ฉัน….เป็นเจ้าสาวจอมปลอม - บทที่ 302 ฉันคิดว่านายเป็นคนฉลาดนะ

มู่น่อนน่อนนั่งอยู่บนโถส้วมในห้องน้ำ ได้ยินเสียงคนเคาะประตูทีละห้องจากด้านนอก ในใจก็เริ่มมีลางสังหรณ์ไม่ดี

คงไม่ใช่เสิ่นชูหานหรอกนะ?

แต่เธอเดาจากนิสัยของเสิ่นชูหานแล้ว ก็รู้สึกว่าคงไม่ใช่เขาหรอก

เสิ่นชูหานแม้จะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน แต่เรื่องกลัวเสียหน้านั้น ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

ดังนั้น ไม่มีทางเป็นเสิ่นชูหานแน่

งั้นใครล่ะ?

ตอนนี้เอง คนที่เคาะประตูก็เดินมาถึงหน้าห้องที่เธออยู่แล้ว

ก๊อกๆๆ!

เคาะติดต่อกันไปสามที ดูมีจังหวะและมีความมั่นคงมาก

มู่น่อนน่อนใจเต้นตึกตัก

เธอรู้สึกว่าคนด้านนอกอาจจะเป็นเฉินถิงเซียว……

สัมผัสที่หกของคนเป็นสิ่งที่แปลกประหลาดที่สุด

ทั้งที่ยังมีประตูกั้นเอาไว้ ทั้งสองไม่ได้พูดและไม่เห็นหน้ากัน มู่น่อนน่อนก็แน่ใจได้ว่า คนด้านนอกต้องเป็นเฉินถิงเซียวแน่

มู่น่อนน่อนบีบจมูกไว้ กดเสียงตัวเองลง: “ใครคะ? ฉันยังไม่เสร็จธุระค่ะ”

ต่อมา ด้านนอกก็มีเสียงทุ้มต่ำของเฉินถิงเซียวดังขึ้น: “จะให้ฉันช่วยไหม?”

เฉินถิงเซียวจริงด้วย!

มู่น่อนน่อนตบหน้าผากตัวเองเบาๆหลายครั้ง

เฉินถิงเซียวมาที่นี่ได้ยังไง?

เขาแอบใส่ระบบจีพีเอสที่ตัวเธอหรือเปล่าเนี้ย

มู่น่อนน่อนตัดสินใจดิ้นรนอีกครั้ง: “นี่คือห้องน้ำหญิง นายเป็นผู้ชายเข้ามาทำอะไรในนี้น่ะ ถ้ายังไม่ออกไป ฉันจะแจ้งตำรวจแล้วนะ ฉัน……”

เฉินถิงเซียวพูดแทรกเธอ: “จะออกมาเอง หรือให้ฉันพังประตูเข้าไป เลือกมาหนึ่งอย่าง”

น้ำเสียงเขาเย็นชามาก มู่น่อนน่อนที่ได้ยินแล้วก็อดไม่ได้ใจสั่นเทา

เธอไม่เลือกทั้งสองอย่างได้ไหม?

แต่ว่า ร่างกายเธอตัดสินใจเร็วกว่าสมองไปแล้ว

“แกร๊ก” เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก

ใบหน้าเย็นชาของเฉินถิงเซียว ปรากฏขึ้นตรงหน้าของมู่น่อนน่อน

เขามองมู่น่อนน่อนนิ่ง เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วจ้องมองเธออยู่อย่างนั้น

มู่น่อนน่อนกลืนน้ำลาย พยายามทำน้ำเสียงของตัวเองให้เป็นปกติมากที่สุด: “นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน……บังเอิญจังเลยนะ……”

“มู่น่อนน่อน” เฉินถิงเซียวเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่พยายามข่มอารมณ์ให้ได้มากที่สุด

มู่น่อนน่อนชะงัก รีบนั่งตัวตรงในทันที ทำท่าเหมือนเตรียมพร้อมกับสิ่งที่ต้องเจอต่อหน้า

เฉินถิงเซียวโมโหจนต้องหัวเราะออกมา: “ตอนนี้รู้สึกผิดแล้วหรือไง?”

