ฉัน….เป็นเจ้าสาวจอมปลอม - บทที่ 660 งั้นคุณแต่งงานกับผมเถอะ

แผลของมู่น่อนน่อนไม่ได้ลึก แต่แผลค่อนข้างยาวอยู่

หมอบอกว่าต้องเย็บแผล

มู่น่อนน่อนเงียบมาโดยตลอด แต่ตอนที่หมอจะฉีดยาชาให้เธอ เธอกลับปฏิเสธ

ใบหน้าเธอนิ่ง ไม่มีความรู้สึกทางอารมณ์เลย：“เย็บโดยตรงเลยค่ะ ไม่ต้องใช้ยาแก้ปวด”

คุณหมอเป็นชายวัยกลางคน เขาฟังคำพูดของมู่น่อนน่อนแล้ว ได้ทำสีหน้ามึนงงก่อน จากนั้นก็ได้ถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ：“ไม่ต้องใช้ยาแก้ปวด？”

ไม่รอให้มู่น่อนน่อนพูด ลี่จิ่วเชียนก็ได้ก้าวมาข้างหน้า พร้อมขมวดคิ้วและพูดว่า：“มู่น่อนน่อน คุณถูกกระตุ้นจนเป็นบ้าหรือว่าโง่ไปแล้ว？คุณคิดว่าคุณเป็นนักรบหญิงรึไง？”

มู่น่อนน่อนไม่มองใครเลย สายตาเหม่อลอย พูดจาเรียบเฉย：“ฉันจะจำความเจ็บปวดแบบนี้ไว้”

เธอจะจำความเจ็บปวดที่เฉินถิงเซียวให้เธอ

ลี่จิ่วเชียนเหมือนจะโกรธสุดขีดจนหัวเราะ สีหน้าค่อนข้างแย่ พูดทิ้งท้ายไว้คำเดียว：“ตามใจคุณ！”

หมอย่อมฟังคำพูดของทั้งสองไม่เข้าใจอยู่แล้ว และไม่รู้ด้วยว่าสองคนนี้มีความสัมพันธ์เป็นอะไรกัน แต่ขอแค่รู้ว่าสองคนนี้ล้วนตัดสินใจว่าไม่เอายาแก้ปวดก็พอแล้ว

มู่นน่อนน่อนไม่สนว่าลี่จิ่วเชียนจะมีสีหน้ายังไง หรือพูดอะไร แค่เงยหน้ามองไปที่หมอ：“คุณหมอ เริ่มได้เลยค่ะ”

ลี่จิ่วเชียนได้ออกไปโดยตรงพร้อมปิดประตูแรงๆ

เห็นได้ชัดว่าคุณหมอยังค่อนข้างลังเล

“คุณหมอ ฉันทนได้ค่ะ คุณหมอไม่ต้องกังวลค่ะ”มู่น่อนน่อนพูดอีกครั้ง

คุณหมอถอนหายใจทีนึง จากนั้นได้เริ่มเอาอุปกรณ์：“ถ้าทนไม่ไหวก็บอกผมนะ”

“ค่ะ”เสียงของมู่น่อนน่อนแน่วแน่ผิดปกติ

ที่จริงแค่เย็บสองสามเข็มเฉยๆ

แต่ความรู้สึกที่เข็มแหลมปี๊ดแทงทะลุเนื้อหนัง ก็ค่อนข้างเจ็บอยู่เหมือนกัน

มู่น่อนน่อนกัดริมฝีปากเอาไว้ บนหน้าผากมีเหงื่อซึมออกมา สีหน้าค่อนข้างซีด

คุณหมอเห็นเธอทนได้จริงๆ ในใจค่อนข้างทึ่ง

หลังจากเย็บแผลเสร็จ คุณหมอได้ยื่นทิชชู่ให้มู่น่อนน่อนสองแผ่น：“เช็ดเหงื่อหน่อย”

“ขอบคุณค่ะ”มู่น่อนน่อนยื่นมือรับทิชชู่มา แล้วลุกขึ้น

“เดี๋ยวหมอจะเขียนใบสั่งจ่ายยาให้คุณ คุณเอายากลับไปกินหน่อย อีกหนึ่งสัปดาห์มาตัดไหม หรือไปตัดที่คลินิกอื่นก็ได้”

“ขอบคุณค่ะ”มู่น่อนน่อนจะยื่นมือไปรับใบสั่งจ่ายยา

คุณหมอได้มองไปนอกห้องด้วยความแปลกใจ：“เอ๊ะ แฟนของคุณล่ะ？ทำไมยังไม่เข้ามาอีก？”

