ฉัน….เป็นเจ้าสาวจอมปลอม - บทที่ 273 ลาก่อน เฉินถิงเซียว

เมื่อได้ยินที่มู่น่อนน่อนพูด เห็นชัดว่าเขาไม่เชื่อในสิ่งที่หญิงสาวพูด “ทำไมถึงปวดท้องได้ ？”

เสิ่นชูหานในตอนนี้ฉลาดกว่าเสิ่นชูหานคนก่อนมาก ช่างหลอกยากเสียจริง

“ไม่รู้เหมือนกัน คงอาจจะยังปรับสภาพไม่ได้”มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นมองเขา ใบหน้า“อ่อนแรง”

ตลอดช่วงเช้านี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย มู่น่อนน่อนหนีพ้นเงื้อมมือของเฉินถิงเซียว ในตอนนี้ก็ยังคงหวาดกลัวและตื่นตระหนก ใบหน้าซีดเซียว ดูไปแล้วก็ไม่สู้ดีเท่าไรนัก

เสิ่นชูหานมองไปยังประตูขึ้นเครื่องแวบหนึ่ง “ ฉันไปกับเธอ”

“ขอบใจนะ”มู่น่อนน่อนลุกขึ้นยืน ปล่อยให้เสิ่นชูหานประคองเธอยังไปห้องน้ำ

เพราะตอนนี้เธอเองก็“อ่อนแรง”มาก จำต้องปล่อยให้เสิ่นชูหานประคองไป

มาถึงที่ประตูหน้าห้องน้ำ เสิ่นชูหานก็รอหญิงสาวอยู่ที่หน้าประตู

มู่น่อนน่อนเข้าไปในห้องน้ำ สีหน้าก็เคร่งเครียดขึ้นมา เธอพิงไปที่ประตูรออยู่อย่างนั้นเงียบๆปล่อยให้เวลาล่วงเลยผ่านไป

เธอต้องรอให้ถึงวินาทีสุดท้ายของการขึ้นเครื่องหมดลงถึงจะออกไป

และตอนนี้เธอต้องคิดหาวิธี เพื่อไม่ให้เสิ่นชูหานขึ้นเครื่องไปได้ทัน

เธอมีลางสังหรณ์ ว่าเสิ่นชูหานในตอนนี้ คงกำจัดไม่ได้ง่ายๆเหมือนกำจัดเฉินถิงเซียว

จนกระทั่งเที่ยวบินของเธอเริ่มประกาศตามผู้โดยสาร มู่น่อนน่อนถึงได้จัดแจงตัวเองให้เรียบร้อยแล้วออกจากห้องน้ำ

เห็นชัดว่าเสิ่นชูหานทนรอเธอจนแทบจะไม่ไหวแล้ว

แต่ตอนที่เขาพูดคุยกับมู่น่อนน่อน ก็ยังคงมีน้ำเสียงที่ห่วงใย “ทำไมถึงเพิ่งจะออกมา ? มันแย่มากเหรอ ? ”

“เปล่า”มู่น่อนน่อนส่ายหัว แล้วเดินไปอย่างช้าๆ

เสียงตามสายเที่ยวบินของมู่น่อนน่อนก็ยังคงประกาศให้ขึ้นเครื่องเป็นครั้งสุดท้าย

เห็นชัดว่าเสิ่นชูหานเริ่มที่จะร้อนรน เพราะฝีเท้าของเขาก้าวเร็วขึ้น

ในตอนนี้เอง มีหญิงวัยกลางคนเดินผ่านหน้าของมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนก็คิดแผน เหลือบมองไปที่เสิ่นชูหานแวบหนึ่ง แล้วยื่นมือไปแย่งบัตรโดยสารของเขามา จากนั้นก็จับไปที่ก้นของหญิงวัยกลางคนคนนั้น

เมื่อหญิงวัยกลางคนคนนั้นรู้สึกตัว ก็หันหลังกลับมา

มู่น่อนน่อนก็ง้างมือขึ้นแล้วตบไปที่ใบหน้าของเสิ่นชูหานฉาดหนึ่ง“ทำไมนายถึงได้เลวอย่างนี้ ！”

เสิ่นชูหานมึนงงไปหมด“อะไร？”

“ฉันเห็นหมดแล้ว เมื่อกี้นายจับ……”มู่น่อนน่อนหันไปมองหญิงวัยกลางคนคนนั้น ทำท่าทีอึกอักไม่กล้าพูดมันออกมา

และหญิงวัยกลางคนคนนั้นก็ไม่ใช่คนที่จะไปหยอกเล่นอะไรด้วยง่ายๆได้เช่นกัน

เมื่อเธอได้ยินที่มู่น่อนน่อนพูด ก็เข้าใจได้ทันทีว่าเมื่อกี้เสิ่นชูหานเป็นคนจับก้นเธอ

