ฉัน….เป็นเจ้าสาวจอมปลอม - ตอนที่ 30 เธอคิดจะให้เราสองพี่น้องผิดใจกันหรือไง?

ตอนที่ 30 เธอคิดจะให้เราสองพี่น้องผิดใจกันหรือไง?

เธอวิ่งไปที่ห้องน้ำ มองใบหน้าที่อัปลักษณ์ของตัวเองในกระจก ยังไงเธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไม “เฉินเจียฉิน” ถึงชอบหาเรื่องเธอตั้งหลายครั้งหลายคราว

ใช่ว่าเธอจะไม่เคยได้ยินว่า ในแวดวงของสังคมชั้นสูง มีบางคนที่มีความชอบส่วนตัวแปลก ๆ

หรือเป็นเพราะว่าเธอมีศักดิ์เป็นพี่สะใภ้ของเขา พอทำแบบนี้ถึงจะทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น?

ทันทีที่มีความคิดนี้ผุดขึ้นในหัว เธอก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันใด

ครั้งแรกที่เธอพบกับ “เฉินเจียฉิน” เธอคิดว่า เฉินเจียฉิน เป็นแค่คุณชายเสเพลคนหนึ่งเท่านั้น

แต่เมื่อครั้งที่เธอได้รับบาดแผลจากกระสุนปืน เธอก็เปลี่ยนความคิดต่อเขาไปอย่างสิ้นเชิง

เขาเป็นคนที่หน้าตาดี ฐานะของครอบครัวก็ดี มีความเพียรมุมานะเกินกว่าคนธรรมดาทั่วไป เพียงเท่านี้ เธอแน่ใจได้เลยว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาแน่ ๆ

และผู้ชายที่ไม่ธรรมดาคนนี้ กลับชอบที่จะ…หาเรื่องเธอ?

ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้กันนะ?

…

หรือเพราะเขามีอะไรบางอย่างอยู่ในใจ มู่น่อนน่อนทำกับข้าวอย่างใจลอย

หลังจากที่ทำเนื้อเสียไปสองชิ้น เธอถึงดึงสติกลับมาได้

เธอคิดว่าจะเชื่อ “เฉินเจียฉิน”สักครั้ง ทำกับข้าวตามที่เขาบอก

หลังจากที่เธอปรุงอาหารเสร็จ ก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์รถอยู่ที่ประตูบ้าน

เฉินถิงเซียวกลับมาแล้วเหรอ?

ถ้าเธอออกไปตอนนี้ จะเจอเขาไหมนะ?

เมื่อคิดอย่างนี้แล้ว ในใจก็ประหม่าเล็กน้อย

เมื่อเธอถอดผ้ากันเปื้อนออก และเดินออกไป ก็เจอแค่ สือเย่เพียงคนเดียว

เขาเดินถือกล่องกระดาษใบหนึ่งเข้าไปในห้องรับแขก เมื่อเขามองเห็นมู่น่อนน่อนเขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วก็ก้มหัวลงคำนับเล็กน้อย แล้วพูดอย่างสุภาพ: “คุณนายน้อย”

มู่น่อนน่อนพยักหน้ารับ แล้วถามเขาว่า: “เฉินถิงเซียวกลับมาแล้วเหรอ?”

“คุณชายขึ้นไปชั้นบนแล้วครับ” หลายวันผ่านไป สือเย่ก็เรียนรู้ที่จะช่วยเฉินถิงเซียวโกหกหน้าตาย

มู่น่อนน่อนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้คิดอะไรมาก: “เขาน่าจะยังไม่ได้กินข้าว ฉันเพิ่งทำอาหารเสร็จ”

สือเย่เป็นคนฉลาด พอฟังปุ๊บก็เข้าใจความหมายของมู่น่อนน่อน

“ผมเอาเอกสารไปให้คุณชายก่อน แล้วผมจะถามเขาให้ว่าจะลงมาทานอาหารชั้นล่าง หรือจะให้ยกอาหารขึ้นไปทานชั้นบนนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

…

สือเย่ถือกล่องเอกสารไปที่ห้องหนังสือของเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียว กำลังโทรศัพท์อยู่

เมื่อได้ยินเสียงผลักประตูดังขึ้นจากด้านหลัง เขารู้โดยไม่ต้องหันไปมองว่านั้นคือสือเย่

เมื่อเฉินถิงเซียวโทรศัพท์เสร็จ สือเย่ก็หยิบเอกสารทั้งหมดในกล่องออกมา จัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยบนโต๊ะทำงาน

เมื่อเห็นว่าสือเย่ยังไม่ออกไปจากห้อง เขาจึงถามไปว่า “ยังมีอะไรอีก?”

