ฉัน….เป็นเจ้าสาวจอมปลอม - ตอนที่ 90 เดินตามผมไป

ตอนที่ 90 เดินตามผมไป

ด้วยความที่สัญชาตญาณเอาตัวรอด มู่น่อนน่อนขัดขืนสุดฤทธิ์ คนและเก้าอี้ล้มตามไปกับพื้นลงไป

“แม่ง！”

คนร้ายด่าขึ้นมาคำนึง แล้วใช้เท้าถีบไปที่ท้องของมู่น่อนน่อนทีนึง

แล้วยื่นมือไปดึงผมเธอเอาไว้ ก็กะจะดึงเธอลุกขึ้นมา

เขาใช้แรงถีบหนักไปหน่อย ทำให้มู่น่อนน่อนปวดจนเหงื่อแตก

ในสมองของเธอในตอนนี้คิดแต่จะหลุบให้พ้นจากน้ำมือสกปรกของคนร้าย ไม่มีเวลาไปคิดอย่างอื่น

คนร้ายได้ดึงผมของเธอไว้ ยังไม่ทันจะดึงเธอขึ้นมา ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกถีบออกจากด้านนอก

“ปั่ง”เสียงดังขึ้นมาทีนึง เสียงดังฟังชัดมาก

ศีรษะของมู่น่อนน่อนถูกผู้ชายดึงจนเจ็บ เธอเม้มปากไว้จนแน่นแล้วสายตามองไปยังประตู

ตอนเธอเห็นคนที่คุ้นเคยยืนอยู่หน้าประตู ตอนนั้น จู่ๆเธอก็ปล่อยให้ความหวัดกลัวราวกับกระแสน้ำพักเข้ามาท่วมตัวเธอจนมิด น้ำตาราวกับสร้อยไข่มุกที่ขาด หยดลงทีละเม็ดทีละเม็ด

ถึงแม้เธอกำลังน้ำตาไหล แต่ไม่มีเสียงร้องไห้เลยแม้แต่นิด กลับยิ้มแล้วพูดกับคนที่ยืนอยู่หน้าประตู：“เฉินเจียฉิน คุณมาแล้ว”

วินาทีที่เห็น“เฉินเจียฉิน” นั้น มู่น่อนน่อนถึงตระหนักถึง ก่อนหน้านี้สิ่งที่พยุงเธอให้สงบสติและต่อต้าน ก็คือจิตใต้สำนึกลึกๆของเธอคิดว่าจะมีใครสักคนที่มาช่วยเธอ

และคนที่มาช่วยเธอนั้น ก็ต้องเป็นคนเก่งกาจที่สุดที่เธอรู้จัก

และคนที่เก่งกาจที่สุดที่เธอรู้จักก็คือ“เฉินเจียฉิน”

ตอนที่เฉินถิงเซียวเห็นสภาพข้างในแล้ว สองมือก็ได้กำเป็นหมัดจนแน่น บนตัวเขาปกคลุมไปด้วยกลิ่นไออาฆาตราวกับยมทูตที่ออกมาจากนรกแค่เห็นก็ทำให้คนกลัวจนตัวสั่น

ยิ่งคนร้ายสองคนกลัวจนเสียงสั่นไปหมด：“นาย……นายเป็นใคร？”

ตอนที่คนแซ่มู่จ้างวานพวกเขา ไม่เคยพูดถึงว่าจะมีคนเข้ามาช่วยเธอหนิ！

“ชาติหน้าค่อยมาถามคำถามนี่กับฉัน”เฉินถิงเซียวเดินเข้าไปหาพวกเขาทีละก้าวๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำราวกับความเย็นที่ทะลุออกมาจากน้ำแข็ง：“เพราะชาตินี้พวกแกไม่มีโอกาสได้รู้แน่”

เพิ่งจะพูดเสร็จ ชายที่เดิมที่เดินเข้าไปใกล้พวกเขาอย่างช้าๆ จู่ๆก็เร่งฝีเท้าก้าวเดินไปสองก้าว ก่อนที่พวกเขาจะมองเห็นท่าทางการเคลื่อนไหวของเขา ก็ได้ล้มลงไปที่พื้นอย่างแรงแล้ว เจ็บจนขดตัวร้องอย่างน่าอนาถ