เสิ่นชูหานเองก็เป็นนายน้อยที่มีฐานะร่ำรวย รูปลักษณ์ก็ดูดีกว่าคนธรรมดามาก แต่เขาก็เป็นผู้ชาย หญิงวัยกลางคนคนนี้จึงโอนเอนไปทางมู่น่อนน่อนมากกว่า

หญิงวัยกลางคนคนนี้ยื่นมือออกไปผลักเสิ่นชูหาน“นายก็ดูยังหนุ่มยังแน่นหน้าตาก็ดูดีทำไมถึงได้เป็นคนไร้ยางอายแบบนี้？”

สีหน้าของเสิ่นชูหานแน่นิ่ง “ผมไม่ได้ทำอะไรคุณเลย ”

ในตอนนี้ เขาจะไม่รู้จุดประสงค์ของมู่น่อนน่อนได้ยังไง

มู่น่อนน่อนไม่ต้องการให้เขาขึ้นเครื่องไปด้วย

เขายิ้มเยาะออกมา กำลังจะเอ่ยปากพูด ก็เห็นชายรูปร่างกำยำหลายคนเดินล้อมเข้ามา

ชายที่รูปร่างกำยำที่สุดคนหนึ่ง เอ่ยถามเสิ่นชูหานด้วยสำเนียงท้องถิ่นนิดๆ “นี่นายแต๊ะอั๋งพี่สะใภ้ของเราเหรอ ？”

มู่น่อนน่อนนิ่งอึ้งไป หญิงวัยกลางคนที่เธอไปจับก้นคนนี้แท้จริงแล้วคือภรรยาของ“ลูกพี่ใหญ่”ของที่ไหนสักคน ?

เสิ่นชูหานไม่ได้มีบอดี้การ์ดมาด้วย คงต้องเสียเปรียบแน่ๆ

แต่ในตอนนี้ มู่น่อนน่อนก็คงไม่สามารถสนใจอะไรไปมากกว่านี้ได้

อย่างมากเสิ่นชูหานก็คงถูกซ้อมนิดๆหน่อยๆ

มู่น่อนน่อนใช้จังหวะที่เสิ่นชูหานโดนล้อม ขยับปากพูดแบบไม่มีเสียงกับเขาว่า：ขอโทษ

จากนั้น เธอก็เดินไปที่ประตูขึ้นเครื่องอย่างรวดเร็ว ตรวจเช็กบัตรโดยสารแล้วขึ้นเครื่องไป

เธอขึ้นเครื่องมาได้ไม่นาน ประตูขึ้นเครื่องก็ปิดลง

ที่นั่งของเธอห่างจากประตูไม่ไกลมากนัก เธอคอยเฝ้ามอง แต่ก็ไม่เห็นเสิ่นชูหานขึ้นเครื่องมา

จนกระทั่งเครื่องบินนำเครื่องขึ้น ความตึงเครียดของมู่น่อนน่อนถึงได้คลายลง

เธอหันมองไปยังนอกหน้าต่าง เครื่องบินบินผ่านก้อนเมฆ ห่างจากพื้นดินมากขึ้นเรื่อยๆ

ในใจราวกับทุกอย่างมันไม่ใช่เรื่องจริง

เมื่อคืนนี้เธอยังเตรียมตัวที่จะกลับไปกับเฉินถิงเซียวอยู่เลย ไม่คิดว่าตอนนี้เธอจะนั่งอยู่บนเครื่องบินที่กำลังจะบินไปยังอีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร

ครู่ใหญ่ มุมปากของมู่น่อนน่อนก็ยกยิ้มออกมา

ลาก่อน เฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวอาจจะนึกไม่ถึงมาก่อน ว่าเธอจะสามารถหนีพ้นเงื้อมมือเขามาได้จริงๆ

ตอนนี้เขาคงโกรธมากจนอยากจะพลิกแผ่นดินตามหา

มู่น่อนน่อนเอื้อมมือออกมาแล้วกุมไปยังหน้าท้องของเธอ มุมปากที่ยกยิ้มก็ดูอ่อนโยนมากขึ้น

วันข้างหน้า คงต้องพึ่งพาอาศัยลูกน้อยแล้ว

……

ทางเข้าสนามบิน

เฉินถิงเซียวพาคนจำนวนหนึ่งเดินผ่านช่องทางพิเศษ ในตอนที่เจอตัวเสิ่นชูหาน เสิ่นชูหานก็ถูกซ้อมจนใบหน้าปูดบวมหมดแล้ว

เฉินถิงเซียวคว้าไปที่คอเสื้อของเสิ่นชูหาน น้ำเสียงแหบแห้งและเคร่งขรึม“มู่น่อนน่อนอยู่ไหน？”

เสิ่นชูหานที่เพิ่งจะถูกซ้อมมา หายใจเหนื่อยหอบไปสองที เพิ่งจะเห็นว่าคนตรงหน้าคือเฉินถิงเซียว