“คุณนายน้อย บอกว่าทำอาหารให้คุณชายทานครับ”

เฉินถิงเซียวได้ยินดังนั้น เขายังไม่ตอบในทันที เขาหักนิ้วมือเล่นไปมาอย่างไม่มีใครอธิบายสาเหตุได้ จากนั้นก็พูดขึ้นมาเบา ๆ ว่า “อ๋อ ฉันรู้แล้ว”

สือเย่รู้สึกว่าตั้งแต่คุณนายน้อยแต่งเข้ามา คุณชายก็ทำตัวแปลกขึ้นทุกวัน

…

มู่น่อนน่อนรอไปรอมา ไม่เห็นสือเย่ลงมาสักที

เธอกำลังจะขึ้นไปชั้นบน แต่กลับเห็น “เฉินเจียฉิน” เดินลงมาอย่างช้า ๆ

มู่น่อนน่อนมองดูเขาด้วยความระแวง สีหน้าระแวดระวังก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว แต่ก็อดไม่ได้เลยถามไปว่า “เมื่อกี้คุณบอกว่าตอนเย็นมีนัดกินข้าวนอกบ้านไม่ใช่เหรอ?”

“อืม” เฉินถิงเซียวตอบคำหนึ่ง จากนั้นก็เดินผ่านหน้าเธอ ตรงไปที่ห้องอาหาร

บนโต๊ะอาหารมีอาหารหน้าตาดีอยู่หลายอย่าง นอกจากอาหารที่เขาบอกไปสามอย่างนั้นแล้วมู่น่อนน่อนยังทำไก่ผัดเผ็ดอีกอย่างหนึ่ง

มู่น่อนน่อนขมวดคิ้วและเดินตามหลังเขาไป: “ทำไมคุณถึงยังไม่ออกไปข้างนอกล่ะ?”

“ฉันบอกว่า จะไปเหรอ?” เฉินถิงเซียวนั่งลงที่โต๊ะอาหาร แววตาราบเรียบมองไปที่มู่น่อนน่อนแวบหนึ่ง

ยังไงก็ตามมู่น่อนน่อนรู้สึกว่าเขากำลังได้ใจ!

ตอนที่เฉินถิงเซียวอยู่ที่บ้านตระกูลมู่เขาแทบไม่ได้กินอะไรเลย ก็เลยรู้สึกหิวอยู่แล้ว เขาหยิบตะเกียบขึ้นมาและทำท่าเหมือนว่าจะเริ่มลงมือกิน

มู่น่อนน่อนเดินเข้าไปใกล้ กะว่าจะไปคว้าตะเกียบในมือของเขา: “ฉันไม่ได้ทำให้คุณกินสักหน่อย … ”

เฉินถิงเซียว พอจะเดาออกว่าเธอจะเดินมาคว้าตะเกียบที่ตนถืออยู่ เขาเลยยกแขนยาวๆของเขาขึ้น ทำให้เธอคว้าอากาศแทนตะเกียบ เธอเสียหลักโน้มตัวไปทางด้านหน้า

เธอเอามือป้องหน้ากับหัวไว้โดยสัญชาตญาณ เมื่อเธอล้มลงไปกระทบกับหน้าอกที่แข็งแกร่งนั้น เสียงของ “เฉินเจียฉิน” ดังมาจากด้านบน: “ตอนนี้พี่ชายของฉันอยู่ที่บ้าน เธอก็ยังเอาตัวเข้ามาให้ฉันกอด นี่เธอคิดจะให้เราสองพี่น้องผิดใจกันหรือไง?

มู่น่อนน่อน คลายมือที่ป้องหน้ากับศีรษะไว้ พอลืมตาขึ้นมา ก็เห็นใบหน้าที่ดูเหมือนหัวเราะแต่ไม่หัวเราะของ เฉินเจียฉิน

“เฉินเจียฉิน” ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร ขณะที่มู่น่อนน่อนนั่งอยู่บนตักของเขา ทั้งตัวของเธออยู่ในอ้อมแขนของเขา!

ท่าทางของทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกันมาก หากมีใครเกิดมาเห็นเข้า…

มู่น่อนน่อนตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน ดิ้นรนเพื่อจะลุกขึ้น และในเวลานั้นเองสือเย่เดินเข้ามาในห้องอาหารพอดี

“คุณชายบอกว่า … “เมื่อสือเย่มองเห็นภาพตรงหน้า สีหน้าที่จริงจังของเขาเปลี่ยนเป็นแปลกใจแวบหนึ่ง

ด้วยความสามารถในการปรับตัวได้ที่ทำได้อย่างยอดเยี่ยมของเขา ทำให้เขาสามารถกลับสู่สีหน้าปกติได้อย่างรวดเร็ว: “คุณชายบอกว่า เขาไม่หิวครับ”

จากนั้น เขาก็หันหลัง และเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

เขาเห็นอะไร?

