ไข นั่นคือความที่สาวงามทั้งสามยังคงสวมเสื้อผ้าที่ทำจากใบตอง!
ของแบบนี้ก็โอเคที่จะสวมใส่สักระยะหนึ่ง แต่ต้องไม่นาน มันแข็งและโปร่ง ทำให้สวมใส่ไม่สบายตัว
แน่นอนว่าเสื้อผ้าที่พวกเธอเคยสวมใส่ยังคงวางอย่างเรียบร้อยบนชายหาด แต่เสื้อผ้าที่ไม่ได้ซักมาหลายวันนั้นดูสกปรกและยับยู่ยี่อย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวทั้งสามรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ไม่มีทางเลย จะไม่ใส่เสื้อผ้าได้เหรอ?

แต่ในขณะที่พวกเธอกำลังเดินไปที่กองเสื้อผ้าเดิม กู่เสี่ยวเล่อก็ขยับเข้ามาในใจพกวเธอและตะโกนบอกว่า : “จริงๆ แล้ว ผมยังมีเสื้อผ้าใหม่อยู่ที่นี่ แต่ผมไม่รู้ว่าพวกคุณทั้งสามคนจะสวมมันหรือเปล่า? “