ฉัน….เป็นเจ้าสาวจอมปลอม - บทที่ 406 ให้หนูดูเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น
มู่น่อนน่อนเข้าใจได้ว่า เฉินมู่เป็นเพื่อนตัวน้อยที่ดูที่ใบหน้าของคนอื่น
เด็กน้อยส่วนใหญ่จะใกล้ชิดกับผู้หญิงมากกว่า
เสิ่นเหลียงเป็นคนในวงการบันเทิง หน้าตาต้องดูดีเป็นธรรมชาติอยู่แล้ว เฉินมู่สามารถรู้สึกดีกับเธอได้อย่างง่ายดาย
เสิ่นเหลียงอุ้มเฉินมู่ไปนั่งลง เราก็หันไปมองกู้จือหยั่น ยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ประธานกู้มีเวลาว่างมากเหรอคะ？”
กู้จือหยั่นแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจในสิ่งที่เสิ่นเหลียงพยายามจะสื่อ “ยุ่งมากเลยครับ สภาวันนี้เสี่ยวมู่มู่มาด้วย ผมก็เลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหาเวลาว่างให้ได้”
อยากจะไล่เขาไปอย่างนั้นเหรอ？ไม่มีทางหรอก
มู่น่อนน่อนมองเสิ่นเหลียงแล้วก็หันมามองกู้จือหยั่น เธอยิ้มแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
เธอหันหน้าไป ก็เห็นว่าเฉินมู่กำลังมองหน้าเธอด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล
มู่น่อนน่อนเอ่ยปากเรียกเธอ “มู่มู่？”
สีหน้าของเฉินมู่ดูเป็นกังวลมากกว่าเดิม เธอบิดตัวออกมาจากเสิ่นเหลียง เหมือนกับว่าอยากจะลงมา
เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลยไม่ใช่เหรอ？
เสิ่นเหลียงก็สัมผัสได้ว่าเฉินมู่อยากจะลง ก็เลยปล่อยมือและวางเธอลงที่พื้น
ทันทีที่เท้าของเฉินมู่เหยียบที่พื้น ก็วิ่งไปหามู่น่อนน่อน แล้วก็พุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเธอทันที
มู่น่อนน่อนรู้สึกว่ามันค่อนข้างน่าขำ
เธออุ้มเฉินมู่ขึ้นมา พยายามกดความรู้สึกอยากขำของตัวเอง แล้วก็กระซิบถามเฉินมู่ “เป็นอะไรไปเหรอ？”
เฉินมู่มองเสิ่นเหลียงอย่างระมัดระวัง แล้วก็หันไปกอดคอของมู่น่อนน่อนเอาไว้แน่นพร้อมกับกระซิบบอกว่า “คุณป้าแปลกๆ ”
“ใครกัน？”มู่น่อนน่อนอึ้งไป แล้วก็เอ่ยปากถามเธอ：“คุณป้าที่เพิ่งกอดเมื่อกี้นี้เหรอ？”
เฉินมู่บิดนิ้ว แล้วก็พยักหน้าด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล
มู่น่อนน่อนอ้าปาก ไม่เข้าใจเหตุผล
เสิ่นเหลียงมองหน้าเฉินมู่ด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น ถามกับทางมู่น่อนน่อน “เธอพูดว่าไงเหรอ？”
มู่น่อนน่อนกระพริบตา ยิ้มพร้อมกับส่ายหน้า
และในทันที เธอก็ก้มหน้าและกระซิบถามเฉินมู่ “ทำไมถึงบอกว่าป้าเสิ่นเป็นแปลกๆ ด้วยล่ะ ไม่คิดว่าเธอสวยมากเลยเหรอ？”
เฉินมู่หันไปมองเสิ่นเหลียง แล้วก็ได้สบตากลับดวงตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเสิ่นเหลียงพอดี
แล้วเธอก็ซบเข้าไปในอ้อมแขนของอีกครั้ง พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเด็กน้อย “สวย”
“แล้วทำไมถึงได้บอกว่าเธอเป็นป้าแปลกๆ ด้วยล่ะ? เธอชอบหนูมากเลยหนูรู้ไหม? ”มู่น่อนน่อนลูบผมของ เธอ แล้วก็พยายามโน้มน้าว