คุณชายกับคุณนายน้อยอยู่ในห้องอาหาร ก็ …

ไม่ถูก ตอนนี้คุณชายอยู่ในฐานะน้องชายลูกพี่ลูกน้อง”เฉินเจียฉิน” เขาเป็นคนของคุณชาย การแสดงออกเมื่อครู่ดูจะนิ่งไปหรือเปล่า?

หรือจะกลับไปอีกรอบ…แต่ก็ช่างเถอะ เขาไม่อยากกลับไปรบกวนคุณชาย

แต่ว่าไปแล้ว รสนิยมของคุณชายแปลกดีเหมือนกันนะ…

…

ในห้องอาหาร

มู่น่อนน่อนมองดูสือเย่เข้ามาและจากไป ตัวเธอเองรู้สึกงงอึ้งไปพักหนึ่ง

เฉินถิงเซียวมองดูสีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา แววตาของเขามีความสะใจแวบเข้ามาครู่หนึ่ง จากนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว เขาพูดเปรยขึ้นมาอย่างช้า ๆ: “เธอลองเดาสิ ว่าสือเย่จะเอาเรื่องที่เห็นวันนี้ไปบอกพี่เขาหรือเปล่า?”

มู่น่อนน่อนปฏิเสธเขาทันควัน: “เราไม่ได้มีอะไรกันนี่!”

เธอพยายามจะลุกขึ้น แต่เฉินถิงเซียวไม่ยอมปล่อยมือ ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ออกแรงอะไรด้วยซ้ำ แต่ไม่ว่าเธอจะดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หลุด

เธอทั้งโกรธทั้งกังวล หูของเธอแดงก่ำ: “เฉินเจียฉิน! มันจะมากเกินไปแล้วนะ!”

เฉินถิงเซียวสังเกตเห็นว่าหูของเธอแดงก่ำ แต่สีหน้ากลับไม่เห็นมีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ด้วยความแปลกใจเขาจึงก้มหัวลงเล็กน้อย จึงสังเกตเห็นว่าบนใบหน้าของเธอเหมือนจะมีอะไรฉาบอยู่ชั้นหนึ่ง

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย จากนั้นใช้นิ้วถูๆไปที่ใบหน้าของเธอ

จุดที่เขาถู เป็นตรงที่มีกระพอดี ตอนที่เขายกมือขึ้น เขาสังเกตว่าตรงที่เขาถู ไม่เพียงแต่กระ หายไป แต่กลับเผยสีผิวขาวใส

มันเกิดอะไรขึ้น?

มู่น่อนน่อนฉวยโอกาสตอนที่เขากำลังเผลอ ใช้แรงดิ้นหลุดออกจากอ้อมอกของเขา เธอปิดหน้ายืนอยู่อีกด้าน สีหน้าไม่สามารถปกปิดความหวาดกลัวไว้ได้

เมื่ออ้อมอกว่างเปล่า เฉินถิงเซียวถึงได้สติ

เขามองไปที่นิ้วมือของเขา มีผงอะไรสีเหลือง ๆติดอยู่ที่นิ้ว

ดวงตาสีเข้มราวกับหมึกของเขา บรรยากาศอึมครึมมากกว่าเดิม จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นแววตาที่เฉียบคมขึ้นมาทันใด เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปทิศทางที่มู่น่อนน่อนยืนอยู่

เขาเดินช้ามาก ๆ แต่ละย่างก้าวของเขาทำให้มู่น่อนน่อนอกสั่นขวัญหาย เขาก้าวเข้ามาก้าวหนึ่ง เธอก็เดินถอยหลังไปนิดหนึ่ง

จนกระทั่งเธอถอยไปชิดกับกำแพง ไม่มีทางให้ถอยอีกต่อไป ชายหนุ่มยื่นมือไปด้านหน้าของเธอ พูดเสียงทุ้มต่ำอย่างน่ากลัว: “นี่คืออะไร?”

ด้วยความกลัวว่าเขาจะจับพิรุธได้ มู่น่อนน่อนพูดเสียงสูงกลบเกลื่อน: “ก็เครื่องสำอางไง คุณไม่รู้จักหรือไง?”

แน่นอนว่าเฉินถิงเซียวไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปง่าย ๆ

สายตาอันแหลมคมของเขา ดูเหมือนจะเห็นความมีพิรุธในตัวเธอ เขาพูดพลางยิ้มอย่างเยือกเย็นว่า: “พวกผู้หญิงเขาชอบแต่งหน้าด้วยเครื่องสำอางสีเข้มๆแบบนี้เหรอ?