มู่น่อนน่อนก้มหน้าลง พูดเสียงเบาว่า: “รู้สึกผิดมาตลอดเลย”

“งั้นเธอยังมางานเลี้ยงกับผู้ชายคนนั้นอีก?” ตอนนี้เฉินถิงเซียวไม่อยากเอ่ยถึงชื่อของเสิ่นชูหานเลยด้วยซ้ำ และไม่อยากพูดถึงชื่อมันต่อหน้ามู่น่อนน่อนด้วย

มู่น่อนน่อนไม่เคยมางานเลี้ยงกับเขาเลย เสิ่นชูหานกลับตัดหน้าเขาไปเสียก่อน

ฝันไปเถอะ!

“ฉันมีเหตุผลน่ะ” มู่น่อนน่อนพยายามอธิบาย

“เหตุผล? เธออยากขอบคุณที่เขาช่วยเธอหนีออกมาจากต่างประเทศได้เหรอ?” เฉินถิงเซียวแสยะยิ้มเย็นชา: “ฉันไม่กำจัดบริษัทเสิ่นซื่อทั้งหมด ก็ใจกว้างมากพอแล้ว เขายังอยากให้เธอตอบแทนอีกเหรอ?”

มู่น่อนน่อนเม้มปากบาง: “นายอย่าเอะอะอะไรก็ไปจัดการบริษัทคนอื่นได้ไหม…….”

“เธอมาร่วมงานเลี้ยงกับผู้ชายคนอื่นได้ ทำไมฉันจะจัดการบริษัทเสิ่นซื่อไม่ได้?” เฉินถิงเซียวเลิกคิ้วมองเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธมาก แถมยังหึงอีกด้วย

นานๆทีจะเห็นเฉินถิงเซียวหึง มู่น่อนน่อนรู้สึกแปลกใจ ก็เลยอดไม่ได้อยากจะหัวเราะ

เฉินถิงเซียวสังเกตเห็นสีหน้าของเธอ จากนั้นก็ยื่นมือออกไปขยี้หัวเธอเบาๆ

“ทรงผมเสียหมดเลย” มู่น่อนน่อนปัดมือเขาออกอย่างไม่พอใจ

เมื่อกี้เฉินถิงเซียวมัวแต่โกรธ เลยไม่ทันได้สังเกตว่าวันนี้มู่น่อนน่อนตั้งใจทำทรงผมมา

มู่น่อนน่อนเห็นเฉินถิงเซียวหรี่ตาลง ก็รีบดึงเขาเดินออกไปด้านนอก: “พวกเราออกไปก่อนเถอะ อยู่ที่นี่แปลกๆยังไงก็ไม่รู้”

เฉินถิงเซียวไม่ได้พูดอะไรมาก ปล่อยให้เธอดึงตัวเองออกไปด้านนอก

พอออกไปแล้ว มู่น่อนน่อนก็เห็นเสิ่นชูหานยังอยู่

เสิ่นชูหานเห็นเธอออกมาแล้ว ก็เรียกทันที: “น่อนน่อน”

มู่น่อนน่อนยิ้มแห้งๆ

เฉินถิงเซียวไม่สนใจการมีตัวตนอยู่ของเฉินถิงเซียว เขามองไปที่มู่น่อนน่อน: “ฉันให้คนส่งเธอกลับไปไหม”

มู่น่อนน่อนนึกถึงตอนที่ตัวเองเข้างานเลี้ยงเมื่อกี้ ได้ยินพวกผู้หญิงพูดคุยกัน ก็ไม่ได้ตอบเฉินถิงเซียวในทันที

เฉินถิงเซียวไม่ให้เธอมางานเลี้ยงของเสิ่นชูหาน แต่เขากลับมาโปรยเสน่ห์ที่นี่ แถมยังมีผู้หญิงชอบเขาเยอะอีกด้วย

อีกอย่าง ช่วงนี้เธอก็ไม่ได้เจอเฉินถิงเซียวเลย กว่าจะได้เจอกันแบบเปิดเผย จะเดินไปแบบนี้เลยได้ยังไงกัน?

เห็นมู่น่อนน่อนไม่ตอบสักที เฉินถิงเซียวก็รู้ว่าเธอยังไม่อยากกลับไป

เฉินถิงเซียวก้มหน้าลง ลูบใบหน้าเธอเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า: “กลับกันเถอะนะ”

มู่น่อนน่อนรู้สึกหงุดหงิด: “ฉันมาก็มาถึงแล้ว จะกลับไปแบบนี้ก็เสียดายแย่เลยสิ ถือเสียว่ามาเพิ่มประสบการณ์แล้วกัน”