“พ่อบอกว่า……เป็นแปลกๆ ”คำพูดระหว่างนั้นของเฉินมู่ค่อนข้างที่จะเสียงเบา มู่น่อนน่อนได้ยินไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่นักแต่มันก็ไม่ได้ขัดขวางเธอจากการเข้าใจความหมายของทางประโยคของเฉินมู่
มู่น่อนน่อนได้ยินแล้วไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือว่าร้องไห้ดี
เธอเงยหน้าขึ้นมองเสิ่นเหลียง “ก่อนหน้านี้เธอเคยเจอเฉินถิงเซียวด้วยเหรอ? ”
“เคยสิ ครั้งที่แล้วตอนที่เขาพาเสี่ยวมู่มู่ไปกินข้าวที่โรงแรมจีนติ่งไง ฉันก็เลยเจอเขาโดยบังเอิญ” เสิ่นเหลียงตอบ แลวก็กะพริบตาให้เฉินมู่ “เสี่ยวมู่มู่เองก็อยู่ด้วย แล้วก็ยังทักทายป้าด้วยนะ”
พอมู่น่อนน่อนฟังคำพูดของเสิ่นเหลียงจบแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะเอามือก่ายหน้าผาก
เฉินถิงเซียวนี่จริงๆ เลย……
มู่น่อนน่อนก้มหน้าลง แล้วก็พูดกับเฉินมู่ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ป้าเสิ่นไม่ได้ป้าที่แปลกนะ เธอรู้จักกับแม่ เป็นเพื่อนของแม่ เป็นป้าที่ดี แล้วเธอก็ชอบหนูมากด้วย”
เฉินมู่จ้องมู่น่อนน่อนตาโต ท่าทางเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ
มู่น่อนน่อนกุมมือเล็กๆ ของเธอ “ป้าเสิ่นชอบหนูขนาดนั้น หนูจะไม่ไปชมเธอหน่อยเหรอ? ”
เฉินมู่กะพริบตา แล้วก็หันไปมองเสิ่นเหลียง พูดกับพูดอะไรบางอย่าง “ป้าสวยมากเลยค่ะ”
“ว้าว——”
เสิ่นเหลียงอุทานออกมา แล้วก็ถามมู่น่อนน่อน “เธอสอนหลานเหรอ? ”
มู่น่อนน่อนโบกมือ พร้อมกับส่ายหน้าเป็นความหมายว่าเธอไม่ได้เป็นคนสอนให้เฉินมู่พูดแบบนี้
เสิ่นเหลียงยิ้มให้กับเฉินมู่อย่างลึกลับ “มู่มู่เป็นเด็กดีมาก ป้าเตรียมของขวัญไว้ให้หนูด้วย”
พอได้ยินคำว่า “ของขวัญ” ดวงตาของเฉินมู่ก็เป็นประกายขึ้นมาในทันที
เสิ่นเหลียงยื่นมือออกไปหาเฉินมู่ “หนูมานี่ก่อน ป้าจะให้หนูดูแค่คนเดียวเท่านั้น”
เฉินมู่มองมู่น่อนน่อนด้วยแววตาที่คาดหวัง
มู่น่อนน่อนก็วางเธอลงพื้น “ไปเถอะ”
เฉินมู่วิ่งไปหาเสิ่นเหลียงด้วยความดีใจ เสิ่นเหลียงก็แกล้งทำท่าทางลึกลับแล้วก็ให้ของขวัญกับเฉินมู่ภายใต้ผ้าคลุม
“มู่มู่ หนูซ่อนไว้ตรงนี้นะ อย่าให้แม่เห็นนะ”
“อืม”
เฉินมู่ให้ความร่วมมือกับเสิ่นเหลียงดีมาก เธอหันไปมองยังที่ที่มู่น่อนน่อนอยู่ แล้วก็ยื่นมือน้อยๆ ออกไป บดบังสายตาของมู่น่อนน่อน
แต่ว่า มู่น่อนน่อนเห็นของขวัญที่เสิ่นเหลียงซื้อมาให้เฉินมู่แล้ว
เป็นตุ๊กตาที่สาวน้อยส่วนใหญ่จะชอบ และขวดอวยพรที่สีสันที่สวยงาม
มันไม่ได้ถือว่าเป็นของขวัญที่พิเศษมากเท่าไหร่ แต่ว่าเฉินมู่กลับยิ้มจนตาหยี เห็นได้ชัดว่าเธอชอบมันมาก
“อันนี้หมุนแล้วจะเปลี่ยนสีได้ด้วยนะ แบบนี้……”
“สวยมากเลย！”
เฉินถิงเซียวยุ่งขนาดนั้น เดาว่าคงไม่มีเวลามาอยู่เป็นเพื่อนเล่นกับเฉินมู่
เธอเริ่มจะเข้าใจบ้างแล้ว ว่าทำไมเฉินถิงเซียวถึงยอมให้เธอเข้ามาอยู่กับพวกเขา
เฉินมู่หยิบขวดอธิษฐานไปให้มู่น่อนน่อนดูด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “แม่คะ ดูสิ！”