“เขาไม่ใช่แฟนของฉันค่ะ” มู่น่อนน่อนพูดจบก็ได้ออกไปเลย

เธอไม่เห็นลี่จิ่วเชียนอยู่นอกห้อง

ขี้เกียจสนใจว่าลี่จิ่วเชียนไปไหน มู่น่อนน่อนไปรับยาโดยตรง

ตอนที่ออกมาจากโรงพยาบาล ก็พบว่ารถของลี่จิ่วเชียนยังจอดอยู่หน้าโรงพยาบาล เขากำลังสูบบุหรี่อยู่ในรถ

มู่น่อนน่อนยืนอยู่กับที่ไปครู่นึง จากนั้นได้เดินไปด้วยสีหน้าแววตาซับซ้อน：“ฉันจะกลับแล้วค่ะ”

“แม้แต่คำว่าขอบคุณก็ไม่พูดสักคำแล้ว？เฉินถิงเซียวจู๋จี๋กับผู้หญิงคนอื่น วันนี้ถ้าไม่ใช่ผมช่วยคุณเอาไว้ คุณยังสามารถมีชีวิตยืนอยู่ตรงนี้เหรอ？”

ในมือของลี่จิ่วเชียนคีบบุหรี่เอาไว้ หรี่ตาเล็กน้อย ไม่นึกเลยว่าสีหน้าดูแล้วจะมีกลิ่นอายของความเป็นเพลย์บอยอยู่หลายส่วน

“ขอแค่ไม่ใช่เรื่องชั่วช้าสามานย์ ตอนที่คุณต้องการให้ฉันตอบแทน สามารถมาหาฉันได้ค่ะ”

มู่น่อนน่อนเพิ่งเย็บแผลมา สีหน้าดูไม่มีเลือดฝาดเลยสักนิด แม้แต่แววตาก็ไม่มีชีวิตชีวาเหมือนปกติ

ลี่จิ่วเชียนดูไม่เข้าตาเลย

เขาดับบุหรี่ในมืออย่างค่อนข้างหงุดหงิด แล้วทวนซ้ำอีกรอบ：“ขอแค่ไม่ใช่เรื่องชั่วช้าสามานย์ ล้วนได้หมด？”

มู่น่อนน่อนพยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย：“อืม”

“อ๋อ”ลี่จิ่วเชียนเอามือข้างนึงวางพาดอยู่บนกระจกรถ น้ำเสียงจริงจังสุดขีด：“งั้นคุณแต่งงานกับผมเถอะ”

มู่น่อนน่อนได้ละเลยคำพูดของลี่จิ่วเชียนไปโดยตรง：“ลี่จิ่วเชียน ฉันเป็นคนพูดจามีสัจจะมาโดยตลอด”

เธอพูดจบก็จะหันหลังเดินไป

เดิมทีก็ไม่คาดหวังอยู่แล้วว่าลี่จิ่วเชียนจะสามารถตอบอย่างจริงจัง แต่ได้ยินเขาบอกว่าให้เธอแต่งงานกับเขา เธอก็ยังรู้สึกบ้าบอคอแตกเกินไปอยู่ดี

ก่อนหน้านี้รถของมู่น่อนน่อนอยู่บนท้องถนนก็ถูกคนของเจียงซ่งขวางเอาไว้ ตอนที่เธอกับลี่จิ่วเชียนไป ได้ขับรถของลี่จิ่วเชียน

ตอนนี้เธอต้องโบกรถกลับไปแล้ว

มือถือไม่อยู่กับตัว กระเป๋าตังค์ทิ้งไว้ในรถ

ทุกอย่างล้วนแย่สุดขีด

มู่น่อนน่อนคิด เธอคงต้องเดินกลับไปแล้ว

“เฮ้！”

มีเสียงก้องมาจากรถที่ขับมา

พอหันไปดู ไม่นึกเลยว่าจะเป็นลี่จิ่วเชียนอีก

มู่น่อนน่อนเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้น ไม่ไปสนใจเขา

“ขึ้นรถ ผมไปส่งคุณ”ลี่จิ่วเชียนขับรถช้ามาก ควบคุมรถได้ดีมาก ขับไปพร้อมกับมู่น่อนน่อนพอดี

เห็นมู่น่อนน่อนไม่สนใจเขา เขาได้พูดอีกครั้งว่า：“คุณกะจะเดินกลับไป？”

มู่น่อนน่อนได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่สนใจลี่จิ่วเชียน ย่อมไม่ส่งเสียงอีก

แต่ลี่จิ่วเชียนก็ดื้อรั้นมากเหมือนกัน คอยขับตามเธอช้าๆอย่างกับเต่าอยู่อย่างนี้

ทั้งสองไม่มีใครพูดจากันอีก คนนึงคอยเดิน คนนึงคอยขับรถ จากนั้นก็ได้กลับมาถึงที่พักของมู่น่อนน่อนอย่างนี้เลย