เฉินถิงเซียวขมวดคิ้วไม่พูดอะไร

มู่น่อนน่อนมองเขาแล้วเบี่ยงตัวเดินผ่านเขาไป แล้วก้าวเดินไปทางงานเลี้ยงทันที

การพูดคุยของเฉินถิงเซียวกับมู่น่อนน่อนเมื่อกี้ เสิ่นชูหานเห็นมันทั้งหมด ตอนนี้กำลังมองดูเฉินถิงเซียวด้วยแววตาที่สงสัย

ก่อนหน้านี้มีข่าวประกาศออกมาว่า เฉินถิงเซียวกับมู่น่อนน่อนหย่ากันแล้ว

เขาเคยเห็นท่าทางที่โกรธจัดของเฉินถิงเซียว หลังจากที่มู่น่อนน่อนหนีออกไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อว่าทั้งสองหย่ากันแล้วจริงๆ

ตอนนี้ดูแล้ว สิ่งที่เขาคาดเดาไว้ไม่ผิดสินะ

ตอนที่เสิ่นชูหานมองดูเฉินถิงเซียว เฉินถิงเซียวก็หันหน้าควับมามองเขา

เฉินถิงเซียวจ้องมองเขาอยู่หลายวินาที ถึงจะพูดออกมาว่า: “ฉันคิดว่านายเป็นคนฉลาดนะ”

เสิ่นชูหานแววตากะพริบเล็กน้อย: “ไม่กล้ารับหรอกครับ”

“อะไรควรพูด อะไรไม่ควรพูด อะไรควรแตะ อะไรไม่ควรแตะ คุณเสิ่นน่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจนะครับ”

ตอนที่เฉินถิงเซียวพูดนั้น สายตากลับไม่ได้ละออกจากตัวเสิ่นชูหานเลย ดังนั้นก็เลยเห็นสีหน้าของเสิ่นชูหานที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขาแสยะยิ้มอย่างดูถูก จากนั้นก็กลับหลังหันเดินจากไป

แค่เสิ่นชูหาน ก็กล้าแย่งผู้หญิงของเขาด้วยงั้นเหรอ?

……

ตอนที่มู่น่อนน่อนกลับมาในงานเลี้ยง ก็เห็นสือเย่พอดี

สือเย่มาพร้อมกับเฉินถิงเซียว แต่เฉินถิงเซียวไม่อยู่ ก็ต้องมีคนไม่น้อยที่ไปประจบสือเย่อยู่แล้ว

สือเย่เป็นมือขวาของเฉินถิงเซียวเชียวนะ

มีผู้หญิงคนหนึ่งถามสือเย่พอดี: “ช่วงนี้คุณชายเฉินมีแฟนใหม่หรือยังคะ?”

ผู้หญิงคนนี้ถามตรงมาก คำถามนี้คนอื่นๆก็อยากรู้เหมือนกัน

สือเย่ไม่ใช่ลูกน้องธรรมดา แต่เป็นคนที่มีทั้งความสามารถและประสบการณ์อันโชกโชน แล้วยังทำงานกับเฉินถิงเซียวมานานอีกด้วย: “นี่คือเรื่องส่วนตัวของคุณชาย ผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องนี้หรอกครับ”

สือเย่พูดจบ ก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ แล้วเห็นมู่น่อนน่อนเข้าพอดี

มู่น่อนน่อนเพิ่งหยิบแชมเปญหนึ่งแก้วจากบริกร ก็เห็นสือเย่ที่มองตัวเองอยู่ เธอจึงพยักหน้าให้เขาหนึ่งที

สือเย่อึ้งไปสักพัก ไม่คิดว่าจะเจอมู่น่อนน่อนที่นี่

หรือว่าที่คุณชายไปห้องน้ำนานขนาดนี้ เป็นเพราะคุณหญิงน้อยก็อยู่ที่นั่นด้วย

มีผู้หญิงคนหนึ่งสังเกตเห็นสายตาของสือเย่ ก็ต้องเห็นมู่น่อนน่อนด้วยเป็นธรรมดา

ผู้หญิงถามคนข้างๆ: “ผู้หญิงคนนั้นคือใคร?”

เธอรู้สึกคุ้นหน้ามู่น่อนน่อนมาก แต่กลับนึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน

“อดีตภรรยาของคุณชายเฉิน มู่น่อนน่อน” คนข้างๆพูดว่า: “แต่ได้ยินว่าเมื่อก่อนขี้เหร่มาก ฉันเดานะว่าหล่อนต้องไปทำศัลยกรรมมาแน่นอน”