“สวยขนาดนี้เลยเหรอ? พวกเราต้องขอบคุณป้าเสิ่นหน่อยใช่ไหม? ”มู่น่อนน่อนพยักหน้าอย่างให้ความร่วมมือมาก
“ขอบคุณค่ะ”เฉินมู่วิ่งไปตรงหน้าเสิ่นเหลียง แล้วก็พูดขอบคุณเสียงหวาน แถมยังจุ๊บแก้มเธออีก
เสิ่นเหลียงทรุดตัวลงบนเก้าอี้ในทันที ทำท่าทางอ่อนแอและพูดว่า “จู่ๆ ก็ปวดหัว ต้องให้มู่มู่จุ๊บถึงจะหาย”
เฉินมู่พุ่งตัวเข้าไปจุ๊บด้วยความไม่รู้
กู้จือหยั่นที่อยู่ด้านข้างมองด้วยความอิจฉา
เขากระแอมและพูดว่า “สั่งอะไรกันเถอะ”
เขาพูดเสร็จแล้วก็ยื่นเมนูไปตรงหน้าของเฉินมู่ “มู่มู่กินอะไรก็สั่งอันนั้นแหละ”
เฉินมู่มองหน้าเขา แล้วก็ยื่นเมนูไปตรงหน้าของมู่น่อนน่อน
มู่น่อนน่อนยิ้มพร้อมกับช่วยสั่งน้ำผลไม้กับเฟรนฟรายให้กับเฉินมู่ แล้วก็สั่งกาแฟอีกแก้วหนึ่งให้ตัวเอง หลังจากนั้นก็ยื่นเมนูไปตรงหน้าเสิ่นเหลียง
น่าจะเพราะว่ากู้จือหยั่นก็อยู่ในห้องส่วนตัวนี้ด้วย เพราะฉะนั้นอาหารที่พวกเขาสั่งก็มาถึงเร็วมาก แทบจะไม่ต้องรอเลย
เฉินมู่นั่งอยู่บนเก้าอี้เด็ก แล้วก็กินเฟรนฟรายอย่างตั้งใจ
มู่น่อนน่อนก็เล่าให้พวกเสิ่นเหลียงฟังเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเร็วๆ นี้
กู้จือหยั่นได้ยินดังนั้น ก็ซุบซิบถามมู่น่อนน่อน “ถิงเซียวแตกหักกับพี่สาวของตัวเองจริงๆ เหรอ？”
“ถือว่าใช่ก็ได้ ฉันเองก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่นะ”เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้น เหมือนกับว่าเฉินถิงเซียวแตกหักฉินจิ่งหยุ้นจริงๆ แต่ว่ายังไงก็เป็นพี่ชายกับน้องสาวแท้ๆ มันยากที่จะบอกว่าพวกเขาจะคืนดีกันภายหลังหรือไม่
กู้จือหยั่นฟังคำพูดของเธอ ใบหน้าก็ดูมีความสุข “รอไปเถอะ ถ้าเกิดว่าถิงเซียวฟื้นความทรงจำขึ้นมาได้เมื่อไหร่ เฉินจิ่งหยุ้นไม่มีทางอยู่ดีหรอก”
อยู่ดีๆ เขาก็พูดประโยคนี้ขึ้นมาอย่างไม่มีหัวมีหาง มู่น่อนน่อนอึ้งไปแล้วก็ถามว่า “หมายถึงอะไร？”
เสิ่นเหลียงเอาเท้าเตะกู้จือหยั่นใต้โต๊ะอาหาร “คุณควรกลับไปได้แล้ว คุณยุ่งขนาดนั้น……”
ถึงแม้ว่ากู้จือหยั่นจะไม่เต็มใจ แต่ว่าก็ลุกขึ้นเดินออกไป
พอเขาเดินออกไปแล้ว เสิ่นเหลียงก็ดึงเธอมาด้านข้างแล้วก็เอ่ยปากถาม “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้บอสใหญ่เป็นยังไงกับเธอบ้าง？”
“ก็ไม่เป็นยังไงหรอก”มู่น่อนน่อนคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“แค่อยู่อย่างสงบสุขก็ดีมากแล้ว”
เสิ่นเหลียงพยักหน้าเราถามว่า “เธอเกลียดเขามากเลยเหรอ”
“พูดไม่ถูก แค่รู้สึกว่าไม่ใช่คนแปลกหน้า”
มู่น่อนน่อนเม้มปาก สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย เธอเงยหน้าขึ้นมองเฉินมู่ แล้วก็กระซิบถามเสิ่นเหลียง “ก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ของฉันกับเฉินถิงเซียวเป็นยังไงบ้างเหรอ？”
“แน่นอนว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอคือรักกันดีมาก ไม่อย่างนั้นจะมีเสี่ยวมู่มู่ที่น่ารักขนาดนี้ได้ยังไงกัน”เสิ่นเหลียงพูด แล้วก็อดไม่ได้ที่จะเอามือเท้าคางและมอง “น่ารักมากเลย”