ดีที่โรงพยาบาลอยู่ห่างจากที่พักของมู่น่อนน่อนไม่มาก แต่ถึงจะอย่างนี้ก็ตาม เธอก็ยังได้เดินไปเกือบหนึ่งชั่วโมงอยู่ดี

ตอนที่เธอขึ้นมาที่ห้อง ลี่จิ่วเชียนยังตามเธอมาอยู่

“คุณกะจะเข้าไปกับฉัน？”มู่น่อนน่อนหยุดลงที่หน้าห้อง

“ไหนๆก็มาแล้ว ไม่คิดจะเชิญผู้มีพระคุณของคุณเข้าไปจิบชาสักแก้วเลยเหรอ？”ลี่จิ่วเชียนมีท่าทีเหมือนไม่บรรลุเป้าหมายก็จะไม่ยอมเลิกรา

มู่น่อนน่อนไม่มีพละกำลังรับมือเขา เธอเปิดประตูเดินเข้าไปในคอนโด จากนั้นได้เข้าไปต้มน้ำและชงชาให้ลี่จิ่วเชียนที่ห้องครัวโดยตรง

“แกร๊ง”เสียงนึง เธอวางถ้วยชาลงบนโต๊ะ：“ดื่มเสร็จแล้วรีบไป”

ในห้องยังไม่ได้เปิดเครื่องทำความร้อน น้ำชาเย็นเร็วมาก

ลี่จิ่วเชียนก็ไม่ได้ตามตื๊อตามตอแย เขาจิบชาเสร็จก็กลับไปเลย

หลังจากในห้องเหลือแค่มู่น่อนน่อนคนเดียว ก็เงียบจนค่อนข้างน่ากลัว

เธอเอาถ้วยชาที่ลี่จิ่วเชียนเคยดื่มทิ้งลงไปในถังขยะโดยตรง จากนั้นได้เดินเข้าไปในห้องน้ำ ยืนดูแผลตรงคอของตัวเองอยู่ที่หน้ากระจก

ผู้หญิงในกระจกสีหน้าแย่จนน่ากลัว สีหน้าเรียบเฉยเหมือนกับศพเดินได้

มู่น่อนน่อนจับแก้มตัวเอง แล้วพูดพึมพำว่า：“ต้องฮึดสู้เข้าไว้ ต่อจากนี้ยังมีเรื่องต้องจัดการอีก ยังเหลือบทละครอีกหลายตอน……”

เธอยกมุมปากขึ้น พยายามฉีกรอยยิ้มออกมา

แต่รอยยิ้มที่ฉีกออกมาแบบนี้ น่าเกลียดกว่าร้องไห้เสียอีก

มู่น่อนน่อนหน้าห้อยลงมา หลังล้างมือเสร็จก็ได้ออกมาจากห้องน้ำ

น่าเกลียดจังเลย เธอไม่อยากส่องกระจกอีกแล้ว

มู่น่อนน้อนเปลี่ยนชุด ทำความสะอาดตัวเองไปครู่นึง เอาผ้าพันคอกับเสื้อโค้ตที่เปื้อนเลือดใส่ถุงให้เรียบร้อยเตรียมเอาลงไปทิ้ง

เธอออกจากห้อง ตอนที่รอลิฟต์อยู่ พอประตูลิฟต์เปิดออก คนที่ออกมาจากด้านในคือฉีเฉิง

ฉีเฉิงสะพายกระเป๋าสีดำกับสวมหมวกแก๊ปไว้ แค่ดูก็ไม่เหมือนคนดีแล้ว

แต่มู่น่อนน่อนรู้ว่าฉีเฉิงมีกฎเกณฑ์และหลักการของตนเอง

ที่จริงคนที่มีกฎเกณฑ์กับหลักการไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น แต่ก่อนอื่นคือคุณห้ามไปทำลายกฎเกณฑ์และหลักการของเขา

“คุณมู่？”ฉีเฉิงสังเกตเห็นแผลตรงคอของมู่น่อนน่อน น้ำเสียงข้องใจ แต่ก็ไม่ได้ถามออกมา

มู่น่อนน่อนพยักหน้าเล็กน้อย แล้วยกฝีเท้าจะเดินเข้าไปในลิฟต์

ฉีเฉิงได้เรียกเธอไว้ในเวลานี้：“คุณมู่ หลายวันนี้ผมหานายจ้างใหม่ไม่ได้สักที”

มู่น่อนน่อนหันมายักคิ้วเล็กน้อย ส่งสัญญาณให้เขาพูดต่อ

ฉีเฉิงพูดโดยตรงว่า：“คุณต้องการบอดี้การ์ดหรือเปล่า？”

มู่น่อนน่อนรู้ความสามารถของฉีเฉิง

ช่วงนี้เกิดเรื่องติดต่อกันเยอะขนาดนี้ มู่น่อนน่อนพูดโดยที่ไม่ต้องคิด：“ต้องการ”