เฉินถิงเซียวย่อตัวลง พยุงมู่น่อนน่อนพร้อมเก้าอี้ขึ้นมาอย่างระวัง แล้วแก้มัดมือเธออย่างรวดเร็ว

บนใบหน้าของเขาเผยให้เห็นแต่กลิ่นไออาฆาตทั้งตัว ไม่มีสีหน้าอื่นปะปนอยู่ ดูแล้วน่ากลัวกว่าปกติ

แต่ ณ ขนาดนี้ มู่น่อนน่อนกลับรู้สึกกังวลขึ้นมา เพราะเธอสังเกตเห็นว่าข้างหลังของ“เฉินเจียฉิน”ไม่มีใครเลย

ก็แปลว่า“เฉินเจียฉิน”มาคนเดียว

“เฉินเจียฉิน”ถามเธอ：“เป็นอะไรมั้ย？”

“ไม่ค่ะ ทำไมคุณถึงมาคนเดียวล่ะ？”แม้ไม่รู้ว่าเขาหาที่นี่เจอได้ยังไง แต่เขามาคนเดียวแบบนี้ มันอันตรายมากเลยนะ

“ผมคนเดียว ก็เพียงพอแล้ว”

ตอนที่เฉินถิงเซียวพูดอยู่นั้น ได้หลุบตาเล็กน้อย ทำให้เห็นแววตาของเขาได้ไม่ชัดเจนนัก

เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่ง：“คุณออกไปรอผมข้างนอก”

มู่น่อนน่อนเห็นท่าทางของเขามั่งใจมาก ค่อยยังรู้สึกวางใจขึ้นมา แต่ว่า พอตอนเธอกำลังจะยกขา ถึงสังเกตว่าร่างกายตัวเองอ่อนแรงไปหมด เดินไปได้เลยด้วยซ้ำ

ถึงภายนอกจะแกล้งทำเป็นสงบมาก แต่ร่างกายของเธอดูจะซื่อสัตย์กว่าใจของเธอซะอีก

เธอกลัวมาก

ทันใดนั้น เฉินถิงเซียวก็ได้ดึงเนคไทของตัวเองออกแล้วใช้มันปิดตาของเธอไว้ กดเธอนั่งกับเก้าอี้ แล้วค่อยเลื่อนเก้าอี้ไปข้างกำแพง

จากนั้น เขากระซิบที่ข้างหูของเธอคำนึง：“เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”

หลังจากนั้น มู่น่อนน่อนก็ได้ยินเสียงต่อสู้และเสียงร้องอนาถตามมา และยังมี——กลิ่นคาวเลือด

ระหว่างนั้น กลิ่นเลือดยิ่งอยู่ยิ่งฉุนและเสียงกรีดร้องก็ค่อยๆจานหายไป

ในห้องได้สงบลงในที่สุด

มู่น่อนน่อนรู้สึกว่ามือของตัวเองถูกมือใหญ่ข้างนึงกุมมือไว้ ตามมาด้วยเสียงของ“เฉินเจียฉิน”：“เรียบร้อยแล้ว เราไปกันเถอะ”

มู่น่อนน่อนยื่นมือจะไปแก้เนคไทที่ปิดตาตัวเองออก กลับถูก“เฉินเจียฉิน ”จับมือเอาไว้

“ออกไปก่อนค่อยว่ากัน ตามผมมา”

ถูกปิดตาเอาไว้แล้ว ตรงหน้ามองไม่เห็นอะไรเลย มู่น่อนน่อนถูก“เฉินเจียฉิน”จูงมือเดินอยู่ ในใจกลับรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ความรู้สึกแบบนี้ทำให้ตัวเธอเองยังประหลาดใจ

พอออกไปถึงนอกประตู “เฉินเจียฉิน”ก็ยื่นมือไปแก้เนคไทที่ปิดตาเธอออก

มู่น่อนน่อนกระพริบตาไปหลายที ถึงปรับสายตาได้

ฟ้าได้มืดลงแล้ว แต่ก็สามารถมองเห็นต้นหญ้าที่แห้งตายรอบๆอย่างล่างๆ

เห็นชัดว่าตำแหน่งที่พวกเขาอยู่ยังเป็นชานเมือง ก็แค่ย้ายจากโกดังร้างมาที่นี่

มือของทั้งสองคนยังกุมไว้เข้าด้วยกัน มือของเธอเย็นมา ของ“เฉินเจียฉิน”กลับอุ่นๆ

ครั้งแรก ที่มู่น่อนน่อนไม่ได้คิดหลีกเลี่ยง ปล่อยให้“เฉินเจียฉิน”จูงมือไปโดยไม่ขัดขืนเลยแม้แต่นิด