เขาหรี่ตาลงแล้วหัวเราะออกมา “นายหมายถึงมู่น่อนน่อนเหรอ ? เธอไปแล้ว เพื่อสะดวกต่อการหลบหนี ฉันยังได้สร้างตัวตนปลอมให้เธออีกด้วย นายหาเธอไม่เจอหรอก ”

ในตอนที่มีข่าวลือว่าเธอถูกไฟคลอกตาย เขาก็เริ่มวางแผนเรื่องนี้แล้ว

แม้ว่าเขาจะโกรธที่มู่น่อนน่อนทิ้งเขาแล้วขึ้นเครื่องไปคนเดียว แต่เมื่อเห็นคนอย่างเฉินถิงเซียวที่เรียกลมเรียกฝนได้ ก็ถูกมู่น่อนน่อนทำให้คลุ้มคลั่งจนแทบบ้า ในใจของเขาก็รู้สึกว่ามันก็ยุติธรรมดี

เฉินถิงเซียวขมวดคิ้วยุ่ง แล้วเหวี่ยงร่างเสิ่นชูหานออกทันที

ในตอนที่เขาลงมือกับทุกอย่างด้วยอารมณ์โกรธ ผลที่ออกมาก็มักจะรุนแรง หลังจากที่เสิ่นชูหานถูกเหวี่ยงออกไป ร่างกายก็ไถลออกไปไกลอยู่พอสมควร

เสิ่นชูหานเจ็บปวดจนขดตัวงอ พูดอะไรออกมาไม่ได้สักคำ

เฉินถิงเซียวเดินเข้าไปหา แล้วนั่งยองๆตรงหน้าเสิ่นชูหาน น้ำเสียงโหดเหี้ยม“ ฉันไม่เคยคิด ว่าตระกูลเสิ่นจะมีคนอย่างนายด้วย ”

เพราะเขาชะล่าใจเกินไป

เขาไม่เคยเห็นเสิ่นชูหานอยู่ในสายตา และไม่คิดว่าเสิ่นชูหานที่เขาไม่เคยจะใส่ใจคนนี้ กลับเป็นคนที่มาทำลายเขาเสียเอง

เสิ่นชูหานเจ็บและปวดไปทั้งร่าง พูดอะไรไม่ได้สักคำ แต่เขาก็ฝืนยิ้มอันบิดเบี้ยวออกมา

เฉินถิงเซียวโกรธมากจนเตะเข้าไปที่ร่างของเขาอย่างแรงอีกครั้ง

ในตอนนี้เอง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของสนามบินได้ยินเข้าก็เดินมา

เฉินถิงเซียวไม่ได้สนใจเสิ่นชูหานอีก สั่งเสียงเข้มไปว่า“ หาให้เจอ ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินหายังไงก็ต้องหาตัวมู่น่อนน่อนให้เจอ ！”

ทุกคำพูดของเขาชัดเจนทุกถ้อยคำ ราวกับเค้นให้มันเล็ดลอดออกตามไรฟัน

เมื่อสือเย่ได้ยินดังนั้น ก็พาบอดี้การ์ดไปตรวจเช็กเที่ยวบิน

แต่ผลที่ได้ ก็ไม่เป็นที่น่าพอใจเท่าไร

เป็นไปอย่างที่เสิ่นชูหานพูด เพื่อต้องการให้มู่น่อนน่อนหลบหนีไปได้ เขาได้สร้างตัวตนปลอมขึ้นมาให้เธอ พวกเขาตรวจเช็กกันมารอบหนึ่ง ก็ไม่พบเจออะไรเลยสักอย่าง

สุดท้ายก็ต้องกลับมาหาเสิ่นชูหาน

แต่เสิ่นชูหานขึ้นรถกลับไปที่เมืองหู้หยางแล้ว

เฉินถิงเซียวพกเก็บเอาความโกรธแค้นกลับไปที่เมืองหู้หยางด้วย ยังไงก็ต้องเค้นถามเอาจากปากของเสิ่นชูหานเรื่องตัวตนที่เขาปลอมแปลงให้กับมู่น่อนน่อน

เพียงแต่ว่า ตัวตนที่ปลอมขึ้นให้กับมู่น่อนน่อนนั้นเป็นคนธรรมดาทั่วไป ส่วนหมายเลขบัตรประจำตัวนั้น เสิ่นชูหานเองก็จำมันไม่ได้

เสิ่นชูหานมองดูท่าทีที่ราวกับจะคลุ้มคลั่งของเฉินถิงเซียว ก็พอใจมาก “มู่น่อนน่อนอยู่ต่างประเทศ และมีตัวตนปลอม อีกทั้งเธอเองก็ฉลาดมาก นายคิดว่านายยังจะหาเธอเจออีกเหรอ ？”

เฉินถิงเซียวหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ“แล้วนายคิดว่าบริษัทเสิ่นซื่อของนายจะอยู่รอดได้ถึงวันพรุ่งนี้ไหม ？”