ปล่อยตามใจตัวเองครั้งนึง……

ก่อนจากไป เธอหันไปมองทีนึงด้วยความกลัว เห็นคนร้ายสองคนก่อนหน้านี้ นอนอยู่บนกองเลือดไม่ขยับตัวเลยจากประตูที่ปิดแค่ครึ่งนึงพอดี คนนึงลืมตาค้างจ้องมาที่เธอ เหมือนคนตายตาไม่หลับอย่างไรอย่างนั้น

นอนตายตาไม่หลับ？

มู่น่อนน่อนถูกความคิดของตัวเองทำจนกลัว ตัวเย็นไปหมด สองคนนั้นถูก“เฉินเจียฉิน”ตีจนตาย——ทั้งเป็น？

รู้สึกถึงว่าเธอแปลกๆ“เฉินเจียฉิน”หันไปมองเธอทีนึง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ก้มลงแล้วอุ้มเธอขึ้นมาทันที

“คุณ……ฉันเดินเองได้”มู่น่อนน่อนดึงสติกลับมาแล้ว กอดคอของเขาไว้

“เฉินเจียฉิน”ก็ยังไม่พูดอะไรเหมือนเดิม

มู่น่อนน่อนสังเกตเห็นว่า ตั้งแต่เขาปรากฏตัวจนถึงตอนนี้ เหมือนเขาจะไม่ได้พูดอะไรเลย

“เฉินเจียฉิน”ได้อุ้มมู่น่อนน่อนขึ้นรถไปโดยตรง

มู่น่อนน่อนมีคำถามมากมายที่อยากจะถาม แต่อุณหภูมิในรถอบอุ่นเกินไป แถมข้างกายก็ยังมี“เฉินเจียฉิน”เส้นประสาทที่ตึงตัวของเธอไม่สามารถผ่อนคลายลงได้ในทันที เธอเลยเหนื่อยจนนอนหลับไป

เฉินถิงเซียวขับรถออกไปได้ระยะนึง ถึงสังเกตเห็นว่ามู่น่อนน่อนได้หลับไปแล้ว

เธอไม่ได้ถูกทำร้ายอะไรมาก แค่ผมยุ่งไปนิดๆ แม้แต่รอยขีดข่วนบนหน้าและแขนก็ยังไม่มีแม้แต่น้อย

สถานการณ์คับขันมากแต่เคราะห์ยังไงดีที่ไม่ได้เป็นอะไร ทำให้เขาตกใจแทบตาย

เขาเกลียดที่สุด——ก็คือพวกคนร้ายที่ลักพาตัว

พวกเขาสมควรตายไปให้หมด

เวลานี้ จู่ๆโทรศัพท์ของเขาได้ดังขึ้น

สือเย่เป็นคนโทรมา

“คุณชายครับ คุณอยู่ไหนครับ？”น้ำเสียงของสือเย่ดูจะเป็นห่วง ก่อนหน้า เขาได้ยินว่าคุณชายขึ้นรถแล้วขับออกไปเลย ไม่รู้ว่าไปไหน

เฉินถิงเซียวพูดด้วยเสียงเบา สั่งว่า：“ฉันส่งที่อยู่ให้นาย นายพาคนมาจัดการที่เหลือ”

สือเย่อึ้งไปครู่นึง ถึงตอบด้วยความเคารพ：“ครับ”

……

เครื่องทำความร้อนเปิดสูงมาก มู่น่อนน่อนร้อนจนตื่น

ไม่เห็น“เฉินเจียฉิน”อยู่ข้างกาย เธอหันหน้าไป ก็เห็นนอกหน้าต่างมีผู้ชายร่างใหญ่ที่เกือบจะกลืนไปกับความมือยืนอยู่ และไฟส้มจุดนึง

มู่น่อนน่อนเปิดประตูรถออกไป ก็ถูกลมหนาวยามค่ำคืนพัดมาจนจามขึ้นมา

พอได้ยินเสียง “เฉินเจียฉิน”ก็หันกลับมา ：“อย่าลงรถ ผมสูบบุหรี่ม้วนนี้เสร็จก็ขึ้นมาแล้ว